Καλησπέρα και πάλι.
Περιαυτολογία, λέει το ΛΚΝ, είναι να μιλά κάποιος επαινετικά για τον εαυτό του. Δίνει ως συνώνυμα τον αυτοέπαινο και την καυχησιολογία.
Κάτι παρόμοιο λέει και το lexigram (δεν μπορώ να τ' ανοίξω τώρα), που προσθέτει στα συνώνυμα και τον κομπασμό ή και την κομπορρημοσύνη.
Διορθώστε με αδίσταχτα αν κάνω λάθος, αλλά θαρρώ πως δεν είναι απαραίτητο να παινεύεται, να καυχιέται, να κομπάζει ή τέλος πάντων να κοκορεύεται κανείς για να πούμε ότι περιαυτολογεί. Μπορεί να 'ναι μια πιο 'factual', ας πούμε, περιαυτολογία. Θα 'χει κατά πάσα πιθανότητα μια διάρκεια, είτε ως μεμονωμένο γεγονός («περιαυτολογούσε για ώρες»), είτε γιατί πρόκειται για (κακό) συνήθειο («όποτε τον βλέπω, περιαυτολογεί»), αλλά κατά το προσωπικό μου γλωσσικό αισθητήριο, δεν είναι τόσο βέβαιη και τόσο άμεση η συνδήλωση ότι ο περιαυτολεγάμενος έχει [ή τουλάχιστον προβάλλει] μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όπως είναι για κάποιον που παινεύεται, καυχιέται κλπ. Μπορεί, ας πούμε, απλά να ξέμεινε από θέματα προς συζήτηση, βρ' αδερφέ...
Σύμφωνο μαζί μου βρίσκω το Βικιλεξικό: το να μιλά κανείς για τον εαυτό του, σκέτο.
Έχουμε, λοιπόν:
1η ερώτηση: Συμφωνείτε;
Αν όχι, μπορείτε να προχωρήσετε σε κάποιο άλλο νήμα...
2η ερώτηση: Υπάρχει κάποια αντίστοιχη λέξη στα αγγλικά (είτε ρήμα είτε ουσιαστικό) που να περιγράφει τέτοιου είδους «νηφάλια» περιαυτολογία;
Περιαυτολογία, λέει το ΛΚΝ, είναι να μιλά κάποιος επαινετικά για τον εαυτό του. Δίνει ως συνώνυμα τον αυτοέπαινο και την καυχησιολογία.
Κάτι παρόμοιο λέει και το lexigram (δεν μπορώ να τ' ανοίξω τώρα), που προσθέτει στα συνώνυμα και τον κομπασμό ή και την κομπορρημοσύνη.
Διορθώστε με αδίσταχτα αν κάνω λάθος, αλλά θαρρώ πως δεν είναι απαραίτητο να παινεύεται, να καυχιέται, να κομπάζει ή τέλος πάντων να κοκορεύεται κανείς για να πούμε ότι περιαυτολογεί. Μπορεί να 'ναι μια πιο 'factual', ας πούμε, περιαυτολογία. Θα 'χει κατά πάσα πιθανότητα μια διάρκεια, είτε ως μεμονωμένο γεγονός («περιαυτολογούσε για ώρες»), είτε γιατί πρόκειται για (κακό) συνήθειο («όποτε τον βλέπω, περιαυτολογεί»), αλλά κατά το προσωπικό μου γλωσσικό αισθητήριο, δεν είναι τόσο βέβαιη και τόσο άμεση η συνδήλωση ότι ο περιαυτολεγάμενος έχει [ή τουλάχιστον προβάλλει] μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όπως είναι για κάποιον που παινεύεται, καυχιέται κλπ. Μπορεί, ας πούμε, απλά να ξέμεινε από θέματα προς συζήτηση, βρ' αδερφέ...
Σύμφωνο μαζί μου βρίσκω το Βικιλεξικό: το να μιλά κανείς για τον εαυτό του, σκέτο.
Έχουμε, λοιπόν:
1η ερώτηση: Συμφωνείτε;
Αν όχι, μπορείτε να προχωρήσετε σε κάποιο άλλο νήμα...
2η ερώτηση: Υπάρχει κάποια αντίστοιχη λέξη στα αγγλικά (είτε ρήμα είτε ουσιαστικό) που να περιγράφει τέτοιου είδους «νηφάλια» περιαυτολογία;