Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε μια μεθοδολογική κάτω τελεία στο ζήτημα της κλίσης και ας επέμβει κάποιος φιλόλογος αν διαγνώσει φάουλ. Η εκκεντρικότητα των συνηρημένων είναι η συναίρεση. Κατά τα άλλα είναι το ίδιο καθωσπρέπει με τα υπόλοιπα. Όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ακόμα κι αν υπάρχουν στην αρχαία γραμματεία αποκλίνοντες τύποι, δεν πρέπει να μας απασχολούν. Οπότε σκεφτόμαστε το νους ασυναίρετο. Θέμα νο-, καταλήξεις ίδιες π.χ. με το νόμος. Άρα, ασυναίρετη γενική πληθυντικού: των νόων. Αυτό δεν μπορεί με καμία κυβέρνηση να δώσει νοών. Ή θα μείνει ασυναίρετο (νόων) ή θα συναιρεθεί και θα δώσει νων. Δυστυχώς, είμαι μακριά από κάθε βοήθημα και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν μιά τέτοια συναίρεση είναι δυνατή. Και να είναι όμως, εμείς ούτως ή άλλως θα κρατούσαμε το ασυναίρετο.
Επίσης, μια γενική παρατήρηση. Ο πληθυντικός των αφηρημένων ουσιαστικών είναι συχνά προβληματικός στη γλώσσα μας. Μπορεί μάλιστα, αν ειπωθεί, να εμπεριέχει μια σημασιολογική ολίσθηση από το γενικό προς το εξατομικευμένο/ εξιδεικευμένο. Αν υποτεθεί ότι πρέπει οπωσδήποτε να διατηρηθεί ο νους σαν όρος στη γενικότητά του, είναι πολύ φυσικότερο να πούμε, π.χ., πρόβλημα για τον νου άλλων (ανθρώπων).
Τέλος, ας πούμε (ό μη γένοιτο!) ότι θέλουμε τον πληθυντικό, γιατί τον χρησιμοποιούμε αφειδώς στο υπόλοιπο κείμενο. Τότε μας μένει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε την πιο δύσπεπτη από τις ήδη δύσπεπτες πτώσεις. Αν έχουμε ήδη αναφέρει επανειλημμένα τον τύπο νόες, ας αποφύγουμε τουλάχιστον τη γενική πληθυντικού με αλλαγή στη σύνταξη (για άλλους νόες/ που τίθεται σε άλλους νόες, κτλ. κτλ.).
