Διάβαζα
στην παραποταμιά την απάντηση του Σταύρου Θεοδωράκη στην πρόσκληση του Φώτη Κουβέλη για διάλογο της ΚΑ και, όταν έφτασα στο τέλος και είδα τον τίτλο «Επικεφαλής του Ποταμιού» κάτω από το όνομα του Σταύρου, θυμήθηκα ότι ήθελα να αφήσω μερικές μέρες να περάσουν από το συνέδριο και μετά να ερευνήσω ποια τύχη είχε η παρακινδυνευμένη αυτή επιλογή. Αντιλαμβάνομαι ότι ο ίδιος προτιμά να τον φωνάζουν «Σταύρο» αντί για «Κύριε πρόεδρε», αλλά οπωσδήποτε κάποιοι θα το υποστούν το μαρτύριο με την καινοτομία: «Κύριε επικεφαλή... εμ... κύριε επικεφαλά... κύριε επικεφαλής... Σταύρο!» Πάντως, αν φωνάξεις «κύριε επικεφαλή» (ή όποια άλλη κλιτική εκδοχή), σίγουρα δεν θα γυρίσουν το κεφάλι όσοι θα το γυρίσουν με το «κύριε πρόεδρε».
Λοιπόν, τα πορίσματα της πρόχειρης έρευνας:
Πάμπολλα «επικεφαλής του Ποταμιού», ακόμα και μετά από «του» ή «τον». Ελάχιστα «επικεφαλή του Ποταμιού», τα περισσότερα πριν από το συνέδριο και μάλιστα από ένα ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος που λέει «ο επικεφαλή του Ποταμιού», σε πολλαπλή αναπαραγωγή.
Δεν με ενθουσίασε αυτή η προσεκτική τήρηση του άκλιτου. Από κάποια περίπτωση σαν αυτή περίμενα τη λέξη να αρχίσει να τρίβεται και, στο τέλος, να κλίνεται.