Αναφορά σε γούστα κλπ είναι υποκειμενική.
Το παιδ- ήταν παιδο- αρχικά, τρίφτηκε πολύ σε συνθέσεις όπου το -ο- δεν ήταν αρκετά ισχυρό, κι έτσι προήλθε το παιδ- που επικαλείσαι τώρα. Το ίδιο έχει συμβεί με αναρίθμητα άλλα, όπως λ.χ. τα αγρ-, αθλ-, αιμ- , ανθ- (πρβλ. ανθέλαιο· και μάλιστα παρά τον κίνδυνο σύγχυσης με το αντί), αξι-, ριν-, χολ-, ωτ- κ.π.ά.
Το νεο- μπορεί κάλλιστα να αποκτήσει κι εκείνο το προ φωνηέντος νε- του, ιδίως όσο εντονότερα "τρώγεται" το -ο- από ομιλητές και γραφιάδες επειδή αντιμετωπίζεται ως περιττό ή χασμωδικό. Εμείς λοιπόν οφείλουμε να παρατηρούμε το πόσο ισχυρή είναι μια τέτοια τάση, ώστε να υποδεχθούμε έγκαιρα το νε- στους "έγκυρους" τύπους.
