Σε διάφορα γραφτά θα βρούμε «των κονκισταδόρες», «τους κονκισταδόρες». Κανονικά το άκλιτο δεν θα έπρεπε να έχει πληθυντικό. Ωστόσο, υπάρχει κλιτή εξελληνισμένη λέξη:
ο κονκισταδόρος. Αυτό δίνει:
τον κονκισταδόρο, των κονκισταδόρων, τους κονκισταδόρους.
Όταν του χαμογελούσε η τύχη με κατακόκκινα χείλη, γινόταν ο μέγας κονκισταδόρος, που ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση.
(Οι τοξικές ενώσεις του αρσενικού, Μάιρα Παπαθανασοπούλου)
Σήμερα όμως όλος ό κόσμος θα μας πει πώς τέτοιου είδους κονκισταδόροι δε χρησιμεύουν σε τίποτα καλό κ’ είναι προτιμότερο να λείπουν.
(Ελεύθερο πνεύμα, Γ Θεοτοκάς)
Η πίστη του στη Βίβλο άρχισε να ταρακουνιέται επικίνδυνα από τότε που συναναστράφηκε ένα γέρο θεολόγο-φιλόσοφο που οι κονκισταδόροι της ελληνικής παιδείας του είχαν αρνηθεί έδρα στο Πανεπιστήμιο.
(Βυζαντινές αναμνήσεις, Γ. Ρωμανός)
Οι κονκισταδόροι, έργο του Ν. Τσιφόρου
(Τα ευρήματα που έχω δώσει είναι από βιβλία. Σε ιστοσελίδες υπάρχουν πολύ περισσότερα ευρήματα.)