- Με το «εκ των πραγμάτων», Κώστα, κάνεις επίκληση σε μια πραγματικότητα που υπάρχει εκτός αφηγήσεων, ενώ παραπάνω αυτό το αναιρείς (λες «στην πραγματικότητα, δηλ. στη δική μου αφήγηση»). Γιατί, λοιπόν, είναι ευνοημένες «εκ των πραγμάτων» οι κυρίαρχες αφηγήσεις, και όχι (και) επειδή αφηγήσεις, π.χ. σαν τις δικές σου ή τις δικές μου, τις στηρίζουν, τις επιτρέπουν να υπάρχουν, τις τροφοδοτούν;
- Προσωπικά, όχι, δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι άδειοι από αφηγήσεις (αν πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε με όρους αφηγήσεων) και ξαφνικά αισθάνονται πως πρέπει να ψωνίσουν, να διαλέξουν μερικές. Το λες και συ εξάλλου με άλλο τρόπο. Αλλά αυτά είναι βαθιά νερά και δεν έχω τα εφόδια να βουτήξω.
- Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μεγάλο μέρος των όσων λες, Κώστα, είναι
ήδη μέρος των κυρίαρχων αφηγήσεων, δεν τις στηρίζουν απλά. Να,
εδώ π.χ. η εξιστόρηση του Καλύβα (αυτός που μας έλεγε ότι με την κρίση μπορούμε απλά να κόψουμε τα πολλά σούρτα φέρτα στη Νέα Υόρκη) -αν και δε μιλάει για χιλιαστές, αλλά για προφήτες (και εδώ ένα κείμενο του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου με το οποίο συμφωνώ)
- Το δίκιο που έχω ή δεν έχω δεν το στηρίζω στην παραδοχή μου πως είμαι μεροληπτική. Αυτήν την πλευρά την προβάλλω γιατί πολλοί ισχυρίζονται πως είναι ουδέτεροι και αμερόληπτοι μόνο εκ του γεγονότος ότι καταδικάζουν εξίσου τα «άκρα». Ούτε, φυσικά, επειδή πιστεύω πως στο μέλλον θα με δικαιώσει η ιστορία και θα τρώω σοσιαλιστικά πιλάφια μαζί με τα ουρί του παραδείσου στη δευτέρα παρουσία του κομμουνισμού (Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι; Δεν γνωρίζω κανέναν). Για μένα κάθε χειραφετητικό αίτημα (όχι απλά «κάτωθεν» όπως λέγαμε παραπάνω – η κάτωθεν αφήγηση μπορεί να είναι και του τύπου «η σκλαβιά είναι φυσικό φαινόμενο») είναι
δίκαιο από θέμα αρχής, καθαρά ως προς την ουσία της χειραφέτησης. Αυτό δεν είναι κάτι που αποδεικνύεται. Ούτε είναι θέμα ιστορίας. Π.χ. ακόμα κι αν στον αιώνα τον άπαντα εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική εξακολουθήσουν να πεθαίνουν από AIDS γιατί οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν να διασφαλίζουν τα κέρδη τους, το αίτημα για δωρεάν φάρμακα, για το δικαίωμα της ζωής των ανθρώπων, ουσιαστικά, θα παραμείνει δίκαιο για μένα. Ακόμη κι αν μετά για τους χ λόγους οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, θεραπευμένοι από το AIDS, αρχίσουν να σφάζουν στις πλατείες -πράγμα που βέβαια δεν θα μου αρέσει καθόλου. Καμιά, λοιπόν, οντολογική κατωτερότητα ή ανωτερότητα. (Και τον σκεπτικισμό τον καταλαβαίνω απόλυτα και τον συμμερίζομαι, αν π.χ. οι σφαγές στις πλατείες είναι ιστορικό γεγονός που συνδέθηκε άμεσα με τα δωρεάν φάρμακα. Δεν με οδηγεί όμως σε σκεπτικισμό απέναντι στο αίτημα για δωρεάν φάρμακα καθαυτό, μόνο απέναντι στους τρόπους που θα διεκδικηθεί το αίτημα. Και για μένα το ρίσκο αξίζει, γιατί αντί για το
ενδεχόμενο σφαγής στις πλατείες στο μέλλον, έχω την
πραγματικότητα των θανάτων από AIDS στο σήμερα.)
Και για να είμαστε και λίγο εντός και όχι εκτός θέματος: στα δικά μας χωράφια, η Μόνα Μπέικερ έχει γράψει ένα βιβλίο για τη μετάφραση και διερμηνεία με βάση τη θεωρία των αφηγήσεων. Είναι το
Translation and Conflict – A Narrative Account (To οπισθόφυλλο του βιβλίου
εδώ)
)
