Αυτή πρέπει να είναι η τέταρτη φορά που γράφω περίπου τα ίδια, αλλά τέλος πάντων επειδή ξέρω ότι με ξέρετε σαν διεθνώς αναγνωρισμένη αυθεντία στη γεωπολιτική, τις διεθνείς σχέσεις και τη στρατηγική ανάλυση ας πω κι εγώ το μακρύ και το κοντό μου. :)
α) Όλο και περισσότερο σχηματίζω την εντύπωση ότι στη Λιβύη δεν έχουμε χαρακτηριστικά τόσο εξέγερσης τυνησιακού ή αιγυπτιακού στυλ, όσο φυλετικού εμφυλίου.
β) Δεν νομίζω ότι οι νίκες του Καντάφι μέχρι τώρα βασίστηκαν στην αεροπορία του. Ως εκ τούτου, ζώνη απαγόρευσης πτήσεων είναι ίσως μια τρύπα στο νερό όσον αφορά τον αγώνα για την τελική επικράτηση στη Βεγγάζη.
γ) Ο πόλεμος στη Σερβία (και, επίσης, στο Ιράκ) έδειξε ότι ο μόνος τρόπος να νικήσεις έναν πόλεμο από αέρος είναι να ισοπεδώσεις τις υποδομές της χώρας. Ως εκ τούτου, η δυτική επέμβαση ή θα πρέπει να βομβαρδίσει δικαίους και αδίκους ή να συμπληρωθεί με χερσαίες επιχειρήσεις.
Και, γαία πυρί μιχθήτω.
Με δυο λόγια, (και) γιαυτούς τους λόγους δεν τάσσομαι υπέρ της επέμβασης.