δε > δεν

nickel

Administrator
Staff member
Μεσημεριανή γκρίνια. Με το «σα» δεν έχω κανένα πρόβλημα, ιδίως όταν ακολουθεί «ν»: «σα να λέμε». Βγαίνει από το «ωσάν» και μοιάζει σαν να το κουτσουρέψαμε κι από τις δύο μεριές, αλλά δεν με ενοχλεί ούτε με μπερδεύει να το βλέπω. Όταν γράφω, γράφω πάντα «σαν» εκτός αν έχω κάποιον διάλογο και απαιτείται η λαϊκή αύρα.

Το «ως», που στην αρχή το θέλανε με τόνο αν σήμαινε «έως», αλλά μετά τον καταργήσανε (δεν προκύπτει μπέρδεμα, σου λέει) —και μόνο ο Χάρης το τονίζει ακόμα, που λέει ο λόγος— δεν με ενοχλεί όπως και να ’ναι, πραγματικά δεν σε κάνει να κοντοσταθείς να σκεφτείς ποιο είναι.

Συμφωνώ πάντως με τον Χάρη όταν τονίζει το προτρεπτικό γιά: Γιά στάσου! Γιά να δούμε! Βοηθάει.

Τσατίζομαι όταν δεν μπαίνουν κανονικά οι τόνοι στα ερωτηματικά πώς και πού, αλλά αυτά είναι καραμπινάτα λάθη, σαν να μη βάζεις τόνο στο διαζευκτικό ή — δεν υπάρχει η δικαιολογία ότι ακολουθούμε την άλφα ή τη βήτα σχολή, δεν υπάρχει σχολή που να λέει κάτι διαφορετικό από τη σχολική γραμματική. Δύο σχολές υπάρχουν για τον τονισμό των αντωνυμιών: πρέπει να βάζουμε τόνο στο «ο πατέρας μού έδωσε» όταν το «μου» δεν είναι κτητικό, αλλά, αν το ουσιαστικό που προηγείται είναι προπαροξύτονο, δεν απαιτείται τόνος («ο δάσκαλος μου έδωσε», δηλ. σε εμένα, και «ο δάσκαλός μου έδωσε», κτητικό). Υπάρχει όμως και άλλη σχολή, αφού κάποιοι βάζουν τόνο έτσι κι αλλιώς στο πρώτο για να μην αναγκάζουν τον αναγνώστη να μετράει συλλαβές.

Διάφορα παίζουν σε σχέση με το τελικό «ν» (θα πρέπει να γίνει χωριστό σημείωμα), αλλά μου ξέφυγε χτες μια αιτιατική «το κωδικό» και έσπευσα όταν το είδα να το διορθώσω για να μη θεωρηθεί ότι το χρησιμοποιούσα σαν ουδέτερο.

Οι τόνοι και τα «ν» σ’ αυτές και σε άλλες περιπτώσεις έναν κύριο σκοπό θα πρέπει να εξυπηρετούν: της σαφήνειας. Να διαβάζουμε και να καταλαβαίνουμε αμέσως, χωρίς να κοντοστεκόμαστε. Και το πρόβλημά μου είναι με το «δεν». Γράφω πάντοτε «δεν», δεν κάθομαι να σκεφτώ τι γράμμα ακολουθεί. Θα γράψω «δε» (όπως και «σα») μόνο σε διάλογο. «Δε με θέλει, σου λέω». (Αυτό έχουν κάνει τώρα με το αρσενικό «τον». Σου λένε: «Γράφ' τα όλα με “ν”, να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι τι ακολουθεί». Προσθέτουν και οι άλλοι: «Να τα κάνουμε και όλα “την” να ξεμπερδεύουμε;». Αλλά η συζήτηση έχει να κάνει με τη φωνητική και την αισθητική του πράγματος, όχι με την κατανόηση — αν εξαιρέσουμε κάποια σαν τον «κωδικό».)

Και θα έπρεπε να καθιερωθεί να γράφουμε όλοι «δεν» στον δοκιμιακό λόγο, ό,τι κι αν ακολουθεί. Για να μην το μπερδεύουμε με τον σύνδεσμο «δε» στις ελάχιστες περιπτώσεις που μπορεί να προκύψει σύγχυση. Αν κάποιος γράφει με συνέπεια «δεν» σε όλες τις περιπτώσεις (π.χ. «δεν θέλει», «δεν σημαίνει») λέει στον αναγνώστη ότι, αν πετάξει ένα «δε» σε κάποιο σημείο του γραπτού του, το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται για το αρνητικό μόριο. Υπάρχουν, δυστυχώς, περιπτώσεις που ένα «δε» σε αναγκάζει να τρέχεις να βρεις πώς χρησιμοποιεί το «δεν» ο συντάκτης του κειμένου (και να ελπίζεις να το κάνει με συνέπεια).

Την έπαθα έτσι σήμερα διαβάζοντας αυτό το κείμενο στα Νέα.

Λέει σε κάποιο σημείο:
Προτάσσοντας [ο Άρης Σπηλιωτόπουλος] την ανάγκη για ένα «πολυσυλλεκτικό κόμμα», αφήνει να εννοηθεί ότι βρίσκεται κοντά στις θέσεις της κ. Μπακογιάννη, αλλά ταυτόχρονα στηλιτεύει την απόφαση να μην ανοίξει η εκλογική διαδικασία και για τους φίλους της Ν.Δ. Πολιτικοί φίλοι του δε συντάσσονται με την υποψηφιότητα του κ. Σαμαρά.
Για να είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται για «δεν» έπρεπε να ψάξω στο κείμενο, να βρω κάποια «δεν φαίνεται», «δεν συμβάλει» (για το ότι θα έπρεπε να είναι «συμβάλλει», άλλη φορά). Και πάλι δεν είμαι σίγουρος.

Το σχόλιο είναι καθαρά γλωσσικό. Αδιαφορώ παντελώς για τις προτιμήσεις των πολιτικών φίλων του κ. Σπηλιωτόπουλου.
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Πάντως κι εγώ σε συμβάσεις και συναφή οπωσδήποτε «δεν», γιατί το «δε» προσφέρεται για παρανοήσεις. «Δε» μόνο στα βιβλία κι εκεί λόγω γραμμής του εκδοτικού.
 

SBE

¥
Συμφωνώ, αλλά στο παράδειγμα του Νικελ αν ήταν δε, δηλαδή αλλά, δεν θα έπρεπε να έχει κι ένα κόμμα μετά το δε; Πολιτικοί φίλοι του δε, συντάσσονται...
 

Alexandra

Super Moderator
Staff member
Όχι, δεν χρειάζεται κόμμα γιατί τότε θα χωρίζεται το υποκείμενο από το ρήμα.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
...Γράφω πάντοτε «δεν», δεν κάθομαι να σκεφτώ τι γράμμα ακολουθεί. Θα γράψω «δε» (όπως και «σα») μόνο σε διάλογο. «Δε με θέλει, σου λέω»....

Και στο δικό μου style sheet ακριβώς έτσι για το «δεν» (αλλά όχι και για το «σα»)...
 

nickel

Administrator
Staff member
Με την ευκαιρία, να προσθέσω και τα λήμματα για τον σύνδεσμο από τα δύο μεγάλα λεξικά:

[ΛΚΝ]
δε σύνδ. : (λόγ.) 1. αντιθετικός σε στερεότυπη εκφορά, προκειμένου να εκθέσει ο ομιλητής δύο ισοδύναμους όρους, προτάσεις: αφενός μεν… αφετέρου δε, από τη μια… από την άλλη: Αφενός μεν δεν έχω τα χρήματα αφετέρου δε δεν το θεωρώ απαραίτητο. άλλοτε μεν… άλλοτε δε, και άλλοτε, άλλοτε πάλι: Άλλοτε μεν ήταν χαρούμενος, άλλοτε δε λυπημένος. || σε θέση ουσιαστικού: οι / τα μεν και οι / τα δε, για πρόσωπα ή πράγματα που ομαδοποιούνται σε δύο κατηγορίες, ομάδες με βάση κάποιο κριτήριο: Για τους μεν άντρες το όριο είναι τα εξήντα πέντε χρόνια, για τις δε γυναίκες τα εξήντα. 2. ως μεταβατικός: O δε μαθητής άκουγε προσεκτικά.

[ΛΝΕΓ]
δε σύνδ. χρησιμοποιείται 1. στη ΦΡ. μεν... δε (ο μεν... ο δε, αυτός μεν... εκείνος δε, άλλος μεν... άλλος δε, εδώ μεν... εκεί δε, άλλοτε μεν... άλλοτε δε κ.ά.), με αντιθετική ή εναντιωματική σημασία, όταν ο ομιλητής θέλει να προβάλει μια δισκελή αντίθεση ή να αντιδιαστείλει έντονα μεταξύ τους δύο όρους [sic, αλλά δεν είναι λάθος, είναι για να... κοντοστέκεται κανείς]: δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε κανέναν, γιατί ο μεν ένας τα παρουσιάζει όλα ωραία και εύκολα, ο δε άλλος φέρνει την καταστροφή και την απελπισία. 2. (συμπλεκτικά) για τη μετάβαση (μεταβατική χρήση τού δε) σε μια νέα πληροφορία, την οποία συνδέει με τα προηγούμενα: [...] θα προσέθετα δε και το εξής || αποφασίστηκε η λήψη μέτρων για τον αυστηρότερο έλεγχο των καυσαερίων, από τού χρόνου δε θα απαγορευθεί εντελώς η κυκλοφορία αυτοκινήτων σε ορισμένους κεντρικούς δρόμους. 3. (με άλλους συνδέσμους χρονικούς, αιτιολογικούς, υποθετικούς) ως εμφατικός δείκτης, που επιτείνει την επιρρηματική σημασία των αντίστοιχων συνδέσμων: πάντα τον φοβόταν, επειδή δε τώρα τελευταία ήταν ιδιαίτερα απειλητικός, θεώρησε καλό να πάρει τα μέτρα της || καλό είναι να μην πίνεις, εάν δε πρόκειται να οδηγήσεις, ακόμα περισσότερο.

Δεν υπάρχουν κόμματα, στο ΛΚΝ δεν βλέπω την προβληματική χρήση, ενώ στο ΛΝΕΓ υπάρχουν δύο παραδείγματα με προβληματικό «δε», που θα μπορούσαν να αναδιατυπωθούν (εγώ αυτό κάνω: «ενώ από του χρόνου θα απαγορευτεί», «εάν μάλιστα πρόκειται»).
 

Zazula

Administrator
Staff member
Όταν γράψεις για το τελικό ν, μπορείς σε παρακαλώ να τονίσεις ότι μμπ (δηλ. το μπ διατηρεί το τελικό ν); Με εκνευρίζει αφάνταστα όταν βλέπω να λείπει πριν από μπ... Μια νοερή εσωτερική λούπα IF...THEN...ELSE χρειάζεται όταν βλέπουμε την επόμενη λέξη να αρχίζει με μ· ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά και στο δεύτερο γράμμα, μπας κι είναι π.
 
Εκτιμώ την ωραία ανάλυση που παρουσιάστηκε παραπάνω και το αναμφισβήτητο υπόβαθρο που τη στηρίζει. Εμμένω στην άποψη ότι ο ρόλος τού αναγνώστη έχει προτεραιότητα και, ως εκ τούτου, η πλεοναστική πληροφορία είναι πάντοτε προτιμότερη της ασάφειας.
Ας μου επιτραπεί μόνο να διατυπώσω μια επιφύλαξη ως προς τη θέση τού τελικού -ν πριν από λέξεις με αρκτικά μπ-, ντ-, γκ-. Διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στο θηλυκό άρθρο τη(ν) και όχι στο αρσενικό τον ή στο αρνητικό δεν, όπου η λεξική ακεραιότητα είναι, όπως σημείωσα, επιβεβλημένη.
Οι λέξεις που αρχίζουν από μπ-, ντ-, γκ- έχουν αρκτικό ηχηρό κλειστό σύμφωνο [b, d, g], το οποίο δεν προφέρεται κατά τη φωνοτακτική διαδοχή. Εφόσον οι συνεκφορές αυτές είναι άρρινες, η παρουσία τού τελικού -ν είναι περιττή. Συνεπώς, μπορούμε να γράψουμε: τη μπάλα, τη ντροπή, τη γκρίνια, μη μπεις στον κόπο κτλ. Φυσικά, σέβομαι την άποψη όσων διατηρούν καθολικά το τελικό -ν και σε αυτές τις περιπτώσεις, για να μην επιβαρύνουν με κανόνες τον γραφέα, αλλά έχω τη γνώμη ότι η φωνητική πλευρά τού ζητήματος δεν θα πρέπει να αθετηθεί.
Ευχαριστώ.
 

nickel

Administrator
Staff member
Είχαμε κάνει μια χαλαρή συζήτηση για το τελικό «ν» πριν από καιρό και είχα επισημάνει εκεί ότι για τα αρχικά μπ, γκ και ντ υπάρχουν δύο σχολές. Έτσι, ενώ το ΛΝΕΓ (πλαίσιο στο λήμμα «άρθρο» — για τους άλλους το λέω, Dr Moshe, δεν σου δείχνω τ' αμπελοχώραφά σου :) ) γράφει:
Προβλήματα εμφανίζει η χρήση τού τελικού προ των συμφώνων μπ, ντ, γκ. Φωνητικά το στις περιπτώσεις αυτές δεν είναι αισθητό στους ομιλητές, γι' αυτό είναι καλύτερο να αποφεύγεται η δήλωσή του στη γραφή: τη μπόρα, τη ντουλάπα, τη γκρίνια. Παρά ταύτα, η σχολική γραμματική διδάσκει τη γραφή τού και στις περιπτώσεις αυτές.
όπως λέει κι εκεί, στη νέα σχολική γραμματική εξακολουθούμε να έχουμε «κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, τσ, τζ, ξ, ψ». Το ίδιο και στο πρόσφατο Κόκκινο βιβλιαράκι του κειμενογράφου.

Εγώ τώρα να πω την απλοϊκή μου σκέψη:

Το «η μπανάνα» προφέρεται [i banána]. Το «τύμπανο» προφέρεται [tímbano] (κατά ΛΚΝ) και, προσθέτω, από κάποιους [tíbano] (αλλά από κανέναν [tímpano], με εξαίρεση ίσως συνεργάτες του Τρίτου). Στην αιτιατική της μπανάνας, κατά αναλογία, προφέρουμε [timbanána] («την μπανάνα») ή [tibanána] («τη μπανάνα»), άρα είναι πραγματικά δύο οι σχολές, διότι με δύο τρόπους τα προφέρουν αυτά οι Έλληνες.
 

Zazula

Administrator
Staff member
Σχετικά με το τελικό ν και την ορθολογική φωνολογική του αντιμετώπιση, η θέση τής ΕΛΕΤΟ αναλύεται στο Ορόγραμμα Νο. 48:

Ο κανόνας αυτός [ενν. της επίσημης Σχολικής Γραμματικής], ενώ είναι αποτέλεσμα της φωνολογίας της ελληνικής γλώσσας, ασχολείται με τη φύλαξη ή την απώλεια του ν και παρασιωπά το σπουδαιότερο: τη δραστική αλλαγή που προκαλεί με την παρουσία του αυτό το ν τόσο στον εαυτό του όσο και στο περιβάλλον του και συγκεκριμένα στο σύμφωνο που το ακολουθεί.

Αν κάποτε αποφασιστεί να διδάσκεται ουσιαστικά και η προφορική ελληνική γλώσσα με τη φωνολογία και ορθοφωνία της, θα διαπιστώσει ο αναθεωρητής αυτού του κανόνα ότι είναι λογικότερο να εστιαστεί στα «πάθη» αυτού του γράμματος παρά να «παίζει» με την «παρουσία» ή «απουσία» του. Το τελικό ν δηλαδή σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις θα πρέπει να γράφεται, αλλά σε κάποιες από αυτές θα είναι «άφωνο», όπως το ένα β της λέξης Σάββατο και όπως το μεσαίο π της Πέμπτης, που ενώ υπάρχουν και γράφονται, δεν προφέρονται.

[...]

2. Στον προφορικό λόγο, όταν οι λέξεις προφέρονται αργά, μία-μία και τονισμένες το τελικό ν των ανωτέρω λέξεων προφέρεται ως κανονικό (γλωσσοφατνιακό) ν σε κάθε περίπτωση. Επιπλέον, αυτό δεν προκαλεί καμιά αλλοίωση του συμφώνου που το ακολουθεί (γιατί έχει ήδη προηγηθεί παύση #).
Παράδειγμα 1: <Έναν λόγο σου είπα: Μην θυμώσεις τον διευθυντή! Εσύ δεν με άκουσες!>
/έναν # λόγο # σuίπα ## μίν # θιμόσις # τον # διεφθινdί ## εσί # δέν # μεάκuσεσ/
Παράδειγμα 2: <Σου είπα: Μην κάνεις τον παντογνώστη! Εσύ δεν κατάλαβες!>
uίπα ## μίν # κάνισ # τον # πανdογνόστι ## εσί # δέν # κατάλαβεσ/.

[...]

4. Στον ρέοντα προφορικό λόγο, όταν η λέξη που ακολουθεί μια από τις προαναφερόμενες λέξεις αρχίζει από φωνήεν ή στιγμιαίο σύμφωνο <κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, τσ, τζ> ή διπλό σύμφωνο <ξ, ψ>. και δεν χωρίζεται από αυτήν με παύση, δηλαδή συναποτελεί με αυτήν ένα και το αυτό εκφώνημα, τότε το τελικό ν όχι μόνο ακούγεται αλλά η συνάρθρωσή του με το ακόλουθο σύμφωνο, συνήθως, επιφέρει αλλοιώσεις στο ένα ή και στα δύο από τα συναρθρούμενα σύμφωνα. Συγκεκριμένα:
[...]
στ) <ν>+<μπ> = /μb/ (το γλωσσοφατνιακό /ν/ μετατρέπεται σε χειλικό –διπλοχειλικό– /μ/ ενώ το ηχηρό στιγμιαίο διπλοχειλικό /b/ δεν αλλάζει)
π.χ. <την μπίρα> = /τιμbίρα/, <δεν μπαίνω> = /δέμbένο/
[...]

Ώστε, συνοψίζοντας:
α) το τελικό ν στη συμπροφορά του με το επόμενο εξακολουθη­τικό σύμφωνο –κατά κανόνα– εξαφανίζεται, ενώ όταν λέγονται αργά και μία-μία, με έμφαση, οι λέξεις παραμένει γλωσσοφατνιακό /ν/. Επομένως, στη γραφή θα πρέπει να μην παραλείπεται.
β) το τελικό ν στη συμπροφορά του με το επόμενο φωνήεν ή στιγμιαίο σύμφωνο διατηρεί την ρινικότητά του, δηλαδή είτε παραμένει γλωσσοφατνιακό /ν/, είτε μετατρέπεται σε διπλοχειλικό /μ/ είτε μετατρέπεται σε ουρανικό (μαλακοϋπε­ρωικό) /ŋ / .
Ταυτόχρονα, όμως, προσδίδει ηχηρότητα στα άηχα σύμφωνα που ακολουθούν (τα άηχα /τ/, /κ/, /π/, /τσ/, /κσ/, /πσ/ μετατρέπονται στα αντίστοιχα ηχηρά /d/, /g/, /b/, /dζ/, /gζ/, /bζ/).
 

Attachments

  • Orogramma48-Orthoepeia5.doc
    56.5 KB · Views: 291

nickel

Administrator
Staff member
Μονόπλευρα τα βλέπει η ΕΛΕΤΟ. Είναι πιθανό οι περισσότεροι να προφέρουν [líŋgas] όταν διαβάζουν λύγκας, ιδιαίτερα αν ξέρουν αγγλικά και σκέφτονται το lynx.
Από την άλλη, νομίζω ότι λέμε [líga] όταν μιλάμε για Λίγκα του Βορρά ή σουπερλίγκα.

Και, τέλος πάντων, έχει γίνει καμιά μέτρηση να ξέρουμε τα «αγγλικά» πόσοι τα προφέρουν [aŋgliká] και πόσοι [agliká]; Ομοίως, πόσοι λένε «τη γκάφα» και πόσοι «την γκάφα»: δηλαδή, πόσοι λένε [tigáfa] και πόσοι [tiŋgáfa] — όχι τι γράφουν.


(Συνέχεια το βράδυ.)
 

Zazula

Administrator
Staff member
Καθόλου μονόπλευρα δεν τα βλέπει στο συγκεκριμένο θέμα η ΕΛΕΤΟ κατά τη γνώμη μου. Η άποψη «το τελικό ν δηλαδή σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις θα πρέπει να γράφεται, αλλά σε κάποιες από αυτές θα είναι «άφωνο», όπως το ένα β της λέξης Σάββατο και όπως το μεσαίο π της Πέμπτης, που ενώ υπάρχουν και γράφονται, δεν προφέρονται» είναι, φρονώ, η σοφότερη λύση. Ούτε η εκφορά, προσωπική ή τοπική, μπορεί να είναι κριτήριο — κι ούτε επομένως να μετράμε με στατιστικές μεθόδους τι λέει ο ένας και τι ο άλλος. Σε τόσα και τόσα πράγματα (πρβλ π.χ. τονισμός) ΔΕΝ γράφουμε αυτό που εκφέρουμε, γιατί έχουμε κολλήσει με τόση μανία στο τελικό ν αδυνατώ να το καταλάβω. Πρόκειται ίσως για τις λιγότερο παραγωγικές ώρες στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, χωρίς το παραμικρό ουσιαστικό αντίκρυσμα.
 
Μέχρι κάποια χρόνια πριν δεν το έβαζα το -ν- στον δεν, αναλόγως του τι ακολουθούσε.
Στη συνέχεια, μου επέβαλλαν να το βάζω πάντα (σε δημοσιογραφικά κείμενα - δικά μου).
Μετά, σε ένα περιοδικό (μεταφραστική εργασία) μου είπαν να μην το βάζω. Τώρα, σε δύο σεμινάρια που έχω παρακολουθήσει, στο ένα άκουσα "ακολουθούμε την εθνική γραμματική και δεν το βάζουμε το -ν- αν δεν είναι απαραίτητο", στο δεύτερο να το βάζω πάντα στα επιστημονικά, αλλά και στα λογοτεχνικά, εκτός αν θέλω ντε και καλά να αποδώσω προφορικότητα.
Τελοσπάντων, τελικά κατέληξα να το βάζω οπωσδήποτε στα επιστημονικά και πιο "απαιτητικά" κείμενα. Όσο για τα πιο "απλά" κείμενα, προς το παρόν ακολουθώ οδηγίες και δεν το βάζω - ευτυχώς, είναι (σχεδόν) απίθανο σε αυτά να χρησιμοποιήσω το (μεν...) δε.
Έτσι κι αλλιώς, νομίζω πως σε κάτι τέτοια, ο καθένας έχει τον τρόπο του και ίσως να είναι αυστηρό το να κρίνουμε κάτι λάθος.
Αν και δεν θα με πείραζε να καταλήγαμε κάπου...
 

Earion

Moderator
Staff member
Επισημαίνω κάτι άλλο που έχει να κάνει με τη στίξη: στο #3 ειπώθηκε ότι μετά το "δε" χρειάζεται κόμμα (Πολιτικοί φίλοι του δε, συντάσσονται...). Όχι βέβαια, δεν χρειάζεται· κι όμως βλέπω όλο και συχνότερα όχι μόνο κόμμα μετά αλλά και πριν το "δε". Σαν να έλεγε, για παράδειγμα, Πολιτικοί φίλοι του, δε, συντάσσονται.... Μέχρι στιγμής το έχω δει μόνο σε εφημερίδες και μου μεταφέρει μιαν έντονη αμηχανία εκ μέρους του συντάκτη. Δεν ξέρει τι να το κάνει. Μου θυμίζει τη χρήση των εισαγωγικών "σαν λαβίδα ή σαν γάντια" (κατά την εύστοχη παρομοίωση του Σαραντάκου).
 

cypriot

New member
δε, δεν

"Ο Νίκος δε θανατώθηκε παρά τη θέλησή του."
Τι θέλει να πει η πρόταση αυτή;

Δεν θα ήταν καλύτερα το δεν να διατηρούσε πάντοτε το τελικό ν;

mod's note: Σε μετακόμισα στο σχετικό νήμα.
 
Last edited by a moderator:

nickel

Administrator
Staff member
Αυτό είναι σχόλιο για το δε / δεν ή έχεις πραγματικά τη συγκεκριμένη πρόταση (που μπάζει από πολλές μεριές). Αν το δεύτερο, καλύτερα να γίνει συζήτηση σε ξεχωριστό νήμα, αλλά με περισσότερες πληροφορίες. Συγκεκριμένα, αν το «δε» δεν είναι αρνητικό μόριο, θα έχει οπωσδήποτε να κάνει με το τι προηγείται.
 
Top