Τα πολύ ενδιαφέροντα σημασιολογικά που επισημάνθηκαν καθιστούν σαφές ότι όντως τείνουμε να βγάλουμε από τη μύγα ξύγκι, όπως λέει ο Νίκελ στο #6. Έχω κι εγώ την εντύπωση ότι η "ανθεκτικότητα" τείνει να ταιριάζει καλύτερα όταν έχουμε προσβολή από συγκεκριμένο και ειδικό εξωτερικό παράγοντα, και συμφωνώ με την Αόρατη ότι πιθανώς έχει επηρεαστεί από το "ανθίσταμαι" - είναι λίγο πιο αντιστασιακό... Η "αντοχή" μάλλον τείνει να ταιριάζει καλύτερα όταν η έμφαση είναι στο παρ' όλα αυτά αναλλοίωτο του προσβαλλόμενου - είναι κάπως πιο βουδιστικό... Αλλά, προς Θεού, μην το σπρώξουμε μέχρι να επινοήσουμε σημασιολογικές διαχωριστικές γραμμές.
Θα ήθελα πάντως να τονίσω δύο στοιχεία που επιτείνουν τη σύγχυση. Το πρώτο επισημάνθηκε από την Αόρατη στο #3: διαφορά γλωσσικού επιπέδου μεταξύ "αντοχής" και "ανθεκτικότητας". Το δεύτερο είναι ότι οι γλωσσικές οικογένειες των δύο λέξεων είναι μία, και μάλιστα τόσο αιμομικτική ώστε να δοκιμάζονται οι αντοχές μας:). Τί είναι αυτός που έχει "αντοχή" ή "ανθεκτικότητα"; Ανθεκτικός. Και τί κάνει ο ανθεκτικός; Αντέχει. Πεπλεγμένοι μηροί, ούτως ειπείν.