Όλα είναι ζήτημα δημοσίων σχέσεων. Όταν ήμουνα φοιτήτρια υπήρχαν δυο- τρία μαθήματα που κοβόταν το 90%, για να μην πω το 95% και βάλε. Και δεν γινόταν καμία διαμαρτυρία γιατί οι καθηγητές που τα δίδασκαν (όλοι από τον ίδιο τομέα) εφάρμοζαν τα εξής (όλα ή μερικά):
α. πέρναγαν τους εκπροσώπους παρατάξεων- με μέτρο, όχι όλους με την πρώτη, τους μισούς το Σεπτέμβριο
β. είχαν άριστες σχέσεις με τις αριστερές παρατάξεις που ήταν αριθμητικά περισσότερες αλλά όλες παθαίνανε κλακάζ μόλις ο καθηγητής το έπαιζε ευρωκομμουνιστής π.χ. ή έλεγε τίποτα επαναστατικό στο μάθημα, π.χ. για το καθηγητικό κατεστημένο
γ. φρόντιζαν να πιάνουν φιλίες με τους φοιτητές, ειδικά με τις μεγάλες παρέες, μάλλον γιατί άμα η μισή παρέα λέει καλά λόγια για σένα η άλλη μισή δεν θα φωνάζει (και μετά τους $%$#! το σόι και δεν λέει κανένας τίποτα)
δ. σε προετοίμαζαν ότι τα θέματα θα είναι ζόρικα αλλά απλά. Είχαμε έναν που επέμενε ότι είναι ζήτημα κατανόησης της φυσικής, αν δεν την κατανοείς δεν μπορείς να βρεις την απάντηση. Σου πούλαγε κιόλας μούρη ότι αυτός είναι τάχα ο πρό Σέλντον Κούπερ Σέλντον Κούπερ, οπότε έπαιρνες ένα τριάρι και έλεγες κι ευχαριστώ
ε. Βρίζανε τους φοιτητές. Έτσι. Στην ψύχρα: ρεμάλια, είσαστε άχρηστοι, φτάσατε πέμπτο έτος και δε μάθατε τίποτα και τώρα δεν μπορώ να σας κάνω μάθημα γιατί έχετε κενά. Αυτό σε συνδυασμό με συμπεριφορά αλητάμπουρα κουτσαβάκη, πέταγμα υπονοούμενων στις φοιτήτριες (όχι του είδους του γλοιώδους πορνόγερου αλλά του και καλά απελευθερωμένου θεού του σεξ που εφόσον η φοιτήτρια δεν ξάπλωσε στην έδρα με τα πόδια ανοιχτά με το που τον είδε είναι ανοργασμικιά), εμφάνιση στο μάθημα σαν σιτεμένος ροκαμπίλης (στην πραγματικότητα σαν μεσήλιξ που προσπαθεί απεγνωσμένα να αντισταθεί στο χρόνο) κλπ κλπ εξιτάριζε ιδιαίτερα τους αναρχοαυτόνομους φοιτητές και τους έπιανε η άμιλλα (να βράσω τα άμυλα). Και μετά ερχόταν η γείωση στις εξετάσεις και δεν έβγαζε κιχ κανένας.
Στο πανεπιστήμιο τους συνάντησα όλους αυτούς.
)
