Το νήμα του κινηματογράφου

nickel

Administrator
Staff member
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα κομμάτι της Βρετανίας που προτιμώ να ξεχάσω και που επιδίωκα να μην αφήνω να μπαίνει πολύ στη ζωή μου όταν βρισκόμουν εκεί. Φτάνει κανείς σε μια ηλικία που θέλει να έχει όσο γίνεται λιγότερη σχέση με οτιδήποτε ugly τον περιβάλλει και δεν είναι διατεθειμένος να επενδύσει για να το καταλάβει καλύτερα.
 

m_a_a_

Active member
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα κομμάτι της Βρετανίας που προτιμώ να ξεχάσω και που επιδίωκα να μην αφήνω να μπαίνει πολύ στη ζωή μου όταν βρισκόμουν εκεί. Φτάνει κανείς σε μια ηλικία που θέλει να έχει όσο γίνεται λιγότερη σχέση με οτιδήποτε ugly τον περιβάλλει και δεν είναι διατεθειμένος να επενδύσει για να το καταλάβει καλύτερα.
Τ' ακούω: απ' τη μια «τ' ακούω» (σκέτο), κι απ' την άλλη «τ' ακούω αρκετά υποκειμενικό αυτό που λες»...

Μιλάμε, πάντως, για την πρώτη ταινία του Τιμ Ροθ (αδυναμία μου από πιτσιρικάς), και θαρρώ πως πρόκειται για ντεμπούτο απ' τα λίγα... Σε φτάνει (όπως γράφει κάποιος και σ' ένα user review στο imdb) σ' ένα σημείο όπου ξεχνάς ότι παρακολουθείς ταινία και νομίζεις ότι όντως βλέπεις ένα «κοινωνικό απόβλητο» που κάποιος αποφάσισε να γυρίσει κάτι σαν ντοκιμαντέρ για την καθημερινότητά του... «Μέθεξη», «ταξίδι στον χρόνο (της ιστορίας)», όπως-θέλετε-πείτε-το... σε βαθμό που μόνο ο Ντέι Λούις έχει καταφέρει να με φτάσει την τελευταία εικοσαετία (πιο παλιά ήμουν πιο εύπειστος)...

Το σενάριο, επίσης, είναι γραμμένο από τον David Leland, και όπως διαβάζω στην αγγλική Βικηπαίδεια, [Made in Britain] was broadcast on BBC on 10 July 1982 as the fourth in an untitled series of works by Leland, based on the British educational system, which subsequently acquired the overall title of Tales Out of School... Για όποιον ενδιαφέρεται, προηγήθηκαν τα:

Birth of a Nation (σκηνοθεσία Mike Newell)

Flying Into the Wind (σκηνοθεσία Edward Bennett)

R.H.I.N.O. (σκηνοθεσία Jane Howell)
 
Last edited:

nickel

Administrator
Staff member
κι απ' την άλλη «τ' ακούω αρκετά υποκειμενικό αυτό που λες»...
Πιο υποκειμενικό δεν γίνεται. Και ταυτόχρονα τονίζει το πλεονέκτημα που έχω να μη χρειάζεται να είμαι αντικειμενικός ή συμπεριληπτικός, όπως αν ήμουν κριτικός κινηματογράφου. Εδώ είδα πρόσφατα το πολύ καλό Anthropoid του 2016 και είπα ότι δεν θέλω να ξαναδώ πολεμική ταινία. (Την επόμενη μέρα είδα το Lee και ελπίζω να αργήσω να ξαναδώ ταινίες για πολέμους και Ναζί.)
 
Top