Στον Χρήστο Καραμάνη για την ταινία «Τετάρτη 04:45» (του Αλέξη Αλεξίου) απονέμεται το φετινό βραβείο των διευθυντών φωτογραφίας.
Η Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών (GSC) αποφάσισε να καθιερώσει ετήσιο βραβείο που θα αφορά στη Διεύθυνση Φωτογραφίας. Έτσι, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες χώρες, οι διευθυντές φωτογραφίας θα ψηφίζουν για το ποια, κατά τη γνώμη τους, είναι η ταινία με την καλύτερη φωτογραφία.
Το Κυπαρίσσι του Βυθού του Νίκου Κορνήλιου (11 συναντήσεις με τον πατέρα μου· Μητριαρχία) καταφέρνει, αν και χωρίς μύθο, να ντύσει με τον απαραίτητο μύθο τα γυμνά αντρικά και γυναικεία κορμιά που βάζει να φιλιούνται, να αγκαλιάζονται, να παλεύουν ή να στροβιλίζονται χορογραφικά, κάνοντάς τα το αντικείμενο της ταινίας, λούζοντάς τα σ' ένα πλούσιο ιμπρεσιονιστικό φως, βυθίζοντάς τα στο ασπρόμαυρο της μοναξιάς, κάνοντας γκροπλάν στους πόρους τους. Μπορεί όμως και να σας πάρει ο ύπνος, ακούγοντας το σπικάζ με την ποιητική αλλά αφηρημένη πρόζα. Πάντως θα λικνιστείτε με Μπομπόου, Παιρτ, Γκορέτσκι, Σνίττκε, και μ' ένα πιανιστικό θέμα του ίδιου του σκηνοθέτη/σεναριογράφου/φωτογράφου, που όμως επαναλαμβάνεται σε βαθμό ελαφρώς εκνευριστικό. Παρακολούθηση ή ύπνος; Είναι θέμα κλικ.
Το Επόμενος σταθμός: Ουτοπία, του ντοκιμαντερίστα Απόστολου Καρακάση (Εθνικός Κήπος), αφηγείται την εξελισσόμενη ακόμα προσπάθεια των (ή μάλλον κάποιων) εργατών της ΒΙΟΜΕ να μην το διαλύσουν το μαγαζί αλλά να μεταπηδήσουν στην παραγωγή ενός άλλου προϊόντος. Παρουσιάζει ταυτόχρονα την πρώην ιδιοκτήτρια και τα δικά της οικονομικά χάλια, καθώς και τις προσωπικές λύσεις που βρήκε στη δική της ζωή. Πολύ ενδιαφέρον, καμία σχέση με το ξύλινο "Non omnis moriar" (για την Ελληνική Χαλυβουργία), και όχι μόνο από την άποψη της τεχνικής αρτιότητας.
Μετά από ένα φριχτό Suntan (με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή Μάκη Παπαδημητρίου) και ένα ανεπαρκές σεναριακά βουλγαρικό Νταρντεννικό Μάθημα, σήμερα αξιώθηκα να δω ωραίες ταινίες: το γλυκύτατο Από τη Γη στη Σελήνη, του Άγγελου Σπάρταλη, ελεύθερη διασκευή του βιβλίου του Ιουλίου Βερν σε πανέμορφα κινούμενα σχέδια, και το υψηλής αισθητικής Exotica, Erotica, Etc., της Ευαγγελίας Κρανιώτη, που κέρδισε Ίριδα καλύτερου ντοκιμαντέρ, αν και είναι κάτι πολύ παραπάνω από ντοκιμαντέρ.
Στον απόηχο της πρόσφατης πολλαπλής ιριδοβράβευσής της, ξαναβγήκε στις αίθουσες το Τετάρτη 4:45 του Αλέξη Αλεξίου με τον Στέλιο Μάινα στον κύριο ρόλο. (Αλκυονίδα, Στούντιο)
Πολύ ωραίο το ντοκιμαντέρ της Ελληνογαλλίδας δημοσιογράφου και σκηνοθέτιδας Angélique Kourounis "Χρυσή Αυγή, Προσωπική Υπόθεση". Η Χρυσή Αυγή από τα μέσα. Κάπου στο Δεκέμβρη θα βγει και στο διαδίκτυο.
... «Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, ο μέγας σκηνοθέτης και ψυχή του Gagarin έφυγε σήμερα σε ηλικία 49 ετών.
...
Γεννήθηκε στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών στις 9 Σεπτεμβρίου 1966, γιος του σατιρικού καλλιτέχνη Βασίλη Τριανταφυλλίδη (Χάρρυ Κλυνν) και της Χαρίκλειας Μακρή που ήταν χορεύτρια.
Σπούδασε κοινωνιολογία και επικοινωνία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στην Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου στο διάστημα 1990-1992.
Η πρώτη μικρού μήκους ταινία ήταν το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ “Momus: Amongst Women Only”, που γυρίστηκε στα πλαίσια της πρακτικής του στο τρίτο τρίμηνο των σπουδών του στο Λονδίνο. Η πτυχιακή του ταινία Dogs Licking My Heart (τα Σκυλιά Γλείφουν Την Καρδιά Μου) με τους Μπλέιν Ρέινινγκερ και Παναγιώτη Θανασούλη κέρδισε το Πρώτο Βραβείο Μυθοπλασίας στο 7ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας το 1993. Η ταινία προβλήθηκε και σε διεθνή φεστιβάλ.
Την ίδια χρονιά, το 1993, σκηνοθέτησε σε ασπρόμαυρο super 8 mm φιλμ το video clip για το κομμάτι “Δεν Χωράς Πουθενά” του συγκροτήματος Τρύπες. Ακόμη σκηνοθέτησε και ένα μικρού μήκους σουβενίρ από την συναυλία των Τρυπών στο club Marquee του Λονδίνου.
Το 1995 ολοκλήρωσε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του “Ράδιο Μόσχα” με τους Σβετλάνα Πανκράτοβα, Χάρρυ Κλυνν, Blaine L. Reininger, Kώστα Γκουσγκούνη, Απόστολο Σουγκλάκο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Η υπόθεση αφορά μία Ρωσίδα χορεύτρια που δουλεύει σε ελληνικό καμπαρέ και γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα στο αφεντικό της, έναν πληρωμένο δολοφόνο και έναν βιολιστή χαρτοπαίκτη. Η ταινία προβλήθηκε στο Πληροφοριακό Τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μερικούς μήνες αργότερα η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στα Κρατικά Βραβεία του ΥΠΠΟ. Το “Ραδιο Μόσχα” ταξίδεψε σε πολλά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Το 1996 ο Νίκος Τριανταφυλλίδης γύρισε για λογαριασμό της ΕΤ2 την τηλεταινία “Το Παλτό”, μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Νικολάι Γκόγκολ από τον ίδιο και την Ευγενία Λυρούδια με τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Βασίλη Διαμαντόπουλο στους ρόλους του πελάτη και του ράφτη αντίστοιχα. Δύο χρόνια αργότερα γυρίζει για λογαριασμό της ΕΤ2, το ντοκιμαντέρ μαμούθ για το συγκρότημα Tuxedomoon με τον τίτλο “No Tears”. Τα γυρίσματα έγιναν με αφορμή την επετειακή συναυλία του συγκροτήματος για τα δεκάχρονα τους στο Θέατρο Λυκαβηττού.
Παράλληλα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης συνεργάστηκε με τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη για το σενάριο της ταινίας “Μαύρο Γάλα”. Η ταινία ολοκληρώθηκε στα 1999. Πρωταγωνιστούν οι Μιχαήλ Μαρμαρινός, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Τάνια Νασιμπιάν, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Ρένος Χαραλαμπίδης, Μυρτώ Αλικάκη, Θέμις Πάνου, Παναγιώτης Θανασούλης, Άννα Μάσχα, Blaine L. Reininger και ο Κώστας Γκουσγκούνης. Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στο 40ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και δεν απέσπασε καμία διάκριση.
Το 1999, σε ηλικία 70 ετών, ο Αμερικανός μουσικός Σκρίμιν Τζέι Χόκινς επισκέφθηκε την Ελλάδα και έδωσε δύο συναυλίες μετά από πρόσκληση του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο οποίος και κινηματογράφησε αυτές τις συναυλίες. Όμως, τελείως αναπάντεχα, δύο μήνες μετά, ο Χόκινς πέθανε. Στην ταινία, εκτός από το ντοκουμέντο του ταξιδιού του Χόκινς στην Αθήνα, υπάρχει σπάνιο υλικό από τις παλαιότερες εμφανίσεις του, καθώς και συνεντεύξεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά. H ταινία απέσπασε το Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης και το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ταινίας Τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας του ΥΠΠΟ.
... Tο αποπάνω βιντεάκι είναι απόσπασμα από τo πολύ καλό ντοκιμαντέρ "Screamin' Jay Hawkins: I Put A Spell On Me", κατά μεγάλο μέρος γυρισμένο στην Αθήνα, σε σκηνοθεσία του Νίκου Τριανταφυλλίδη (γιου του Χάρι Κλιν), όπου εκτός από τον Σκρίμιν Τζέι σε παλιότερα και πιο πρόσφατα στιγμιότυπα από συναυλίες και συνεντεύξεις του, εμφανίζονται μεταξύ άλλων ο Μπο Ντίντλεϊ, ο Έρικ Μπέρντον, ο Άρθουρ Μπράουν, ο Ρούντι Προτρούντι των Φάζτοουνς, ο Τζιμ Τζάρμους και η Ντιαμάντα Γκάλας. Ψάχνοντας στο γιουτιούμπ για άλλα αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ -που είχε προβληθεί αρχές της περασμένης δεκαετίας από την κρατική τηλεόραση- ενθουσιάστηκα σαν παιδάκι σε παιχνιδάδικο που το βρήκα ολόκληρο και θα το ξαναδώ!
Ακόμη, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης εργάστηκε ως ελεύθερος σεναρίστας και παραγωγός του ραδιοφώνου (1988-1991) στον πρώτο ιδιωτικό ραδιοφωνικό σταθμό TOP FM και στο BBC World Service, όταν ζούσε στην Αγγλία. Αργότερα, επανήλθε στο ραδιόφωνο με την εκπομπή “Αισθηματική Αγωγή” μέσα από την συχνότητα του 902 Αριστερά και στον ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο” 105,5 FM.
Πού θα πάει, πού θα πάει
τούτη η νύχτα που κρατάει
και δε λέει να τελειώσει
πού θα πάει, θα ξημερώσει κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο
όλους σας θ’ ανταμώσει
Πέρα από οτιδήποτε ήθελαν οι συντελεστές της ταινίας να δω ή ήθελα εγώ να δω με την προσωπική μου ματιά, εκείνο που με μάγεψε στην ταινία, εκτός από την ηθοποιία των πρωταγωνιστών (Τζουντ Λο και Κόλιν Φερθ), ήταν η σχέση του Μαξ Πέρκινς, διορατικού επιμελητή του εκδοτικού οίκου Σκρίμπνερ, με το αχαλίνωτο δημιουργικό πνεύμα του Τομ Γουλφ, καθαρά στο πλαίσιο της συνεργασίας τους στην επιμέλεια των βιβλίων του δεύτερου — δηλαδή σε επίπεδο τεχνικό, εκείνο που ενδιαφέρει τους Ε του ΣΜΕΔ. Όλες τις άλλες σχέσεις (πατέρα-γιου του επιμελητή με τον συγγραφέα, του Πέρκινς με τη δική του οικογένεια, του Γουλφ με την κατά 20 χρόνια μεγαλύτερή του Εϊλίν Μπερνστάιν, του επιμελητή με τον Φιτζέραλντ και τον Χέμινγουεϊ, που ο Πέρκινς έκανε γνωστούς) τις βρήκα πανέμορφες σαν παραγεμίσματα και στολίδια. Θα μπορούσα να φανταστώ ολόκληρη ταινία στην οποία επιμελητής και συγγραφέας θα συζητούσαν τι θα μείνει και τι θα φύγει από το κείμενο — ιδίως αν η συζήτηση γινόταν ανάμεσα σε έναν πληθωρικό Τζουντ Λο και έναν μετρημένο και προσγειωμένο Κόλιν Φερθ.
Για να μην διαψεύσω εκείνον τον γνωστό μου που έλεγε ότι πας αιτών λαμβάνει, ιδού με δυο λόγια οι εντυπώσεις μου από την ταινία Elleτου Paul Verhoeven.
Πολύ σεξ, πολλή βία και πολλή ανωμαλία για τα γούστα μου. Υπερβολικές ποσότητες, σε βαθμό βίτσιου. (Και θα μου πεις, από τον παππού Βερχόφεν τι περίμενες; Αυτό ακριβώς, υποθέτω.) Αν θέλετε πραγματικά να δείτε τόσο σεξ, προτιμήστε μια τσόντα: δεν υπάρχει λόγος να πάτε σε "κανονική" ταινία. Όχι πως δεν υπάρχουν κι άλλες "κανονικές" με πολύ σεξ, αλλά δεν ξέρω, με δαύτην μπάκωσα. Η κυρία του τίτλου το κάνει σχεδόν με ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει, αρσενικό τε και θηλυκό. Και πολύ ξύλο ρε παιδί μου, πολύ ξύλο τρώει αυτή η γυναίκα. Και πώς τα καταφέρνει και βγαίνει κάθε φορά τσίλικη - με εξαίρεση μια μελανιά η οποία εξαφανίζεται ως δια μαγείας σε ένα 24ωρο.
Οι χαρακτήρες είναι στην πλειονότητά τους ρηχοί κατά τη δική μου εκτίμηση, αλλά είναι σχεδόν όλοι αρκετά πειστικοί και αξιοπρεπώς ερμηνευμένοι, με μία σημαντική εξαίρεση: τον κατ' επανάληψη βιαστή της κυρίας, που αποτελεί το leitmotiv της υπόθεσης (όχι ακριβώς το επίκεντρο, το επίκεντρο είναι η κυρία, την οποία ερμηνεύει ομολογουμένως εξαιρετικά η Ιζαμπέλ Υπέρ).
Ο βιαστής αποκαλύπτεται ότι είναι ο γείτονας - επιτυχημένος κοινωνικά κι επαγγελματικά, παντρεμένος με μια κούκλ ξανθιά ελαφρώς θεούσα -μάλλον στράφηκε στον Θεό για να αντέξει τα βίτσια του συζύγου- και κλασικό "καλό παιδί" που δεν ταιριάζει με τίποτα στο προφίλ του ανώμαλου παρανοϊκού. Μάλλον σε ξενέρωτο γιάπη κάνει - όχι πως κι αυτοί δεν μπορούν να είναι ανώμαλοι, αλλά θα περίμενε κανείς να φανεί κάπως, κάπου, μια έκφραση, μια κίνηση, ένα κάτι που να κινεί έστω ελάχιστα υποψίες. Η ερμηνεία δεν βοηθάει, ίσως όμως να μην φταίει ο ηθοποιός, καθώς το σενάριο δεν μας δίνει καμία εξήγηση για την ψυχοπαθολογία του. Θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή ή να τον καθοδηγήσει καλύτερα, ώστε να έχει έστω μια παρανοϊκή λάμψη στο βλέμμα, ένα κάτι. Εμένα προσωπικά δεν με έπεισε.
Άλλη, πιο μεγάλη, τρύπα στο σενάριο και μνημείο αναληθοφάνειας, τα οικογενειακά του γιου της κυρίας.
Η κοπέλα του μένει έγκυος και τον πείθει να συζήσουν με έξοδα της πλούσιας μαμάς. Όταν γεννιέται το μωρό, είναι όλοι στο μαιευτήριο, μαζί κι ο κολλητός του γιου, ένας μαύρος νέγρος αράπης (με το συμπάθιο, για λόγους ακριβείας τα λέω αυτά, να έχετε σαφή εικόνα). Τους φέρνουν λοιπόν να δουν το βρέφος, και ω του θαύματος είναι πέντε τόνους πιο σκούρο και από τους δύο υποτιθέμενους γονείς του. Η πεθερά στραβοκοιτάζει την νύφη, αλλά δεν λέει τίποτε - ούτε αυτή, ούτε κανείς άλλος.
Ε με συγχωρείτε, αλλά αυτό θα περνούσε μόνο σε καμιά χαζοκωμωδία με τον Λουί ντε Φυνές, όχι σε μια ταινία που υποτίθεται ότι είναι σκοτεινή, με ψυχολογικές προεκτάσεις που προσπαθούν να είναι σοβαροφανείς (το βαρύ παρελθόν της ηρωίδας με τον ψυχοπαθή δολοφόνο πατέρα και την ξαναμωραμένη νυμφομανή υπέργηρη μητέρα). Ας έβαζαν ξερωγώ ένα ξανθογάλανο μωρό κι έναν Άριο κολλητό, ενώ οι δυο γονείς θα ήταν καραμελάχρινοι, ας έβαζε και ορισμένα βλέμματα γεμάτα νόημα, να ήταν ένα κλείσιμο ματιού στον θεατή. Αλλά το μαύρο μωρό από τους λευκότερα λευκούς γονείς, με τον υποτιθέμενο πατέρα να υπερασπίζεται σθεναρά το "παιδί του" όταν η "γιαγιά" κάποια στιγμή του το επισημαίνει, μόνο γκροτέσκο μπορεί να είναι.
Έχουμε δει και χειρότερα, βέβαια, σε κείνη την παλιά ελληνική ταινία, τη θυμάται κανείς; Αλλά τότε δεν ξέρανε από ντιενέι οι σεναριογράφοι, δεν υπήρχε και ίντερνετ, και τέλος πάντων τα ίδια θα περιμένουμε από μια παλιά ελληνική ταινία κι από μια σύγχρονη γαλλική παραγωγή;
Η παλιά ελληνική ταινία που αναφέρεις, Μελ, μήπως είναι μία δραματική όπου
δύο νέοι παντρέυονται στο τέλος και κάνουν ένα παιδί μαυρο κι ο νέος εγκαταλeίπει τη νέα νομίζοντας ότι τον απάτησε (πώς ακριβώς βρήκε τον μάυρο στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50 δεν ξέρω), και το τέλος κάποιος από την οικογένεια ανακοινώνει ο παππούς ήταν μιγάς και ακολουθεί αίσιο τέλος; Από άποψη DNA μια χαρά στέκει η ελληνική ταινία, που δεν θυμάμαι τον τίτλο της.
Ναι αυτή είναι, αλλά ας βάλει κάποιος συντονιστής αυτά που γράφεις μέσα σε σπόιλερ, για να μην το χαλάσουμε σε όσους θέλουν να δουν την ταινία.
Η ταινία από άποψη DNA δεν στέκει καθόλου καλά. Πρώτον θα έπρεπε και οι δύο γονείς να έχουν μαύρο πρόγονο, όχι μόνον ο ένας. Δεύτερον ο πρόγονος αυτός δεν θα πρέπει να ήταν πολλές γενιές πίσω. Τρίτον οι γονείς δεν θα ήταν κατάλευκοι, θα είχαν κι οι ίδιοι κάποια χαρακτηριστικά μιγάδα, έστω και λιγότερο έντονα από τους πατεράδες τους. Τέταρτον το παιδί δεν θα έβγαινε κατάμαυρο, όπως στην ταινία αν θυμάμαι καλά, θα έβγαινε μιγαδάκι, καφέ-ω-λαι (έστω πιο σκούρο από τους γονείς, αλλά μιγαδάκι).
Sandra Laing
Φωτογραφίες (έγχρωμες) της Σάντρας Λανγκ σε παιδική ηλικία με τους γονείς της υπάρχουν στο γκουγκλ.
Στην Ελληνική ταινία δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για το πρώτο, αλλά αυτό μπορέι να έχει να κανει και με τις γνώσεις της εποχής.
Στην Υπηρέτρια του Chan-wook Park, που παίζεται αυτές τις εβδομάδες στις αίθουσες, σε μια στιγμή η νεαρή κυρία δίνει στην άρτι προσληφθείσα νεαρή υπηρέτριά της να της διαβάσει τη συστατική επιστολή που εκείνη της παρουσιάζει, γιατί έχει πονοκέφαλο. Αυτή παίρνει το χαρτί κι αρχίζει να διαβάζει από μνήμης, γιατί γνώριζε την αρχή της σύστασης. Μετά η κάμερα μάς δείχνει το χαρτί, και υποτίθεται ότι πρέπει να καταλάβουμε ότι το...κρατάει ανάποδα! (γιατί είναι αγράμματη)
Η ταινία στα κορεάτικα λέγεται Η Κυρία. Δικαίως...
Τα λεσβιακά γυρίστηκαν στην αρχή-αρχή με τηλεκατευθυνόμενη κάμερα και όλοι οι αρσενικοί είχαν πάρει άδεια εκείνη την ημέρα, οι δε επισκέψεις απαγορεύονταν. Μια γυναίκα μόνο κρατούσε το μικρόφωνο. (από τα τριβιδάκια του IMDB)
