Κάποιος να της πει επειγόντως ότι η αριστεία είναι ρετσινιά. Εκτίθεται η κοπέλα.
Δυστυχώς ισχύει. Θυμάμαι κάποια εποχή που κυκλοφορούσαν αφισάκια στα Εξάρχεια ότι η καριέρα είναι γαλέρα, και ότι η σταδιοδρομία είναι χαρακτηριστικό μόνο των αιμοσταγών αφεντικών. Ό,τι να 'ναι, δηλαδή. Μη διαβάζετε, παιδάκια, μην προσπαθείτε, μη θέτετε στόχους, μη γίνετε κάτι καλύτερο, κάτι που θέλετε και που σας εκφράζει, μην κάνετε τη διαφορά στον κόσμο αυτό. Μόνος δρόμος η αφισοκόλληση και η επαναστατική ρίψη μπουκαλιών και το εν χορώ βρισίδι στους μπάτσους. Αυτά στο ένα στρατόπεδο.
Στο άλλο στρατόπεδο η μόνη αναγνωρισμένη αριστεία, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν ξέρω τι ζυμώσεις θα φέρει αυτή η ολική κρίση, ήταν να είσαι ξανθιά σε πρωινάδικο ή εν γένει τιβί περσόνα, απόφοιτος σχολής τηλεριάλιτι, τραγουδιάρης ή ποδοσφαιριστής. Τα άλλα ήταν για ψευτοκουλτουριάρηδες και κομπλεξικούς. :)
(Καλά, υπερβολική είμαι, δε λέω :) )