Τηλεπαιχνίδια: Τι τους δίνουν και πίνουν

[oublexis]

Είμαι φίλος των τηλεπαιχνιδιών γνώσεων. Παρακολουθώ όσα επεισόδια προλαβαίνω, ζωντανά ή σε κονσέρβα. Και συμμετέχω νοερά, με χαρά όταν βρίσκω κάτι σωστά ή πριν τους παίκτες, με εκνευρισμό όταν το μυαλό δεν παίρνει στροφές, και με καρτερία όταν οι ερωτήσεις αφορούν αθλητισμό, μοντέλα, ελληνική τηλεόραση και άλλα τέτοια θέματα, παντελώς άγνωστα σε μένα.

Πριν από μερικές δεκαετίες παρακολούθησα τα πρώτα μου τηλεπαιχνίδια στην Αγγλία: το θρυλικό Mastermind, τότε με τον Magnus Magnusson, που με συνέτριβε με τη δυσκολία του, και το University Challenge με τον Bamber Gascoigne, όχι πολύ πιο εύκολο.

Στην Ελλάδα τα παιχνίδια αυτά δεν θα είχαν πολλή πέραση. Θα είχαν ελάχιστους θεατές και ίσως θα δυσκολεύονταν να βρουν και παίκτες. Όμως θα αναφερθώ ειδικότερα στον Τροχό της Τύχης, το παιχνίδι που παρακολουθώ ανελλιπώς εδώ και αρκετά χρόνια και στο οποίο μου αρέσει να συμμετέχω νοερά. Αυτό που υποθέτεις κάποια στιγμή αφού έχει δει μερικά επεισόδια είναι ότι η παραγωγή θέλει κακούς παίκτες (και ας τους επαινεί συνέχεια ο σπουδαίος παρουσιαστής, ο Πέτρος Πολυχρονίδης) έτσι ώστε όχι μόνο να είναι βατό το παιχνίδι και στον θεατή που κάθεται στον καναπέ του σπιτιού του, αλλά και να τον κάνει να απορεί και να εξίσταται με τις επιδόσεις των παικτών, να νιώθει πολύ καλύτερος απ’ αυτούς και να ανεβαίνει ψυχολογικά. Ψυχαγωγία με τα όλα της.

Εγώ υπέθετα ότι αυτός ήταν ο λόγος που κατά κανόνα οι παίκτες και οι παίκτριες είναι νεαρής ηλικίας, τόσο που άνετα θα μπορούσες να καταγγείλεις το παιχνίδι για ηλικιακές διακρίσεις. Είχα επίσης αρχίσει να πιστεύω ότι τους περνούσαν και από τεστ — για να στείλουν στο πλατό όσους αποδεδειγμένα είχαν τεράστια κενά στις γνώσεις τους και είχαν παντελώς ξεχάσει όσα έμαθαν (αν τα έμαθαν ποτέ) στο σχολείο.

Τι διαπίστωνα: Πενιχρή κουλτούρα, είτε σοβαρή είτε λαϊκή — είτε το θέμα είναι, ας πούμε, όπερα είτε ταινίες. Γνώσεις ιστορίας και γεωγραφίας για κλάματα. Λεξιλόγιο φτωχό αλλά και, πάνω απ’ όλα, μηδενική ικανότητα συνδυασμού γραμμάτων — σαν άτομα που δεν έχουν παίξει ποτέ σταυρόλεξο, κρεμάλα, αναγραμματισμό. Βγαίνουν στη φόρα τα προβλήματα μιας μίζερης παιδείας, μιας απέχθειας για την εξωσχολική γνώση (αλλά και για τη σχολική). Και από στρατηγική του παιχνιδιού: τι είναι αυτό; Σπάνια εμφανίζεται παίκτης, ιδίως νεαρής ηλικίας, που να τον χαίρεσαι. Χωρίς να είναι πάντα εύκολο να επικαλεστείς σαν δικαιολογία ότι υπάρχει πίεση και τρακ στο πλατό.

Ανεβάζω εδώ μια μικρή συλλογή από περιπτώσεις με κραυγαλέες αστοχίες, του είδους που σε κάνει να φωνάζεις (πάντα από τον καναπέ, εντάξει;) «Πού πας, παιδί μου, να γίνεις ρεζίλι;». Στις λεζάντες διαβάζετε τι είπαν οι παίκτες. Σκεφτείτε μόνοι σας τι έπρεπε να είχαν πει.

Η παίκτρια διάβασε: «Ο βάρνος αψιγανός»

Ο παίκτης διάβασε: «...των Μόντι Παϊβόν»

Η παίκτρια διάβασε: «Κοριτσάκι, το να 'σαι σκούρος δε φτάνει»

Η παίκτρια διάβασε: «Σχήμα ταμπλούντ»

Διαβάστηκε: Τα γήινα χρήματα είναι πάντα ένας σικ συνδυασμός

Η παίκτρια διάβασε: «Ταχύ βουνό»

Η παίκτρια διάβασε: «Μητροπολιτικό Μουσείο Τέννις Νέας Υόρκης»

Ο παίκτης διάβασε: «Αχ βρε παλιομισοζόρια»

Να όμως που σ’ ένα πρόσφατο παιχνίδι του Τροχού ένας παίκτης που αποδείχτηκε στη συνέχεια ότι ήταν από τους πιο καλούς σε γνώσεις, στρατηγική και ικανότητα να μαντεύει γρίφους από νωρίς, κατάφερε στην αρχή του παιχνιδιού να κάνει μια από τις πιο γελοίες μαντεψιές. Στην περίπτωση μιας ρήσης της Αλκυόνης Παπαδάκη («Να δίνεσαι, αλλά να μη σκορπίζεσαι») ο παίκτης μάντεψε: «Να δίνεσαι, αλλά να μη σκουπίζεσαι».

Αμέσως μετά αποκαλύφθηκε από ακριτομυθίες στα παρασκήνια ότι τα αναψυκτικά που προσφέρονται στους παίκτες κατά την αναμονή περιέχουν βενζοδιαζεπίνη, η οποία βοηθά να ξεπεράσουν το άγχος, αλλιώς δεν θα τους έβγαινε ούτε κουβέντα. Από την άλλη, πληροφορούμαστε ότι η ουσία αυτή σχεδόν αποβλακώνει τους παίκτες, γι’ αυτό έχουμε τις θλιβερές επιδόσεις, τη δυσκολία να αντιληφθούν πώς παίζεται το παιχνίδι, τις καθυστερημένες ή τις εντελώς αλόγιστες απαντήσεις.

Έτσι συνειδητοποιούμε με ανακούφιση ότι δεν φταίνε τα χάλια της παιδείας, το γεγονός ότι οι νέοι περνάνε πια τη μέρα τους με εύκολα βιντεάκια εκεί που κάποτε διάβαζαν και κανένα βιβλίο, ότι ο πλούτος της γνώσης και των προκλήσεων που προσφέρει το διαδίκτυο μένει στα αζήτητα και για λίγους. Όχι, δεν φταίει τίποτα απ’ αυτά για την αποβλάκωση. Η βενζοδιαζεπίνη φταίει.

 

[m_a_a_]

«Μητροπολιτικό Μουσείο Τέννις Νέας Υόρκης»

 

[Alexandra]

https://hilariusbookbinder.substack.com/p/the-average-college-student-today
Όλα τα λέει αυτό το άρθρο. Μιλάει για φοιτητές, αλλά ισχύει χωρίς καμιά διαφορά για την πλειονότητα των νέων που κυκλοφορούν γύρω μας με απολυτήρια λυκείου. Όταν μιλάω με νεαρούς μεταφραστές, βλέπω να δηλώνουν απόλυτη άγνοια για διάφορα πράγματα που εμείς τα μαθαίναμε στην ηλικία τους από εφημερίδες, περιοδικά και λογοτεχνικά βιβλία. Τίποτα από τα τρία δεν παίζει στην καθημερινή πραγματικότητα ενός 25χρονου σήμερα. Όταν το όνειρό σου για επαγγελματική αποκατάσταση είναι να γίνεις influencer και digital creator, τι να σου κάνει η ανάγνωση λογοτεχνίας;

 

[nickel]

https://hilariusbookbinder.substack.com/p/the-average-college-student-today

Απ' όσο ξέρω, το κείμενο είναι εύστοχο, περιεκτικό, αντικειμενικό — απλώς δεν ξέρω πόσο αντιπροσωπευτικό. Θα ήλπιζε κανείς κάπου αλλού στις ΗΠΑ τα πράγματα να είναι καλύτερα. Και έχω την απορία τι θα ανέφερε ένας Έλληνας καθηγητής για τη δική του εμπειρία στο πανεπιστήμιο.
Ξεχωρίζω ένα απόσπασμα:
That’s right, ChatGPT. The students cheat. I’ve written about cheating in “Why AI is Destroying Academic Integrity,” so I won’t repeat it here, but the cheating tsunami has definitely changed what assignments I give. I can’t assign papers any more because I’ll just get AI back, and there’s nothing I can do to make it stop. Sadly, not writing exacerbates their illiteracy; writing is a muscle and dedicated writing is a workout for the mind as well as the pen.
Προβλέπω μια επιστροφή στην προφορικότητα με στόχο τη γνησιότητα. Μέχρι να μας φυτέψουν τσιπάκι ΤΝ στο μυαλό.

 

[m_a_a_]

«Μητροπολιτικό Μουσείο Τέννις Νέας Υόρκης»

Χτες δεν είχα χρόνο και πέρασα απλά απ' έξω. Σήμερα μπήκα και μέσα να ρίξω μια ματιά:

 

[nickel]

Με την ευκαιρία (που πέρασε η Πρωταπριλιά), ας αποσαφηνίσω ότι κάθε σχέση των τηλεπαιχνιδιών με ουσίες όπως η βενζοδιαζεπίνη είναι εντελώς φανταστική και αποκύημα της προσπάθειας να φτιάξω ένα πρωταπριλιάτικο αστείο. Δεν ξέρω βέβαια ποιες ουσίες αναπτύσσονται στο σώμα των παικτών εξαιτίας του άγχους του πλατό, με αποτέλεσμα να μη βλέπουν τα πιο προφανή και να μην καταλαβαίνουν τα πιο εύκολα. Να, στο χτεσινό παιχνίδι η παίκτρια έφτασε τον γρίφο στο τελικό γράμμα (φωνήεν), σκέφτηκε το μοναδικό φωνήεν που δεν είχε ειπωθεί (το Ε) και αποφάσισε να βάλει διαλυτικά στο Υ και να διαβάσει «λεϋκόλιθος». Άφωνοι όλοι!

 

[nickel]

Και έχω την απορία τι θα ανέφερε ένας Έλληνας καθηγητής για τη δική του εμπειρία στο πανεπιστήμιο.

Είναι ωραίο ότι... το σύμπαν σε ακούει. Μόνο που εδώ ο Έλληνας καθηγητής διδάσκει σε ξένο πανεπιστήμιο. Ο Ρωμανός Γεροδήμος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Μπόρνμουθ και το κείμενό του στην Athens Voice έχει σαν έμπνευση τη συγκλονιστική σειρά Εφηβεία (Adolescence) — θέμα για το οποίο έχω διαβάσει εξαντλητικά αυτές τις ημέρες, αλλά το άρθρο του Γεροδήμου δίνει μια απάντηση και στο (λιγότερο ανησυχητικό, ευτυχώς) φαινόμενο που παρατηρούμε στα τηλεπαιχνίδια.

Adolescence | Η υποκρισία του συλλογικού μας σοκ​

​

Το σοκ για τα όσα δείχνει η σειρά του Netflix υποδηλώνει τη βαθιά και εκτεταμένη υποκρισία μας, όταν ολόκληρο το σύστημα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν είναι εντελώς σάπιο​

​

Ρωμανός Γεροδήμος, 2/4/2025​

​

Τη Δευτέρα 31 Μαρτίου ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ ανακοίνωσε ότι το «Adolescence», η σειρά του Netflix την οποία μέσα σε δύο εβδομάδες έχουν παρακολουθήσει πάνω από 66 εκατομμύρια θεατές, θα προβληθεί δωρεάν σε όλα τα σχολεία.​

​

Το σοκ και η έκπληξη της βρετανικής κυβέρνησης αλλά και εκατομμυριών θεατών (και στην Ελλάδα) μου θύμισε μια σπαρταριστή σκηνή στη θρυλική ταινία «Καζαμπλάνκα» (1942). Ένα βράδυ –υπό την πίεση των Γερμανών– ο αρχηγός της γαλλικής αστυνομίας Ρενό διατάζει την άμεση εκκένωση και το κλείσιμο του καφέ (και ανεπίσημου καζίνο) του Ρικ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ) επειδή, σοκαρισμένος, ανακαλύπτει ότι «εδώ μέσα γίνεται τζόγος». Πριν καλά καλά τελειώσει την ανακοίνωση, ο κρουπιέρης τού φέρνει τα κέρδη του. «Α, ευχαριστώ πολύ», απαντάει ο Ρενό και συνεχίζει να διώχνει τους θαμώνες.​

​

Κάπως έτσι και οι κυβερνήσεις. Ξεπούλησαν τα πάντα, άφησαν το bigtech, τους Ρώσους και τους Κινέζους να διαλύσουν τις κοινωνίες και να αλωνίζουν στη ζωή μας, μετέτρεψαν τη νεότητα σε τοτέμ, αγνόησαν την ανάγκη παροχής πολιτικής αγωγής, ευνούχισαν τους δασκάλους, προσπάθησαν να ανατρέψουν το τσουνάμι με μέτρα-κουβαδάκια, και τώρα σοκάρονται που ολόκληρη η νεά γενιά είναι μαζικά τραυματισμένη, κυνική, καμένη. Το σοκ για τα όσα δείχνει η σειρά του Netflix υποδηλώνει τη βαθιά και εκτεταμένη υποκρισία μας. Είμαστε όλοι –όλοι–, με πρώτες τις κυβερνήσεις, τις τηλεοπτικές πλατφόρμες, τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, τους γονείς, τους ακαδημαϊκούς, τους καταναλωτές, τους διαφημιστές, τα ΜΜΕ, απολύτως υπεύθυνοι για τα όσα συμβαίνουν. Δεν γίνεται να μη γνωρίζουμε.​

​

Αυτά τα παιδιά που δείχνει το «Adolescence» τρία ή τέσσερα χρόνια πιο μετά είναι οι φοιτητές μου στην Αγγλία. Τα ξέρω αυτά τα παιδιά, τα διδάσκω εδώ και 23 χρόνια. Έχω ζήσει την κουλτούρα του κυνισμού, του εκφοβισμού και της απάθειας στο πετσί μου. Έχω δει την αργή κατάρρευση αξιακών πλαισίων, κοινωνικών και ακαδημαϊκών δεξιοτήτων, αλφαβητισμού (όχι του ψηφιακού, του άλλου του παλιού, της ανάγνωσης και της γραφής), ψυχικής υγείας, αίσθησης καθήκοντος, φιλοδοξιών, ονείρων.​

​

Ζω –όπως οι περισσότεροι– μέσα στην άβυσσο της πανταχού παρούσας εφηβικής αναρχίας, του νόμου της ζούγκλας, της βίας είτε προς τους πιο αδύναμους, είτε προς αντίπαλες συμμορίες, είτε προς τον εαυτό τους (αυτοτραυματισμός).​

​

Στη ζούγκλα αυτή τα παιδιά δεν έχουν ούτε την ελευθερία επιλογής (αν δεν γίνεις θύτης, τότε θα γίνεις θύμα∙ αν δεν επιλέξεις πλευρά ή συμμορία, τότε θα στραφούν όλοι εναντίον σου), ούτε εργαλεία αυτοπροστασίας, πέρα από το να κουβαλάνε μαχαίρια. Στη ζούγκλα αυτή έννοιες όπως το κράτος, οι αρχές, οι αξίες, ο νόμος, ή πολλές φορές ακόμη και η οικογένεια, είναι γραφικές∙ αρχαιολογικά ευρήματα.​

​

Οι δάσκαλοι και καθηγητές όλων των βαθμίδων ζουν έναν καθημερινό, καθημερινό εφιάλτη, όπου στη μεγάλη πλειοψηφία των σχολείων, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, 90% του χρόνου αφιερώνεται στη διατήρηση της τάξης ή της προσοχής ή την αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολιών ή ψυχικών ασθενειών και 10% σε μάθημα. Όπως λέει και ο αστυνομικός στο «Adolescence», όταν βλέπει το χάος που γίνεται στο σχολείο: «Πώς μπορεί να πιστεύει κανείς ότι εδώ μέσα μαθαίνει κανείς το οτιδήποτε;».​

​

Οι δε γονείς τι να πρωτοκάνουν; Πώς να ελέγξουν ή να περιορίσουν το τι κάνουν τα παιδιά τους στα κινητά ή στους υπολογιστές τους; Πώς να προστατεύσουν τα παιδιά τους από την αβυσσαλέα λεκτική και σωματική βία που υπάρχει παντού, στον ψηφιακό και στον πραγματικό χώρο; Πώς να μιλήσουν μια ψηφιακή αργκό την οποία δεν μπορούν να παρακολουθήσουν ούτε οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες;​

​

Ναι, σαφώς και μπορούν να κάνουν πολλά και οι γονείς – ξεκινώντας από την ανάπτυξη καναλιών επικοινωνίας, κοινωνικοποίησης, ενσυναίσθησης και φιλομάθειας. Μπορούν να υποστηρίξουν τους καθηγητές των παιδιών, αντί να τους πολεμούν. Ωστόσο, όχι, δεν φταίνε μόνο οι γονείς.​

​

Όταν ολόκληρο το σύστημα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν είναι εντελώς σάπιο, όταν το εκπαιδευτικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών στη Δύση είναι λάθος, όταν οι πιο προηγμένες τεχνολογίες στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν αναπτυχθεί με πρωταρχικό στόχο να εθίσουν και να διαβρώσουν τα μυαλά και τα σώματα των παιδιών, όταν ολόκληρη η κοινωνία έχει καταπιεί αμάσητο το παραμύθι της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας ως ένα άβατο αθωότητας, όπου το παιδί μπορεί να κάνει και να πει οτιδήποτε θέλει χωρίς ποτέ να αντιμετωπίζει συνέπειες, όταν το κράτος αμελεί τις δομές υποστήριξης και κοινωνικής προστασίας, όταν η ίδια η κουλτούρα μας πριμοδοτεί την άγνοια, την επίδειξη, την αμφισβήτηση της επιστήμης, της γνώσης και του μόχθου, τότε το να κατηγορείς τον ένα γονιό ή τον ένα δάσκαλο είναι από αφελές μέχρι εγκληματικό.​

​

Όταν λέμε ότι η φιλελεύθερη Δύση ή η δημοκρατία ή το κράτος δικαίου καταρρέει, δεν το λέμε επειδή ο Τραμπ κάνει σήμερα ένα συνταγματικό πραξικόπημα, αλλά επειδή εδώ και δεκαετίες, αλλά ειδικά από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 και μετά –δηλαδή από τη στιγμή που τα smartphones και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άρχισαν να κυριαρχούν στην καθημερινότητά μας– γινόμαστε συλλογικά κυριολεκτικά πιο ηλίθιοι. Το λέμε επειδή οι γενιές που μπαίνουν στον εργασιακό χώρο, και ειδικά αυτές που ακολουθούν, είναι λειτουργικά αναλφάβητες και δεν μπορούν ούτε να διαβάσουν ούτε να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα ούτε να μοχθήσουν ούτε να λειτουργήσουν σε ομάδες ούτε να ακολουθήσουν απλές οδηγίες.​

​

Εσείς τι ακριβώς πιστεύετε ότι θα γίνει όταν τα εργασιακά περιβάλλοντα της Δύσης –οι κρατικοί μηχανισμοί και οι δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, η διοίκηση, οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές, οι ναυτιλιακές, τα νοσοκομεία, οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί, οι υποδομές ασφάλειας και άμυνας και οι μηχανισμοί πολιτικής προστασίας και, ναι, τα ίδια τα σχολεία– στελεχωθούν από παιδιά που δεν μπορούν να διαβάσουν ούτε δύο συνεχόμενες παραγράφους, ούτε να συγκεντρωθούν σε μια δραστηριότητα για παραπάνω από λίγα λεπτά;​

 

[SBE]

Όπως πολύ σωστά ειπώθηκε κάπου το Adolecense είναι σήριαλ δεν ειναι ντοκυμαντέρ, επισημαίνει ένα πρόβλημα, αλλά δεν προτείνει λύσεις, δεν ξέρω απομένως αν η ενστικτώδης αντίδραση του Στάρμερ να το δείχνουν στα σχολεία είναι η σωστή, πιο σωστό θα ήταν να δουν γενικότερα τί γίνεται στην κοινωνία, αν και αυτό είναι σχετικό.
Είσαι άδικος όμως με το να συγκρίνεις με Βρετανία.
Φέτος για πρώτη φορά διδάσκω αποκλειστικά αμερικανούς φοιτητές στο Λονδίνο, που είναι εδώ με πρόγραμμα ανταλλαγών, και η διαφορά στο επίπεδο (όχι μόνο μορφωτικό, αλλά και γενικότερο) είναι μεγάλη, ακόμα και σε σχέση με αντίστοιχους φοιτητές σε κορυφαίο βρετανικό πανεπιστήμιο. Αν μη τί άλλο, είναι ευγενικά παιδιά και φαίνεται να εκτιμούν την προσπάθεια που κάνεις, ενώ με τους Άγγλους φοιτητές έχω πάντα την εντύπωση ότι με κρίνουν για κάθε μου κίνηση (και φυσικά παίζει ρόλο ο ρατσισμός που αρνούνται να παραδεχτούν ότι υπάρχει, ειδικά αν τους διδάσκει μια αλλοδαπή).

Αλλά για να επιστρέψω στο θέμα, δε νομίζω ότι θα έπιανα τα μισά από τα πιο πάνω αλλά θα πάω στο μουσείο τένις της Νέας Υόρκης με την πρώτη ευκαιρία
Τώρα, σε μαγνητοσκόπηση εκπομπής του ΒΒC με κοινό, πριν μερικά χρόνια, μοίραζαν οινοπνευματώδη, και αυτό μάλλον ήταν για να γελάμε περισσότερο με τα ανέκδοτα. Μπορεί να δίνουν κάτι ανάλογο στα παρασκήνια. Εγώ είπα όχι ευχαριστώ, γιατί δεν πίνω, αλλά φυσικά όλοι οι άλλοι θεατές είχαν πέσει σαν τις ακρίδες στο δωρεάν μπαρ (ή μήπως σαν τα νερόφιδα; )

Τώρα, σχετικά με τις γνώσεις, πραγματικά δεν ξέρω πού βρίσκουν όλους αυτούς τους χαζούς για τηλεπαιχνίδια και δημοσκοπήσεις (τι γιορτάζουμε το Πάσχα; Τη γέννηση του Χριστού. Με ποιες χώρες συνορεύει η Ελλάδα; Με τη Σουηδία κλπ). Μήπως υπάρχει κανένα πρακτορείο που τους προμηθεύει; Γιατί δεν είναι δυνατόν, δεν είναι δυνατόν.

Όσο για το University Challenge, μέρος της δυσκολίας, το μεγαλύτερο για μένα, είναι ο τρόπος που γίνεται η ερώτηση. Αν δεν εξοικειωθείς με τη σύνταξη και τη λογική των ερωτήσεων, έχεις χάσει χρόνο (άσχετο, αλλά συμμετείχα στα προκριματικά για την ομάδα που θα πήγαινε στο university challenge πριν μερικά χρόνια, φυσικά απέτυχα παταγωδώς, κι αυτή είναι η δικαιολογία μου). Αλλά εδώ στο ΗΒ τα κουίζ με ρωτήσεις γενικών γνώσεων είναι συνηθισμένα για πλάκα όποτε μαζεύεις κόσμο, το τελευταίο που πήρα μέρος ήταν πριν τα Χριστούγεννα σε ένα με χριστουγεννιάτικες ερωτήσεις και η οργανώτρια ξίνισε που ήξερα τα αγγλικά έθιμα καλύτερα από τους Άγγλους- με μπέρδεψε μόνο το πόσες μέρες πριν τα Χριστούγεννα ξεκινάμε να φτιάχνουμε τη χριστουγεννιάτικη πουτίγκα, η απάντηση είναι όχι το Σεπτέμβριο, που υπέθεσα, γιατί έτσι συστήνει το βιβλίο μαγειρικής μου ώστε να έχει σιτέψει καλά καλά, αλλά την Κυριακή Χ βδομάδες πριν, που είναι στην ουσία η αρχή της νηστείας των Χριστουγέννων. Φυσικά άμα ρωτάνε για ποδόσφαιρο και σαπουνόπερες δεν ξέρω τίποτα. Το μόνο που μου έμεινε είναι μια φορά στο Μάντσεστερ που έγραφα τις απαντήσεις για λογαριασμό της ομάδας κι η απάντηση ήταν You are my sunshine και χωρίς να το συνδέσω με το τραγούδι έγραψα you are my shoeshine γιατί έτσι το προφέρανε, δεν φταίω εγώ, μη βαράτε. Και ναι, το κατάλαβα ότι δεν είναι δυνατόν να λένε κάτι τέτοιο.