Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[pontios]

Καλό Σαββατοκύριακο.

Just my humble opinion.

Δεν ξέρω πώς βλέπετε τα πράγματα, πάντως νομίζω ότι οδεύουμε προς την επόμενη παγκόσμια κρίση, ή τουλάχιστον την εμβάθυνση της παρούσας κρίσης, από ό,τι αντιλαμβάνομαι.

Οι κυβερνήσεις συνεχίζουν τα λάθη τους, αφού αρνούνται να ρυθμίσουν τα τραπεζικά τους συστήματα και συνεχίζουν να διατηρούν τεχνητά φθηνά επιτόκια - για αόριστο χρονικό διάστημα - που όλο και θα ενθαρρύνει νέες κερδοσκοπικές επενδύσεις.

Υπάρχει μια φούσκα ακινήτων στο Ηνωμένο Βασίλειο που πιθανότατα θα σκάσει μέσα σε δύο χρόνια - άρχισε μια πάλι στην Αυστραλία (που και αυτή τροφοδοτείται από φτηνά επιτόκια).

While Greece has been restructuring and reforming itself, the bailed-out banks around the world have been making record profits and taking the same old risks with speculative loans. It's a recipe for disaster.

 

[Hellegennes]

Δεν μ' αρέσει ο όρος "φούσκα" όσον αφορά την αξία των ακινήτων. Γιατί δεν ονομάζουμε φούσκα τον πληθωρισμό εν γένει;

 

[rogne]

Καλλιεργούν μύθο ότι στην Ελλάδα αυτο-μολύνονται με AIDS για το επίδομα

 

[SBE]

H κυριότερη απορια της είδησης: έχει μείνει επίδομα στην Ελλάδα που είναι 700 ευρώ το μήνα;
Δηλαδή πιο πάνω από το βασικό μισθό;
Και μάλιστα για αρρώστια που πλέον αντιμετωπίζεται φαρμακευτικά;

 

[nickel]

Στο αγγλικό ρεπορτάζ της εφημερίδας:

In this report, an erroneous reference is made to: "HIV rates and heroin use have risen significantly, with about half of new HIV infections being self-inflicted to enable people to receive benefits of €700 per month and faster admission on to drug substitution programmes."

The sentence should read: "half of the new HIV cases are self-injecting and out of them few are deliberately inflicting the virus".

Αυτό, κατά τον ΠΟΥ, λέγεται «τυπογραφικό λάθος»...

Σε σχέση με το ελληνικό κείμενο επιτρέψτε μου ένα μεταφραστικό σχόλιο για κάτι που εδώ φαίνεται και πόσο μεγάλη σημασία έχει:

Σύμφωνα με την απάντηση που εστάλη στη συνέχεια στον συντάκτη του Enet English, Damian Mac Con Uladh, η σωστή διατύπωση της έκθεσης έπρεπε να είναι η εξής: "τα μισά από τα νέα κρούσματα HIV είναι από ενέσεις που κάνουν οι ίδιοι οι χρήστες και από αυτά, λίγα είναι από εσκεμμένη μόλυνση με τον ιό".

Το αγγλικό few ή little χωρίς άρθρο έχει εντελώς αρνητική σημασία και για να γίνεται σαφέστερη πρέπει να τα αποδίδουμε με το ελάχιστος. Εδώ:
... και, από αυτά, ελάχιστα είναι από εσκεμμένη μόλυνση με τον ιό

Η χρήση του few αντί του αναμενόμενου a few στο αγγλικό κείμενο έχει σχεδόν την αξία σχολίου: ο συντάκτης θέλει να τονίσει ότι είναι ελάχιστοι οι αυτομολυνόμενοι λες και απαντά σε σχετική ερώτηση ή πρόκειται για εύρημα που αναζητείται σε κάθε έρευνα.

(Βέβαια, και το ορθογραφικό «(παραλήφθηκε μισή πρόταση)» θα έπρεπε να σχολιαστεί, αλλά θα γείρει πολύ προς το γλωσσικό το μήνυμα...)

 

[rogne]

Λουκουμάκι θέμα είναι αυτό: "τυπογραφικά", γραμματικά, ορθογραφικά λάθη, στα αγγλικά, στα ελληνικά, τα πάντα όλα! Και στη μέση οι οροθετικοί που παρασιτούν σε βάρος των δημοσίων ταμείων: αποκλείεται να μη βρεθεί κάποιος καλοθελητής ιθύνων που θα το "παίξει" ακριβώς έτσι...

 

[SBE]

Επειδή αυτό σχετίζεται και με αυτό που είπα εγώ πιο πάνω, ας το επαναλάβουμε για να το ξεκαθαρίσουμε ότι η κατάσταση δεν είναι όπως ήταν τη δεκαετία του '80. Και ακόμα και τη δεκαετία του '80 τα άμεσα προβλήματα ήταν περισσότερο κοινωνικά.
Πλέον με φαρμακευτική αγωγή μπορεί κανείς να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, φυσιολογικής διάρκειας. Οπότε εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να καλύπτει το κράτος τα ιατροφαρμακευτικά έξοδα, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι τι νοημα έχει το επίδομα αν κάποιος μπορεί να εργαστεί.
Επίσης είμαι υπέρ της απλής αριθμητικής: αν η επιδότηση για αναπηρίες είναι Χ φορές το βασικό μισθό, όταν ανεβοκατεβαίνει ο βασικός μισθός, θα πρέπει να ανεβοκατεβαίνει κι η επιδότηση.
Eπιπλέον, άλλη επιδότηση περιμένω να παίρνει ένας τετραπληγικός που χρειάζεται συνεχή φροντίδα κι άλλη κάποιος που πάσχει από χρόνιο νόσημα που ίσως τον εμποδίζει να εργαστεί κατά περιόδους, που καλύπτονται με αναρρωτικές άδειες.

 

[nickel]

Το καλύτερο άρθρο που έχω διαβάσει ως τώρα σε σχέση με τη διαμάχη για τα γενόσημα (ωστόσο, δεν έχω ακούσει τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα ή την απάντηση του υπουργού). Το πιο σημαντικό (για μένα) απόσπασμα (και τα έντονα, δικά μου):

Είτε του αρέσει είτε όχι (και αν ποτέ γίνει κυβέρνηση θα του αρέσει σίγουρα) η επικράτηση των γενοσήμων στην αγορά του φαρμάκου σε ποσοστό τουλάχιστον διπλάσιο από αυτό που κατέχουν τώρα είναι και αναπόφευκτη και επιβεβλημένη. Και ως αριστερό κόμμα θα έπρεπε πρώτο να την επιζητεί. Και να ρίχνει το βάρος μόνον στους ελέγχους του ΕΟΦ για την ασφάλεια των γενοσήμων (εγχώριων και εισαγόμενων), τόσο ως προς τη δραστική ουσία όσο και ως προς τα έκδοχα, συμβάλλοντας στην εξοικονόμηση τουλάχιστον άνω των 40% της αξίας των φαρμάκων, υπέρ των ασθενών και των Ταμείων. Ακριβώς όπως κάνουν όλες ανεξαιρέτως οι χώρες της Δύσης, μεταξύ των οποίων αυτήν τη στιγμή κατέχουμε μάλλον την τελευταία θέση στη χρήση γενοσήμων.
Από τον Ανδρέα Πετρουλάκη στο protagon.gr.

 

[rogne]

@SBE: Είμαι (σχεδόν) βέβαιος ότι, στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι οροθετικοί/ες δεν εργάζονται, για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή τους ή, μερικές φορές, και από τη σωματική τους ικανότητα ακόμα. Ένα από τα άμεσα κοινωνικά προβλήματα της ασθένειας... Κατά τ' άλλα, βλέπω σε διάφορα δημοσιεύματα ότι μια χαρά έχει περικοπεί και αυτό το επίδομα, όχι όμως βάσει δημοσιονομικών κριτηρίων, αλλά βάσει του πόσο άρρωστος/η είναι ο πάσχων/η πάσχουσα. Να σημειώσω, τέλος, ότι η αρχική είδηση δεν έχει να κάνει με το (ολόκληρο ή πετσοκομμένο) επίδομα των οροθετικών, αλλά με τους υποτιθέμενους (πολλούς ή ελάχιστους) δόλιους οροθετικούς που λυμαίνονται επίτηδες τα δημόσια ταμεία. Το να πάει η συζήτηση στο επίδομα των οροθετικών, στη σκοπιμότητά του ή ακόμα και στον ίδιο τον ορισμό του οροθετικού είναι, φαντάζομαι, απολύτως στις προθέσεις της μιντιακής διαχείρισης τέτοιων θεμάτων, όπως μας έχει μάθει ο Conrad Brean.

 

[Hellegennes]

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παίρνουν επίδομα οι οροθετικοί, εργάζονται ή όχι. Όμως δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να προκαλεί πρόβλημα εύρεσης εργασίας σε έναν οροθετικό αυτή του η ιδιότητα απ' την στιγμή που είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο και άρα απόρρητο. Ή δεν είναι;

 

[rogne]

@Helle: Την παίρνω ως ρητορική την ερώτηση. Να μια οποιαδήποτε αγγελία των ημερών μας (με ένα έξτρα ενδιαφέρον λόγω κλάδου). Όταν ο οποιοσδήποτε εργοδότης δεν διστάζει να θέσει δημοσίως ηλικιακούς περιορισμούς για δουλειές που ουδείς μπορεί να φανταστεί πώς επηρεάζονται από την ηλικία, τι λες ότι θα κάνει με άλλα, πολύ πιο ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα; Θα τα σεβαστεί περισσότερο ή λιγότερο; Πλιζ, μη ρωτήσεις πώς θα τα μάθει...

 

[Hellegennes]

Εντάξει, οι ηλικιακοί περιορισμοί υπήρχαν πάντα και σε κάποιες περιπτώσεις είναι όχι μόνο κατανοητοί αλλά και απαραίτητοι. Θα συμφωνήσω βέβαια ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι ηλικιακοί περιορισμοί είναι εντελώς παράλογοι. Όπως και να 'χει, πρόκειται για μια πληροφορία άμεσα διαθέσιμη, από το ίδιο το βιογραφικό κιόλας. Όμως δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κανείς να έχει σαν πρακτικό κριτήριο το να μην είσαι οροθετικός -και πραγματικά- ούτε μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να βρει τέτοια δεδομένα. Πραγματικά δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω κανέναν οροθετικό κι έτσι δεν έχω ιδέα. Η απορία μου είναι ειλικρινής.

 

[SBE]

Αυτή την απορία έχω κι εγώ. Αν δεν το πεις στον εργοδότη σου, πώς θα το μάθει; Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε δουλειές που περιλαμβάνουν ιατρικούς ελέγχους ή δουλειές που θα πρέπει να δηλώσεις τις ασθένειές σου (π.χ. δουλειές σε νοσοκομείο).
Πέρα από το ότι θα έπρεπε αντί να περιμένουμε από τα ράδιο-αρβύλα, τα ΜΜΕ και το σινεμά ενημέρωση για την κάθε αρρώστια να υπάρχει ενημέρωση από το κράτος εδώ και δεκαετίες και να έχουν προληφθεί οποιεσδήποτε διακρίσεις- αρκεί να το χωνέψει ο κόσμος ότι με απλή συναναστροφή δεν κολλάς.
Επίσης, μήπως να δίνουμε επίδομα σε καθέναν που μπορεί να αντιμετωπίσει διακρίσεις στον εργασιακό χώρο;

 

[nickel]

Το καλύτερο άρθρο που έχω διαβάσει ως τώρα σε σχέση με τη διαμάχη για τα γενόσημα (ωστόσο, δεν έχω ακούσει τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα ή την απάντηση του υπουργού). Από τον Ανδρέα Πετρουλάκη στο protagon.gr.

Κι ο Μανδραβέλης καλά τα λέει για τα γενόσημα αφού βάζει στη μέση της συζήτησης ένα από τα πιο καίρια προβλήματα: ανταγωνιστικότητα ή προστατευτισμός;

Πιθανώς έχει να κάνει με την εθνοκεντρική αντίληψη προστατευτισμού της οικονομίας, που διατρέχει την εγχώρια αριστερά. Αυτή η αντίληψη θέλει τους φορολογούμενους και καταναλωτές να πληρώνουν τα ελλείμματα της εγχώριας επιχειρηματικότητας, αντί να επιδιώκει τη διά του διεθνούς ανταγωνισμού αύξηση της παραγωγικότητας. Ετσι καταλήγει να προστατεύονται οι επιχειρηματίες, αλλά όχι η επιχειρηματικότητα, η ουσία της οποίας είναι η διαρκής βελτίωση των προϊόντων και η μείωση των τιμών, ώστε να μπορούν να σταθούν στην αγορά.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/11/2013_529655

 

[Palavra]

Εκείνα τα χρόνια διαβάζαμε κάθε τόσο για κάποιους που έχαναν τη ζωή τους δηλητηριασμένοι από το μονοξείδιο του άνθρακα όταν τα κάρβουνα δεν έκαναν σωστή καύση. Καθώς φαίνεται να επανέρχονται τα κάρβουνα στο θερμαντικό μας μενού, καλό είναι να ακούμε πιο συχνά προειδοποιήσεις για το ρόλο του μονοξειδίου.

Κατά τ’ άλλα, να με συγχωρείτε αλλά η πολιτική εκμετάλλευση της δηλητηρίασης των νέων στη Λάρισα είναι για κλάματα.

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231237611

Σημερινός Ανδρέας Πετρουλάκης: Λογική και ευαισθησία

[...]
Και η πρώτη, αυτονόητη και επιβεβλημένη λύση μιας ώριμης κοινωνίας θα ήταν, εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο, η εκστρατεία διαφώτισης του κοινού για τη χρήση και τους κινδύνους εναλλακτικών τρόπων φτηνής θέρμανσης. Τι ακούσαμε για αυτό την περίοδο που πέρασε από τη προηγούμενη, παρόμοια τραγωδία; Τίποτα. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και Τύπος θεώρησαν τον συναγερμό λήξαντα μέχρι τον επόμενο. Την προηγούμενη φορά κυριάρχησε ο οδυνηρός αιφνιδιασμός της διαπίστωσης ότι κάποιοι επέστρεψαν στα μαγκάλια, χωρίς μάλιστα τη γνώση των παλαιότερων γενιών. Σύμφωνοι, είναι ήττα η επιστροφή, αλλά δυστυχώς και πραγματικότητα. Γιατί νομίζουμε ότι κλείνοντας τα μάτια την ξορκίζουμε; Γιατί δεν ακολούθησε η συστηματική προσπάθεια πληροφόρησης του λαού από τις υπηρεσίες του κράτους, τα μέσα ενημέρωσης, την αυτοδιοίκηση και τα σχολεία για τον θανάσιμο κίνδυνο που εγκυμονεί η απρόσεκτη χρήση του μαγκαλιού; Όσο άχαρο και αν ήταν, όσο και αν ξεσήκωνε λοιδορίες του τύπου «μας δουλεύουν κι από πάνω», ήταν απαραίτητο να γίνει και δεν έγινε.
[...]​

 

[SBE]

Γιατί δεν υπάρχει ενημέρωση για τίποτα απολύτως στην Ελλάδα;
Γιατί η φράση "προληπτική ιατρική" είναι ανέκδοτο;
Γιατί ο πολίτης ποτέ δεν ενημερώνεται από το ίδιο το κράτος μέσω προσιτών και καλογραμμένων εντύπων αλλά περιμένει τις εφημερίδες να γράψουν κάτι για να ενημερωθεί;
Γιατί όταν διαβάζεις τις ιστοσελίδες των υπουργείων που υποτίθεται ότι περιέχουν ενημέρωση για τον πολίτη, θες διερμηνέα για να καταλάβεις τι λένε; Άλλοτε λόγω άχαρης μετάφρασης κι άλλοτε λόγω απλής ακαταλαβίστικης γραφής.

Και τέλος, κάτι που το αναφέρει το απόσπασμα πιο πάνω: γιατί να θεωρείται βέβαιο ότι η ενημέρωση θα "ξεσήκωνε λοιδορίες"; Βέβαια ξέρουμε το γιατί, γιατί έτσι είναι η πολιτική στην Ελλάδα.

 

[Costas]

Τελευταία παίζει η έξοδος της Ιρλανδίας από το μνημόνιο· διάβασα τρία σχετικά κείμενα, δύο του Βαρουφάκη [1][2] κι ένα στη ΝΥΤ.

 

[nickel]

Στο πρόγραμμα του Σύριζα για την αντιμετώπιση του εθνικού χρέους περιλαμβάνεται η πρόταση για σύνδεση της εξόφλησης του χρέους με την ανάπτυξη.

Μια διαφορετική ιδέα περιλαμβάνεται σε ανάλυση της Merrill Lynch, την οποία (ιδέα) ίσως είναι πιο πιθανό να προτιμήσουν οι δανειστές:

Πρόκειται για δύο σημαντικές επισημάνσεις. Η πρώτη είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο και απαιτείται ταχεία διευθέτηση. Είναι δε προφανές ότι για επικοινωνιακούς, αλλά και, κυρίως, ουσιαστικούς λόγους, αυτή θα πρέπει να ξεκινήσει, τουλάχιστον με τη μορφή δεσμευτικών ανακοινώσεων, αρκετά πριν από τις ευρωεκλογές. Η δεύτερη αφορά την πρόταση περί διασύνδεσης της απομείωσης του χρέους με συγκεκριμένα βήματα που θα γίνονται στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων.

Είναι πολύ πιο λογικό να γνωρίζουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και, τελικά, ο λαός της Ελλάδας ότι η υπερψήφιση και υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που συχνά θίγουν οργανωμένα συμφέροντα, αυτόματα θα μεταφράζεται σε αφαίρεση χρέους. Μια τέτοια προσέγγιση θα αντιστρέψει την εξίσωση και θα μπορούσε ακόμη και να μεταβάλει τη στάση κάποιων πολιτικών.

Χρειαζόμαστε περισσότερο καρότο και λιγότερο μαστίγιο. Οχι «αν δεν κάνετε αυτό, θα υποστείτε αυτή την τιμωρία» (περικοπές μισθών, αύξηση φόρων κ.λπ.), αλλά «εάν το κάνετε, θα έχετε αυτό το όφελος» (μείωση του χρέους κατά ένα συγκεκριμένο ποσό ή ποσοστό).

Εμπειρογνώμονες της τρόικας, αλλά και της Ομάδας Δράσης του κ. Ράιχενμπαχ, πέραν της ενόχλησης και ενίοτε οργής για συγκεκριμένες συμπεριφορές και καθυστερήσεις της ελληνικής πλευράς, αναγνωρίζουν τη λογική της παραπάνω προσέγγισης. Φυσικά, η απόσταση από τη θεωρία στην πράξη είναι συχνά τεράστια, ιδιαίτερα όταν μια τέτοια διαδικασία θα πρέπει να αποφασισθεί και να εγκριθεί από τρεις διαφορετικούς διεθνείς οργανισμούς που έχουν τις δικές τους προτεραιότητες και καταστατικά.

Πάντως, ύστερα από τριάμισι χρόνια μαστίγιο, θα άξιζε να επιχειρήσουν οι εταίροι μας και το καρότο. Μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικό.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/12/2013_532981

 

[Costas]

Editorial
Europe’s Flawed Banking Deal
(ΝΥΤ)
European finance ministers have agreed on a plan to rescue failing banks. It is not a good one. Policy makers at key institutions like the European Parliament and the European Central Bank should push for a better deal.

The agreement, which the parliament must still approve, would create a poorly funded bureaucratic system that would do little to restore confidence among investors and depositors in the 17 countries that use the euro. The centerpiece would be a 55 billion euro ($75.2 billion) fund to help recapitalize troubled banks. The fund would be underwritten by fees on all banks over 10 years starting in 2015. But a fund of this size could be overwhelmed by even a modest crisis. Ireland, for example, was forced to pump 30 billion euros into just one financial institution, Anglo Irish Bank, during the recent financial crisis.

European leaders have given too little thought to what will happen when its resolution fund is exhausted. During the first 10 years, individual governments will be able to draw on a portion of the fund based on the contributions of their banks. But a government will have to fend for itself if it needs more money to deal with a major crisis — dipping into tax revenues, for instance, or borrowing from another country or from the European Union’s central rescue fund, which has been used to give loans to countries like Greece.

German leaders pushed for these conditions because they do not want their taxpayers to foot the bill for saving banks in other countries. The finance ministers have promised a “backstop” for the fund by 2026, but they provided few details.

Perversely, the agreement almost seems designed to prevent a timely response to a banking crisis. Several committees made up of European and national government officials must approve a rescue operation before regulators can move in. Indeed, by one count, more than 100 people could be required to sign off on a decision to recapitalize large banks that require infusions of several billion euros. This kind of bureaucratic layering and prolonged decision making can only add to a financial panic.

One of the main reasons the euro crisis has lasted so long and been so devastating is that economically weaker European countries like Greece, Ireland and Spain have been unable or unwilling to regulate their banks and have struggled to recapitalize or shut down troubled institutions. European officials promised to create a strong and efficient banking union to address those problems. The system they have come with is, instead, weak and unwieldy. European legislators must push for something far better.

 

[Costas]

Editorial
Europe’s Flawed Banking Deal
(ΝΥΤ)
European finance ministers have agreed on a plan to rescue failing banks. It is not a good one. Policy makers at key institutions like the European Parliament and the European Central Bank should push for a better deal.

The agreement, which the parliament must still approve, would create a poorly funded bureaucratic system that would do little to restore confidence among investors and depositors in the 17 countries that use the euro. The centerpiece would be a 55 billion euro ($75.2 billion) fund to help recapitalize troubled banks. The fund would be underwritten by fees on all banks over 10 years starting in 2015. But a fund of this size could be overwhelmed by even a modest crisis. Ireland, for example, was forced to pump 30 billion euros into just one financial institution, Anglo Irish Bank, during the recent financial crisis.

European leaders have given too little thought to what will happen when its resolution fund is exhausted. During the first 10 years, individual governments will be able to draw on a portion of the fund based on the contributions of their banks. But a government will have to fend for itself if it needs more money to deal with a major crisis — dipping into tax revenues, for instance, or borrowing from another country or from the European Union’s central rescue fund, which has been used to give loans to countries like Greece.

German leaders pushed for these conditions because they do not want their taxpayers to foot the bill for saving banks in other countries. The finance ministers have promised a “backstop” for the fund by 2026, but they provided few details.

Perversely, the agreement almost seems designed to prevent a timely response to a banking crisis. Several committees made up of European and national government officials must approve a rescue operation before regulators can move in. Indeed, by one count, more than 100 people could be required to sign off on a decision to recapitalize large banks that require infusions of several billion euros. This kind of bureaucratic layering and prolonged decision making can only add to a financial panic.

One of the main reasons the euro crisis has lasted so long and been so devastating is that economically weaker European countries like Greece, Ireland and Spain have been unable or unwilling to regulate their banks and have struggled to recapitalize or shut down troubled institutions. European officials promised to create a strong and efficient banking union to address those problems. The system they have come with is, instead, weak and unwieldy. European legislators must push for something far better.