Κάθισα και το παρακολούθησα σαν αποχαυνωμένος, είκοσι ολόκληρα λεπτά. Την επένδυση σωματικής ενέργειας, τα πολλά και πιστά υπηρετημένα μοτίβα, τη μουσικότητα — τη μαθηματικότητα θα λέγανε κάποιοι. Το παθαίνω αυτό με τους ντράμερ από τότε που, μικρός, παρακολούθησα κάποιο γαλλικό σύνολο μουσικής τζαζ και μας μάγεψε ο ντράμερ με το σόλο του. Και σκέφτομαι πόσο δίκιο είχα που ένα από τα ελάχιστα χατίρια που δεν έκανα στην κόρη μου είναι που δεν της πήρα την ντραμς που μου ζήτησε κάπου στα δεκαπέντε της.