Ας μην αφήσουμε το χρόνο να σβήσει γρήγορα τα ίχνη του περάσματος του μεγάλου Ραβί Σανκάρ από αυτό τον κόσμο. Στην εξαιρετικά περίπλοκη υπόθεση που λέγεται «η Δύση συναντά την Ανατολή» ήταν ένας από τους πρωτεργάτες. Χάρη σ' αυτόν μπόρεσε ο δυτικός κόσμος να έρθει σε επαφή με την τεράστια μουσική παράδοση της κλασικής (τονίζω τη λέξη «κλασικής») ινδικής μουσικής. Ήταν από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες, δρέποντας δάφνες σε μια εποχή που δεν υπήρχε ακόμα ο όρος «έθνικ». Επειδή είχε μεγάλη εμβέλεια στα δυτικά ακροατήρια, η μουσική βιομηχανία διέβλεψε την ευκαρία και έσπευσε να χωθεί στα χωράφια του, εφευρίσκοντας ετικέτες όπως το βραχύβιο
Ράγκα ροκ. Ο ίδιος όμως παρέμενε αυθεντικός και επέβαλλε το σεβασμό, έχοντας πίσω του την ακένωτη πηγή μιας παράδοσης χιλιετιών.
Στο φόρουμ θα βρείτε αυτή την πτυχή της συνεργασίας του με δυτικό καλλιτέχνη, για την οποία ευχαριστούμε τον Δαεμάνο:
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...ά-γιουτιουμπάκια&p=84762&viewfull=1#post84762.
Ήταν και υπομονετικός δάσκαλος ...
Την υπομονή ο Ανατολίτης την αποκτά έχοντας διαφορετική σχέση με το χρόνο. Και το παράπονο του Δασκάλου ήταν η ανυπόφορη γι’ αυτόν αντίληψη που έχουν για το χρόνο οι Δυτικοί. «Στη Δύση», έλεγε, «όταν παίζω, το ακροατήριο περιμένει να αναπτύξω τις ιδέες μου σε δεκάλεπτα, εικοσάλεπτα το πολύ κομμάτια, και όλη η παράσταση να διαρκέσει μία ώρα, μιάμιση, το πολύ δύο ώρες. Στην Ινδία το ακροατήριο αρχίζει να ζεσταίνεται μετά το τετράωρο…»
