Τα εφήμερα

Elsa

¥
Από εδώ:
A pint of urine diluted in 8 million gallons would seem to present little threat to human health, particularly since an open reservoir presumably has far greater amounts of bird droppings and even dead animals falling into it. I have never been a supporter of the view that “the solution to pollution is dilution” — a view that supports dumping in the oceans by calculating their “receiving capacity.” However, this seems worse for the environment to treat such a huge quantity of water and then dispose of it over the unpleasant thought of the fouling of the waters.
Notably, the reservoirs are drained twice a year to remove everything from paint cans to animal carcasses.
City Commissioner Randy Leonard, however, insists that there was a potential public health risk created by Seater.
...
Besides, if it is any solace to the Portland citizens, he was drinking Coors, which is mainly water anyway.
:p

Πιο σοβαρή η κριτική από το treehugger.com, όπου μάλιστα αναφέρεται ότι τα ούρα ενός υγιούς ανθρώπου δεν αποτελούν έτσι κι αλλιώς κίνδυνο γιατί αποτελούνται κυρίως από νερό και είναι αποστειρωμένα (λέμε "στείρα"; μου ακούγεται παράξενο, αλλά και το αποστειρωμένα λάθος είναι)
Κάτι ξέρουν όσοι ακολουθούν την ουροφαγία: Urophagia is the consumption of urine. There are various reasons that humans may consume urine. Urine was used in several ancient cultures for various health, healing, and cosmetic purposes, practices which are still used by some people of these cultures today. In Western culture, these practices are known as urine therapy, a form of alternative medicine.
 
Μόνο τα golden showers ξέχασε να αναφέρει το άρθρο για την ουροφαγία, που στο κάτω-κάτω δεν είναι μόνο στις αρχαίες κουλτούρες... :eek:

Άσε που προφανώς δεν έχουν σκεφτεί ποτέ τι έχει μέσα η θάλασσα (ή ποτάμι ή πισίνα) στην οποία κολυμπάνε...
Η πισίνα, γεν. πληθ. των πισινών :)
 
(Έθνος):

Η καλή νοικοκυρά είναι (κατά κύριο λόγο) δούλα και (μετά) κυρά. Αυτό υποστηρίζει εν έτει 2011 μια ομάδα όχι συντηρητικών ανδρών αλλά μουσουλμάνων, και ακόμη συντηρητικότερων, γυναικών.
Γνωστή με την ονομασία "Το Κλαμπ των Υπάκουων Συζύγων" ("The Obedient Wives Club"), η εν λόγω ομάδα συστάθηκε το περασμένο Σάββατο στη Μαλαισία (η οποία θεωρείται μια από τις πιο μοντέρνες και προοδευτικές μουσουλμανικές χώρες) και ήδη μετρά πάνω από 800 μέλη.
Βασιλικότερες του βασιλέως (στην προκειμένη περίπτωση, περισσότερο σεξίστριες κι από τον πιο φανατικό φαλλοκράτη), οι εν λόγω κυρίες καλούν τις γυναίκες να υπακούν τυφλά και αδιαμαρτύρητα σε όλες τις διαταγές των ανδρών τους, εάν βέβαια θέλουν να έχουν έναν "επιτυχημένο" γάμο. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια της αντιπροέδρου της οργάνωσης, της ιατρού Ροχάγια Μοχάμαντ, σύμφωνα με την οποία "οι γυναίκες πρέπει να υπηρετούν και να ευχαριστούν τον άνδρα τους σα να ήταν πόρνες"
Μάλιστα, επιδεικνύοντας φαλλοκρατισμό στα όρια του μαζοχισμού, οι "Υπάκουες Σύζυγοι" υποστηρίζουν πως η ενδο-οικογενειακή βία, οι εξωσυζυγικές σχέσεις, τα διαζύγια και γενικότερα η ταραχή στον κόσμο πηγάζουν από την απροθυμία των γυναικών να ικανοποιούν τους πασάδες συζύγους τους.


Πέσ' τα, χρυσόστομη! Και γιατρός, παρακαλώ... :eek:mg::eek:mg:

μουσουλμάνων γυναικών -> μουσουλμανίδων γυναικών, θα το προτιμούσα εγώ, πόσο μάλλον που ανάμεσα στο επίθετο και στο ουσιαστικό παρεμβάλλεται φράση.
 

daeman

Administrator
Staff member
Αυτό του 1955, από την άλλη μπάντα του Ειρηνικού, λες να το καταδίκαζαν ως μετριοπαθές ή θα το ενστερνίζονταν σαν έναν καλό μπούσουλα για τον "επιτυχημένο γάμο"; (και τον γάμο βάζω σε εισαγωγικά, γάμος είν' αυτός ο μετά φόβου; )

 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Δυο άρθρα από το Protagon:
«Ελληνάρας» ο χασάπης της Νορβηγίας!
Του Τάκη Μίχα
Τις πιο ακραίες απόψεις των Ελλήνων εθνικιστών υιοθετεί στο μανιφέστο του ο Άνερς Μπρέιβικ. Στο 1500 λέξεων μανιφέστο του «2083: Μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας» ο Νορβηγός εξτρεμιστής προτείνει:
[...]

Ο συνάνθρωπός μου, ο δολοφόνος
Ήταν ο Χίτλερ κι ο Μπιν Λάντεν τρελοί; Το ερώτημα είχε σταθεί αφορμή να μη μπορεί να αντέξει άλλο τη συζήτηση μία Εβραία Αμερικανίδα φοιτήτρια, κάποτε σε ένα campus. Εκείνη έλεγε ναι φυσικά, όλοι το ξέρουμε, ήταν παρανοϊκοί δολοφόνοι. Διαφωνούσα και διαφωνώ. Το ερώτημα μου ξανάρθε στο μυαλό όταν είδα πως μεγάλο μέρος του ελληνικού και ξένου Τύπου βιάστηκε να αποκαλέσει τον Άντερς Μπρέιβικ, φερόμενο ως δολοφόνο 93 συνανθρώπων μας στη Νορβηγία, «ψυχοπαθή», «σχιζοφρενή», «παραληρηματικό μακελάρη». Μάλιστα, το Alter χθες βράδυ επιστράτευσε και τον γνωστό τηλε-ψυχίατρο Μυλωνάκη για μία γρήγορη διάγνωση πιθανής σχιζοφρένειας εξ αποστάσεως.
[...]
 

nickel

Administrator
Staff member
Άντε μετά να καταλάβουν οι Γερμανοί τα δικά μας...

Πενήντα χιλιάδες είναι οι άδειες ταξί στη Γερμανία, μοιρασμένες σε 22.500 ιδιοκτήτες. Ενας από αυτούς, ο 46χρονος Νίκος Μίχος από τη Λάρισα που ζει 22 χρόνια τώρα στη Φρανκφούρτη, γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι η οδηγική συμπεριφορά του πρέπει από κάθε άποψη να είναι υποδειγματική. Διαφορετικά, η δυνατότητά του για εξάσκηση του επαγγέλματός του είναι αμφίβολη. «Εδώ η άδεια δεν μας ανήκει εφ' όρου ζωής, αλλά ισχύει μόνο για πέντε χρόνια. Δύο μήνες πριν από τη λήξη της, πρέπει να κάνουμε αίτηση στον δήμο για την ανανέωσή της εφόσον εξακολουθούμε να πληρούμε τις προβλεπόμενες προϋποθέσεις που είναι, μεταξύ των άλλων, λευκό ποινικό μητρώο και μηδέν βαθμοί στο point system. Και όχι μόνο αυτά. Αν δεν είμαστε εντάξει απέναντι στην Εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ., μετά το πέρας της πενταετίας χάνουμε την άδεια και τα χρήματα που δώσαμε. Ακόμα και η συμπεριφορά μας απέναντι στους πελάτες είναι κριτήριο για την άδειά μας. Δηλαδή, αν προκύψουν αρνητικές αναφορές τους στην αρμόδια υπηρεσία του δήμου, τότε συντρέχει λόγος αυτή να μην ανανεωθεί», μας λέει.
Στη Γερμανία λειτουργεί μέχρι και ειδικό κλιμάκιο της Δημοτικής Αστυνομίας που εποπτεύει τα ταξί. «Περιπολεί στους δρόμους και σ' όλες τις πιάτσες. Ελέγχει αν τα οχήματά μας είναι καθαρά, αν είμαστε ευπρεπώς ντυμένοι, απαγορεύονται π.χ. αμάνικα, κοντά παντελόνια, σανδάλια.
Σε διαφορετική περίπτωση, ο οδηγός πληρώνει πρόστιμο, το παράπτωμά του καταγράφεται και στον φάκελό του, γεγονός που συνεκτιμάται αρνητικά όταν έρθει η ώρα επανεξέτασης της άδειάς του».

Πάντως κι εκεί οι άδειες είναι μετρημένες. Ίσως θα πρέπει να το ψάξουμε στην Αυστραλία το πράγμα:

«Εδώ μπορεί οποιοσδήποτε να αποκτήσει άδεια ταξί», λέει ο 45χρονος Γιώργος Τσεχελίδης, αυτοκινητιστής τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στη Μελβούρνη, στην Αυστραλία. «Είμαι στο τιμόνι δεκαπέντε ώρες την ημέρα, για ένα πενθήμερο. Οδηγώ 450 χιλιόμετρα καθημερινά, οπότε και επιβιβάζω γύρω στους είκοσι πελάτες. Στο τέλος της κάθε βάρδιας μου έχω βγάλει περίπου 400 δολάρια (301 ευρώ)», λέει. Μόνο στη Μελβούρνη κυκλοφορούν περίπου 7.000 ταξί, οι 150 πιο πρόσφατες άδειες εκδόθηκαν ένα εξάμηνο πριν από το υπουργείο Συγκοινωνιών. Συνολικά 300 ταξί έχουν Ελληνες ιδιοκτήτες.
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4645065

Αυτό είναι. Βρήκα πού θα πάω...
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Παραιτήθηκε η κυπριακή κυβέρνηση
Παραιτήθηκαν σήμερα όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης στην Κύπρο μετά την σχετική έκκληση του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα αντιμετωπίσει την τρέχουσα οικονομική κρίση και τις επικρίσεις για το πολύνεκρο δυστύχημα στη ναυτική βάση. [...]
 

nickel

Administrator
Staff member
Η γκρίνια γιατί κάποιοι εκεί ψηλά ίσως ζουν ακόμα στην εποχή του αραμπά (ή δεν τα 'χουν βρει στις μίζες):

Από τη στήλη της Όλγας Σελλά στην Καθημερινή:

Η μια εικόνα είναι γνωστή: τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε —Έλληνες και τουρίστες— γίνει expert στον συγκοινωνιακό χάρτη της Αθήνας, έχουμε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τις ώρες των δρομολογίων, έχουμε ανακαλύψει εξαιρετικά βολικές ανταποκρίσεις των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Είναι η άλλη, η θετική, όψη της ταλαιπωρίας που υφίστανται τις τελευταίες δύο εβδομάδες οι κάτοικοι και οι επισκέπτες αυτής της χώρας, όχι με δική τους ευθύνη.
Υπάρχουν όμως κι άλλες πολλών ειδών ταλαιπωρίες για τις οποίες δεν ευθύνονται ούτε οι απεργίες, ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε το κακό κράτος. Μόνο ο κακός μας ο καιρός! Ακούστε μια πραγματική ιστορία:
Οι τουρίστες της Αθήνας, οι περισσότεροι εκ των οποίων φτάνουν εδώ χωρίς δικό τους όχημα, επιλέγουν να ταξιδέψουν σ’ έναν από τους πραγματικά όμορφους νομούς της Στερεάς Ελλάδας ή της Θεσσαλίας. Με το ΚΤΕΛ φυσικά. Αν μάλιστα θέλουν να φτάσουν τ’ ακρογιάλια των Σποράδων ή της Σκύρου, πάλι μέσω των δρομολογίων του ΚΤΕΛ θα τα προσεγγίσουν. Τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ για Στερεά Ελλάδα και Θεσσαλία αναχωρούν από τον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων που βρίσκεται στην οδό Λιοσίων. Αυτό το μαθαίνει εύκολα ο τουρίστας μας, όπως μαθαίνει εύκολα και το τηλέφωνο του σταθμού. (Το πρώτο πράγμα που ρώτησε να μάθει βέβαια ήταν το site των υπεραστικών λεωφορείων, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι αυτό ήταν μια λάθος ερώτηση!)
Καλεί λοιπόν το τηλέφωνο που εύκολα έμαθε και ρωτάει αν υπάρχει στο κέντρο της πόλης κάποιο παράρτημα έκδοσης εισιτηρίων. «Όχι, δεν υπάρχει, πρέπει να έρθετε εδώ για να βγάλετε εισιτήριο», ακούγεται η φωνή του ευγενικού υπαλλήλου. Ο τουρίστας ξεχνάει να ρωτήσει με ποια Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα φτάσει ώς εκεί τώρα που δεν υπάρχουν ταξί και βασίζεται για να φτάσει τον σκοπό του και τον τόπο των διακοπών του στην καλοσύνη των ξένων... Έπειτα από πολλή περιπλάνηση, και ακόμα περισσότερες ερωτήσεις, φτάνει στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων και εκεί τα πράγματα έχουν μια στοιχειώδη οργάνωση, αυτήν της περασμένης δεκαετίας (ή εικοσαετίας;) μόνο που έχει προστεθεί κλιματισμός στην αίθουσα αναμονής - η αλήθεια είναι ότι μερικά χρόνια πριν υπήρχαν μόνο ανεμιστήρες! Αφού βγάλει το εισιτήριο για τον τόπο προορισμού του, επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο στο κέντρο της πόλης, έχοντας γνωρίσει και μιαν άλλη πλευρά της Αθήνας.
Η ιστορία είναι απολύτως αληθινή και το ερώτημα είναι αυτονόητο: σε μια τουριστική χώρα, κανείς δεν σκέφτηκε εδώ και τόσα χρόνια ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να χρησιμοποιούν και το ΚΤΕΛ για τις μετακινήσεις τους; Όπως φαίνεται, κανείς. Ούτε οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες των μέσων, ούτε όμως και η κεντρική πολιτεία στο πλαίσιο του σχεδιασμού της τουριστικής πολιτικής. Μία ακόμη γραφική πτυχή αυτής της χώρας!

Η δική μου σύντομη γλωσσική γκρίνια (για να πάει καλά η μέρα): το εξπέρ γιατί λατινογραμμένο; Άστε που το λατινογραμμένο προφέρεται αγγλικά πλέον: έξπερτ.
 

SBE

¥
Στις οδηγίες χρησεως του ΚΤΕΛ δεν βλέπω κανένα ουσιώδες παράπονο. Μήπως δεν καταλαβαίνω κάτι;
 

nickel

Administrator
Staff member
Yes!

Χρυσό.


Η Εθνική πόλο γυναικών αποτελεί τη μοναδική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που έχει κατακτήσει Ολυμπιακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μετάλλιο.
 

nickel

Administrator
Staff member
Λίγα μελοδραματικά εδώ, με υστερόγραφο:

Υγ: Πριν από λίγες μέρες 10 τόνοι βιβλίων των κεκλεισμένων πια «Ελληνικών Γραμμάτων» πετάχτηκαν στις χωματερές. Ίσως κανείς ποτέ από τους υπεύθυνους να μην είχε φανταστεί μια απλή τους εξομολόγηση. Και το διακαή πόθο να αλλάξουν απλώς χέρια, ράφια, τόπο. Ο έρωτας είναι βουβός κάποιες φορές, αλλά τα μάτια μένουν ανοιχτά όταν η ψυχή δεν γερνά.

Η είδηση, επίσης με πλούσια δόση συναισθηματισμού:

Σκοτώνουν τα βιβλία όταν κλείνουν τις εκδόσεις? [Εντάξει, κάποιοι σκοτώνουν τη στίξη]
Στην πολτοποίηση παρέδωσε πάνω από δέκα τόνους βιβλία από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα τα οποία δεν μπόρεσε να "ρίξει" στην αγορά ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. Όπως είναι γνωστό ο ΔΟΛ έκλεισε τα Ελληνικά Γράμματα με συνοπτικές διαδικασίες αφήνοντας στον δρόμο εκατό εργαζόμενους. Με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισε επίσης να ξεμπερδέψει και με τα βιβλία απαξιώνοντας και αδιαφορώντας προκλητικά τόσο για τους συγγραφείς τους όσο και για τους πιθανούς αναγνώστες τους. Ο ΔΟΛ πέρασε με κόκκινη μπογιά καταστροφής και παρέδωσε τα βιβλία αυτές τις ημέρες για πολτοποίηση. Αξιοσημείωτο της αδιαφορίας του αυτής είναι ότι εκατοντάδες βιβλιοθήκες θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν αυτά τα βιβλία.

Άρα τα βιβλία δεν κατέληξαν σε χωματερές. Για πολτοποίηση πήγαν, όπως χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο όταν έχουν εξαντληθεί οι εμπορικές προοπτικές τους. Αυτό προφανώς δεν ισχύει για όλα τα βιβλία των Ελληνικών Γραμμάτων που πολτοποιήθηκαν. Έχει αναλογιστεί όμως κανείς τη γραφειοκρατία που θα απαιτούσε η διάθεση κάποιων τίτλων σε βιβλιοθήκες όταν τρέχουν δικαιώματα, έλεγχοι της εφορίας κ.λπ.;

Μου θυμίζει την πολύ πιο σοβαρή ιστορία με τα τρόφιμα που θάβονταν σε χωματερές...
 

SBE

¥
Πριν μερικά χρόνια είπα να αδειάσω τη βιβλιοθήκη μου και ρώτησα στην τοπική βιβλιοθήκη αν ενδιαφέρονταν (ή αν είχαν καμιά άλλη ιδέα) για τα περιοδικά του ΙΕΕΕ. Μου είπαν ότι το αρχείο υπάρχει στο ιντερνετ και πλέον οι βιβλιοθήκες αλλάζουν και δεν ασχολούνται με βιβλία όπως παλιά, οπότε κατάληξαν τα έντυπα στην ανακύκλωση. Με σπαραγμό ψυχής, αλλά κι εγώ έχω όλο το αρχείο σε σιντί.

Αυτό όμως που θα έπρεπε να απλοποιηθεί στην Ελλάδα και να γενικευτεί είναι η δωρεά σε φιλανθρωπικά σωματεία με σκοπό την λιανική πώληση. Και βιβλίων, και ρούχων που είδαμε παλιότερα κλπλπ. Δεν ξέρω τι διαδικασία υπάρχει σήμερα, αλλά θα πρέπει να είναι πολύπλοκη, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι δωρίζω στο τάδε φιλανθρωπικό σωματείο το Χ αντικείμενο, μου κόβει απόδειξη παραλαβής, λήγει το ζήτημα.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Corfu Beer

Την έμαθα από ρεπορτάζ που έπαιξε μόλις στο δεύτερο γερμανικό κρατικό κανάλι. Προσεχώς, ίσως προωθήσει τα εξαιρετικά (κατά τους Γερμανούς) προϊόντα της στη μακρινή Αθήνα. Κρίμα που, πάντα κατά το ρεπορτάζ, δεν βοηθάνε τράπεζες και γραφειοκρατία.

(Στο αμέσως προηγούμενο ρεπορτάζ της εκπομπής «η Ευρώπη σήμερα» έδειχνε πάλι Ελλάδα: τουρίστες που --σε ελεύθερη απόδοση, μου το διηγήθηκαν, δεν το είδα-- δεν καταλάβαιναν τι έφταιξαν και πού έμπλεξαν και ταξιτζήδες που εξηγούσαν ότι όταν πεινάνε, σιγά μην κάνουν διάκριση για τους τουρίστες.)
 
Reagan vs. Patco - The Strike that Busted Unions (NYT). 30 χρόνια μετά κάνει τον (αρνητικό για τους εργαζομένους γενικότερα σήμερα) απολογισμό εκείνης της σύγκρουσης και ήττας.
 

Earion

Moderator
Staff member
Θλίψη...

Άλλο ένα κεράκι που έσβησε στο βωμό ενός ονείρου που έχει γυρίσει σε εφιάλτη εδώ και κάμποσες γενιές. Live fast, die young. Ρημαγμένες ζωές, τσαλαπατημένες ψυχές. Το ίδιο σύστημα που σε χειροκροτεί είναι αυτό που σε δικάζει και σε θάβει, και με την ευκαιρία βγάζει και τα τελευταία τυχερά του.

Πόσα πια ονόματα στη μακάβρια λιτανεία; Από Μπράιαν Τζόουνς αρχίζοντας, πρόχειρα παρελαύνουν τα φαντάσματα στη μνήμη: Τζόπλιν, Χέντριξ, Μόρισον, Κηθ Μουν, Σιντ Βίσιους, Ίαν Κέρτις, Κερτ Κομπέιν... (Μερικοί θα έβαζαν στη λίστα και Τζέιμς Ντην και Μέριλυν). Σαν να 'χουν με την τελευταία πνοή τους υπογράψει ότι το ροκ είναι μόνο για μέχρι τα τριάντα.

Forever young. (Αλλά εκείνος που το 'πε σας γέλασε, κοντεύει τα εβδομήντα).

Μαθαίνω --γιατί δεν παρακολουθώ λόγω διακοπών-- πως ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για την Έιμι Γουαϊνχάουζ, τα περισσότερα από άσχετους, κι εγώ άργησα, ως συνήθως, να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Αλλά δεν πειράζει, έπεσα σε ένα σημείωμα που λέει πολλά απ' όσα είχα κατά νου να πω (παραμερίζοντας μόνο τα ανούσια περί του δήθεν δυσοίωνου αριθμού 27).

Το σήμερα, το αύριο, το τώρα

του Φώτη Απέργη

«FOLLOW US», «Ακολουθήστε μας»: @forever 27 club. Το σλόγκαν που σε υποδέχεται μπαίνοντας στο www.forever27.co.uk δεν είναι συμπτωματικά διφορούμενο: όλη η λατρευτική φιλολογία, η συνωμοτική αριθμολογία, τα εμμονικά φωτογραφικά κολάζ γύρω από τους τραγουδοποιούς του ροκ που πέθαναν, κυρίως από ναρκωτικά, μόλις στα 27 τους, και που συναντάς σ' αυτό και τα άλλα σχετικά σάιτ, μοιάζουν να εξιδανικεύουν όχι μόνο τα ένδοξα τραγούδια, αλλά και τον άδοξο θάνατό τους.

«Νέοι για πάντα»; «27 για πάντα»; Στην πραγματικότητα, μόνο τα τραγούδια του Χέντριξ, του Μόρισον ή της Τζόπλιν θα έχουν για πάντα την ηλικία της νιότης τους. Και θα παρέμεναν νεανικά, ακόμα κι αν οι δημιουργοί τους είχαν ζήσει για να πάρουν σύνταξη. Όμως τώρα δεν έζησαν τίποτα. Ούτε καν πληροφορήθηκαν πόσο αγαπήθηκαν μετά το θάνατό τους, πόσοι 20άρηδες, που ευτύχησαν να γίνουν 40άρηδες και 50άρηδες, αγκαλιάστηκαν και ερωτεύτηκαν και χόρεψαν με τις σπαρακτικές φωνές ή τα φρενιτιώδη σόλο τους, αλλά και πόσοι βιομήχανοι κέρδισαν περιουσίες χάρη σ' αυτά, γιατί οι ίδιοι μόλις στα 27 τους έχασαν ξαφνικά κάθε όνειρο, κάθε ταλέντο, όλη τη ζωή τους. Κλείστηκαν σ' ένα κουτί κάτω από τη γη, που μετά σκέβρωσε και χάθηκαν μαζί μ' αυτό για πάντα. Στη θλιβερή ομάδα προστέθηκε τώρα και η Έιμι Γουάινχαουζ.

Είναι αλήθεια ότι το παιχνίδι με το θάνατο ζωογονεί συχνά την τέχνη. Ότι το ρίγος πολλών τραγουδιών, η ένταση πολλών ποιημάτων, το πάθος των χρωμάτων στα ζωγραφικά έργα που θαυμάζουμε, αντανακλούν ταραγμένες ψυχές που παλεύουν χορεύοντας με τους δαίμονές τους. Σ' αυτό τον αυτοκαταστροφικό, συχνά, χορό, οφείλουμε εν μέρει και την έξαρση, τη μοναδικότητά τους. Όμως, δεν είναι αυτός ο μόνος δρόμος, ούτε και ο ζηλευτός. Υπάρχουν κι εκείνοι που επιζούν. Ομότεχνοι και θαυμαστές που μεγαλώνουν, ωριμάζουν, γνωρίζουν καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό τους, δοκιμάζονται σε νέες ήττες και γιορτάζουν νέες νίκες. Αποδεικνύοντας πως, όπως κάθε τέχνη, έτσι και το ροκ, η πρώτη καλλιτεχνική έκφραση των νέων, μπορεί να ανανεώνεται, διατηρώντας συχνά τη ματιά της αμφισβήτησης, έστω μεσ' από τις ρυτίδες του συμβιβασμού. Είναι ωραίο να βλέπεις τον Έρικ Κλάπτον να παίζει φορώντας ανενδοίαστα τα μυωπικά γυαλιά του. Τον Ντίλαν να τραγουδά σαν αυστηρός παππούς. Και την κόρη σου να μαθαίνει τον Βαν Μόρισον, διαβάζοντας ότι είναι από τους αγαπημένους καλλιτέχνες ενός ειδώλου της γενιάς της, σαν την Κρίστεν Στιούαρτ.

Ένας φίλος, λίγο μετά τα 50 του, εξακολουθεί να αγοράζει ανελλιπώς κάθε καινούριο δίσκο των τραγουδοποιών που είχε αγαπήσει νέος και δεν τον διέψευσαν ποτέ. Όταν τον ρώτησα, μου είπε απλά πως νιώθει ότι τους το οφείλει. Ότι είναι για κείνον μια ηθική υποχρέωση απέναντι σε μακρινούς αγαπημένους, που διαμόρφωσαν τα νιάτα του και τον συντροφεύουν και στην ωριμότητά του. Συμμερίζομαι αυτή τη θέρμη, όπως όταν μπαίνω σε σπίτι που έχει πολλούς δίσκους και βιβλία. Τεκμήρια μιας σχέσης με την τέχνη που, αντί να σε κάψει μονομιάς, σε ζεσταίνει για πολύ καιρό ως δέκτη, όπως ζεσταίνει τους πομπούς της.

«Ι hope Ι die before I get old», «Ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω», τραγουδούσαν το 1965 με την ένταση των εικοσάρηδων οι Χου, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο Πιτ Τάουνσεντ, που είναι πια παχύς, φαλακρός και βαριακούει εδώ και χρόνια, νιώθει στα 66 του πολύ ανακουφισμένος που η νεανική ελπίδα του δεν εκπληρώθηκε.



Ε, ναι λοιπόν, υπάρχει ροκ και στα πενήντα. Φτάνει να κρατιέται κανείς αυθεντικός και να σέβεται το παρελθόν του. (Που δεν νομίζω ότι κάνει ο Ντίλαν, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα). Όχι μόνο Βαν Μόρισον αλλά και Νηλ Γιανγκ, και άλλοι αρκετοί.

Και για να μην τα λέω εγώ, ακούστε πώς περνάει την κρίση των πενήντα χρόνων του ο ποιητής Ρόμπερτ Κρώφορντ: με μιαν επίκληση στη Μούσα, όπως ταιριάζει στους αληθινούς ποιητές...

50

Be my Harley, my girly, paunchess roadie
So I can launch my fifty-something boy band;

I need you as midlife midwife, ministering angel,
To birth my crisis, O She, O Isis, come

O Rolling Stone, O Mick-chick, O stone-age Rachel
George Eliot-brained, late-teen Emmanuelle

Let me embrace you, let me hide my light
Under your bushel, come, O come.

Now to my achy-breaky heart, the one
Still unattacked, unmurmuring, forever young.

 
Last edited:

nickel

Administrator
Staff member
Καλημέρα.

Τι κοινό έχουν έξι μεγαλογιατροί, ένας αστρολόγος, ένας κομμωτής, μια τεχνική εταιρεία, ένα σούπερ μάρκετ και ένα τουριστικό γραφείο; Πιάστηκαν όλοι τους στα δίχτυα του ΣΔΟΕ, με συνολικές καταθέσεις άνω των 70 εκατ. ευρώ τις οποίες δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν με βάση τα εισοδήματα που είχαν δηλώσει στην Εφορία. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα δεν είχαν εμφανίσει ούτε ένα ευρώ στη φορολογική τους δήλωση!
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4649947

Τριακόσιοι καθηγητές πανεπιστημίου πιάστηκαν στα δίχτυα του ΣΔΟΕ με αδήλωτα εισοδήματα 1,8 δισ. ευρώ, όπως μετέδωσε ο τηλεοπτικός σταθμός Mega. Πρόκειται για εισοδήματα τα οποία προήλθαν από συμμετοχές σε ερευνητικά προγράμματα τη διετία 2009-2010 και δεν δηλώθηκαν στην Εφορία.
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4649948

Και καλά οι υπόλοιποι — ο έρμος ο αστρολόγος δεν έβλεπε πόσο ανάδρομος ήταν ο Ερμής;
 

SBE

¥
Απορία (προφανώς χαζή): οι καθηγητές πανεπιστημίου ΠΩΣ κατάφεραν να κρύψουν τα ερευνητικά προγράμματα, αφού δημόσιο χρημα είναι τα ερευνητικά προγράμματα;
 
Top