Να πώς βραβεύεται ένας συμπατριώτης μας εκθέτοντας στα μάτια όλου του κόσμου τα απόκρυφα μέρη της συζύγου του.
Η υπόλοιπη φωτογραφία εδώ.
Η υπόλοιπη φωτογραφία εδώ.
Τα βραβεία Τέιλορ Γουέσινγκ και η "Βρετανίδα σύζυγος"
- Thread starter Alexandra
- Start date
Μια και το πιάσαμε:
Το βλέμμα του καλλιτέχνη
Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη (Καθημερινή 21/9/2010)
Η «Βρετανή σύζυγος» κάθεται χαλαρή, στο πρωινό φως της Σχοινούσας, στο προαύλιο κυκλαδίτικου σπιτιού. Έχει μόλις τελειώσει το πρόγευμα, ο ήλιος ριγώνει το πρόσωπο και το σώμα της νέας γυναίκας με τα ξέμπλεκα μαλλιά και το μακό φανελάκι. Είναι καλοκαίρι και είναι Κυκλάδες, συμπύκνωση μακαριότητας και ανάλαφρου υλισμού. Η γυναίκα κοιτάει κατευθείαν τον φακό, με ένα υπομειδίαμα, που γράφεται περισσότερο στο βλέμμα, σαν αρχαιοελληνική κόρη. Κάτω από το φανελάκι, δεν φοράει τίποτε, είναι γυμνή.
Η φωτογραφία του Παναγιώτη Λάμπρου, υπό τον τίτλο «My British Wife» (http://bit.ly/cqBiLh), φιναλίστ στον διαγωνισμό φωτογραφικού πορτρέτου Taylor Wessing στη Μ. Βρετανία, έχει κερδίσει ήδη τη δημοσιότητα και πυροδοτεί, μάλλον γόνιμα, τη συζήτηση για το γυμνό, το άσεμνο, το ερωτικό και το ιδιωτικό στην τέχνη.
Η φωτογραφία του Λάμπρου δεν γέρνει με κανένα τρόπο προς την πορνογραφία ή την ηδονοβλεψία. Είναι μάλλον μια κομψή, ανεπιτήδευτη ελεγεία για τη θηλύτητα, μια υπόμνηση για την αυτοπεποίθηση του γυμνού σώματος προ πτώσεως και προ αμαρτήματος, αλλά και υπόμνηση για τον θαυμασμό του άρρενος προς το θήλυ· τέλος, υπόμνηση για τον κλασικό πίνακα του Γκυστάβ Κουρμπέ, «Η καταγωγή του κόσμου» (1866), ο οποίος ευρίσκετο στην κατοχή του μεγάλου ψυχαναλυτή και στοχαστή Ζακ Λακάν (σήμερα, στη συλλογή του Musee d’Orsay).
Είναι λοιπόν ηδονοβλεπτική ή άσεμνη η «Βρετανή σύζυγος» του Λάμπρου; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο εντός ιστορίας: Όσο είναι ηδονοβλεπτική ή άσεμνη «Η καταγωγή του κόσμου», που εκτίθεται στο Μουσείο του Ορσέ· όσο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ηδονοβλεψία τον Λακάν, τον άνθρωπο που άλλαξε τον ρουν της ψυχανάλυσης και της σύγχρονης σκέψης.
Άλλη είναι η συζήτηση που εγείρεται: Πόσο έχει διαβρωθεί η αντίληψη που έχουμε για το γυμνό, για το φυσικό, το αδιαμεσολάβητο; Πόσο έχει ελαττωθεί η ανοχή μας για τα επιτρεπτά όρια απεικόνισης της τέχνης, εξαιτίας του κύματος πολιτικής ορθοφροσύνης και νεοσυντηρητισμού που σαρώνει τα τελευταία χρόνια τα μίντια, τον ακαδημαϊκό χώρο, την κομφορμιστική «προοδευτική» διανόηση, την φορμαλιστική Αριστερά; Την ελευθεριότητα και τον πανερωτισμό του ’60 - ’70 ακολούθησαν ο φονταμενταλισμός μερίδας του φεμινιστικού κινήματος, τα έμφοβα ’80s του AIDS, που ενοχοποίησε το σεξ και το σώμα, το pοlitical correct της εποχής Κλίντον, θύμα του οποίου έπεσε και ο ίδιος ο Κλίντον. Με λίγα λόγια: φαρισαϊσμός και υποκρισία, τυπολατρία, που διόλου δεν μείωσαν τις διακρίσεις φύλου και φυλής. Αντιθέτως, η μεν τέχνη του ’80 και του ’90 έγινε σκληρή και κυνική, ψυχρή, είδε το σώμα σαν φόρμα, σχεδόν με σαδομαζοχιστική διάθεση. Στα δε χρόνια του ’90 και του 2000 είδαμε παγκοσμίως, παραπληρωματικά με την επιβαλλόμενη σεμνοτυφία, να φουντώνει η πορνογραφία και η πορνεία.
Η συζήτηση άρα για την «Βρετανή σύζυγο» θα έπρεπε να αφορά το βλέμμα του καλλιτέχνη, δηλαδή του ανθρώπου, για το γυμνό θήλυ· ένα βλέμμα που διατρέχει την ιστορία του πολιτισμού, από την προϊστορική Αφροδίτη του Βίλεντορφ και την κλασική Αφροδίτη της Μήλου, έως τον Τισιανό, τον Ρέμπραντ, τον Κουρμπέ, τον Πικάσο, τον Λούσιαν Φρόιντ, τον Ντ. Χόκνεϊ, τη Μαρλέν Ντιμάς. Και τον Παν. Λάμπρου.
Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη (Καθημερινή 21/9/2010)
Η «Βρετανή σύζυγος» κάθεται χαλαρή, στο πρωινό φως της Σχοινούσας, στο προαύλιο κυκλαδίτικου σπιτιού. Έχει μόλις τελειώσει το πρόγευμα, ο ήλιος ριγώνει το πρόσωπο και το σώμα της νέας γυναίκας με τα ξέμπλεκα μαλλιά και το μακό φανελάκι. Είναι καλοκαίρι και είναι Κυκλάδες, συμπύκνωση μακαριότητας και ανάλαφρου υλισμού. Η γυναίκα κοιτάει κατευθείαν τον φακό, με ένα υπομειδίαμα, που γράφεται περισσότερο στο βλέμμα, σαν αρχαιοελληνική κόρη. Κάτω από το φανελάκι, δεν φοράει τίποτε, είναι γυμνή.
Η φωτογραφία του Παναγιώτη Λάμπρου, υπό τον τίτλο «My British Wife» (http://bit.ly/cqBiLh), φιναλίστ στον διαγωνισμό φωτογραφικού πορτρέτου Taylor Wessing στη Μ. Βρετανία, έχει κερδίσει ήδη τη δημοσιότητα και πυροδοτεί, μάλλον γόνιμα, τη συζήτηση για το γυμνό, το άσεμνο, το ερωτικό και το ιδιωτικό στην τέχνη.
Η φωτογραφία του Λάμπρου δεν γέρνει με κανένα τρόπο προς την πορνογραφία ή την ηδονοβλεψία. Είναι μάλλον μια κομψή, ανεπιτήδευτη ελεγεία για τη θηλύτητα, μια υπόμνηση για την αυτοπεποίθηση του γυμνού σώματος προ πτώσεως και προ αμαρτήματος, αλλά και υπόμνηση για τον θαυμασμό του άρρενος προς το θήλυ· τέλος, υπόμνηση για τον κλασικό πίνακα του Γκυστάβ Κουρμπέ, «Η καταγωγή του κόσμου» (1866), ο οποίος ευρίσκετο στην κατοχή του μεγάλου ψυχαναλυτή και στοχαστή Ζακ Λακάν (σήμερα, στη συλλογή του Musee d’Orsay).
Είναι λοιπόν ηδονοβλεπτική ή άσεμνη η «Βρετανή σύζυγος» του Λάμπρου; Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο εντός ιστορίας: Όσο είναι ηδονοβλεπτική ή άσεμνη «Η καταγωγή του κόσμου», που εκτίθεται στο Μουσείο του Ορσέ· όσο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ηδονοβλεψία τον Λακάν, τον άνθρωπο που άλλαξε τον ρουν της ψυχανάλυσης και της σύγχρονης σκέψης.
Άλλη είναι η συζήτηση που εγείρεται: Πόσο έχει διαβρωθεί η αντίληψη που έχουμε για το γυμνό, για το φυσικό, το αδιαμεσολάβητο; Πόσο έχει ελαττωθεί η ανοχή μας για τα επιτρεπτά όρια απεικόνισης της τέχνης, εξαιτίας του κύματος πολιτικής ορθοφροσύνης και νεοσυντηρητισμού που σαρώνει τα τελευταία χρόνια τα μίντια, τον ακαδημαϊκό χώρο, την κομφορμιστική «προοδευτική» διανόηση, την φορμαλιστική Αριστερά; Την ελευθεριότητα και τον πανερωτισμό του ’60 - ’70 ακολούθησαν ο φονταμενταλισμός μερίδας του φεμινιστικού κινήματος, τα έμφοβα ’80s του AIDS, που ενοχοποίησε το σεξ και το σώμα, το pοlitical correct της εποχής Κλίντον, θύμα του οποίου έπεσε και ο ίδιος ο Κλίντον. Με λίγα λόγια: φαρισαϊσμός και υποκρισία, τυπολατρία, που διόλου δεν μείωσαν τις διακρίσεις φύλου και φυλής. Αντιθέτως, η μεν τέχνη του ’80 και του ’90 έγινε σκληρή και κυνική, ψυχρή, είδε το σώμα σαν φόρμα, σχεδόν με σαδομαζοχιστική διάθεση. Στα δε χρόνια του ’90 και του 2000 είδαμε παγκοσμίως, παραπληρωματικά με την επιβαλλόμενη σεμνοτυφία, να φουντώνει η πορνογραφία και η πορνεία.
Η συζήτηση άρα για την «Βρετανή σύζυγο» θα έπρεπε να αφορά το βλέμμα του καλλιτέχνη, δηλαδή του ανθρώπου, για το γυμνό θήλυ· ένα βλέμμα που διατρέχει την ιστορία του πολιτισμού, από την προϊστορική Αφροδίτη του Βίλεντορφ και την κλασική Αφροδίτη της Μήλου, έως τον Τισιανό, τον Ρέμπραντ, τον Κουρμπέ, τον Πικάσο, τον Λούσιαν Φρόιντ, τον Ντ. Χόκνεϊ, τη Μαρλέν Ντιμάς. Και τον Παν. Λάμπρου.
Ελπίζω να κάνει πλάκα ο κύριος Ξυδάκης. Ποιος νεοσυντηρητισμός και πράσινα άλογα; Δεν θυμάμαι καμιά εποχή τα τελευταία 40 χρόνια που να θεωρούσαμε τέχνη το να δείχνει μια γυναίκα τα γεννητικά της όργανα στον φωτογραφικό φακό, ούτε θυμάμαι να υπήρχε τέτοια ανοχή, για να τη χάσουμε τώρα. Μπορεί να κάνω λάθος, οπότε θυμίστε μου εσείς.
Ο κύριος Λάμπρου εξέθεσε σε παγκόσμια θέα το αιδοίο της γυναίκας του, εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό πρέπει να το θεωρήσουμε τέχνη, με το επιχείρημα ότι η πόζα της είναι φυσική και ανεπιτήδευτη. Δέχομαι να αρέσει η φωτογραφία στον κύριο Ξυδάκη, και περί ορέξεως ουδείς λόγος, αλλά όχι και να μας κατακεραυνώνει επειδή κάποιοι τη βρίσκουμε κακόγουστη. Ούτε άσεμνη ούτε τίποτα, απλώς κακόγουστη.
crystal
Moderator
Χμμ, δεν νομίζω ότι ο Ξυδάκης κατακεραυνώνει αυτούς που τη βρίσκουν κακόγουστη. Όπως είπες κι εσύ, περί ορέξεως. Μάλλον αναφέρεται στη National Portrait Gallery, που σύμφωνα με το λινκ που μας έδωσες παραπάνω ανέβασε στο σάιτ της μόνο τη μισή, ή και στο ηλεκτρονικό άρθρο της Guardian με το σχόλιο "Clicking on the picture reveals the full image, which is explicit and may offend". Κι εδώ που τα λέμε, έχει τα δίκια του.
Είναι λίγο γελοίο σε μια εποχή που η, ξερωγώ, λαίδη γκαγκά κυκλοφορεί και φωτογραφίζεται ουσιαστικά γυμνή, να λογοκρίνει ένας οργανισμός αυτή τη φωτογραφία. Η δε εφημερίδα δεν θα την δημοσιεύσει καν σαν δικό της προϊόν, σαν δημιούργημα των δικών της φωτορεπόρτερ, αλλά σαν έργο τέχνης που -είτε μας αρέσει είτε όχι- είναι υποψήφιο για βραβείο. Αναρωτιέμαι, τι ακριβώς μπορεί να είναι προσβλητικό και για ποιον; Μ' αρέσει που στην Guardian είναι και προοδευτικοί...
Είναι λίγο γελοίο σε μια εποχή που η, ξερωγώ, λαίδη γκαγκά κυκλοφορεί και φωτογραφίζεται ουσιαστικά γυμνή, να λογοκρίνει ένας οργανισμός αυτή τη φωτογραφία. Η δε εφημερίδα δεν θα την δημοσιεύσει καν σαν δικό της προϊόν, σαν δημιούργημα των δικών της φωτορεπόρτερ, αλλά σαν έργο τέχνης που -είτε μας αρέσει είτε όχι- είναι υποψήφιο για βραβείο. Αναρωτιέμαι, τι ακριβώς μπορεί να είναι προσβλητικό και για ποιον; Μ' αρέσει που στην Guardian είναι και προοδευτικοί...
Εμένα ξέρεις τι μ' ενοχλεί σ' αυτό το θέμα; Αν η φωτογραφία ήταν ακριβώς όπως είναι, αλλά με μια ελάχιστη διαφορά, η κυρία να φορούσε ένα εσώρουχο, ο κύριος Λάμπρου πιθανόν να είχε παραμείνει παγκοσμίως άγνωστος, και η φωτογραφία του να μην είχε μπει στη short list του διαγωνισμού. Αυτός πρόσθεσε λοιπόν το στοιχείο που σοκάρει, για ευνόητους λόγους. Εμείς γιατί πρέπει να αναφωνήσουμε, "Τι καταπληκτική τέχνη";
Και η κάθε Λαίδη Γκάγκα που επιδιώκει να σοκάρει με τις εμφανίσεις της δεν εμφανίζεται εντελώς γυμνή, αφήνει και κάτι στη φαντασία, αντίθετα με την κυρία Λάμπρου.
Και η κάθε Λαίδη Γκάγκα που επιδιώκει να σοκάρει με τις εμφανίσεις της δεν εμφανίζεται εντελώς γυμνή, αφήνει και κάτι στη φαντασία, αντίθετα με την κυρία Λάμπρου.
Χέλμουτ Νιούτον:
Πατήστε εδώ για να δείτε ολόκληρη τη φωτό, αλλά θα σας ενοχλήσει τουλάχιστον όσο η φωτό του Λάμπρου.
efi
¥
Η φωτογραφία είναι χάλια, πράγματι. Αλλά ο σκοπός της είναι ακριβώς αυτός. Να αναφωνήσουμε κάτι. Έστω και ''Τι χάλια τέχνη''.
Προβληματισμό και συζήτηση μεταξύ άλλων, ναι. Αλλά επειδή τις ίδιες λέξεις χρησιμοποιούν και τα μεσημεριανά τηλεμαγκαζίνα για να χαρακτηρίσουν το προϊόν τους, μάλλον κάτι από την έννοια των λέξεων χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί.
Τη φωτογραφία του Χέλμουτ Νιούτον δεν θα την ενέτασσα στην ίδια κατηγορία, αν και δε με τρελαίνει κιόλας το είδος, γιατί
α) η σύνθεση, ο φωτισμός και το συναίσθημα που σου αφήνει είναι δυνατότερα της γύμνιας της, και
β) λείπει το ξεγύμνωμα της ταυτότητας (κυρία τάδε) και της ιδιότητας (σύζυγος, βρετανίδα και δεν ξερωγώ τι άλλο).
Αυτό το δεύτερο ξεγύμνωμα δεν είναι για μένα τέχνη. Είναι ριάλιτι. Όχι ότι δεν έχει το κοινό του κι αυτό. Αλλά είναι ριάλιτι, ίσως για κάποιους ριάλιτι- αριστούργημα.
Προσοχή! Η φωτογραφία (έτσι κατάλαβα τουλάχιστον) επιλέχτηκε ανώνυμα ανάμεσα σε δεν ξέρω πόσες χιλιάδες. Δεν καταλαβαίνω πώς σε έναν ανώνυμο (αρχικά) διαγωνισμό που γίνεται στην Αγγλία ο τίτλος «η Βρεταννίδα γυναίκα μου» μπορεί να είναι κάτι το εντυπωσιακό--εκτός αν θεωρήσουμε τι ακριβώς για τις Βρετανίδες;
Από εκεί και μετά, όταν η επιλογή, η φωτογραφία κλπ δημοσιοποιούνται και αρχίζει η συζήτηση, εκεί ναι, μπαίνουν στοιχεία ριάλιτι. Πιθανόν φταίει το θέμα ή ο φωτογράφος· ίσως φταίνε μόνο τα ΜΜΕ ή και οι δύο πλευρές (ή και άλλοι) από λίγο. Ίσως ανάλογη κουβέντα να γινόταν για τη Μόνα Λίζα («Μα γυναίκα με αλωπεκίαση; Πού ξανακούστηκε;») Πρωτογενώς όμως, όλα αυτά δεν αφορούν τη φωτογραφία. Ο φωτογράφος δεν μπορεί να γνώριζε ότι η δική του θα επιλεγεί ανάμεσα σε τόσες.
Και παρεμπ, τη φωτογραφία του Νιούτον δεν την θεωρώ από τις καλές του, μου φαίνεται πολύ δήθεν, πολύ κλισέ. Αλλά είναι Νιούτον και την ανεχόμαστε...
efi
¥
Θα απαντήσω πολύ γρήγορα γιατί δε με θέλει σήμερα...
Για την ανωνυμία της διαδικασίας επιφυλάσσομαι. Όταν παίρνεις μέρος σε διαγωνισμό το κάνεις γιατί θέλεις να διακριθείς. Μερικοί ρισκάρουν και πολλά.
Όσο για τον τίτλο... Ούτε πήγε το μυαλό μου στην εθνικότητα και στα υπόλοιπα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα την παρουσίαση ήταν ''Κοίτα να δεις τι σκέφτηκαν να πουλήσουν''. Το δεύτερο ήταν ''Τι; Δηλαδή αν (δεν) κερδίσει και τώρα, μετά θα χρησιμοποιήσει ως μοντέλο his british daughter;'' Και το τρίτο ''Gaze difficult to be read? Really? Have you seen her armpits?'' (But of course, I'm not a man
Για την ανωνυμία της διαδικασίας επιφυλάσσομαι. Όταν παίρνεις μέρος σε διαγωνισμό το κάνεις γιατί θέλεις να διακριθείς. Μερικοί ρισκάρουν και πολλά.
Όσο για τον τίτλο... Ούτε πήγε το μυαλό μου στην εθνικότητα και στα υπόλοιπα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα την παρουσίαση ήταν ''Κοίτα να δεις τι σκέφτηκαν να πουλήσουν''. Το δεύτερο ήταν ''Τι; Δηλαδή αν (δεν) κερδίσει και τώρα, μετά θα χρησιμοποιήσει ως μοντέλο his british daughter;'' Και το τρίτο ''Gaze difficult to be read? Really? Have you seen her armpits?'' (But of course, I'm not a man
Πού μπορούμε να υπογράφουμε όσοι ΔΕΝ ενοχλούμαστε από καμία από αυτές τις φωτογραφίες ή τις όποιες άλλες, και μάλιστα ενοχλούμαστε από όσους ενοχλούνται; :) Η τέχνη, ως δραστηριότητα, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι έτσι την ορίζει ο δημιουργός της: Αυτοανακηρύσσεται καλλιτέχνης, και ονομάζει τα δημιουργήματά του τέχνη. Το αν μας αρέσουν ή όχι αυτά τα (όποια) δημιουργήματα, είναι δικό μας θέμα. Κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να τα δούμε με θετικό μάτι ή έστω να τα δούμε καν. Αλλά το να διαλαλούμε ότι μας ενοχλεί κάποια έκφραση μιας μορφής τέχνης με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Έχω πάει μερικές φορές στο MoMA αλλά και σε άλλα παρόμοια μέρη, και είδα εκεί πολλά εκθέματα που ΔΕΝ μου άρεσαν. Αλλά θεωρώ αδιανόητο το να κάνει κάποιος μπαντιέρα την ενόχλησή του από οτιδήποτε σχετίζεται με δημιουργία (τέχνη, συγγραφή και τα σχετικά), διότι έτσι λιπαίνεται το χωράφι τής λογοκρισίας και του πνευματικού
Ωστόσο, η διατύπωση τουλάχιστον όσο νομίζω ότι καλύπτει και τη μηδενική ενόχληση... :)
Costas
¥
Περί γούστου και μόνο: δεν μου φαίνεται και τόσο φυσική η φωτογραφία, γιατί το σύκο της είναι ξυρισμένο, ενώ τα armpits της, που είπε και η Έφη, δεν είναι, πράγμα που με βγάζει από τον κυκλαδίτικο ανάλαφρο υλισμό του Ξυδάκη. Θα περίμενα δηλαδή, με τόσο αραλίκι και χαύνωση κυκλαδίτικη, να έχει παραμελήσει το ξύρισμα εκεί κάτω, αν υποθέσουμε ότι κατά τα άλλα το εφαρμόζει στην καθημερινή της ζωή. Μάλλον δηλαδή με ωθεί στη μη αποδείξιμη, φυσικά, σκέψη ότι το ξύρισε για τις ανάγκες της φωτογράφισης, οπότε η χαλαρή κλπ. ατμόσφαιρα της ξυδάκειας "θηλύτητος" δεν με πείθει. Πάντα ντε γκούστιμπους και μόνο.
Πολύ πιο δυνατό μου φαίνεται το δάσος της Καταγωγής του κόσμου του Κουρμπέ, ιδίως για την εποχή του. Συγκλονιστικό θα το έλεγα.
Για την Γκάρντιαν, νομίζω πως την αδικούμε. Απλά προφυλάσσεται από αγωγές κλπ. με το να μην τυπώνει το επίμαχο μέρος της φωτογραφίας. Άλλωστε κι εμείς εδώ γιατί γράφουμε με περιφράσεις ή με συνθηματικά ή αποσιωπητικά; Κάπως έτσι.
Πολύ περισσότερο με προβλημάτισε η πρόσφατη απαγόρευση της διαφήμισης παγωτού Immaculately conceived, που έδειξε ότι τα περιθώρια ακόμα και υπαινικτικής ειρωνείας στη δημοκρατική Δύση είναι εξίσου στενά με το Ισλάμ όταν πρόκειται όχι πια για τον προφήτη Μωάμεθ αλλά για τον επίσκοπο Ρώμης και τη Μαριάμ ("και μένει η πύλη κεκλεισμένη"...).
Πολύ πιο δυνατό μου φαίνεται το δάσος της Καταγωγής του κόσμου του Κουρμπέ, ιδίως για την εποχή του. Συγκλονιστικό θα το έλεγα.
Για την Γκάρντιαν, νομίζω πως την αδικούμε. Απλά προφυλάσσεται από αγωγές κλπ. με το να μην τυπώνει το επίμαχο μέρος της φωτογραφίας. Άλλωστε κι εμείς εδώ γιατί γράφουμε με περιφράσεις ή με συνθηματικά ή αποσιωπητικά; Κάπως έτσι.
Πολύ περισσότερο με προβλημάτισε η πρόσφατη απαγόρευση της διαφήμισης παγωτού Immaculately conceived, που έδειξε ότι τα περιθώρια ακόμα και υπαινικτικής ειρωνείας στη δημοκρατική Δύση είναι εξίσου στενά με το Ισλάμ όταν πρόκειται όχι πια για τον προφήτη Μωάμεθ αλλά για τον επίσκοπο Ρώμης και τη Μαριάμ ("και μένει η πύλη κεκλεισμένη"...).
SBE
¥
Σύμφωνώ με τον costas για τα περί φυσικότητας, ίσως γιατί εγώ κοίταξα και λίγο πιο πάνω στη φωτογραφία και πρόσεξα τα ίδια (Jim, δεν έισια γυναίκα και δεν ξέρεις ποιες είναι οι προτεραιότητες της αποτρίχωσης). Επιπλέον εμένα δε μου φαίνεται αγγλόφατσα η Βρετανίδα σύζυγος, θα μπορούσε άνετα να είναι Ελληνίδα ή ίσως και Έλληνας- μου μοιάζει λίγο σα να αντροφέρνει. Φυσικά είναι πιθανότατο να πρόκειται για μοντέλο, να μην είναι σύζυγος του φωτογράφου και η φωτογραφία να μην προοριζόταν για προσωπική χρήση και η ιστορία περί συζύγου να προστέθηκε για να κινήσει το ενδιαφέρον. Άλλωστε τι κινεί περισσότερο το ενδιαφέρον, ο τίτλος "η * συζυγός μου", "η τάδε που πληρώθηκε για τη φωτογραφία" ή "ατιτλοφόρητο"; Όλα αυτά βέβαια είναι δευτερεύοντα, αλλά δε νομίζω ότι θα επηρεάσει το αποτέλεσμα- θα κερδίσει κάποια άλλη φωτογραφία, με πολύ περισσότερη δύναμη και νόημα.
Καλημέρα. Νομίζω, αφού διάβασα και για τις άλλες φωτογραφίες και τις είδα, ότι η συγκεκριμένη έχει την περισσότερη δύναμη, αλλά και το περισσότερο νόημα: να επιστρέψουμε σε μερικές βασικές, στοιχειώδεις, θεμελιώδεις αξίες της ζωής. Αναφέρομαι, φυσικά, στη (φαγωμένη) ομελέτα.
Στάθη, καλό το λογοπαίγνιο...
Επειδή στην εποχή του μεταμοντέρνου που διανύουμε (κάποιοι θεωρητικοί την ονομάζουν μετά-μεταμοντερνισμό) η τέχνη δεν έχει πια όρια (μια ματιά σε πίνακες πριν και μετά το '60 θα μας πείσει) τέχνη ονομάζεται κάθε μορφή πνευματικής έκφρασης του καλλιτέχνη την οποία επικοινωνεί (ή κοινωνεί, διαλέξτε) σε ένα κοινό ανθρώπων για να εκπληρώσει κάποιο σκοπό και να δώσει κάποια μορφή στη σύλληψή του.
Δεν θέλω να κρίνω τη φωτογραφία και το αν αντιπροσωπεύει κάποια μορφή τέχνης ή όχι γιατί θα έπρεπε να γράψω ένα σεντόνι και βαριέμαι... και ούτε έχω σχηματίσει κάποια άποψη γι' αυτή από την άλλη. Σίγουρα δεν με σοκάρει, αλλά μάλλον με αφήνει αδιάφορο...
Ωστόσο, να θυμίσω πως στα πλαίσια της τέχνης κάποιοι έφτιαξαν πρόσφατα μια ταινία, σέρβικη ήταν αν δεν κάνω λάθος, που έδειχνε σκηνές βιασμού, εξευτελισμού και άλλα πολλά τέτοια με παντιέρα ότι κάνουν ρεαλιστικό σινεμά. Εγώ θα έλεγα μάλλον ότι έφτιαξαν ένα snuff film για διεστραμμένους και πωρωμένους ανθρώπους της εποχής μας.
Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μια φίλη ιστορικός τέχνης, μού έδειξε φωτογραφίες από μια έκθεση στη Νέα Υόρκη που τα μοντέλα βασανίζονταν ζωντανά (εννοώ έχωναν πράγματα μέσα τους, σε χέρια σε πόδια και άλλα διάφορα) για χάρη της φωτογράφησης και της τέχνης και ο κόσμος πήγαινε και τα έβλεπε.
Συγχωρήστε την έλλειψη πηγών αλλά είμαι στο πανεπιστήμιο και δεν έχω μαζί μου τις πηγές μου.
Αυτά τα ολίγα. Κλείνοντας θα ήθελα να ρωτήσω, πού αρχίζει η λογοκρισία και πού τελειώνει η τέχνη; Είναι ειλικρινής ερώτηση και τροφή για σκέψη...
Επειδή στην εποχή του μεταμοντέρνου που διανύουμε (κάποιοι θεωρητικοί την ονομάζουν μετά-μεταμοντερνισμό) η τέχνη δεν έχει πια όρια (μια ματιά σε πίνακες πριν και μετά το '60 θα μας πείσει) τέχνη ονομάζεται κάθε μορφή πνευματικής έκφρασης του καλλιτέχνη την οποία επικοινωνεί (ή κοινωνεί, διαλέξτε) σε ένα κοινό ανθρώπων για να εκπληρώσει κάποιο σκοπό και να δώσει κάποια μορφή στη σύλληψή του.
Δεν θέλω να κρίνω τη φωτογραφία και το αν αντιπροσωπεύει κάποια μορφή τέχνης ή όχι γιατί θα έπρεπε να γράψω ένα σεντόνι και βαριέμαι... και ούτε έχω σχηματίσει κάποια άποψη γι' αυτή από την άλλη. Σίγουρα δεν με σοκάρει, αλλά μάλλον με αφήνει αδιάφορο...
Ωστόσο, να θυμίσω πως στα πλαίσια της τέχνης κάποιοι έφτιαξαν πρόσφατα μια ταινία, σέρβικη ήταν αν δεν κάνω λάθος, που έδειχνε σκηνές βιασμού, εξευτελισμού και άλλα πολλά τέτοια με παντιέρα ότι κάνουν ρεαλιστικό σινεμά. Εγώ θα έλεγα μάλλον ότι έφτιαξαν ένα snuff film για διεστραμμένους και πωρωμένους ανθρώπους της εποχής μας.
Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μια φίλη ιστορικός τέχνης, μού έδειξε φωτογραφίες από μια έκθεση στη Νέα Υόρκη που τα μοντέλα βασανίζονταν ζωντανά (εννοώ έχωναν πράγματα μέσα τους, σε χέρια σε πόδια και άλλα διάφορα) για χάρη της φωτογράφησης και της τέχνης και ο κόσμος πήγαινε και τα έβλεπε.
Συγχωρήστε την έλλειψη πηγών αλλά είμαι στο πανεπιστήμιο και δεν έχω μαζί μου τις πηγές μου.
Αυτά τα ολίγα. Κλείνοντας θα ήθελα να ρωτήσω, πού αρχίζει η λογοκρισία και πού τελειώνει η τέχνη; Είναι ειλικρινής ερώτηση και τροφή για σκέψη...