Καλύτερα: Θάνατος στις σημειώσεις τέλους
Να το πω γιατί θα σκάσω, γιατί ελπίζω να νιώθετε το ίδιο κι εσείς, γιατί θα ήθελα να ονειρεύομαι ότι κάποτε οι εκδότες θα εισακούσουν το αίτημά μου.
Απεχθάνομαι τις σημειώσεις τέλους. Τις περιπτώσεις που βλέπεις ένα νουμεράκι να υπερίπταται (PC: σε θέση εκθέτη) δίπλα από τη λέξη που διαβάζεις, στέλνεις το μάτι σου γρήγορη αποστολή στο κάτω μέρος της σελίδας ελπίζοντας ότι πρόκειται για υποσημείωση και ανακαλύπτεις ότι οι σημειώσεις έχουν όλες εξοριστεί στο τέλος. Πρέπει να ανακαλύψεις «σε ποιο τέλος» — στο τέλος του κεφαλαίου ή στο τέλος του βιβλίου; Και στη συνέχεια να σπάσεις τη γωνιά της πίσω σελίδας ή να πάθεις μια μόνιμη αγκύλωση με το ένα δάχτυλο χωμένο κάπου εκεί στο τέλος (και του άλλου χεριού σηκωμένο νοερά προς κάποιον εκδότη) και κάθε τόσο να αερίζεσαι γυρνώντας τα φύλλα, πίσω-μπρος πίσω-μπρος. Ή να αποφασίσεις ότι θα τις διαβάσεις όλες μαζί τις σημειώσεις τέλους, στο τέλος, και φυσικά να μη θυμάσαι πια σε τι αναφέρεται η καθεμιά και να μην υπάρχει καμιά ελπίδα να εντοπίσεις σε ποια σελίδα βρίσκεται το νουμεράκι που υπερίπταται.
Αντεπιχείρημα: Οι σημειώσεις αυτές πολλές φορές δεν είναι μια απλή παραπομπή ή μια γρήγορη επεξήγηση, αλλά «παράθυρο» ολόκληρο, μικρό δοκίμιο μέσα στο δοκίμιο, που, αν έμπαινε σε θέση υποσημείωσης, θα έπιανε σελίδες ολόκληρες.
Απάντηση: Αδιαφορώ παντελώς. Διαχειριστείτε το, συγγραφέας και εκδότης μαζί. Σκορπίστε το σε όσες σελίδες θέλετε, βάλτε το σε πλαίσιο, βάλτε το σε αχνά γράμματα όπως κάνουμε εδώ, μην κάνετε ζογκλέρ τον αναγνώστη.
Τα σημερινά προγράμματα σελιδοποίησης δεν έχουν προβλήματα στο χειρισμό των υποσημειώσεων. Κάποτε οι σημειώσεις τέλους βόλευαν στο στήσιμο των σελίδων, σήμερα αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.
Το βιβλίο πρέπει να είναι χρηστικό εργαλείο. Καλή η αισθητική αλλά θα προτιμούσα να έλειπαν τα calisthenics. Άντε να μη σας καταραστώ να γίνουν όλα τα βιβλία ηλεβιβλία.
Να το πω γιατί θα σκάσω, γιατί ελπίζω να νιώθετε το ίδιο κι εσείς, γιατί θα ήθελα να ονειρεύομαι ότι κάποτε οι εκδότες θα εισακούσουν το αίτημά μου.
Απεχθάνομαι τις σημειώσεις τέλους. Τις περιπτώσεις που βλέπεις ένα νουμεράκι να υπερίπταται (PC: σε θέση εκθέτη) δίπλα από τη λέξη που διαβάζεις, στέλνεις το μάτι σου γρήγορη αποστολή στο κάτω μέρος της σελίδας ελπίζοντας ότι πρόκειται για υποσημείωση και ανακαλύπτεις ότι οι σημειώσεις έχουν όλες εξοριστεί στο τέλος. Πρέπει να ανακαλύψεις «σε ποιο τέλος» — στο τέλος του κεφαλαίου ή στο τέλος του βιβλίου; Και στη συνέχεια να σπάσεις τη γωνιά της πίσω σελίδας ή να πάθεις μια μόνιμη αγκύλωση με το ένα δάχτυλο χωμένο κάπου εκεί στο τέλος (και του άλλου χεριού σηκωμένο νοερά προς κάποιον εκδότη) και κάθε τόσο να αερίζεσαι γυρνώντας τα φύλλα, πίσω-μπρος πίσω-μπρος. Ή να αποφασίσεις ότι θα τις διαβάσεις όλες μαζί τις σημειώσεις τέλους, στο τέλος, και φυσικά να μη θυμάσαι πια σε τι αναφέρεται η καθεμιά και να μην υπάρχει καμιά ελπίδα να εντοπίσεις σε ποια σελίδα βρίσκεται το νουμεράκι που υπερίπταται.
Αντεπιχείρημα: Οι σημειώσεις αυτές πολλές φορές δεν είναι μια απλή παραπομπή ή μια γρήγορη επεξήγηση, αλλά «παράθυρο» ολόκληρο, μικρό δοκίμιο μέσα στο δοκίμιο, που, αν έμπαινε σε θέση υποσημείωσης, θα έπιανε σελίδες ολόκληρες.
Απάντηση: Αδιαφορώ παντελώς. Διαχειριστείτε το, συγγραφέας και εκδότης μαζί. Σκορπίστε το σε όσες σελίδες θέλετε, βάλτε το σε πλαίσιο, βάλτε το σε αχνά γράμματα όπως κάνουμε εδώ, μην κάνετε ζογκλέρ τον αναγνώστη.
Τα σημερινά προγράμματα σελιδοποίησης δεν έχουν προβλήματα στο χειρισμό των υποσημειώσεων. Κάποτε οι σημειώσεις τέλους βόλευαν στο στήσιμο των σελίδων, σήμερα αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.
Το βιβλίο πρέπει να είναι χρηστικό εργαλείο. Καλή η αισθητική αλλά θα προτιμούσα να έλειπαν τα calisthenics. Άντε να μη σας καταραστώ να γίνουν όλα τα βιβλία ηλεβιβλία.
