Αυτό με τα τιτιβίσματα δημοσιογράφων το είχα δει τις προάλλες και είχα γελάσει με μερικά. Άλλα μου φάνηκαν υπερβολικά παράπονα.
Και τώρα στα σοβαρά:
Τα παράπονα για το Σότσι τα έχω δει να έρχονται κυρίως από τις ΗΠΑ και μερικά μου φαίνονται ανύπαρκτα προβλήματα ή μάλλον προβλήματα που θα τα δει ο τουρίστας και στην Ελλάδα κι αλλού. Απλά ίσως δεν τα έχει δει στη χώρα του, κι άμα νομίζει ότι όλος ο κόσμος είναι σαν τη χώρα του...
Από φίλο που είναι τώρα στο Σότσι σαν δημοσιογράφος ξέρω ότι το ξενοδοχείο δεν ήταν τόσο καλό όσο το περίμενε, αλλά από άποψη διοργάνωσης είναι μέχρι στιγμής πολύ ευχαριστημένος- και έχει πάει σε όλους τους ολυμπιακούς από το '96 και δώθε. Ο ανταποκριτής του μπιμπισί στη Μόσχα που ήταν χτες στην τελετή έναρξης και είπε δυο πράματα, πολύ διπλωματικά είπε ότι οι δημοσιογράφοι πάντα φτάνουν νωρίς, οπότε συχνά βλέπουν πολλά της τελευταίας στιγμής που έχουν διορθωθεί μέχρι την έναρξη των αγώνων.
Αν πάμε πίσω, οι μόνοι αγώνες που δεν άκουσα παράπονα ήταν του Σίδνεϊ και του Βανκούβερ, κι αυτό γιατί Αυστραλοί και Καναδοί είναι τα αγαθιάρικα ξαδέρφια, που κι όταν κάνουν λάθη τους τα συγχωρούμε.
Γενικά πάντως αυτό που σε αυτούς τους αγώνες είναι οφθαλμοφανές είναι το ότι η ας την πούμε δυσφήμιση άρχισε μόλις άρχισε να ανεβαίνει η πολιτική ένταση, δηλαδή στην ουσία τον τελευταίο χρόνο, για να μην πω το τελευταίο εξάμηνο. Δεν είμαστε στο 1980, αλλά απ'ό,τι φαίνεται δεν έχουμε απομακρυνθεί πολύ από αυτό. Μόνο που τώρα δε χρειάζεται επίσημο μποϊκοτάζ και λοιπά τραβολογήματα, αφήνουμε βάζουμε έχουμε τα ΜΜΕ και την κοινωνική δικτύωση να κάνουν τη δουλειά.
Στο μεταξύ, περιμένω να δω πότε θα ξεκινήσει η συζήτηση για τα δικαιώματα των ιθαγενών του Αμαζονίου και την καταστροφή της ζούγκλας στη Βραζιλία. Με δύο μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις εκεί, είναι δυνατό να το ξεχάσουμε;
ΥΓ Με αφορμή την ιστορία για την εισαγωγή γιαουρτιού από τις ΗΠΑ για την αμερικανική αποστολή, έμαθα ότι η επιτυχία των αθλητών εξαρτάται από το αν τρώνε "ελληνικό" γιαούρτι ή όχι. Ε, τότε οι Έλληνες πώς δεν είναι υπεραθλητές;