Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες θέσεις του Κέντρου είναι, όπως ξέρουμε, η ορθογραφία των αντιδανείων — λέξεις που πήραν οι ξένοι από εμάς, τους άλλαξαν τα φώτα και τις ξαναπήραμε εμείς από τους ξένους, αλλά δεν θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να δούμε την αρχαιοελληνική λέξη σ’ αυτό που πήραμε, οπότε δεν τις αποκαταστήσαμε έτσι που να λέμε «δικός μας ο γύρος, δικός μας και ο τζύρος». Η ανάσταση των «παιδιών» στην ορθοπαιδική ή κάποιου «φαλλού» στο γαρύφαλλο κάνουν κάποιους να αντιδρούν ή να γελάνε. Άλλωστε και το Κέντρο κάπου τράβηξε μια δική του γραμμή και είπε ότι δεν μαρτυρείται πουθενά η λέξη πηδώτης από το πηδόν (το τιμόνι που έδωσε το «πηδάλιο»), οπότε ας ξεχάσουμε τον Breusing και την ορθογραφία πηλώτος (που σημαίνει ότι, αν υπήρχε πηδώτης, κινδυνεύαμε).
Με τα στυλ, στυλάτος, στυλιζάρω, στυλίστας, στυλό, στυλογράφος κ.τ.ό., έχουμε αυτή την άλλη αστεία περίπτωση, όπου, όπως εξηγεί και το λεξικό παραπάνω (και στο OED: The spelling style, originally a meaningless variant of stile, owes its modern currency, both in Fr. and Eng., to the erroneous notion that L. stilus is an adoption of Gr. στύλος, column), άλλαξαν οι δυτικοί κατά λάθος την ορθογραφία του stilus, πήραμε κι εμείς στυλ και στυλό, και ήρθε μια ωραία ημέρα η απλοποίηση και είπε «όλα με γιώτα». Όμως, αν οι δυτικοί έκαναν το λάθος μια φορά (άλλο αν οι Ιταλοί γράφουν stile και stilo), εμείς είμαστε δυο φορές δικαιολογημένοι να λέμε «δικός μας ο στύλος, δικός μας κι ο στυλός». Και δεν αλλάζει ο κόσμος εύκολα το περήφανό ύψιλόν του (Y grec), αντιθέτως το βάζει (και δεν το αφήνει) ακόμα κι εκεί που μόνο η τρελή φαντασία το βλέπει (π.χ. μπύρα).
Το στιλέτο, προς το παρόν, δεν κινδυνεύει. Αυτό δεν το στραπατσάρισαν οι δυτικοί. Και, Cythère, δεν θα αλλάξουμε το Τσιρίγο σε Τσυρήγο, εντάξει;
Να σημειώσω ότι η υπεροχή των γραφών με Υ σε γκουγκλεύσεις είναι από σαρωτική (στο "στυλ" - 580.000 έναντι 245.000) έως σταλινική (στο "στυλό" - 250.000 έναντι 9.220)... 
