SBE, κάνεις λάθος. Μεγάλο λάθος.
Στον χρόνο επάνω...
- Thread starter drsiebenmal
- Start date
SBE
¥
Ομολογουμένως, και στο ΦΒ (όπου οι φίλοι μου είναι λίγοι επίτηδες) και στην κανονική ζωή οι περισσότεροι φίλοι μου είναι αν όχι ομοϊδεάτες, τουλάχιστον συμφωνούμε σε πάρα πολλά. Αυτό δεν έχει συμβεί εσκεμμένα, αν και μου έλεγε κάποιος ότι δεν χρειάζεται να το σχεδιάζεις, αρκεί να πει κάτι κάποιος με το οποίο διαφωνείς ριζικά και δεν προχωράει η γνωριμία. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι οι οπαδοί του Όχι είναι εκτός από οπαδοί του Όχι και άτομα με συγκεκριμένη στάση ζωής και τους ξεχωρίζεις και από άλλα πράγματα, π.χ. το αν προτιμάνε στα γεμιστά πιπεριά ή ντομάτα. Όσο για τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν τα παρακολουθώ ποτέ
Θέλετε να μου πείτε δηλαδή ότι η διχαστική φιλολογία ακόμα δεν έχει χαθεί από τα ΜΜΕ και τον διάλογο στην Ελλάδα; Ε, μα αυτό τότε είναι απόδειξη ότι κανένας δεν έχει μετανιώσει για την ψήφο του στο δημοψήφισμα.
Θέλετε να μου πείτε δηλαδή ότι η διχαστική φιλολογία ακόμα δεν έχει χαθεί από τα ΜΜΕ και τον διάλογο στην Ελλάδα; Ε, μα αυτό τότε είναι απόδειξη ότι κανένας δεν έχει μετανιώσει για την ψήφο του στο δημοψήφισμα.
Όχι, ο διχασμός παραμένει. Έχει εξασθενήσει μεν, αλλά δεν έχει εξατμιστεί ως όφειλε, παρά το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε τα παντελώς αντίθετα.
Εγώ έχω γνωρίσει κι απ' τους δυο. Περισσότερους μετανιωμένους του όχι. Επίσης ξέρω αρκετούς που έχουν πει "ε και τι καταλάβαμε που ψηφίσαμε όχι;" που στην ερώτηση "αν το ξανακάναμε τι θα ψήφιζες" απαντάνε "όχι", απόδειξη ότι... (εισάγετε την δική σας θεώρηση).
Φυσικά παραμένουν ίδιες, γιατί το ερώτημα που τέθηκε ήταν τόσο ασαφές που οι περισσότεροι έχουν ο καθένας στο κεφάλι του άλλη εικόνα για το τι ψήφισαν - ιδίως οι ψηφοφόροι του Όχι: άλλος ψήφισε για να βγούμε από την ΕΕ, άλλος ψήφισε για να έχει καλό διαπραγματευτικό χαρτί η κυβέρνηση, άλλος ψήφισε όχι στα μέτρα ναι στην ενίσχυση, κλπ.
Εγώ είχα προλάβει να διαβάσω ότι η διαφορά στις διαπραγματεύσεις είχε πέσει στα 80 εκατομμύρια ευρώ. Πρόσφατα διάβασα ότι ναι, εκείνη η συμφωνία θα ήταν για τότε, αλλά μετά θα ερχόντουσαν κι άλλα. Ομολογώ ότι δεν το καταλαβαίνω αυτό, καθώς συνέχεια «πέφτουμε έξω» και μας έρχονται «κι άλλα». Τότε πάντως, δεν είχαν μπει ως ερώτημα τα όποια μελλοντικά άλλα, αλλά εκείνη η συμφωνία που είχε σχεδόν κλείσει ο Χουλιαράκης και την είχε τινάξει στον αέρα ο π/θ.
Μα πώς να μετανιώσεις την ψήφο σου για κάτι που δεν έβγαζε νόημα; Ο καθένας ερμήνευε το ερώτημα του δημοψηφίσματος όπως ήθελε. Θυμάμαι που με ρωτούσανε σχετικά, και με πολλή προσοχή και δυσκολία επιχειρούσα να δώσω μιαν εξήγηση όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα, που και πάλι υποκειμενική ανάλυση κατέληγε να ήταν. Ενημερώθηκα για το θέμα και συλλογίστηκα αρκετά την ψήφο μου, και ξέρω άλλους που έκαναν το ίδιο. Και μετά ψήφισα με βάση πληροφορίες, υποθέσεις και ελπίδες που σε πολλές περιπτώσεις αποδείχθηκαν λανθασμένες.
Ίσως έχουμε τώρα κάποιαν ιδέα για την εναλλακτική τροπή που θα έπαιρναν τα πράγματα με διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά το παράλογο τού δημοψηφίσματος το ξέραμε ήδη από τότε, και η ζημιά είχε γίνει και μόνο με την αναγγελία του. Και μετά το χάος: ουσιαστικές πληροφορίες, όσες υπήρχαν, χάνονταν μέσα στον στρόβιλο απόψεων, ισχυρισμών, πανικού και εθνικού αισθήματος, και με αυτό το φόντο οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα που βρισκόταν στο μυαλό τους. Υποθέτει κανείς πως οι περισσότεροι απάντησαν σε ένα ερώτημα που κατανοούσαν και για το οποίο είχαν μια ξεκάθαρη ιδέα ως προς την προτίμησή τους. Εγώ αυτό έκανα, και δεν αλλάζω γνώμη για την απάντησή μου, η οποία ακόμα μου φαίνεται σωστή. Όπως ανακάλυψα σύντομα, όμως, το ερώτημα επί του οποίου υπέθετα ότι ψήφιζα ήταν πέρα για πέρα λάθος.
Το δημοψήφισμα στη Βρετανία (όπως και το προηγούμενο στη Σκωτία) διεξήχθη υπό την εποπτεία μιας ανεξάρτητης επιτροπής εκλογών, που έθεσε το ερώτημα όσο πιο ξεκάθαρα γινόταν. Κι εκεί, όμως, είδαμε πώς οι ψηφοφόροι προέβαλαν σε αυτό τις δικές τους ιδέες για το τι σήμαινε, και για το τι θα συνεπαγόταν το κάθε αποτέλεσμα. Και οι πολιτικοί το ίδιο κάνουν, άλλωστε, αλλά αυτοί τουλάχιστον σκέφτονται μέσα σε πιο στενά πλαίσια και δεν έχουν τη δικαιολογία ότι είναι απληροφόρητοι. Εδώ το δημοψήφισμα έγινε τελείως λάθος, περίπου απροειδοποίητα, υπό συνθήκες τρομερής πίεσης, με ερώτημα που στερείτο νοήματος και έβαζε το Όχι μπροστά από το Ναι. Για τις εκλογές μπορούμε να προσάψουμε ευθύνες και στον λαό, γιατί λίγο-πολύ ήξερε ποιους (νόμιζε ότι) ψήφιζε. Για το δημοψήφισμα αναρωτιέμαι μήπως δεν μπορούμε να μιλήσουμε και για ακαταλόγιστο.
Ενημέρωση: βλέπω πως η συζήτηση συνεχίστηκε ενώ έγραφα, και πως επανέλαβα κάποια από τα επιχειρήματα χωρίς να το ξέρω. Τουλάχιστον συμφωνούμε, Παλάβρα...
Να πω πάντως την γνώμη μου πως με βάση το τι συνέβη μετά το δημοψήφισμα, προτιμώ που βγήκε το Όχι. Διότι αν είχε βγει το Ναι, πιστεύω ότι θα συνέβαινε ό,τι ακριβώς συνέβη και τώρα, με την διαφορά ότι οι ψηφοφόροι του Όχι θα ρίχνανε στους ψηφοφόρους του Ναι ό,τι συνέβη: το τρίτο μνημόνιο, τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ, τις περικοπές, κτλ. Βασικά αυτό ήθελε κι ο ΣΥΡΙΖΑ για να πούνε ότι νίπτουν τας χείρας, αλλά δεν τους βγήκε. Εκεί να δεις τι διχόνοια θα υπήρχε. Αυτό δείχνει και πόσο αδίστακτοι είναι. Όταν ο μισός λαός θα διαμαρτυρόταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδειχνε εμάς και θα έλεγε "απόφασή τους ήταν".
Αν έβγαινε το «Ναι», ο Τσίπρας θα έπρεπε να παραιτηθεί, όπως ο Κάμερον. Δεν θα είχε πολιτκή ισχύ να διαπραγματευτεί οτιδήποτε στην Ευρώπη και επιπλέον, η συμφωνία που αντιστοιχούσε στο «Ναι» δεν υπήρχε καν στο τραπέζι, αφού είχαν μεσολαβήσει τα cc και το κανόνι στο ΔΝΤ. Γι' αυτό όταν υπήρξαν τα αμφίρροπα γκάλοπ μεσοβδόμαδα έγινε πανστρατιά και το ανέλαβε προσωπικά με συνεχείς εμφανίσεις στην τηλεόραση, μόνο τον καιρό δεν βγήκε να πει, ενώ από το «Ναι» δεν υπήρχε ανάλογο πρόσωπο, βγήκαν και οι παλιοί πολιτικοί και αγριεύτηκε ο κόσμος. Μάλλον δεν περίμενε όμως τέτοιον θρίαμβο, ίσως θα ήθελε μια μικρή νίκη του «Όχι» για να βάλει στη φαρέτρα του και τον ρόλο του «συμφιλιωτή».
Μα και τώρα το επικαλείται. Είτε στη μορφή «Εσείς δεν λέγατε να υπογράψουμε ό,τι νάναι;» είτε στη μορφή «Δεν ψηφίσατε κι εσείς το 3ο μνημόνιο;» -- άσχετα αν πολλές λεπτομέρειες και εξειδικεύσεις προέκυψαν αργότερα, στην επόμενη διαπραγμάτευση.
Μα και τώρα παραιτήθηκε. Και νίκησε στις εκλογές. Έτσι δεν είναι; Και σε εκείνην την περίπτωση θα νικούσε γιατί το επιχείρημα θα ήταν "ποιον προτιμάτε να διαχειριστεί το τρίτο μνημόνιο; Εμάς που έχουμε αγνές προθέσεις και είμαστε κατά του κατεστημένου και των διαπλεκόμενων συμφερόντων που έπεισαν τον μισό λαό να πει «ναι» ή τους άλλους;". Τώρα μπορεί να επικαλείται την δικαιολογία του "εσείς λέγατε να το υπογράψουμε" αλλά δεν έχει την ίδια βαρύτητα γιατί η πλειοψηφία είχε αποφασίσει να μην γίνει υποχώρηση (ή κάτι τέτοιο).
Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα μπορούσε να είχε γίνει σε μια τέτοια περίπτωση -- αν κοντά σε όσα είχαν ήδη συμβεί υπήρχε και πτώση της κυβέρνησης. Δεν ξέρουμε καταρχήν αν θα είχε υπάρξει η διάσπαση του Σύριζα. Μετά, φοβερή πόλωση, ίσως μέχρι και ξύλο στους δρόμους, νέες εκλογές μέσα στον Ιούλιο ή αρχές Αυγούστου, τριήμερα, ενδεχομένως δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο, τουρίστες να φεύγουν ή να ακυρώνουν πανικόβλητοι, πρόσφυγες να κατακλύζουν τα νησιά, τράπεζες κλειστές κ.ο.κ. Πιο πολύ σαν σκηνικό για να κατέβουν τα τανκς στους δρόμους μοιάζει...
SBE
¥
Επαναλαμβάνω αυτό που είπα στο 15, γιατί βλέπω ότι κάνουμε κύκλους:
Για διάφορους λόγους, που ίσως εν μέρει μου φαίνονται μυστήριοι, το 62% αποφάσισε ότι είναι ικανοποιημένο με τις εξελίξεις. Και η έλλειψη σοβαρής γκρίνιας για ό,τι έχει συμβεί από τότε δείχνει ότι μάλλον εξακολουθεί να είναι ικανοποιημένο ή πιστέυει ότι με άλλους θα ήταν χειρότερα. Άρα όσοι παραπονιούνται είναι μια μικρή αντιπολιτευτική φωνή χωρίς απήχηση.
Για διάφορους λόγους, που ίσως εν μέρει μου φαίνονται μυστήριοι, το 62% αποφάσισε ότι είναι ικανοποιημένο με τις εξελίξεις. Και η έλλειψη σοβαρής γκρίνιας για ό,τι έχει συμβεί από τότε δείχνει ότι μάλλον εξακολουθεί να είναι ικανοποιημένο ή πιστέυει ότι με άλλους θα ήταν χειρότερα. Άρα όσοι παραπονιούνται είναι μια μικρή αντιπολιτευτική φωνή χωρίς απήχηση.
Κατ' αρχάς, δεν υπάρχει έλλειψη σοβαρής γκρίνιας. Απόδειξη ότι τα στελέχη της κυβέρνησης δεν μπορούν πια να εμφανιστούν δημοσίως στις περιφέρειές τους από το φόβο προπηλακισμών και χειροδικίας. Για να μη θυμίσω και το τέτρις με τις κλούβες των ματ που έπαιζε το Μέγαρο Μαξίμου -κλειδώνοντας και τον Εθνικό Κήπο!- για να προφυλαχθεί από τις εκδηλώσεις αγάπης του λαού.
Επίσης, δεν πιστεύω ότι θεωρεί κανείς πως με τους άλλους θα ήταν χειρότερα. Απλώς, μετά από τόσα χρόνια διχαστικών κραυγών, κατηγορίας των «σαμαροβενιζέλων» για τα πάντα, κραυγών περί ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού και καταιγισμό ύβρεων προς οποιονδήποτε επιχειρούσε να εκφράσει αντίθετη άποψη*, νομίζω πως δεν είναι εύκολο να παραδεχτεί κανείς μεγαλόφωνα ότι αυτή η κυβέρνηση είναι χειρότερη από όλες τις προηγούμενες, ούτε καν στον καθρέφτη του.
___________________
*Όχι ότι αυτό είναι χαρακτηριστικό του 62% μόνο, αλλά με δείγμα μόνο το τάιμλαϊν του φ/β μου (που ομολογώ ότι ίσως να μην είναι και ενδεικτικό), υπερισχύει.
SBE
¥
Noμίζω ότι η τελευταία φράση σου είναι το ζουμί. Δεν παραδέχεται κανένας τα προφανή. Κι όταν τα παραδέχονται, όπως έχω δει, το κάνουν λέγοντας παράλληλα "αλλά κι οι άλλοι τα ίδια και χειρότερα θα έκαναν". Δηλαδή συνεχίζεται ο κλασσικός τρόπος σκέψης.
Φταίνε για όλα οι κακοί ξένοι, δεν αλλάζει τίποτα όποιος και να κυβερνήσει γιατί είτε δεν τον αφήνουν (οι κακοί ξένοι) είτε γιατί δεν διαφέρει από τους άλλους κλπ κλπ. Και σε κανένα σημείο δεν έχουμε δει να κοιτάξει κανένας στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί αν φταίει σε κάτι ο ίδιος. Ή μάλλον, το έχουμε δει σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά όχι να μεταφράζεται σε ουσιώδη αλλαγή στη συμπεριφορά.
Φταίνε για όλα οι κακοί ξένοι, δεν αλλάζει τίποτα όποιος και να κυβερνήσει γιατί είτε δεν τον αφήνουν (οι κακοί ξένοι) είτε γιατί δεν διαφέρει από τους άλλους κλπ κλπ. Και σε κανένα σημείο δεν έχουμε δει να κοιτάξει κανένας στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί αν φταίει σε κάτι ο ίδιος. Ή μάλλον, το έχουμε δει σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά όχι να μεταφράζεται σε ουσιώδη αλλαγή στη συμπεριφορά.
Το ζουμί είναι: (α) πώς διαμορφώνονται οι απόψεις των ψηφοφόρων και άρα πώς ψηφίζουν και πώς διαλέγουν τους κυβερνήτες μας όταν καλούνται στις κάλπες και (β) πώς διαμορφώνονται οι απόψεις των κυβερνητών και πώς παίρνονται οι καίριες αποφάσεις; Πώς απομακρύνεται κάποιος από την άγνοια ή από τις λανθασμένες πεποιθήσεις και πρακτικές που τον έχουν φέρει σε δύσκολη θέση;
Η εντύπωση που έχουμε, ιδίως τα τελευταία χρόνια, είναι ότι οι ψηφοφόροι αποφασίζουν υπό το κράτος του φόβου, της ανασφάλειας ως προς την επιβίωσή τους. Τώρα δεν τους επηρεάζουν πολύ τα ευρύτερα θέματα όπως η καθημερινότητα ή η διαφθορά. Με τον ίδιο βίαιο τρόπο αναγκάστηκε το πολιτικό σύστημα να εφαρμόσει πολιτικές παντελώς ξένες προς το παρελθόν του — του υπερδανεισμού & του πελατειακού βολέματος από τη μεριά των συστημικών ή του εξωπραγματικού μαξιμαλισμού από τη μεριά των αριστερών. Πιο βίαια απ’ όλους προσγειώθηκε ο Σύριζα, που αναγκάζεται να εφαρμόζει πολιτικές αντίθετες προς τα πιστεύω του ή τα εξωπραγματικά κηρύγματά του.
Ακούμε για απαλλαγή από αυταπάτες (Ποιες αυταπάτες ακριβώς; Προφανώς δεν ακούσατε μαρξιστή να δέχεται ότι δεν μας τα λέει καλά ο μαρξισμός), παρατηρείται μια βίαιη προσπάθεια (όχι οπωσδήποτε πετυχημένη) προσαρμογής στην πραγματικότητα, ωστόσο όλα αυτά που έχουν συμβεί δεν έχουν αφομοιωθεί ως κάποιο νέο σύστημα γνώσεων και ανάγνωσης και αξιοποίησης της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, ούτε ο λαός έχει γίνει σοφότερος έτσι ώστε να μπορέσει στις επόμενες εκλογές να διαλέξει τους βουλευτές και τα κόμματα που θα του μιλάνε με ειλικρίνεια, θα επιδεικνύουν ρεαλισμό, θα έχουν πρόγραμμα για γνήσια ανάπτυξη κλπ κλπ, ούτε οι πολιτικοί μας έχουν καταλάβει το πρόβλημα και είναι έτοιμοι να καταθέσουν δικές μας εφαρμόσιμες πολιτικές που θα μας βγάλουν από τον φαύλο υφεσιακό κύκλο.
Έστω δηλαδή ότι υπάρχει ένα άλφα βέλτιστο πακέτο πολιτικής για την Ελλάδα και τους Έλληνες που θα έφερνε το καλύτερο αποτέλεσμα για τη συνολική πρόοδο της χώρας (και προφανώς υπάρχει κάποιο τέτοιο ιδεατό πακέτο). Οι βίαιες προσαρμογές της περιόδου της κρίσης δεν μας έχουν ακόμα διδάξει αρκετά ώστε οι πολιτικοί μας να μπορούν να συμφωνήσουν για αυτό το πρόγραμμα και οι ψηφοφόροι να μπορούν να αναγνωρίσουν ποιο είναι αυτό που τους συμφέρει συνολικά. Η άγνοια, η απαιδευσιά, οι προκαταλήψεις, η εμμονή σε ιδιωτικά συμφέροντα, δεν μας επιτρέπουν ακόμα να δούμε το κοινό συμφέρον.
Η εντύπωση που έχουμε, ιδίως τα τελευταία χρόνια, είναι ότι οι ψηφοφόροι αποφασίζουν υπό το κράτος του φόβου, της ανασφάλειας ως προς την επιβίωσή τους. Τώρα δεν τους επηρεάζουν πολύ τα ευρύτερα θέματα όπως η καθημερινότητα ή η διαφθορά. Με τον ίδιο βίαιο τρόπο αναγκάστηκε το πολιτικό σύστημα να εφαρμόσει πολιτικές παντελώς ξένες προς το παρελθόν του — του υπερδανεισμού & του πελατειακού βολέματος από τη μεριά των συστημικών ή του εξωπραγματικού μαξιμαλισμού από τη μεριά των αριστερών. Πιο βίαια απ’ όλους προσγειώθηκε ο Σύριζα, που αναγκάζεται να εφαρμόζει πολιτικές αντίθετες προς τα πιστεύω του ή τα εξωπραγματικά κηρύγματά του.
Ακούμε για απαλλαγή από αυταπάτες (Ποιες αυταπάτες ακριβώς; Προφανώς δεν ακούσατε μαρξιστή να δέχεται ότι δεν μας τα λέει καλά ο μαρξισμός), παρατηρείται μια βίαιη προσπάθεια (όχι οπωσδήποτε πετυχημένη) προσαρμογής στην πραγματικότητα, ωστόσο όλα αυτά που έχουν συμβεί δεν έχουν αφομοιωθεί ως κάποιο νέο σύστημα γνώσεων και ανάγνωσης και αξιοποίησης της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, ούτε ο λαός έχει γίνει σοφότερος έτσι ώστε να μπορέσει στις επόμενες εκλογές να διαλέξει τους βουλευτές και τα κόμματα που θα του μιλάνε με ειλικρίνεια, θα επιδεικνύουν ρεαλισμό, θα έχουν πρόγραμμα για γνήσια ανάπτυξη κλπ κλπ, ούτε οι πολιτικοί μας έχουν καταλάβει το πρόβλημα και είναι έτοιμοι να καταθέσουν δικές μας εφαρμόσιμες πολιτικές που θα μας βγάλουν από τον φαύλο υφεσιακό κύκλο.
Έστω δηλαδή ότι υπάρχει ένα άλφα βέλτιστο πακέτο πολιτικής για την Ελλάδα και τους Έλληνες που θα έφερνε το καλύτερο αποτέλεσμα για τη συνολική πρόοδο της χώρας (και προφανώς υπάρχει κάποιο τέτοιο ιδεατό πακέτο). Οι βίαιες προσαρμογές της περιόδου της κρίσης δεν μας έχουν ακόμα διδάξει αρκετά ώστε οι πολιτικοί μας να μπορούν να συμφωνήσουν για αυτό το πρόγραμμα και οι ψηφοφόροι να μπορούν να αναγνωρίσουν ποιο είναι αυτό που τους συμφέρει συνολικά. Η άγνοια, η απαιδευσιά, οι προκαταλήψεις, η εμμονή σε ιδιωτικά συμφέροντα, δεν μας επιτρέπουν ακόμα να δούμε το κοινό συμφέρον.
Από τη στήλη του Γιώργου Παπαχρήστου στα Νέα της 22/7/2016:
Βρε πώς τα φέρνει η ζωή. Πώς τα φέρνει. Δεν υπάρχει συζήτηση στη Βουλή, κανονική ή προ ημερησίας διατάξεως, που να μη θυμηθεί κάποιος, ο Τσίπρας, ο Καμμένος, οι υπουργοί τους, οι βουλευτές τους, τον... Βενιζέλο και το «καταστροφικό» για τη χώρα PSI. Και δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση, που στο πλαίσιο αυτής της αναφοράς να μην καταγγελθεί ως... ολετήρας του έθνους ο τότε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης.
Χθες, όμως, που δημοσιεύθηκε στο Στρασβούργο η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επί των ατομικών προσφυγών που είχαν ασκήσει τα φυσικά πρόσωπα, κάτοχοι ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου (οι λεγόμενοι «μικροομολογιούχοι»), κατά του PSI που τους κούρεψε τα ομόλογα, λογικά πολλοί θα (πρέπει να) κατάπιαν τη γλώσσα τους.
Διότι η απόφαση του Δικαστηρίου δικαιώνει τον Βενιζέλο και το PSI που επιχείρησε η τότε κυβέρνηση και απορρίπτει συλλήβδην και ομοφώνως τις προσφυγές ως αβάσιμες. Στην απόφαση τονίζεται μάλιστα ότι αν δεν επιδιωκόταν και δεν επιτύγχανε η επέμβαση του 2012 στο δημόσιο χρέος και η Ελληνική Δημοκρατία έφτανε σε κατάσταση χρεοκοπίας, οι απώλειες των προσφευγόντων θα ήταν συντριπτικά μεγαλύτερες!
Γιατί το αναφέρω; Διότι πρόκειται για μια τεράστια... επιτυχία της κυβέρνησης, η οποία υπερασπίστηκε στο Στρασβούργο με όλες της τις δυνάμεις το PSI, αυτό το ίδιο PSI το οποίο όπως προανέφερα καταγγέλλουν όλοι τους στη Βουλή σε πρώτη ευκαιρία, και κέρδισε περηφανή νίκη!
Δεν πρόκειται για απλή διγλωσσία, όχι. Για ανενδοίαστο... γλείψιμο εκεί που μέχρι πρότινος έφτυναν, πρόκειται!..
Η νίκη τού ανήκει
Για να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία ότι πρόκειται περί κυβερνητικής... επιτυχίας και όχι περί τυχαίου γεγονότος (προσέφυγαν δηλαδή κάποιοι μικροομολογιούχοι και το Δικαστήριο που συνεδρίασε απέρριψε αβασάνιστα τις προσφυγές τους), αναφέρω απλώς ότι το PSI Βενιζέλου υπερασπίστηκε σθεναρά ο και συνταγματολόγος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος!
Φυσικά, μαζί με ένα επιτελείο ικανών νομικών που είχε επιστρατεύσει το ελληνικό Δημόσιο, αλλά αυτός ήταν που έδωσε τη νικηφόρα μάχη.
Το επισημαίνω, διότι οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις αξίες πρώτον, και δεύτερον να πληροφορηθούν και οι μικροομολογιούχοι ότι μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έβριζαν τον Βενιζέλο για το PSI και να τους παραμύθιαζαν για ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υπερασπίστηκαν με πάθος την απόφασή του — και την κέρδισαν. Άρα, τώρα ξέρουν ποιον πρέπει να βρίζουν...
Χθες, όμως, που δημοσιεύθηκε στο Στρασβούργο η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επί των ατομικών προσφυγών που είχαν ασκήσει τα φυσικά πρόσωπα, κάτοχοι ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου (οι λεγόμενοι «μικροομολογιούχοι»), κατά του PSI που τους κούρεψε τα ομόλογα, λογικά πολλοί θα (πρέπει να) κατάπιαν τη γλώσσα τους.
Διότι η απόφαση του Δικαστηρίου δικαιώνει τον Βενιζέλο και το PSI που επιχείρησε η τότε κυβέρνηση και απορρίπτει συλλήβδην και ομοφώνως τις προσφυγές ως αβάσιμες. Στην απόφαση τονίζεται μάλιστα ότι αν δεν επιδιωκόταν και δεν επιτύγχανε η επέμβαση του 2012 στο δημόσιο χρέος και η Ελληνική Δημοκρατία έφτανε σε κατάσταση χρεοκοπίας, οι απώλειες των προσφευγόντων θα ήταν συντριπτικά μεγαλύτερες!
Γιατί το αναφέρω; Διότι πρόκειται για μια τεράστια... επιτυχία της κυβέρνησης, η οποία υπερασπίστηκε στο Στρασβούργο με όλες της τις δυνάμεις το PSI, αυτό το ίδιο PSI το οποίο όπως προανέφερα καταγγέλλουν όλοι τους στη Βουλή σε πρώτη ευκαιρία, και κέρδισε περηφανή νίκη!
Δεν πρόκειται για απλή διγλωσσία, όχι. Για ανενδοίαστο... γλείψιμο εκεί που μέχρι πρότινος έφτυναν, πρόκειται!..
Η νίκη τού ανήκει
Για να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία ότι πρόκειται περί κυβερνητικής... επιτυχίας και όχι περί τυχαίου γεγονότος (προσέφυγαν δηλαδή κάποιοι μικροομολογιούχοι και το Δικαστήριο που συνεδρίασε απέρριψε αβασάνιστα τις προσφυγές τους), αναφέρω απλώς ότι το PSI Βενιζέλου υπερασπίστηκε σθεναρά ο και συνταγματολόγος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος!
Φυσικά, μαζί με ένα επιτελείο ικανών νομικών που είχε επιστρατεύσει το ελληνικό Δημόσιο, αλλά αυτός ήταν που έδωσε τη νικηφόρα μάχη.
Το επισημαίνω, διότι οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις αξίες πρώτον, και δεύτερον να πληροφορηθούν και οι μικροομολογιούχοι ότι μπορεί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να έβριζαν τον Βενιζέλο για το PSI και να τους παραμύθιαζαν για ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο υπερασπίστηκαν με πάθος την απόφασή του — και την κέρδισαν. Άρα, τώρα ξέρουν ποιον πρέπει να βρίζουν...
Έχω την εντύπωση, αλλά βαριέμαι να το ψάχνω τώρα, σχεδόν δεν έχει σημασία πια να διαπιστώνουμε ως Επιμηθείς, όταν υπήρξαμε Προμηθείς, κάθε μέρα ποιοι και για ποιους ιδιοτελείς τελικά λόγους εμπόδιζαν τον λαό να καταλάβει τι συνέβαινε αυτά τα τελευταία χρόνια, ότι ο Χρυσόγονος υπερασπιζόταν παλιότερα την πλευρά των μικροομολογιούχων.