Σε μια αγορά όπου εδώ και τόσο καιρό μιλάμε για μεροκάματα της πείνας, είναι στα όρια του εξωπραγματικού να μιλάμε σήμερα για μειώσεις. Δηλαδή, πόσο θα πάει ρε παιδιά το μεροκάματο; Δεν λένε κατευθείαν να γίνονται οι μεταφράσεις τσάμπα να τελειώνουμε;
Νομίζω ότι πρέπει να τονιστεί το εξής, γιατί είναι κάτι που δεν ακούγεται επαρκώς: τα μεταφραστικά γραφεία δεν ξοδεύουν δεκάρα τσακιστή για τους συνεργάτες τους, αφού όλοι δουλεύουν σπίτι τους. Ούτε ένσημα, ούτε λειτουργικά, ούτε λογαριασμοί, ούτε καν εργαλεία για να κάνεις σωστά τη δουλειά που οι ίδιοι σου αναθέτουν δεν παρέχουν (λέγε με σπασμένο πρόγραμμα, freeware, κλπ) και τόσα άλλα ακόμα. Άρα για ποια μείωση ομιλούν οι (δεν είναι με τίποτα) κύριοι αυτοί; Θα μειωθεί μήπως το ρεύμα, η τιμή του υπολογιστή, το κόστος του ίντερνετ ή του ΤΕΒΕ;
Τέτοιες συμπεριφορές σαν αυτή την επιστολή που σχολιάζει ο Στάθης, δείχνουν καθαρή αλητεία που όμως πια δεν προκαλεί καμία έκπληξη αφού ζούμε σε μια υπό διάλυση χώρα. Ποιος χ******; Φρέσκα-φρέσκα τα έχουμε στο μυαλό μας όσα διαβάσαμε για το εργασιακό καθεστώς των καθαριστών μετά τη δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου κανένας δεν κωλώνει να κάνει ό,τι του γουστάρει, αφού έτσι κι αλλιώς, ποιος τον εμποδίζει; Το κράτος; Τα συνδικαλιστικά όργανα (αν υπάρχουν); Τα δικαστήρια;
Σιγά μην κάτσει να σκάσει ο οποιοσδήποτε για τους μεταφραστές...
