Theseus
¥
Επιτέλους και ένα θαυμάσιο και στοιχειωμένο τραγούδι που τραγούδησε μια υπέροχη τραγουδίστρια. Ως συνήθως οι απορίες μου είναι μπλε έντονα γράμματα:
Όπου κι αν πάω ο νους μου διαρκώς τριγυρνά
μες στα στενά της Αθήνας και στα καπηλειά της
και κάθε βράδυ τρικλίζοντας στα σκοτεινά
λέει μεθυσμένη η ψυχή μου απ’ τα γιασεμιά της | my soul drunk by the jasmine says
Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη, Βιέννη
μπρος στην Αθήνα καμιά μα καμιά σας δεν βγαίνει
γιατ’ είναι πάντα γιομάτες με ρόδα οι ποδιές της | her aprons are always full of roses
κι άσπρες ταντέλες τυλίγουν τις ακρογιαλιές της | white swathes of mist wreathe her beaches
έχει ομορφιές, χιλιάδες ζωγραφιές,
και στις ανηφοριές τις γραφικές της
κάθε βραδιά κάτω από μια μουριά
ο έρως ξενυχτά κλεφτά-κλεφτά | love secretly spends the night?
Σε κατοικούνε θεοί ξελογιάστρα μ’ Αθήνα | the gods dwell in you, seduced by Athens??
που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνα
και ζαλισμένοι το βράδυ κολώνα-κολώνα | and dizzy n the evening column by column
να κοιμηθούνε πηγαίνουνε στον Παρθενώνα | they come to the Parthenon to sleep
Α α α α α α α ο Υμηττός λέει με κέφι στην Πεντέλη | the Hymettus says in party spirit to the Penteli
Α α α α α α α λέει η ρετσίνα στο βαρέλι | the retsina says to the barrel
Ο ο ο ο ο ο ο λεν οι γαζίες στο φεγγάρι ερωτιάρες | the acacias in love say to the moon
Ο ο ο ο ο ο ο λεν οι πλακιώτικες κιθάρες | the twanging(?) guitars say
Πόσα ταξίδια δεν κάναμ’ εμείς μακρινά | how many far-off journeys we have made!
μα εσύ Αθήνα ποτέ μα ποτέ δεν πεθαίνεις | but you, Athens, never die.
κι έτσι ο νους μας διαρκώς τριγυρνά
στις αμμουδιές του Φαλήρου και της Βουλιαγμένης | to the sands of Phaleron and Vouliagmeni
Λόντρα, Παρίσι...
Μπορείτε επίσης να διορθώσετε τη μετάφρασή μου. Θα σας παρακαλούσα.:)
Όπου κι αν πάω ο νους μου διαρκώς τριγυρνά
μες στα στενά της Αθήνας και στα καπηλειά της
και κάθε βράδυ τρικλίζοντας στα σκοτεινά
λέει μεθυσμένη η ψυχή μου απ’ τα γιασεμιά της | my soul drunk by the jasmine says
Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη, Βιέννη
μπρος στην Αθήνα καμιά μα καμιά σας δεν βγαίνει
γιατ’ είναι πάντα γιομάτες με ρόδα οι ποδιές της | her aprons are always full of roses
κι άσπρες ταντέλες τυλίγουν τις ακρογιαλιές της | white swathes of mist wreathe her beaches
έχει ομορφιές, χιλιάδες ζωγραφιές,
και στις ανηφοριές τις γραφικές της
κάθε βραδιά κάτω από μια μουριά
ο έρως ξενυχτά κλεφτά-κλεφτά | love secretly spends the night?
Σε κατοικούνε θεοί ξελογιάστρα μ’ Αθήνα | the gods dwell in you, seduced by Athens??
που κατεβαίνουν στην Πλάκα να πιούνε ρετσίνα
και ζαλισμένοι το βράδυ κολώνα-κολώνα | and dizzy n the evening column by column
να κοιμηθούνε πηγαίνουνε στον Παρθενώνα | they come to the Parthenon to sleep
Α α α α α α α ο Υμηττός λέει με κέφι στην Πεντέλη | the Hymettus says in party spirit to the Penteli
Α α α α α α α λέει η ρετσίνα στο βαρέλι | the retsina says to the barrel
Ο ο ο ο ο ο ο λεν οι γαζίες στο φεγγάρι ερωτιάρες | the acacias in love say to the moon
Ο ο ο ο ο ο ο λεν οι πλακιώτικες κιθάρες | the twanging(?) guitars say
Πόσα ταξίδια δεν κάναμ’ εμείς μακρινά | how many far-off journeys we have made!
μα εσύ Αθήνα ποτέ μα ποτέ δεν πεθαίνεις | but you, Athens, never die.
κι έτσι ο νους μας διαρκώς τριγυρνά
στις αμμουδιές του Φαλήρου και της Βουλιαγμένης | to the sands of Phaleron and Vouliagmeni
Λόντρα, Παρίσι...
Μπορείτε επίσης να διορθώσετε τη μετάφρασή μου. Θα σας παρακαλούσα.:)