Πέθανε ο Σον Κόνερι, σε ηλικία 90 ετών. «Όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του, ο σερ Σον Κόνερι απεβίωσε στον ύπνο του, ενώ ήταν στις Μπαχάμες. Εδώ και αρκετό καιρό δεν αισθανόταν καλά.» (Ίσως δεν εννοούσε αυτό ακριβώς ο γιος του όταν είπε «even though my dad has been unwell for some time», αλλά εγώ θυμήθηκα τη νομική έκφραση «απεβίωσε αδιάθετος», died intestate, που θεώρησα κάτι σαν οξύμωρο τότε που την πρωτάκουσα).
Ξέρετε πώς κάποιοι χωρισμοί, με γνωστούς ή με διάσημους, είναι σαν μικροί θάνατοι. Έτσι ήταν για μένα και όταν ο σερ Σον αποχώρησε από την ενεργή δράση — ένας μικρός θάνατος, ένα πρώτο μικρό πένθος. Τότε είπα το «Thank you, sir», τον λιτό αποχαιρετισμό που είδα σήμερα σε έναν τοίχο.
Είμαι λάτρης του κινηματογράφου και μέγας «καταναλωτής» ταινιών — κάτι που απέχει πολύ από να με κάνει σινεφίλ, με τις αυστηρές επιλογές και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Τον τελευταίο καιρό μού αρέσει να πιάνω έναν ηθοποιό ή έναν σκηνοθέτη, να διαβάζω κάποια βιογραφία ή, καλύτερα (αν ξέρει να γράφει), κάποια αυτοβιογραφία του και, στη συνέχεια, να βάζω κάτω τη φιλμογραφία του και να κάνω επαναλήψεις ή να συμπληρώνω κενά.
Κοιτάζω τον κατάλογο των ταινιών του Σον Κόνερι στην imdb (94 εγγραφές). Βλέπω ότι, όταν έγινε διεθνώς γνωστός με την πρώτη από τις εφτά ταινίες που γύρισε ως 007, είχε ήδη παίξει σε κάπου 30 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές! Τις ταινίες του ως Τζέιμς Μποντ τις έχω δει όλες πρώτη προβολή, καμία μόνο μία φορά. Αλλά ο Σον Κόνερι (δεν θυμάμαι πότε έμαθα με έκπληξη ότι το όνομά του είναι Σον, όχι Σην — πριν το ’64 πάντως) μου άρεσε περισσότερο στις άλλες ταινίες του. Αναφέρω χρονολογικά και ουδόλως αξιολογικά αυτές που μένουν αξέχαστες:
Marnie (1964)
The Hill (Ο λόφος) (1964)
The Man Who Would Be King (Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς) (1975)
The Name of the Rose (Το όνομα του ρόδου) (1986)
The Untouchables (Οι αδιάφθοροι) (1987)
Indiana Jones and the Last Crusade (1989)
The Rock (Ο βράχος) (1996)
Ήρθε η ώρα να ξαναδώ ταινίες του που έχω ξεχάσει και να εξακριβώσω αν υπάρχουν καλές ταινίες του που δεν έχω δει. Με χαρά θα ξαναδώ την αγαπημένη μου, τους Αδιάφθορους. Ίσως απόψε κιόλας.
Για τώρα ξανάκουσα τον Σον Κόνερι να διαβάζει την Ιθάκη του Καβάφη στα αγγλικά (εδώ ή εδώ). Ωραίο ταξίδι.
Ξέρετε πώς κάποιοι χωρισμοί, με γνωστούς ή με διάσημους, είναι σαν μικροί θάνατοι. Έτσι ήταν για μένα και όταν ο σερ Σον αποχώρησε από την ενεργή δράση — ένας μικρός θάνατος, ένα πρώτο μικρό πένθος. Τότε είπα το «Thank you, sir», τον λιτό αποχαιρετισμό που είδα σήμερα σε έναν τοίχο.
Είμαι λάτρης του κινηματογράφου και μέγας «καταναλωτής» ταινιών — κάτι που απέχει πολύ από να με κάνει σινεφίλ, με τις αυστηρές επιλογές και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Τον τελευταίο καιρό μού αρέσει να πιάνω έναν ηθοποιό ή έναν σκηνοθέτη, να διαβάζω κάποια βιογραφία ή, καλύτερα (αν ξέρει να γράφει), κάποια αυτοβιογραφία του και, στη συνέχεια, να βάζω κάτω τη φιλμογραφία του και να κάνω επαναλήψεις ή να συμπληρώνω κενά.
Κοιτάζω τον κατάλογο των ταινιών του Σον Κόνερι στην imdb (94 εγγραφές). Βλέπω ότι, όταν έγινε διεθνώς γνωστός με την πρώτη από τις εφτά ταινίες που γύρισε ως 007, είχε ήδη παίξει σε κάπου 30 ταινίες και τηλεοπτικές σειρές! Τις ταινίες του ως Τζέιμς Μποντ τις έχω δει όλες πρώτη προβολή, καμία μόνο μία φορά. Αλλά ο Σον Κόνερι (δεν θυμάμαι πότε έμαθα με έκπληξη ότι το όνομά του είναι Σον, όχι Σην — πριν το ’64 πάντως) μου άρεσε περισσότερο στις άλλες ταινίες του. Αναφέρω χρονολογικά και ουδόλως αξιολογικά αυτές που μένουν αξέχαστες:
Marnie (1964)
The Hill (Ο λόφος) (1964)
The Man Who Would Be King (Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς) (1975)
The Name of the Rose (Το όνομα του ρόδου) (1986)
The Untouchables (Οι αδιάφθοροι) (1987)
Indiana Jones and the Last Crusade (1989)
The Rock (Ο βράχος) (1996)
Ήρθε η ώρα να ξαναδώ ταινίες του που έχω ξεχάσει και να εξακριβώσω αν υπάρχουν καλές ταινίες του που δεν έχω δει. Με χαρά θα ξαναδώ την αγαπημένη μου, τους Αδιάφθορους. Ίσως απόψε κιόλας.
Για τώρα ξανάκουσα τον Σον Κόνερι να διαβάζει την Ιθάκη του Καβάφη στα αγγλικά (εδώ ή εδώ). Ωραίο ταξίδι.
