Σαίξπηρ, Ριχάρδος Β', πράξη 5, σκηνή 5

[drsiebenmal]

Με ενδιαφέρει συγκεκριμένα η μετάφραση του επόμενου αποσπάσματος -- και κυρίως το χρωματισμένο κομμάτι. (ΤΙΑ)!

[...] how sour sweet music is,
When time is broke and no proportion kept!
So is it in the music of men’s lives.
And here have I the daintiness of ear
To cheque time broke in a disorder’d string;
But for the concord of my state and time
Had not an ear to hear my true time broke.
I wasted time, and now doth time waste me;
For now hath time made me his numbering clock:
My thoughts are minutes; [...]

 

[anepipsogos]

Δεν ξέρω από ποια μετάφραση είναι, απλώς το παραθέτω:


«Πόσο ξινή είναι η γλυκιά μουσική

Όταν ο χρόνος είναι χαλασμένος και δεν τηρείται καμία αναλογία.

Έτσι είναι στη μουσική της ζωής των ανδρών.»

https://yannisstavrou.blogspot.com/2020/04/blog-post_12.html

 

[antongoun]

Καλημέρα, αντιγράφω από τη μετάφραση του Βασίλη Ρώτα:

[...] Τι πικρόγλυκιά 'ναι η μουσική
όταν ο χρόνος σπάει και δεν κρατιέται μέτρο!
Έτσι κι η μουσική οι ανθρώπινες ζωές.
Κι εγώ έχω ευαισθησία στ' αυτί για να διακρίνω
το σπάσιμο του χρόνου σε χορδή παράτονη.
Μα για τη συμφωνία του βίου μου με τον χρόνο
δεν είχα αυτί για ν' άκουα πως ο χρόνος ο δικός μου
έσπασε. Χάλασα τον χρόνο, τώρα ο χρόνος
χαλάει εμένα. Γιατί ο χρόνος τώρα μ' έχει κάνει
ρολόι του που μετράει: οι σκέψεις μου οι στιγμές˙


Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β΄, μτφρ. Βασίλη Ρώτα, Επικαιρότητα 1993 (1η ανατύπωση)

 

[nickel]

Και από τον Ερρίκο Μπελιέ:

Ακούω μουσική; Χα, χα – τι μέτρο, τι ρυθμός!
Πόσο πικρός ο ήχος μουσικής γλυκιάς,
όταν το μέτρο χάνεται και σπάει ο ρυθμός!
Το ίδιο με τη μουσική κάθε ζωής θνητού!
Ορίστε, νά που έχω εγώ ευαίσθητο αυτί, καταλαβαίνω
πώς χάνεται το μέτρο σε παράτονη χορδή –
μα για την αρμονία του αξιώματός μου και της εποχής μου,
δεν πήρε είδηση τ’ αυτί μου, δεν άκουσε πώς χάθηκε το μέτρο:
έχασα χρόνο, και τώρα ο χρόνος με λογιζει στους χαμένους!
Γιατί ο χρόνος μ’ έκανε υποχείριό του, ρολόι του:
οι σκέψεις μου είναι λεπτά, και μ’ αναστεναγμούς
μετράν το πέρασμά τους μέσα στα μάτια μου,
του ρολογιού το δίσκο, και με το δάχτυλό μου,
σαν ωροδείχτης, λέει την ώρα καθώς σκουπίζω τα δάκρυά μου.

 

[drsiebenmal]

Ευχαριστώ!
Από ό,τι βλέπω, μάλλον θα επιλέξω για το πρώτο τρίστιχο του Μπελιέ και για το το δεύτερο του Ρώτα...

 

[drsiebenmal]

For the record, η συγχώνευση και οι ιδέες κατέληξαν σε αυτό:

Πόσο πικρή ακούγετ’ η γλυκιά μουσική
όταν το μέτρο χάνεται και σπάει ο ρυθμός!
Το ίδιο και η μουσική κάθε ανθρώπινης ζωής.
[...]
Τον χρόνο εσπατάλησα κι ο χρόνος τώρα σπαταλάει εμένα·
γιατί ο χρόνος μ’ έκανε ρολόι που μετράει·
κι οι σκέψεις μου είναι λεπτά.

Και πάλι ευχαριστώ.