Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο φορολογούμενος δεν είναι κάτοικος εξωτερικού, ζει στην Ελλάδα σε ιδιόκτητη κατοικία που την κληρονόμησε πριν εκατό χρόνια, και έχει μόνο εισόδημα σύνταξη εξωτερικού, φορολογημένη στο εξωτερικό.
Δηλαδή αν δεν είχε τη σύνταξη και ζούσε με ελεημοσύνες, πάλι θα τον φορολογούσαν;
Το οποίο βεβαίως μας παει στην επόμενη φορολογική δήλωση που έκανα για λογαριασμό άλλου: κάποιος που λόγω ανεργίας αποφάσισε να μετακομίσει με τους γονεις του και να νοικιάσει το διαμέρισμά του. Μόνο εισόδημα το ενοίκιο το οποίο δεν είναι και τίποτα σπουδαίο και είναι ούτως ή άλλως λιγότερο από το ατομικό αφορολόγητο όριο. Έξοδα από αυτά που εκπίπτουν περίπου όσα και τα έσοδα, διαφορά ας πούμε Χ. Λογαριασμός εφορίας Υ>Χ. Σκέφτομαι κι εγώ βρε μπας κι έχει γίνει κάποιο λάθος; Με διαβεβαίωσαν ότι όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα και πέρσι το ίδιο ήταν, μόνο που πέρσι πλήρωσε κάτι πιο κάτω (δηλαδή τα πλήρωσαν οι γονείς του για λογαριασμό του, το οποίο θα γίνει και φέτος). Οπότε κι εγώ άρχισα τις ερωτήσεις: ποιό είναι τότε το νόημα του αφορολόγητου αν δεν εφαρμόζεται στην περίπτωσή του; Και τότε γιατι δέχονται έξοδα αφού τα αγνοούν; Πως γίνεται να πληρώνεις περισσότερα από το υπόλοιπό σου; Τι θα γινόταν αν αντί να του προσφέρουν οι γονείς βοήθεια έπρεπε να ζήσει από μόνος του; Τι γίνεται με όλους αυτούς που έχουν ελάχιστα εισοδήματα και καμία βοήθεια;
Οι άλλες φορολογικές δηλώσεις που έκανα ήταν πιο φυσιολογικές, αλλά αυτές οι δύο ακραίες περιπτώσεις, που είμαι σίγουρη ότι δεν είναι μοναδικές, μου χάλασαν τη διάθεση.