Ραδιοσυνέντευξη Χρήστου Γιανναρά
- Thread starter Elena
- Start date
Όντως εκπληκτικός. Όσο και παρακάτω (αντιγράφω από τον Ιό της Ε):
Πώς ο κ. Γιανναράς μετέτρεψε τον Ρόμπερτ Φισκ σε «νέο Γκαροντί»
Ελληνορθοδοξία με αγκυλώσεις
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ (ios@enet.gr)
Οι φίλοι πού είναι;"
(Χρήστος Γιανναράς, «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 9/6/2002)
ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ διακοπές στο Αουσβιτς; Πόσο συνάδει με την όποια ακαδημαϊκή δεοντολογία το να χρεώνεις σε κάποιο συγγραφέα τα αντίθετα ακριβώς απ' ό,τι έχει γράψει; Και τι είδους "βοήθεια" μπορούν να προσφέρουν οι φίλοι του σ' έναν πανεπιστημιακό, που πιάστηκε στα πράσα να διαπράττει μια τέτοια λαθροχειρία;
Τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να μοιάζουν ρητορικά, όμως δεν είναι. Αντίθετα, συνδέονται με όσα ένας γνωστός διανοητής της καθ' ημάς Ορθοδοξίας, ο Χρήστος Γιανναράς, εξέθεσε σε δύο πρόσφατα άρθρα του στην "Καθημερινή". Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Ο Ρόμπερτ Φισκ, το Ολοκαύτωμα...
Ολα ξεκίνησαν στις 17 Μαρτίου, όταν στην επιφυλλίδα του ο κ. Γιανναράς αναφέρθηκε στους βομβαρδισμούς των Παλαιστινίων από το Ισραήλ με την παρακάτω -επί λέξει- διατύπωση:
"Ο θάνατος στα ναζιστικά κρεματόρια ήταν αναψυχή σε σύγκριση με αυτή τη φρίκη - υπάρχει πάντα το βιβλίο ενός Δυτικού, του Ρόμπερτ Φισκ, που τεκμηριώνει γεγονότα".
Ο απροκάλυπτος αντισημιτισμός της επίμαχης φράσης δεν χρειάζεται, νομίζουμε, τον παραμικρό σχολιασμό. Ούτε η διαφανής πρόθεση του συντάκτη της να σχετικοποιήσει τη βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευση εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσα από τη σύγκρισή της με εντελώς ανόμοιες καταστάσεις. Πολύ λογικά, λοιπόν, οι πρώτες αντιδράσεις για το παραπάνω κείμενο (του Αγγελου Ελεφάντη λ.χ. στον "Πολίτη"), εστιάστηκαν στα αυτονόητα.
Η υπόθεση είχε όμως και μια άλλη, εξίσου ενδιαφέρουσα πτυχή. Προκειμένου να "τεκμηριώσει" τον ισχυρισμό του περί "αναψυχής", ο κ. Γιανναράς παραπέμπει, όπως είδαμε, σε μια συγκεκριμένη βιβλιογραφική αναφορά: κάποιο βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου της βρετανικής "Independent" (και παλιότερα των "Times") Ρόμπερτ Φισκ, το οποίο "τεκμηριώνει γεγονότα". Μόνο που ο Φισκ στην πραγματικότητα έχει γράψει τα εντελώς αντίθετα απ' όσα του αποδίδει ο καθηγητής του Παντείου!
Γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα άρθρα του ενάντια στον πρόσφατο πόλεμο του Αφγανιστάν, κι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους ανταποκριτές της Μέσης Ανατολής, ο Ρόμπερτ Φισκ έχει γράψει συνολικά τρία βιβλία. Τα δύο πρώτα ασχολούνται με το ζήτημα της Ιρλανδίας, άρα είναι άσχετα με το αντικείμενό μας. Το τρίτο τιτλοφορείται "Κρίμα το έθνος. Ο Λίβανος εν πολέμω" ("Pity the Nation. Lebanon at war"), εκδόθηκε το 1992 από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις της Οξφόρδης και αποτελεί μια ζωντανή περιγραφή του λιβανικού εμφυλίου και της ισραηλινής εισβολής του 1982 από τον αυτόπτη μάρτυρα συγγραφέα. Φως φανάρι πως αυτό είναι το βιβλίο που επικαλείται ο κ. Γιανναράς.
Μάταια, ωστόσο, ο αναγνώστης θα αναζητήσει σ' αυτό το βιβλίο οποιαδήποτε τεκμηρίωση των εκτιμήσεων του κ. Γιανναρά περί "αναψυχής" στους θαλάμους αερίων. Το αντίθετο, μάλιστα. Προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα την ιστορική βάση του επιθετικού εθνικισμού του Ισραήλ, ο Ρόμπερτ Φισκ αφιερώνει ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιό του στην επίσκεψη που πραγματοποίησε, επί τούτου, το 1986 στους χώρους του Ολοκαυτώματος (σ.1-11).
Τόσο η ματιά όσο και τα συμπεράσματά του είναι σαφέστατα: "Τέσσερις μέρες νωρίτερα, βρισκόμουν στη Βηρυτό. Πέρασα με το αυτοκίνητο έξω από τα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα και κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο, γιατί υποπτευόμουνα ότι στην Πολωνία, στο Αουσβιτς, βρίσκονται τα κλειδιά για ό,τι είχα δει στο Λίβανο. Κι όμως... Τα ζεστά, ακατάστατα φονικά της Μέσης Ανατολής απέχουν έτη φωτός από τούτον τον παγερό, μεθοδικό χώρο. Καμιά σφαγή στο Λίβανο δεν θα μπορούσε να συγκριθεί ούτε από μακριά με τούτη σε μέγεθος, σε επιστημονική μοχθηρότητα. Η κλίμακα του Ολοκαυτώματος εδώ -των Τσιγγάνων, των μη Εβραίων Πολωνών καθώς και των Εβραίων- ήταν τόσο ακατανόητη, ώστε οι δεκάδες χιλιάδες των νεκρών στο Λίβανο να μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο σαν κάτι το άσχετο" (σ.6).
Κάθε άλλο παρά "αναψυχή" , δηλαδή... Αλλά και όσον αφορά το άμεσο ερέθισμα που τροφοδότησε την αντισημιτική αποστροφή του κ. Γιανναρά, τους φρικαλέους δηλαδή ισραηλινούς βομβαρδισμούς της Βηρυτού με βόμβες φωσφόρου, ο Ρόμπερτ Φισκ φροντίζει να ξεκαθαρίσει τη θέση του: "Ακόμη κι όταν είδαμε στο νοσοκομείο Μπαρμπίρ τα εγκαύματα από τις βόμβες φωσφόρου που μετέτρεψαν εκείνα τα δυο μωρά σε ανθρώπινους πυρσούς", γράφει για τον ίδιο και τους συναδέλφους του, "ουδέποτε μιλήσαμε για τους Ισραηλινούς σαν να ήταν ναζί. Καμιά ισραηλινή κυβέρνηση δεν αποπειράθηκε ποτέ τη συστηματική εξολόθρευση μιας ολόκληρης φυλής ανθρώπων" (σ.389).
... και ο «ερμηνευτής» του
Τη λαθροχειρία αυτή εντόπισε -και επισήμανε με άρθρο του στον "Πολίτη" του Απριλίου- ένα από τα μέλη της συντακτικής ομάδας του "Ιού" (ο Τάσος Κωστόπουλος). "Τα πράγματα", κατέληγε εκείνο το κείμενο, "είναι λοιπόν εξαιρετικά σαφή. Είτε ο αρθρογράφος της έγκυρης 'Καθημερινής' δεν έχει διαβάσει το βιβλίο του Φισκ που επικαλείται, και άντλησε την επ' αυτού εντύπωσή του από κάποια συζήτηση καφενείου (πράγμα κατανοητό ίσως για τους τηλεσχολιαστές τύπου Τράγκα, ανεπίτρεπτο όμως για έναν πανεπιστημιακό, και δη σε σχολή Πολιτικών Επιστημών). Είτε το διάβασε και δεν κατάλαβε τι διάβασε (πράγμα εξίσου προβληματικό). Είτε, τέλος, κατάλαβε πολύ καλά, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να διαστρέψει πλήρως το περιεχόμενό του -χρεώνοντας έτσι, μεταξύ άλλων, σε έναν ευρύτερα αποδεκτό 'Δυτικό' τις δικές του ιδεοληψίες".
Αποσπάσματα από το άρθρο του "Πολίτη" κι ανάλογα σχόλια δημοσιεύθηκαν τις επόμενες μέρες, από άλλους συναδέλφους, στην καθημερινή και κυριακάτικη "Αυγή".
Η απάντηση του κ. Γιανναρά ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση στην επιφυλλίδα του της 9ης Ιουνίου. Χωρίς, ωστόσο, να κατονομάζονται ούτε καν τα έντυπα που φιλοξένησαν τη συγκεκριμένη καταγγελία. Και, το κυριότερο: χωρίς ούτε μια λέξη απ' όσα ο Φισκ γράφει (πραγματικά) και τα οποία έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με ό,τι του αποδίδει ο επιστήμων αρθρογράφος. Οι αναγνώστες της "Καθημερινής" πληροφορούνται, απλώς, ότι ο Φισκ "πουθενά στο βιβλίο του δεν θεωρεί 'αναψυχή' τους θαλάμους αερίων!". Οσο για τον κ. Γιανναρά, αυτός "απλώς εκφράζει μια σύγκριση διαφορετική από τις εκτιμήσεις του Φισκ". Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Το ζήτημα δεν θα άξιζε την παραμικρή αναφορά, αν περιοριζόταν σε ένα κάπως άτσαλο "μάζεμα" της όλης γκάφας. Ομως ο κ. Γιανναράς δεν περιορίζεται στην άμυνα, αλλά περνά στην αντεπίθεση. Κάνει λόγο για "δημοσιεύματα αρρωστημένης εμπάθειας και απροκάλυπτης λασπολογίας" και αποφαίνεται ότι αποτελεί το στόχο μιας "έκρηξης ψευδολογίας και φανατισμένης δολιότητας", η οποία μάλιστα "αποκλείεται να έχει κίνητρα ιδεολογικά" αλλά ούτε και προσωπικά: "Αγνοώ παντελώς τα ονόματα ή τα έχω μόνο ακουστά", γράφει, συνεπώς "αποκλείεται να πρόκειται για ανθρώπους που τους έχω άσχημα συμπεριφερθεί ή αδικήσει" [sic]. Αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου να αποφανθεί ότι τους (άγνωστούς του) αντιφρονούντες "δεν τους ενδιαφέρουν τα οράματα της Αριστεράς" αλλά η χρησιμοποίηση της τελευταίας "μόνο ως λόγου εξουσίας".
Ιδού, λοιπόν, η συνωμοσία. Οσοι ξεσκεπάζουν τις λαθροχειρίες της αντισημιτικής και ακροδεξιάς παραφιλολογίας, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να επιδίδονται "στην εξωφρενική υπεράσπιση του Κίσινγκερ και στη μαχητική υποστήριξη του Σαρόν!". Διαλεκτική που θα τη ζήλευε και η σταλινικότερη από τις ηγεσίες της πάλαι ποτέ Αριστεράς. Ισως δεν είναι καθόλου τυχαίο που η -τόσο προσφιλής στον κ. Γιανναρά- Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ζητήσει εδώ και πολλά χρόνια επισήμως, μέσω του Πατριαρχείου Μόσχας, την αγιοποίηση του Ιωσήφ Στάλιν...
Το αμάρτημα του Κίσινγκερ
Ως εκ τούτου, ο κ. Γιανναράς αισθάνεται νομιμοποιημένος να καλέσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα των οπαδών του να τον προστατέψει από τους αμερικανοσιωνιστές σκευωρούς: "Πλήθος πολύ, αριθμοί που με εκπλήσσουν γνωστών και άγνωστων σε κάθε πόλη φίλων. Γιατί δεν αποφάσισε ποτέ κανείς να αντιδράσει στα δημοσιεύματα της συκοφαντικής χυδαιολογίας, στη χυδαιότητα της φανατισμένης εμπάθειας; Ο πόλεμος της λάσπης συνεχίζεται χρόνια τώρα, το ίδιο και η αφόρητη μοναξιά". Ν' αρπάξουν όλοι αυτοί από ένα παλούκι κι όποιον πάρει ο Χάρος;
Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Γιανναράς εκτίθεται έτσι χοντρά. Πριν από πέντε μόλις χρόνια, είχε υιοθετήσει τη γνωστή φαντασίωση της καθ' ημάς Ακροδεξιάς, περί κάποιας δήλωσης Κίσινγκερ η οποία (υποτίθεται πως) θέτει ως υπ' αριθμόν 1 στόχο της πολιτικής των ΗΠΑ την υπονόμευση των ..."πολιτισμικών ριζών" του "Ελληνισμού". Οπως έχουμε γράψει αναλυτικά αλλού ("Κ.Ε." 1.4.2001), η εν λόγω δήλωση-μαϊμού κυκλοφορεί από χρόνια στην πιάτσα, αναφορές δε σ' αυτήν έχουν δημοσιευθεί 7 ολόκληρα χρόνια πριν από την υποτιθέμενη διατύπωσή της!
Φυσικά, ο κ. Γιανναράς δικαιούται σήμερα να ισχυριστεί ότι δεν ήταν σε θέση, τότε, να γνωρίζει αυτή τη "λεπτομέρεια". Πολύ λογικό, αν κι ένας καθηγητής σε ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών θα όφειλε να είναι περισσότερο υποψιασμένος απέναντι σε τέτοιου είδους "ντοκουμέντα". Αξίζει όμως να δούμε πώς χειρίζεται σήμερα ο ίδιος αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία. "Η δική μου 'υιοθέτηση'" της "δήλωσης Κίσινγκερ", γράφει την περασμένη Πέμπτη, "ήταν σχολιασμός που απέκλειε ρητά το ενδεχόμενο άμεσης ή έμμεσης, διεθνούς ή άλλης 'συνωμοσίας' κατά του Ελληνισμού".
Αρκεί όμως ν' ανατρέξουμε στο επίμαχο κείμενό του, με τον εύγλωττο τίτλο "Κίσινγκερ: Ελλην προοδευτικός" ("Καθημερινή" 24.8.97), για να διαπιστώσουμε ότι κάπως αλλιώς μας τα 'λέγε τότε: "Την αδιαφορία στην Ελλάδα για την προκλητικά ωμή δήλωση του Κίσινγκερ", έγραφε, "τολμώ να πω ότι την καταλαβαίνω: Είναι απτή απόδειξη ότι η στρατηγική που εισηγήθηκε ο πολύς Χένρι έχει τεθεί σε εφαρμογή, με εντυπωσιακά κιόλας αποτελέσματα". Κατηγορηματικός, όντως, αποκλεισμός ακόμη και του απλού "ενδεχομένου" οποιασδήποτε συνωμοσίας!
Να υποθέσουμε ότι, εκτός από τον Ρόμπερτ Φισκ, ο κ. Γιανναράς -γνωστός άλλωστε για την αντιπαλότητά του με το "δυτικό ορθολογισμό"- διατηρεί το δικαίωμα να "εκφράζει μια σύγκριση διαφορετική" και με τον ίδιο του τον εαυτό;
Πώς ο κ. Γιανναράς μετέτρεψε τον Ρόμπερτ Φισκ σε «νέο Γκαροντί»
Ελληνορθοδοξία με αγκυλώσεις
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ (ios@enet.gr)
Οι φίλοι πού είναι;"
(Χρήστος Γιανναράς, «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 9/6/2002)
ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ διακοπές στο Αουσβιτς; Πόσο συνάδει με την όποια ακαδημαϊκή δεοντολογία το να χρεώνεις σε κάποιο συγγραφέα τα αντίθετα ακριβώς απ' ό,τι έχει γράψει; Και τι είδους "βοήθεια" μπορούν να προσφέρουν οι φίλοι του σ' έναν πανεπιστημιακό, που πιάστηκε στα πράσα να διαπράττει μια τέτοια λαθροχειρία;
Τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να μοιάζουν ρητορικά, όμως δεν είναι. Αντίθετα, συνδέονται με όσα ένας γνωστός διανοητής της καθ' ημάς Ορθοδοξίας, ο Χρήστος Γιανναράς, εξέθεσε σε δύο πρόσφατα άρθρα του στην "Καθημερινή". Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Ο Ρόμπερτ Φισκ, το Ολοκαύτωμα...
Ολα ξεκίνησαν στις 17 Μαρτίου, όταν στην επιφυλλίδα του ο κ. Γιανναράς αναφέρθηκε στους βομβαρδισμούς των Παλαιστινίων από το Ισραήλ με την παρακάτω -επί λέξει- διατύπωση:
"Ο θάνατος στα ναζιστικά κρεματόρια ήταν αναψυχή σε σύγκριση με αυτή τη φρίκη - υπάρχει πάντα το βιβλίο ενός Δυτικού, του Ρόμπερτ Φισκ, που τεκμηριώνει γεγονότα".
Ο απροκάλυπτος αντισημιτισμός της επίμαχης φράσης δεν χρειάζεται, νομίζουμε, τον παραμικρό σχολιασμό. Ούτε η διαφανής πρόθεση του συντάκτη της να σχετικοποιήσει τη βιομηχανικά οργανωμένη εξολόθρευση εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσα από τη σύγκρισή της με εντελώς ανόμοιες καταστάσεις. Πολύ λογικά, λοιπόν, οι πρώτες αντιδράσεις για το παραπάνω κείμενο (του Αγγελου Ελεφάντη λ.χ. στον "Πολίτη"), εστιάστηκαν στα αυτονόητα.
Η υπόθεση είχε όμως και μια άλλη, εξίσου ενδιαφέρουσα πτυχή. Προκειμένου να "τεκμηριώσει" τον ισχυρισμό του περί "αναψυχής", ο κ. Γιανναράς παραπέμπει, όπως είδαμε, σε μια συγκεκριμένη βιβλιογραφική αναφορά: κάποιο βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου της βρετανικής "Independent" (και παλιότερα των "Times") Ρόμπερτ Φισκ, το οποίο "τεκμηριώνει γεγονότα". Μόνο που ο Φισκ στην πραγματικότητα έχει γράψει τα εντελώς αντίθετα απ' όσα του αποδίδει ο καθηγητής του Παντείου!
Γνωστός στο ελληνικό κοινό από τα άρθρα του ενάντια στον πρόσφατο πόλεμο του Αφγανιστάν, κι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους ανταποκριτές της Μέσης Ανατολής, ο Ρόμπερτ Φισκ έχει γράψει συνολικά τρία βιβλία. Τα δύο πρώτα ασχολούνται με το ζήτημα της Ιρλανδίας, άρα είναι άσχετα με το αντικείμενό μας. Το τρίτο τιτλοφορείται "Κρίμα το έθνος. Ο Λίβανος εν πολέμω" ("Pity the Nation. Lebanon at war"), εκδόθηκε το 1992 από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις της Οξφόρδης και αποτελεί μια ζωντανή περιγραφή του λιβανικού εμφυλίου και της ισραηλινής εισβολής του 1982 από τον αυτόπτη μάρτυρα συγγραφέα. Φως φανάρι πως αυτό είναι το βιβλίο που επικαλείται ο κ. Γιανναράς.
Μάταια, ωστόσο, ο αναγνώστης θα αναζητήσει σ' αυτό το βιβλίο οποιαδήποτε τεκμηρίωση των εκτιμήσεων του κ. Γιανναρά περί "αναψυχής" στους θαλάμους αερίων. Το αντίθετο, μάλιστα. Προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα την ιστορική βάση του επιθετικού εθνικισμού του Ισραήλ, ο Ρόμπερτ Φισκ αφιερώνει ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιό του στην επίσκεψη που πραγματοποίησε, επί τούτου, το 1986 στους χώρους του Ολοκαυτώματος (σ.1-11).
Τόσο η ματιά όσο και τα συμπεράσματά του είναι σαφέστατα: "Τέσσερις μέρες νωρίτερα, βρισκόμουν στη Βηρυτό. Πέρασα με το αυτοκίνητο έξω από τα στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα και κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο, γιατί υποπτευόμουνα ότι στην Πολωνία, στο Αουσβιτς, βρίσκονται τα κλειδιά για ό,τι είχα δει στο Λίβανο. Κι όμως... Τα ζεστά, ακατάστατα φονικά της Μέσης Ανατολής απέχουν έτη φωτός από τούτον τον παγερό, μεθοδικό χώρο. Καμιά σφαγή στο Λίβανο δεν θα μπορούσε να συγκριθεί ούτε από μακριά με τούτη σε μέγεθος, σε επιστημονική μοχθηρότητα. Η κλίμακα του Ολοκαυτώματος εδώ -των Τσιγγάνων, των μη Εβραίων Πολωνών καθώς και των Εβραίων- ήταν τόσο ακατανόητη, ώστε οι δεκάδες χιλιάδες των νεκρών στο Λίβανο να μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο σαν κάτι το άσχετο" (σ.6).
Κάθε άλλο παρά "αναψυχή" , δηλαδή... Αλλά και όσον αφορά το άμεσο ερέθισμα που τροφοδότησε την αντισημιτική αποστροφή του κ. Γιανναρά, τους φρικαλέους δηλαδή ισραηλινούς βομβαρδισμούς της Βηρυτού με βόμβες φωσφόρου, ο Ρόμπερτ Φισκ φροντίζει να ξεκαθαρίσει τη θέση του: "Ακόμη κι όταν είδαμε στο νοσοκομείο Μπαρμπίρ τα εγκαύματα από τις βόμβες φωσφόρου που μετέτρεψαν εκείνα τα δυο μωρά σε ανθρώπινους πυρσούς", γράφει για τον ίδιο και τους συναδέλφους του, "ουδέποτε μιλήσαμε για τους Ισραηλινούς σαν να ήταν ναζί. Καμιά ισραηλινή κυβέρνηση δεν αποπειράθηκε ποτέ τη συστηματική εξολόθρευση μιας ολόκληρης φυλής ανθρώπων" (σ.389).
... και ο «ερμηνευτής» του
Τη λαθροχειρία αυτή εντόπισε -και επισήμανε με άρθρο του στον "Πολίτη" του Απριλίου- ένα από τα μέλη της συντακτικής ομάδας του "Ιού" (ο Τάσος Κωστόπουλος). "Τα πράγματα", κατέληγε εκείνο το κείμενο, "είναι λοιπόν εξαιρετικά σαφή. Είτε ο αρθρογράφος της έγκυρης 'Καθημερινής' δεν έχει διαβάσει το βιβλίο του Φισκ που επικαλείται, και άντλησε την επ' αυτού εντύπωσή του από κάποια συζήτηση καφενείου (πράγμα κατανοητό ίσως για τους τηλεσχολιαστές τύπου Τράγκα, ανεπίτρεπτο όμως για έναν πανεπιστημιακό, και δη σε σχολή Πολιτικών Επιστημών). Είτε το διάβασε και δεν κατάλαβε τι διάβασε (πράγμα εξίσου προβληματικό). Είτε, τέλος, κατάλαβε πολύ καλά, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να διαστρέψει πλήρως το περιεχόμενό του -χρεώνοντας έτσι, μεταξύ άλλων, σε έναν ευρύτερα αποδεκτό 'Δυτικό' τις δικές του ιδεοληψίες".
Αποσπάσματα από το άρθρο του "Πολίτη" κι ανάλογα σχόλια δημοσιεύθηκαν τις επόμενες μέρες, από άλλους συναδέλφους, στην καθημερινή και κυριακάτικη "Αυγή".
Η απάντηση του κ. Γιανναρά ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση στην επιφυλλίδα του της 9ης Ιουνίου. Χωρίς, ωστόσο, να κατονομάζονται ούτε καν τα έντυπα που φιλοξένησαν τη συγκεκριμένη καταγγελία. Και, το κυριότερο: χωρίς ούτε μια λέξη απ' όσα ο Φισκ γράφει (πραγματικά) και τα οποία έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με ό,τι του αποδίδει ο επιστήμων αρθρογράφος. Οι αναγνώστες της "Καθημερινής" πληροφορούνται, απλώς, ότι ο Φισκ "πουθενά στο βιβλίο του δεν θεωρεί 'αναψυχή' τους θαλάμους αερίων!". Οσο για τον κ. Γιανναρά, αυτός "απλώς εκφράζει μια σύγκριση διαφορετική από τις εκτιμήσεις του Φισκ". Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...
Το ζήτημα δεν θα άξιζε την παραμικρή αναφορά, αν περιοριζόταν σε ένα κάπως άτσαλο "μάζεμα" της όλης γκάφας. Ομως ο κ. Γιανναράς δεν περιορίζεται στην άμυνα, αλλά περνά στην αντεπίθεση. Κάνει λόγο για "δημοσιεύματα αρρωστημένης εμπάθειας και απροκάλυπτης λασπολογίας" και αποφαίνεται ότι αποτελεί το στόχο μιας "έκρηξης ψευδολογίας και φανατισμένης δολιότητας", η οποία μάλιστα "αποκλείεται να έχει κίνητρα ιδεολογικά" αλλά ούτε και προσωπικά: "Αγνοώ παντελώς τα ονόματα ή τα έχω μόνο ακουστά", γράφει, συνεπώς "αποκλείεται να πρόκειται για ανθρώπους που τους έχω άσχημα συμπεριφερθεί ή αδικήσει" [sic]. Αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου να αποφανθεί ότι τους (άγνωστούς του) αντιφρονούντες "δεν τους ενδιαφέρουν τα οράματα της Αριστεράς" αλλά η χρησιμοποίηση της τελευταίας "μόνο ως λόγου εξουσίας".
Ιδού, λοιπόν, η συνωμοσία. Οσοι ξεσκεπάζουν τις λαθροχειρίες της αντισημιτικής και ακροδεξιάς παραφιλολογίας, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να επιδίδονται "στην εξωφρενική υπεράσπιση του Κίσινγκερ και στη μαχητική υποστήριξη του Σαρόν!". Διαλεκτική που θα τη ζήλευε και η σταλινικότερη από τις ηγεσίες της πάλαι ποτέ Αριστεράς. Ισως δεν είναι καθόλου τυχαίο που η -τόσο προσφιλής στον κ. Γιανναρά- Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ζητήσει εδώ και πολλά χρόνια επισήμως, μέσω του Πατριαρχείου Μόσχας, την αγιοποίηση του Ιωσήφ Στάλιν...
Το αμάρτημα του Κίσινγκερ
Ως εκ τούτου, ο κ. Γιανναράς αισθάνεται νομιμοποιημένος να καλέσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα των οπαδών του να τον προστατέψει από τους αμερικανοσιωνιστές σκευωρούς: "Πλήθος πολύ, αριθμοί που με εκπλήσσουν γνωστών και άγνωστων σε κάθε πόλη φίλων. Γιατί δεν αποφάσισε ποτέ κανείς να αντιδράσει στα δημοσιεύματα της συκοφαντικής χυδαιολογίας, στη χυδαιότητα της φανατισμένης εμπάθειας; Ο πόλεμος της λάσπης συνεχίζεται χρόνια τώρα, το ίδιο και η αφόρητη μοναξιά". Ν' αρπάξουν όλοι αυτοί από ένα παλούκι κι όποιον πάρει ο Χάρος;
Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Γιανναράς εκτίθεται έτσι χοντρά. Πριν από πέντε μόλις χρόνια, είχε υιοθετήσει τη γνωστή φαντασίωση της καθ' ημάς Ακροδεξιάς, περί κάποιας δήλωσης Κίσινγκερ η οποία (υποτίθεται πως) θέτει ως υπ' αριθμόν 1 στόχο της πολιτικής των ΗΠΑ την υπονόμευση των ..."πολιτισμικών ριζών" του "Ελληνισμού". Οπως έχουμε γράψει αναλυτικά αλλού ("Κ.Ε." 1.4.2001), η εν λόγω δήλωση-μαϊμού κυκλοφορεί από χρόνια στην πιάτσα, αναφορές δε σ' αυτήν έχουν δημοσιευθεί 7 ολόκληρα χρόνια πριν από την υποτιθέμενη διατύπωσή της!
Φυσικά, ο κ. Γιανναράς δικαιούται σήμερα να ισχυριστεί ότι δεν ήταν σε θέση, τότε, να γνωρίζει αυτή τη "λεπτομέρεια". Πολύ λογικό, αν κι ένας καθηγητής σε ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών θα όφειλε να είναι περισσότερο υποψιασμένος απέναντι σε τέτοιου είδους "ντοκουμέντα". Αξίζει όμως να δούμε πώς χειρίζεται σήμερα ο ίδιος αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία. "Η δική μου 'υιοθέτηση'" της "δήλωσης Κίσινγκερ", γράφει την περασμένη Πέμπτη, "ήταν σχολιασμός που απέκλειε ρητά το ενδεχόμενο άμεσης ή έμμεσης, διεθνούς ή άλλης 'συνωμοσίας' κατά του Ελληνισμού".
Αρκεί όμως ν' ανατρέξουμε στο επίμαχο κείμενό του, με τον εύγλωττο τίτλο "Κίσινγκερ: Ελλην προοδευτικός" ("Καθημερινή" 24.8.97), για να διαπιστώσουμε ότι κάπως αλλιώς μας τα 'λέγε τότε: "Την αδιαφορία στην Ελλάδα για την προκλητικά ωμή δήλωση του Κίσινγκερ", έγραφε, "τολμώ να πω ότι την καταλαβαίνω: Είναι απτή απόδειξη ότι η στρατηγική που εισηγήθηκε ο πολύς Χένρι έχει τεθεί σε εφαρμογή, με εντυπωσιακά κιόλας αποτελέσματα". Κατηγορηματικός, όντως, αποκλεισμός ακόμη και του απλού "ενδεχομένου" οποιασδήποτε συνωμοσίας!
Να υποθέσουμε ότι, εκτός από τον Ρόμπερτ Φισκ, ο κ. Γιανναράς -γνωστός άλλωστε για την αντιπαλότητά του με το "δυτικό ορθολογισμό"- διατηρεί το δικαίωμα να "εκφράζει μια σύγκριση διαφορετική" και με τον ίδιο του τον εαυτό;
Elsa
¥
Απαράδεκτος! Εξομοιώνει τα τυφλά σπασίματα των μικρομάγαζων (που για μένα είναι προφανές οτι είναι, κατά κύριο λόγο, προβοκάτσια) με τις μαθητικές διαδηλώσεις, με το πανό στην Ακρόπολη και την κρατική τηλεόραση. Και, δεν κατάλαβα, πού είδε να υπάρχει δισταγμός να συγκρουστούν κάποιοι με τα ΜΑΤ; Αυτό γίνεται κάθε μέρα. Ή μήπως δεν πήγαν οι διαδηλώσεις στην Βουλή; Αν νομίζει οτι γιαυτό δεν θρυμματίζονται (sic) τα γραφεία των κομμάτων είναι πολύ γελασμένος. Φοβερή ανάλυση...Για όλα φταίει η κατάργηση της ποδιάς, πιο πριν είμαστε Οξφόρδη! Μα γιατί είπε οτι χρειαζόμαστε ένα Πούτιν; Συνήθως αυτοί καταλήγουν οτι χρειαζόμαστε έναν Παπαδόπουλο...
Πολιτικό κόστος; Γιατί; ψηφίζουν οι ...κουκουλοφόροι, ή μήπως οι δεκαεξάχρονοι; Χρειάζεται να εκπαιδεύσει κάποιος τα παιδιά για να μισήσουν τον δολοφόνο τους; Καλά Χριστούγεννα!
Και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε, θαρρώ.
Πολιτικό κόστος; Γιατί; ψηφίζουν οι ...κουκουλοφόροι, ή μήπως οι δεκαεξάχρονοι; Χρειάζεται να εκπαιδεύσει κάποιος τα παιδιά για να μισήσουν τον δολοφόνο τους; Καλά Χριστούγεννα!
Και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε, θαρρώ.
Προσωπικά δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από τον συγκεκριμένο. Ομολογώ ότι ούτε καν μπήκα στον κόπο να ακούσω.
Elena
¥
Ληγμένα...
ΤΟΝ όρο «κουκουλοφόροι» τον έχουμε διαδώσει εμείς οι δημοσιογράφοι για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Μας επιτρέπει να διαχωρίζουμε τους διαδηλωτές σε καλούς και κακούς - αυτούς που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και τους άλλους που προβοκάρουν το λαϊκό κίνημα.
ΕΙΝΑΙ ώς ένα βαθμό κι έτσι. Ταυτόχρονα όμως χρησιμοποιώντας έναν τόσο φορτισμένο όρο καταφέρνουμε να βάλουμε τη βία σε κονσέρβα κρύβοντας την άμεση σχέση που έχει με μια ολόκληρη λογική που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ουσιαστικά για την αυξανόμενη αμφισβήτηση και την απονομιμοποίηση όλων εκείνων των θεσμών που στηρίζουν μια δημοκρατική κοινωνία: κόμματα, μέσα ενημέρωσης, σχολεία και πανεπιστήμια, αστυνομία, εκκλησία, δικαιοσύνη.
ΤΟ γνωρίζουμε φυσικά όλοι, το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας και βέβαια είμαστε αναγκασμένοι να το υποστούμε - να υποστούμε δηλαδή όλες εκείνες τις μικρές ή μεγάλες πράξεις αυθαιρεσίας για τις οποίες υπεύθυνο άλλοτε είναι το κράτος, άλλοτε εμείς οι ίδιοι, ο γείτονας, η τράπεζα ή ο απέναντι οδηγός.
ΓΙΑ τους ξένους που έρχονται στην Ελλάδα αυτή η αίσθηση της ανομίας αποτελεί πάντα μια μεγάλη έκπληξη. Εμείς πάλι έχουμε γίνει πολύ περισσότερο ανεκτικοί. Ζούμε μαζί της, ενίοτε μάλιστα την εκμεταλλευόμαστε. Λίγο καταλαβαίνουμε ότι είναι σαν τη φωτιά στα χαμόκλαδα: μπορεί να σιγοκαίει για μέρες και ξαφνικά να φουντώσει.
ΦΟΥΝΤΩΣΕ με αφορμή τον φόνο του 15χρονου μαθητή. Κι όσο κι αν οι περισσότεροι κατανοούν ή και συμμετέχουν στην έκρηξη οργής, ποιος άραγε δεν είδε την εικόνα της επερχόμενης βαρβαρότητας;
ΜΕΧΡΙ σήμερα το μόνο που κάνουμε είναι να ρίχνουμε ο ένας την ευθύνη στον άλλο. Για όσους διατηρούν την ψυχραιμία τους όμως το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ως κοινωνία έχουμε χάσει τη δυνατότητα να διευθετούμε ειρηνικά και βεβαίως αποτελεσματικά τις αντιθέσεις μας - είτε πρόκειται για τη νέα χωματερή είτε για το επόμενο εργοστάσιο της ΔΕΗ είτε ακόμα και για την έδρα του Εφετείου!
ΚΙ ΑΥΤΑ σε περιόδους σχετικής οικονομικής ευμάρειας. Τι θα γίνει αύριο που θα βρεθούμε στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης;
ΠΟΛΛΟΙ ελπίζουμε ότι μια νέα κυβέρνηση θα έχει την πολιτική ισχύ να προχωρήσει στις τομές που είναι αναγκαίες. Με την κοινωνία στα κάγκελα όμως και βέβαια την πολιτική και οικονομική μας ελίτ - όπως σημείωσε αυτές τις ημέρες ένας οξυδερκής Γερμανός παρατηρητής - να αυτοεξευτελίζεται με κάθε δυνατό τρόπο, μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι δεδομένη.
ΚΑΙ τότε τι; Δυστυχώς χωρίς σοβαρές οικονομικές ανατροπές η προοπτική της χρεοκοπίας και της διεθνούς οικονομικής κηδεμονίας της Ελλάδας -με τη μια ή την άλλη μορφή- θα γίνει εξαιρετικά πιθανή.
ΙΔΩΜΕΝΟ από το εξωτερικό, βλέπετε, το ελληνικό πρόβλημα θα μπορούσε να περιγραφεί και ως η άρνηση μιας χώρας να αποδεχθεί την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης.
ΜΑΘΑΜΕ να συντηρούμε με δανεικά τους μύθους μας. Ε, αυτό το μοντέλο πλησιάζει στην ημερομηνία λήξης του!
του Παντελή Καψή
http://digital.tanea.gr/ (Σελ. 5)
Last edited:
Καλημέρα. Δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε κι εδώ μέσα σε μια περιχαράκωση πίσω από την αντίθεσή μας σε κάποιες υπερβολές, κάποιες άστοχες εμφάσεις στα λεγόμενα του Γιανναρά, με αποτέλεσμα να απορρίπτουμε συνολικά το λόγο του — αν δεν έχουμε ήδη απορρίψει συνολικά ό,τι λέει αυτή τη φορά επειδή δεν συμφωνούμε με ό,τι έχει πει, γενικά ή ειδικά, στο παρελθόν. Στο λόγο του ιδεολογικού αντιπάλου, είναι σκόπιμο όταν βρισκόμαστε στη στράτα και στον πολιτικό στίβο, να επισημαίνουμε και να χτυπάμε τις αδυναμίες. Όμως, στις στιγμές γνήσιας περισυλλογής, σε στιγμές κρίσης, καλό θα είναι για εμάς τους ίδιους να βρίσκουμε πού έχει δίκιο ο εκ προοιμίου αντίπαλος. Ταυτόχρονα, να σκεφτούμε ότι ο Γιανναράς και η σκέψη του εκπροσωπεί τη σκέψη μεγάλης μερίδας συντηρητικού πληθυσμού. Και ο μεν Γιανναράς όταν λέει «Πούτιν» εννοεί «Πούτιν» και δεν εννοεί «Παπαδόπουλο». Άλλοι δυστυχώς, μέσα στην απόγνωση της περιορισμένης σκέψης τους και οπτικής τους, θα έχουν φτάσει να σκέφτονται «Παπαδόπουλος» — με την ίδια ανυπαρξία πολιτικού ρεαλισμού και στοχασμού που κάποιοι θα σκέφτονται «Τσε». Εγώ, από τον Γιανναρά, με τον οποίο συστηματικά διαφωνώ, θεωρώ ότι θα κερδίσω αν κρατήσω αυτά, τα πολλά, που έχουν σχέση με λογικές διαπιστώσεις — πάντα βέβαια με τη δική μου λογική. Αλλά δεν είναι ανάγκη να γινόμαστε στρατόπεδα, μοιράζοντας δεκάρια και μηδενικά για το λόγο του.
Αυτό που ξέρω για τον Γιανναρά είναι ότι τον ξέρουν και τον διαβάζουν στο εξωτερικό, και από διαφορετικές χώρες, πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τον ελληνικό πολιτισμό και τους Έλληνες ή για τα της Ορθοδοξίας, γενικότερα όσο στον ακαδημαΐκό χώρο. Αντίθετα, αρκετούς λαλίστατους (και συχνά μεταλλαγμένους) αριστερούς διανοουμένους μεγάλης εσωτερικής προβολής (ελέω κομματισμού και Τύπου... "Ελευθεροτυπίας" :)), δεν τους ξέρει άνθρωπος έξω ούτε στη βιβλιογραφία της ειδικότητάς τους - μα ούτε καν το όνομά τους!
Costas
¥
Να προσθέσω κι εγώ το μηδενικό μου στον Γιανναρά, που το έβαλα χτες στο ιστολόγιό μου, μια και βλέπω ότι έχει ανοίξει εδώ βαθμολόγιο.
Μια παρατήρηση:
Από τη στιγμή που δεν απαγορεύεται η πολιτική συζήτηση στη Λεξιλογία, δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να υπάρξει νηφάλια συζήτηση σ' ένα τέτοιο θέμα, όταν οι απόψεις διαφέρουν απολύτως. Το ότι οι μεν του δίνουν 10 και οι δε του δίνουν 0 αφορά την ουσία των λεγομένων του και δεν γεφυρώνεται με παραινέσεις του τύπου "ας του βάλουμε 5", ούτε με το επιχείρημα ότι αυτές είναι απόψεις μεγάλης μερίδας του συντηρητικού χώρου. Και λοιπόν; Κάποια στιγμή ο καθένας διαλέγει την όχθη στην οποία θέλει να βρεθεί, την όχθη στην οποία ήδη βρίσκεται με βάση το πώς έχει αντιδράσει συναισθηματικά ή και έμπρακτα όλες αυτές τις μέρες.
Ας μην ξεχνάμε ότι η κοινότητα αυτή είναι καθαρά μεταφραστική, και τίποτα παραπάνω.
Η άλλη λύση θα ήτανε να απαγορεύονται οι πολιτικές συζητήσεις στο φόρουμ.
Μια παρατήρηση:
Από τη στιγμή που δεν απαγορεύεται η πολιτική συζήτηση στη Λεξιλογία, δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να υπάρξει νηφάλια συζήτηση σ' ένα τέτοιο θέμα, όταν οι απόψεις διαφέρουν απολύτως. Το ότι οι μεν του δίνουν 10 και οι δε του δίνουν 0 αφορά την ουσία των λεγομένων του και δεν γεφυρώνεται με παραινέσεις του τύπου "ας του βάλουμε 5", ούτε με το επιχείρημα ότι αυτές είναι απόψεις μεγάλης μερίδας του συντηρητικού χώρου. Και λοιπόν; Κάποια στιγμή ο καθένας διαλέγει την όχθη στην οποία θέλει να βρεθεί, την όχθη στην οποία ήδη βρίσκεται με βάση το πώς έχει αντιδράσει συναισθηματικά ή και έμπρακτα όλες αυτές τις μέρες.
Ας μην ξεχνάμε ότι η κοινότητα αυτή είναι καθαρά μεταφραστική, και τίποτα παραπάνω.
Η άλλη λύση θα ήτανε να απαγορεύονται οι πολιτικές συζητήσεις στο φόρουμ.
Αυτό που είπα, αν δεν έγινα κατανοητός, είναι ότι ακριβώς δεν έχει νόημα να βαθμολογούμε, ούτε με 10 ούτε με 0 ούτε με 5. Αν κάποια από αυτά που λέει ο Γιανναράς και ο όποιος Γιανναράς αποσαθρώνουν το σύνολο της επιχειρηματολογίας του, άρα την απορρίπτουμε στο σύνολό της και δεν μας ενδιαφέρει αν είπε κάποια σωστά πράγματα, έχει καλώς. Εγώ προτιμώ πάντα να αντλώ κέρδος από την επιχειρηματολογία του αντιπάλου, όχι από την επιχειρηματολογία του φίλα προσκείμενου. Ωστόσο, αν είναι να γίνει πολιτική συζήτηση, πρέπει να γίνει με τους όρους που αξίζουν στους ανθρώπους του φόρουμ, όχι με απλουστεύσεις και γενικεύσεις. Θα με ενδιέφερε π.χ. να ακούσω τι από αυτά που είπε ο Γιανναράς δεν άρεσαν σ’ αυτούς που συμφώνησαν μαζί του ή τι άρεσε σ’ αυτούς που τον απέρριψαν. Να κάνουμε, αν είναι δυνατόν, μια προσπάθεια για αυτό που μας είναι δύσκολο, όχι για αυτό που μας είναι εύκολο και αυτόματο αντανακλαστικό. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς υπερβάσεις και συγκλίσεις, γιατί να τις απαιτούμε από τους άλλους; Αν, από την άλλη, είστε βέβαιοι ότι η κοινωνία μας είναι έτοιμη για τη μεγάλη ρήξη, πείστε με. Μέσα κι εγώ τότε. Αλλά είστε βέβαιοι ότι έχουμε γίνει δύο όχθες; Γιατί εγώ αυτό θεωρώ ένα από τα μεγάλα προβλήματα — το ότι είναι βολικό το μοίρασμα σε δύο όχθες. Ενώ στην πραγματικότητα μάς έχει παρασύρει όλους το ποτάμι…
curry
New member
Μερικές παρατηρήσεις:
Θα πρότεινα στον κύριο Γιανναρά να κλείσει την τηλεόραση και να κατέβει μια βόλτα από το κέντρο για να αποκτήσει δική του εικόνα. Είναι κάτι που προτείνω ανεπιφύλακτα σε εκείνους που αποκτούν πληροφόρηση για τα γεγονότα ΜΟΝΟ μέσω ΜΜΕ και ίντερνετ (ανεξάρτητα από το πρίσμα υπό το οποίο μεταδίδουν/ ερμηνεύουν κλπ τα πράγματα) και να μην εκφέρουν (ή υιοθετούν) άποψη αβασάνιστα. Συγγνώμη, αλλά δεν έχουν ιδέα τι γίνεται, και δεν χρειάζεται να τονίσω ότι το λέω με καλοπροαίρετη διάθεση. Όχι, το κέντρο δεν έχει μετατραπεί σε Σεράγεβο, σας το ορκίζομαι.
Όσο για τον Πούτιν, όσοι έχουν περάσει από ΤΞΓΜΔ, ξέρουν τον Μάζη, που μας δίδασκε γεωπολιτική. Άρα, τουλάχιστον εσείς καταλαβαίνετε τι εννοώ με το παρακάτω: ο Πούτιν είναι το πρότυπό του. Ανατριχιαστικό... Τρομερά ανατριχιαστικό να θέλουμε να μας κυβερνήσει ένας πρώην πράκτορας της KGB με σκοτεινό παρελθόν που βάζει να δολοφονούνται όσοι έχουν αντίθετη άποψη από εκείνον ή που τον ξεβρακώνουν. Δηλαδή, άμα είναι Ναζί ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι έχουν κατέβει στους δρόμους, για τον Πούτιν πρέπει να βρούμε νέο όρο μάλλον για να τον χαρακτηρίσουμε.
Α και, κύριε Γιανναρά, επειδή τις προλάβαμε κι εμείς τις ποδιές, τις ποδιές του Τσεκλένη, τις θυμάσαι; Και μην μου πεις τώρα ότι ίδια ποδιά φόραγε η "Λίζα Παπασταύρου" και ίδια η "Μανταλένα". Λες να μην έβλεπαν τη διαφορά τότε τα παιδιά;
Και το δέντρο του Νικήτα,καλά κάνει και γίνεται στόχος, λέω εγώ η ναζίστρια. Ιδίως όταν το φυλάνε τα ΜΑΤ!!! (τα δάση βέβαια, στάχτη και μπούρμπερη, who cares, δεν έχουν λαμπάκια). Πάμε καλά σ'αυτή τη χώρα; Μάλλον ο pauvre Νικήτας αδυνατεί να κατανοήσει τι συμβαίνει γύρω του, στον δήμο που υποτίθεται ότι διοικεί (ή μας δουλεύει). Η χώρα μας περνάει τη χειρότερη κρίση από τη μεταπολίτευση και δώθε, κι αυτός, με το στανιό να γιορτάσουμε Χριστούγεννα, με το στανιό! Και να ενισχύσουμε και τους καταστηματάρχες του κέντρου, και να γίνει και εκεχειρία για το ιερό δικαίωμα του ψωνίζειν! Τι να του πεις; Και τι να πεις και στον Γιανναρά...
Καληνύχτα και καλή τύχη - σε κάτι τέτοιους, πάνε γάντι τα κλισέ.
Θα πρότεινα στον κύριο Γιανναρά να κλείσει την τηλεόραση και να κατέβει μια βόλτα από το κέντρο για να αποκτήσει δική του εικόνα. Είναι κάτι που προτείνω ανεπιφύλακτα σε εκείνους που αποκτούν πληροφόρηση για τα γεγονότα ΜΟΝΟ μέσω ΜΜΕ και ίντερνετ (ανεξάρτητα από το πρίσμα υπό το οποίο μεταδίδουν/ ερμηνεύουν κλπ τα πράγματα) και να μην εκφέρουν (ή υιοθετούν) άποψη αβασάνιστα. Συγγνώμη, αλλά δεν έχουν ιδέα τι γίνεται, και δεν χρειάζεται να τονίσω ότι το λέω με καλοπροαίρετη διάθεση. Όχι, το κέντρο δεν έχει μετατραπεί σε Σεράγεβο, σας το ορκίζομαι.
Όσο για τον Πούτιν, όσοι έχουν περάσει από ΤΞΓΜΔ, ξέρουν τον Μάζη, που μας δίδασκε γεωπολιτική. Άρα, τουλάχιστον εσείς καταλαβαίνετε τι εννοώ με το παρακάτω: ο Πούτιν είναι το πρότυπό του. Ανατριχιαστικό... Τρομερά ανατριχιαστικό να θέλουμε να μας κυβερνήσει ένας πρώην πράκτορας της KGB με σκοτεινό παρελθόν που βάζει να δολοφονούνται όσοι έχουν αντίθετη άποψη από εκείνον ή που τον ξεβρακώνουν. Δηλαδή, άμα είναι Ναζί ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι έχουν κατέβει στους δρόμους, για τον Πούτιν πρέπει να βρούμε νέο όρο μάλλον για να τον χαρακτηρίσουμε.
Α και, κύριε Γιανναρά, επειδή τις προλάβαμε κι εμείς τις ποδιές, τις ποδιές του Τσεκλένη, τις θυμάσαι; Και μην μου πεις τώρα ότι ίδια ποδιά φόραγε η "Λίζα Παπασταύρου" και ίδια η "Μανταλένα". Λες να μην έβλεπαν τη διαφορά τότε τα παιδιά;
Και το δέντρο του Νικήτα,καλά κάνει και γίνεται στόχος, λέω εγώ η ναζίστρια. Ιδίως όταν το φυλάνε τα ΜΑΤ!!! (τα δάση βέβαια, στάχτη και μπούρμπερη, who cares, δεν έχουν λαμπάκια). Πάμε καλά σ'αυτή τη χώρα; Μάλλον ο pauvre Νικήτας αδυνατεί να κατανοήσει τι συμβαίνει γύρω του, στον δήμο που υποτίθεται ότι διοικεί (ή μας δουλεύει). Η χώρα μας περνάει τη χειρότερη κρίση από τη μεταπολίτευση και δώθε, κι αυτός, με το στανιό να γιορτάσουμε Χριστούγεννα, με το στανιό! Και να ενισχύσουμε και τους καταστηματάρχες του κέντρου, και να γίνει και εκεχειρία για το ιερό δικαίωμα του ψωνίζειν! Τι να του πεις; Και τι να πεις και στον Γιανναρά...
Καληνύχτα και καλή τύχη - σε κάτι τέτοιους, πάνε γάντι τα κλισέ.
stathis
¥
Μερικά σκόρπια και πολιτικώς στραβά σχόλια:
Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για το πόσοι και ποιοι διαβάζουν τον Γιανναρά στο εξωτερικό. Εγώ ζω στο εσωτερικό (δυστυχώς).
Δεν το λέω για να προβοκάρω: πολλά από τα σημεία της συνέντευξης με βρήκαν σύμφωνο. Είπε όμως και χοντρές παπάρες (για να το θέσω κομψά). Για να χρησιμοποιήσω τη χθεσινοβραδινή φράση φίλου (για άλλη πτυχή του ίδιου θέματος), πέρασε τη γραμμή της ξεφτίλας. Επομένως, δεν έχει νόημα να βάλω τα θετικά και τα αρνητικά στη ζυγαριά για να δω τι υπερισχύει.
Nickel, καλά τα λες για άλλη μια φορά, συμφωνώ μαζί σου, κλπ κλπ κλπ, αλλά έλεος πια με το ρόλο του πυροσβέστη-Γκάντι-ισορροπιστή...
Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για το πόσοι και ποιοι διαβάζουν τον Γιανναρά στο εξωτερικό. Εγώ ζω στο εσωτερικό (δυστυχώς).
Δεν το λέω για να προβοκάρω: πολλά από τα σημεία της συνέντευξης με βρήκαν σύμφωνο. Είπε όμως και χοντρές παπάρες (για να το θέσω κομψά). Για να χρησιμοποιήσω τη χθεσινοβραδινή φράση φίλου (για άλλη πτυχή του ίδιου θέματος), πέρασε τη γραμμή της ξεφτίλας. Επομένως, δεν έχει νόημα να βάλω τα θετικά και τα αρνητικά στη ζυγαριά για να δω τι υπερισχύει.
Nickel, καλά τα λες για άλλη μια φορά, συμφωνώ μαζί σου, κλπ κλπ κλπ, αλλά έλεος πια με το ρόλο του πυροσβέστη-Γκάντι-ισορροπιστή...
Ναι, ξέρω, τα θέλει ο κ~ μου να κάνω το συνήγορο των διαβόλων και, μέρες που είναι, που ξέρουμε ποιος είναι ο πιο γνωστός διαβολοσυνήγορος, άσε καλύτερα. Αλλά να, να μην πω ότι χάνουμε το σάλιο μας, τα μπάιτς μας έστω, άμα ασχολούμαστε με τις ποδιές και το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Και για τους Ρώσους ο Πούτιν υπήρξε σημαντικός ηγέτης στη συγκεκριμένη συγκυρία παρά το ότι ήταν πράκτορας και ό,τι άλλο αρνητικό. Δεν σημαίνει ότι θα πάρουμε καλούπι να φτιάξουμε τον δικό μας ηγέτη. Αλλά ότι χρειαζόμαστε κάποιες ατμομηχανές, τις χρειαζόμαστε. Αντί λοιπόν να καταδικάζουμε την επιλογή που έκανε ο Γιανναράς, ας ακούσουμε ποια θεωρείτε εσείς ότι μπορεί να είναι μια εφικτή έξοδος από την κρίση. Εφικτή, έτσι; Γιατί από ρομαντικές λύσεις έχω πολλές, 60 χρόνια τις μαζεύω. Η πρόκληση είναι σοβαρή. Γιατί δεν έχω ακούσει να κατατίθενται πολλές προτάσεις, εκτός από την (κατά τη γνώμη μου απίθανη) περίπτωση συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων.
Costas
¥
Όταν δολοφονείται εν ψυχρώ ένα 16χρονο παιδί και υπάρχουν άνθρωποι που αμέσως, πριν καν από τα επεισόδια, σχολιάζουν "τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια το κωλόπαιδο;", ναι, είμαι στην αντίπερα όχθη. Κι αν μας παρασύρει και τους δυο το ποτάμι κατά τη θάλασσα, ε, προτού πνιγώ θα προσπαθήσω έναν τέτοιον άνθρωπο να τον πλησιάσω και να τον φτύσω, να πάω τουλάχιστον ευχαριστημένος, αφού έτσι κι αλλιώς ο αιώνιος Γάγκης θα μας καταπιεί όλους.
Σε τέτοια ερωτήματα, μαύρο ή άσπρο, ναι, έχουμε όχθες και θα διαλέξεις όχθη. Αλλά εγώ βλέπω τα προβλήματα όταν ερχόμαστε στο χρωματικό φάσμα. Ή στους τόνους του γκρίζου.
Κάποιες ενέργειες είναι (για τη δική μου ψυχοσύνθεση και πολιτική σκέψη) τόσο γκρίζες που γίνονται κι αυτές μαύρες. Ή, μια και πιάσαμε τις βαθμολογίες, τι μείον δέκα τι μείον τρία. Αν είναι κρύο, το ένα με κάνει και κρυώνω πιο πολύ από το άλλο. Αλλά σαν πολιτικές ενέργειες τις έχω βάλει και τις δυο στο αρνητικό σακούλι, των απορριπτέων. Με άλλα λόγια, επειδή καταδικάζω το φόνο ή την πολιτική της κυβέρνησης, δεν θα αρχίσω να προβιβάζω ό,τι άλλο έφεραν.
Κάποιες ενέργειες είναι (για τη δική μου ψυχοσύνθεση και πολιτική σκέψη) τόσο γκρίζες που γίνονται κι αυτές μαύρες. Ή, μια και πιάσαμε τις βαθμολογίες, τι μείον δέκα τι μείον τρία. Αν είναι κρύο, το ένα με κάνει και κρυώνω πιο πολύ από το άλλο. Αλλά σαν πολιτικές ενέργειες τις έχω βάλει και τις δυο στο αρνητικό σακούλι, των απορριπτέων. Με άλλα λόγια, επειδή καταδικάζω το φόνο ή την πολιτική της κυβέρνησης, δεν θα αρχίσω να προβιβάζω ό,τι άλλο έφεραν.
curry
New member
Όταν κάποιος επιλέγει συγκεκριμένα παραδείγματα για να ερμηνεύσει μια κατάσταση και αυτά τα παραδείγματα αγγίζουν το γελοίο, θα σχολιαστούν. Κι ας μην είναι καν δέντρα, αλλά τα χαμόκλαδα του δάσους. Σχολιάζω κάτι που ο ίδιος χρησιμοποίησε για να στηρίξει τη θέση του. Καταρρίπτω ένα επιχείρημά του.
Ο Πούτιν... το παρελθόν του είναι ο Πούτιν και οι απαράδεκτες πράξεις του ως προέδρου είναι ο Πούτιν. Και οι αποφάσεις του δεν γίνεται να μην επηρεάζονται από τον χαρακτήρα, την εκπαίδευση και την κοσμοθεωρία του. Έτσι λοιπόν, ατμομηχανές σαν τον Πούτιν, που έχουν γραμμένη την ανθρώπινη ζωή και βουλώνουν όσα στόματα δεν τους βολεύει, να μου λείπουν. Κι αν πραγματικά κέρδισε κάτι η ρωσική κοινωνία από αυτόν, θα το δούμε στο μέλλον.
Δυστυχώς, τα καταφέραμε έτσι ως κοινωνία που δεν έχουμε καμία αξιόπιστη επιλογή να φέρουμε στην ηγεσία της χώρας. Όπου και να κοιτάξεις, ζέχνει. Και μπορεί να μην θεωρώ νοσταλγούς του Χίτλερ τον Σύριζα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ ότι μπορούν να κυβερνήσουν.
Είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξη και δεν βλέπω καμία ικανοποιητική λύση για το προσεχές μέλλον. Ο κόσμος δεν αλλάζει από μια μέρα στην άλλη και αν αυτό σημαίνει ότι θα δούμε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εκεί θα αφεθώ πλήρως στην απελπισία (παθητική ή ενεργητική).
Δεν το λες λύση αυτό που θα πω, αλλά γιατί να μην δούμε μια κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων, με τα κρίσιμα υπουργεία σ' αυτούς που έχουν τις καλύτερες (βιώσιμες) προτάσεις;
Φυσικά, το βρίσκω ολίγον δύσκολο να αναπτύξω επιχειρήματα εδώ γιατί θα είναι υπερβολικά μακροσκελή και γιατί είμαι ανοικονόμητη και θα βαρεθείτε και θα με βρίζετε.
Βέβαια, αυτό που θα ήθελα πραγματικά θα ήταν να συνεχιστεί η κοινωνική αναταραχή και μάλιστα να διευρυνθεί. Να ξεβρακωθούν κι άλλο οι πολιτικοί, να ξυπνήσει κι άλλο ο κόσμος και να τους στείλει σπίτι τους με τις κλωτσιές (και όσους χρειάζεται, στο κελί που τους αξίζει). Να διαλυθούν όλα τα κόμματα και να αναδυθούν μέσα από αυτό το άναρχο τοπίο άνθρωποι με αληθινή διάθεση για προκοπή, που δεν βλέπουν την ηγετική θέση ως διαβατήριο για την ατιμωρησία και την ασυδοσία. There you have it, ο ρομαντισμός δεν πεθαίνει.
Ο Πούτιν... το παρελθόν του είναι ο Πούτιν και οι απαράδεκτες πράξεις του ως προέδρου είναι ο Πούτιν. Και οι αποφάσεις του δεν γίνεται να μην επηρεάζονται από τον χαρακτήρα, την εκπαίδευση και την κοσμοθεωρία του. Έτσι λοιπόν, ατμομηχανές σαν τον Πούτιν, που έχουν γραμμένη την ανθρώπινη ζωή και βουλώνουν όσα στόματα δεν τους βολεύει, να μου λείπουν. Κι αν πραγματικά κέρδισε κάτι η ρωσική κοινωνία από αυτόν, θα το δούμε στο μέλλον.
Δυστυχώς, τα καταφέραμε έτσι ως κοινωνία που δεν έχουμε καμία αξιόπιστη επιλογή να φέρουμε στην ηγεσία της χώρας. Όπου και να κοιτάξεις, ζέχνει. Και μπορεί να μην θεωρώ νοσταλγούς του Χίτλερ τον Σύριζα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ ότι μπορούν να κυβερνήσουν.
Είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξη και δεν βλέπω καμία ικανοποιητική λύση για το προσεχές μέλλον. Ο κόσμος δεν αλλάζει από μια μέρα στην άλλη και αν αυτό σημαίνει ότι θα δούμε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εκεί θα αφεθώ πλήρως στην απελπισία (παθητική ή ενεργητική).
Δεν το λες λύση αυτό που θα πω, αλλά γιατί να μην δούμε μια κυβέρνηση με συμμετοχή όλων των κομμάτων, με τα κρίσιμα υπουργεία σ' αυτούς που έχουν τις καλύτερες (βιώσιμες) προτάσεις;
Φυσικά, το βρίσκω ολίγον δύσκολο να αναπτύξω επιχειρήματα εδώ γιατί θα είναι υπερβολικά μακροσκελή και γιατί είμαι ανοικονόμητη και θα βαρεθείτε και θα με βρίζετε.
Βέβαια, αυτό που θα ήθελα πραγματικά θα ήταν να συνεχιστεί η κοινωνική αναταραχή και μάλιστα να διευρυνθεί. Να ξεβρακωθούν κι άλλο οι πολιτικοί, να ξυπνήσει κι άλλο ο κόσμος και να τους στείλει σπίτι τους με τις κλωτσιές (και όσους χρειάζεται, στο κελί που τους αξίζει). Να διαλυθούν όλα τα κόμματα και να αναδυθούν μέσα από αυτό το άναρχο τοπίο άνθρωποι με αληθινή διάθεση για προκοπή, που δεν βλέπουν την ηγετική θέση ως διαβατήριο για την ατιμωρησία και την ασυδοσία. There you have it, ο ρομαντισμός δεν πεθαίνει.
Δεν καταλαβαίνω με ποιο δικαίωμα ο καθένας από εμάς απαιτεί να του φέρουν λύση. Αυτή η λύση δεν θα είναι "από τα πάνω"; Δεν θα είναι μορφή ετερονομίας, είτε πρόκειται για κόμματα είτε όχι;
Όποιος θέλει, μπορεί να συμμετέχει σε όλα όσα γίνονται. Έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τώρα, έχουν καταληφθεί αρκετοί χώροι για αντιπληροφόρηση, έχει καταληφθεί και η ΓΣΕΕ (αύριο στις 12 γίνεται ανοιχτή συνέλευση). Εκτός κι αν θεωρείτε ότι όλα αυτά είναι υποκινούμενα, όπως ο tsioutsiou.
Διαγράφτηκαν τρεις λέξεις που θεωρήθηκαν επίθεση σε άτομο και όχι σε άποψη.
Όποιος θέλει, μπορεί να συμμετέχει σε όλα όσα γίνονται. Έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τώρα, έχουν καταληφθεί αρκετοί χώροι για αντιπληροφόρηση, έχει καταληφθεί και η ΓΣΕΕ (αύριο στις 12 γίνεται ανοιχτή συνέλευση). Εκτός κι αν θεωρείτε ότι όλα αυτά είναι υποκινούμενα, όπως ο tsioutsiou.
Διαγράφτηκαν τρεις λέξεις που θεωρήθηκαν επίθεση σε άτομο και όχι σε άποψη.