Είναι μεταφορά από την ποίηση ή από άλλα είδη γραπτού λόγο στο μυθιστόρημα; Είναι μια νέα τάση, εκτός γραμματικής; Απλώς έτυχε;
Στο προηγούμενο βιβλίο που πέρασε από τα χέρια μου, ένα μυθιστόρημα με τρελούς ρυθμούς κλπ, ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε καρτουνίστικους συνδυασμούς θαυμαστικών και ερωτηματικών κατά βούληση για να δείξει διάφορες αποχρώσεις συναισθημάτων: !?!?!, ???!!, !!!?! κοκ
Φυσικά είναι εκτός γραμματικής και στην αρχική γλώσσα. Τι κάνουμε όμως με την ελληνική γραμματική; (Χώρια που δεν είναι και οπτικά ισοδύναμα τα ελληνικά: !;!;! ;;;!! κλπ).
Στο βιβλίο που έχω τώρα στα χέρια μου, ένα βιβλίο με έντονα συναισθήματα και ασυνήθιστες καταστάσεις, ο συγγραφέας αποφεύγει να χρησιμοποιεί εισαγωγικά ή οποιαδήποτε άλλη ειδική στίξη για να ξεχωρίζουν όσα λένε οι ήρωές του, π.χ.:
The old man looked up, paused and then said, well we all should have died but we didn’t.
Immediately regretted saying it.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν τη στίξη σαν εικαστικό στοιχείο, για να παρέμβουν στην εικόνα του κειμένου τους και να δώσουν την όποια σχετική έμφαση θέλουν.
Το ζήτημα είναι, μεταφράζουμε τη στίξη; Την αφήνουμε αμετάφραστη; Κι εδώ που τα λέμε, έχει καν νόημα η ερώτηση αν μεταφράζεται η στίξη;
Στο προηγούμενο βιβλίο που πέρασε από τα χέρια μου, ένα μυθιστόρημα με τρελούς ρυθμούς κλπ, ο συγγραφέας χρησιμοποιούσε καρτουνίστικους συνδυασμούς θαυμαστικών και ερωτηματικών κατά βούληση για να δείξει διάφορες αποχρώσεις συναισθημάτων: !?!?!, ???!!, !!!?! κοκ
Φυσικά είναι εκτός γραμματικής και στην αρχική γλώσσα. Τι κάνουμε όμως με την ελληνική γραμματική; (Χώρια που δεν είναι και οπτικά ισοδύναμα τα ελληνικά: !;!;! ;;;!! κλπ).
Στο βιβλίο που έχω τώρα στα χέρια μου, ένα βιβλίο με έντονα συναισθήματα και ασυνήθιστες καταστάσεις, ο συγγραφέας αποφεύγει να χρησιμοποιεί εισαγωγικά ή οποιαδήποτε άλλη ειδική στίξη για να ξεχωρίζουν όσα λένε οι ήρωές του, π.χ.:
The old man looked up, paused and then said, well we all should have died but we didn’t.
Immediately regretted saying it.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν τη στίξη σαν εικαστικό στοιχείο, για να παρέμβουν στην εικόνα του κειμένου τους και να δώσουν την όποια σχετική έμφαση θέλουν.
Το ζήτημα είναι, μεταφράζουμε τη στίξη; Την αφήνουμε αμετάφραστη; Κι εδώ που τα λέμε, έχει καν νόημα η ερώτηση αν μεταφράζεται η στίξη;