Έχουν μείνει αρκετοί μήνες (οκτώ; εννιά;) μέχρι τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα και θα είναι δύσκολοι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι τιμές της ενέργειας θα απασχολούν όλη την Ευρώπη και ενδεχομένως θα δίνουν όπλα σε κόμματα των δύο άκρων να πλήξουν κυβερνήσεις του μεσαίου χώρου. Κάθε λαϊκιστική δύναμη που θα έχει την ευκαιρία να πειραματιστεί στην εξουσία μέχρι να αποδείξει πόσο αλυσιτελής είναι η ατζέντα της (ή να ευθυγραμμιστεί τελικά με πολιτικές αρεστές στο κοινοτικό κατεστημένο) θα πολλαπλασιάζει τις ρωγμές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κάποιοι μπορεί να χαίρονται γι’ αυτό· οι περισσότεροι ανησυχούν και πιθανόν θα είμαστε πολλαπλά χαμένοι από κάθε τέτοια αναστάτωση. Έτσι κι αλλιώς, θα μας στοιχίσει ακριβά η απόφαση να μην αφήσουμε τον Πούτιν και τους Ρώσους να καταστρέψουν τον πολιτισμό της Δύσης.
Η δική μας κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει και την όξυνση των σχέσεων με την προεκλογική Τουρκία, όπου κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να αναζητήσει ο Ερντογάν κάποια πολεμική περιπέτεια που θα του δώσει την ευκαιρία να κατσικωθεί άλλα δύο χρόνια στην καρέκλα του προέδρου.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και μια αξιωματική αντιπολίτευση που ελπίζει να βελτιώσει τις προοπτικές της μέσα από κάθε ευκαιρία για αναταραχή και όχι μέσα από ένα ελκυστικό και πειστικό εκλογικό πρόγραμμα. Απ’ όλα τα σλόγκαν, εκείνο που με εκνευρίζει περισσότερο είναι εκείνο για τη «χούντα Μητσοτάκη». Είναι μέρος ενός σχεδίου που θέλει να περάσει ακόμα και στο εξωτερικό την εικόνα μιας κυβέρνησης που κυβερνά αυταρχικά, περιορίζει την ελευθερία του Τύπου και παρακολουθεί τα τηλέφωνα των πολιτικών της αντιπάλων. Ακόμα και για εκείνο που είπε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, «δεν θα εκλέξουμε μόνο κυβέρνηση αλλά και κυβερνήτη του τόπου», έσπευσε ο κ. Τσίπρας να τον παρομοιάσει με τον Μεταξά.
Αυτά δηλητηριάζουν συνεχώς την ατμόσφαιρα και δίνουν εύκολα αλλά ηλίθια σλόγκαν στους βελάζοντες οπαδούς. Δεν πιστεύω ότι ενισχύουν το κόμμα, εκτός κι αν βοηθάνε να συσπειρώνει τους οπαδούς που δεν έχουν πρόβλημα με εύκολα μανιχαϊστικά διλήμματα. Από την άλλη, δεν ξέρω αν κάνουν τους κεντρώους να αλλάξουν στρατόπεδο. Πιο πειστικός μπορεί να είναι ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει ο Πούτιν κατά της Δύσης, αν τους πείσει ο κ. Τσίπρας ότι το κόμμα του θα τους παράσχει φτηνότερη ενέργεια. Είναι διατεθειμένοι οι ψηφοφόροι να ξεγελαστούν ξανά από τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα;
Διάβαζα προχτές κάποιαν σχολιάστρια στο Facebook που δεν είναι αντισύριζα να λέει ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να επαναλανσάρει το κόμμα του ως ένα ριζοσπαστικό κόμμα που όμως θέλει και μπορεί να κυβερνά γιατί έμαθε από τα λάθη του και αποκήρυξε τις αναχρονιστικές του εμμονές. Δεν είναι η μόνη που απευθύνει παρόμοιες συμβουλές στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης.
Μια τέτοια προσπάθεια θα επέβαλλε επίσης να εγκαταλείψουν τις υπερβολές, τις προφανείς διαστρεβλώσεις της αλήθειας και τα υβριστικά συνθήματα. Εγώ, από την άλλη, δεν θέλω να γίνει καμιά τέτοια προσπάθεια, δεν θέλω να ανέβουν τα ποσοστά του Σύριζα, δεν θέλω να ξεγελάσει κανέναν ότι αποτελεί σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα. Ίσως ωστόσο το χρειάζεται η χώρα.
Στο ίδιο πλαίσιο σκέψης δεν ενοχλούμαι ιδιαίτερα από το σύνθημα που μοιράστηκε στα τρόλια του κόμματος για να βρίζουν τον πρωθυπουργό (ξέρετε, αυτό που προκάλεσε μέχρι και δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου για εξαχρείωση). Απευθύνεται στα χειρότερα ένστικτα των οπαδών και μάλλον διώχνει παρά προσελκύει αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Ξέρω ότι το κόμμα δεν εκπροσωπείται μονάχα από τη σκέψη και το στιλ Τσίπρα ή Πολάκη, αλλά δεν βλέπω και καμιά πιο σοβαρή προσπάθεια να αλλάξει το κλίμα. Πόσο συμφωνεί ο Τσακαλώτος ή ο Ξυδάκης με αυτόν τον ξεπεσμό;
Υπάρχουν φίλοι ή μέλη του Σύριζα, των οποίων γνωρίζω την παιδεία, από τους οποίους περίμενα να εκπαιδεύουν τους οπαδούς του κόμματος στον ορθό λόγο, στο εύστοχο επιχείρημα, στην εποικοδομητική αντιπαράθεση, και που θα περίμενα να στηλιτεύουν κάθε συμπεριφορά τσογλανιού που υποβαθμίζει την ποιότητα του πολιτικού λόγου και σπρώχνει τις παρατάξεις στο μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Με θλίβει όταν βλέπω αυτά τα άτομα να κραδαίνουν το λάβαρο με το υβριστικό σύνθημα δίπλα στο όποιο κωλόπαιδο το πρωτοσήκωσε.
Αυτό το μίσος είναι οικτρά παράταιρο με την εντύπωση που έχει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ακόμα και μη οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, για το έργο και τις επιτυχίες του πρωθυπουργού σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ταυτόχρονα η έκφραση αυτού του μίσους είναι προσβλητική για όλους εμάς τους άλλους της διαφορετικής άποψης. Όμως αυτό το μίσος τελικά αποκαλύπτει πολλά για τη διαβρωτική επίδραση του φανατισμού που κατατρώει χαρακτήρες. Κρίμα.
Η δική μας κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει και την όξυνση των σχέσεων με την προεκλογική Τουρκία, όπου κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να αναζητήσει ο Ερντογάν κάποια πολεμική περιπέτεια που θα του δώσει την ευκαιρία να κατσικωθεί άλλα δύο χρόνια στην καρέκλα του προέδρου.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και μια αξιωματική αντιπολίτευση που ελπίζει να βελτιώσει τις προοπτικές της μέσα από κάθε ευκαιρία για αναταραχή και όχι μέσα από ένα ελκυστικό και πειστικό εκλογικό πρόγραμμα. Απ’ όλα τα σλόγκαν, εκείνο που με εκνευρίζει περισσότερο είναι εκείνο για τη «χούντα Μητσοτάκη». Είναι μέρος ενός σχεδίου που θέλει να περάσει ακόμα και στο εξωτερικό την εικόνα μιας κυβέρνησης που κυβερνά αυταρχικά, περιορίζει την ελευθερία του Τύπου και παρακολουθεί τα τηλέφωνα των πολιτικών της αντιπάλων. Ακόμα και για εκείνο που είπε ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ, «δεν θα εκλέξουμε μόνο κυβέρνηση αλλά και κυβερνήτη του τόπου», έσπευσε ο κ. Τσίπρας να τον παρομοιάσει με τον Μεταξά.
Αυτά δηλητηριάζουν συνεχώς την ατμόσφαιρα και δίνουν εύκολα αλλά ηλίθια σλόγκαν στους βελάζοντες οπαδούς. Δεν πιστεύω ότι ενισχύουν το κόμμα, εκτός κι αν βοηθάνε να συσπειρώνει τους οπαδούς που δεν έχουν πρόβλημα με εύκολα μανιχαϊστικά διλήμματα. Από την άλλη, δεν ξέρω αν κάνουν τους κεντρώους να αλλάξουν στρατόπεδο. Πιο πειστικός μπορεί να είναι ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει ο Πούτιν κατά της Δύσης, αν τους πείσει ο κ. Τσίπρας ότι το κόμμα του θα τους παράσχει φτηνότερη ενέργεια. Είναι διατεθειμένοι οι ψηφοφόροι να ξεγελαστούν ξανά από τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα;
Διάβαζα προχτές κάποιαν σχολιάστρια στο Facebook που δεν είναι αντισύριζα να λέει ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να επαναλανσάρει το κόμμα του ως ένα ριζοσπαστικό κόμμα που όμως θέλει και μπορεί να κυβερνά γιατί έμαθε από τα λάθη του και αποκήρυξε τις αναχρονιστικές του εμμονές. Δεν είναι η μόνη που απευθύνει παρόμοιες συμβουλές στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης.
Μια τέτοια προσπάθεια θα επέβαλλε επίσης να εγκαταλείψουν τις υπερβολές, τις προφανείς διαστρεβλώσεις της αλήθειας και τα υβριστικά συνθήματα. Εγώ, από την άλλη, δεν θέλω να γίνει καμιά τέτοια προσπάθεια, δεν θέλω να ανέβουν τα ποσοστά του Σύριζα, δεν θέλω να ξεγελάσει κανέναν ότι αποτελεί σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα. Ίσως ωστόσο το χρειάζεται η χώρα.
Στο ίδιο πλαίσιο σκέψης δεν ενοχλούμαι ιδιαίτερα από το σύνθημα που μοιράστηκε στα τρόλια του κόμματος για να βρίζουν τον πρωθυπουργό (ξέρετε, αυτό που προκάλεσε μέχρι και δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου για εξαχρείωση). Απευθύνεται στα χειρότερα ένστικτα των οπαδών και μάλλον διώχνει παρά προσελκύει αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Ξέρω ότι το κόμμα δεν εκπροσωπείται μονάχα από τη σκέψη και το στιλ Τσίπρα ή Πολάκη, αλλά δεν βλέπω και καμιά πιο σοβαρή προσπάθεια να αλλάξει το κλίμα. Πόσο συμφωνεί ο Τσακαλώτος ή ο Ξυδάκης με αυτόν τον ξεπεσμό;
Υπάρχουν φίλοι ή μέλη του Σύριζα, των οποίων γνωρίζω την παιδεία, από τους οποίους περίμενα να εκπαιδεύουν τους οπαδούς του κόμματος στον ορθό λόγο, στο εύστοχο επιχείρημα, στην εποικοδομητική αντιπαράθεση, και που θα περίμενα να στηλιτεύουν κάθε συμπεριφορά τσογλανιού που υποβαθμίζει την ποιότητα του πολιτικού λόγου και σπρώχνει τις παρατάξεις στο μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Με θλίβει όταν βλέπω αυτά τα άτομα να κραδαίνουν το λάβαρο με το υβριστικό σύνθημα δίπλα στο όποιο κωλόπαιδο το πρωτοσήκωσε.
Αυτό το μίσος είναι οικτρά παράταιρο με την εντύπωση που έχει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ακόμα και μη οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, για το έργο και τις επιτυχίες του πρωθυπουργού σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Ταυτόχρονα η έκφραση αυτού του μίσους είναι προσβλητική για όλους εμάς τους άλλους της διαφορετικής άποψης. Όμως αυτό το μίσος τελικά αποκαλύπτει πολλά για τη διαβρωτική επίδραση του φανατισμού που κατατρώει χαρακτήρες. Κρίμα.
