Καλημέρα, καλωσήρθες.
Κάποιοι λένε ότι θα έπρεπε στο μονοτονικό να κρατήσουμε τη δασεία για να καταλαβαίνουμε γιατί αλλάζουν κάποια γράμματα στη σύνθεση, π.χ.
κατά + ολικός > καθολικός, από + ήλιος > αφήλιον. Ορίστε, λένε, την κρατάνε οι ξένοι, π.χ.
hologram, hero, hyper. Όμως, είτε γράφουμε τη δασεία πάνω στη λέξη είτε ξέρουμε ότι κάποιες λέξεις προφέρονταν με έναν δασύ φθόγγο στην αρχή και προκαλούσαν τις αλλαγές που προκαλούσαν, σήμερα τις προφέρουμε χωρίς τον δασύ φθόγγο. Καλό είναι να μαθαίνουμε ποιες ήταν οι δασυνόμενες για να καταλαβαίνουμε τις παλιές αλλαγές που είπα. Μπορούμε να τις μαθαίνουμε παπαγαλία (π.χ.
Δασυνόμενες §160) ή με έμμεσο τρόπο (π.χ. αφού λέμε
καθόλου, το
όλο είχε δασεία· ή, αφού η αγγλική λέξη είναι
hologram, το
όλο είχε δασεία).
Η βαρεία δεν είχε καμία απολύτως επίδραση στον τρόπο που διαμορφώθηκε η γλώσσα. Ακόμα και όταν γράφαμε στο πολυτονικό, τη βαρεία δεν τη χρησιμοποιούσαμε. Την έβαζαν οι τυπογράφοι, που ήξεραν τους κανόνες καλύτερα από τους συγγραφείς. Στην αρχή ο ρόλος της ήταν σαν το ρόλο της ψιλής. Έβαζαν ψιλή εκεί που δεν έβαζαν δασεία. Έβαζαν βαρεία εκεί που δεν έβαζαν οξεία ή περισπωμένη. Έπειτα άλλαξε αυτό και έβαζαν βαρεία στην τελευταία συλλαβή. Όλα αυτά δεν είχαν καμία σχέση με τον τρόπο που οι Έλληνες πρόφεραν τη γλώσσα τους. Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή οι τυπογράφοι πέταξαν τη βαρεία. Και κάποια στιγμή πετάξαμε όλα τα άχρηστα σημεία και κρατήσαμε μόνο την οξεία που μας χρειάζεται.