Η παρουσία μου στο πολιτικό κομμάτι του φόρουμ μας είναι πολύ περιορισμένη, γι' αυτό και δίκαια θα αναρωτηθούν όσοι με ξέρουν ποιος είναι ο λόγος που αποφάσισα ξαφνικά να αναρτήσω κάτι εδώ. Το κάνω γιατι σήμερα το πρωί κάτι με λύπησε, και με λύπησε πολύ. Όταν λέω πολύ, εννοώ πέρα από τα όρια. Και εξηγούμαι: Πρωινό του Σαββάτου, στην ανάγνωση των ειδήσεων, με υποδέχτηκε πρωτοσέλιδο της Αυγής με τίτλο Οι εγγαστρίμυθοι του εκφασισμού. Εκεί ο συντάκτης του, προχωρώντας πολύ πιο πέρα από την τακτική του να επιβάλει το διαχωρισμό των Ελλήνων σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» (διαχωρισμό που δεν τον θεωρώ διόλου αυταπόδεικτο, ή για να είμαι ακριβέστερος, τον θεωρώ έως ένα βαθμό εννοιολογικά εσφαλμένο και ώς πολύ βαθμό αυθαίρετο --αλλά τέλος πάντων δεν το συζητώ γιατί δεν είναι το ζήτημα να πείσω εκείνον ή και κανέναν άλλον επ' αυτού), προχωρώντας λοιπόν, αποφαίνεται ότι στη σημερινή Ελλάδα δεν μπορείς να είσαι κατά του φασισμού εφόσον δεν είσαι κατά των μνημονίων.
Κρίμα. Με λυπεί πολύ αυτή η άποψη. Όχι τόσο (ή όχι μόνο) επειδή αυτού του είδους οι αποκλεισμοί θυμίζουν παλιές εποχές των κακών σελίδων της ιστορίας της Αριστεράς, αλλά γιατί ο συντάκτης φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι με το μέτρο αυτό σύγκρισης που μεταχειρίζεται μαζεύει εκ δεξιών, με τα πρόβατα, καμπόσους που η θέση τους θα ήταν εξάπαντος με τα ερίφια.
Υ.Γ. Το σημείωμα αυτό δεν το αναρτώ για να προκαλέσω διάλογο, δεν ζητώ να πάρω απαντήσεις. Απλά ήθελα να το σημειώσω.
Ο αντιφασισμός της εποχής μας είναι υπαρκτός όσο φέρει ως σφραγίδα των καταβολών του την αντίθεσή του στα Μνημόνια και την αντίσταση στον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό. Αυτή η παραδοχή δεν αντιβαίνει στον χαρακτήρα ενός αντιφασιστικού μετώπου, αντιθέτως αναβαθμίζει το λαϊκό έρεισμα, χωρίς να παραδίδει τις αμφισημίες του σε καταστροφικές αυταπάτες. Δεν χωράει σε κανέναν αντιφασισμό το νεοσυντηρητικό μνημονιακό νεφέλωμα, από το οποίο αναδύεται ο φασισμός. Δεν μοιράζεται ο αντιφασισμός της εποχής μας τους ίδιους ορίζοντες προσδοκιών με τους εγγαστρίμυθους του εκφασισμού.
Αν καταλαβαίνω σωστά, ο συντάκτης αρνείται την αντιφασιστική στάση σε όποιον δεν συγκαταλέγεται με τα δικά του (του συντάκτη) τα κριτήρια στο στρατόπεδο των «αντιμνημονιακών» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)! Αν δεν συντρέχει αυτό, δεν σου αναγνωρίζεται ότι μπορείς σήμερα να αντιτίθεσαι στο φασισμό.Κρίμα. Με λυπεί πολύ αυτή η άποψη. Όχι τόσο (ή όχι μόνο) επειδή αυτού του είδους οι αποκλεισμοί θυμίζουν παλιές εποχές των κακών σελίδων της ιστορίας της Αριστεράς, αλλά γιατί ο συντάκτης φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ότι με το μέτρο αυτό σύγκρισης που μεταχειρίζεται μαζεύει εκ δεξιών, με τα πρόβατα, καμπόσους που η θέση τους θα ήταν εξάπαντος με τα ερίφια.
Υ.Γ. Το σημείωμα αυτό δεν το αναρτώ για να προκαλέσω διάλογο, δεν ζητώ να πάρω απαντήσεις. Απλά ήθελα να το σημειώσω.
