Παλιά, πριν το ίντερνετ, μάζευα εφημερίδες. Ποτέ δεν προλάβαινα να τις ξεκοκαλίσω, κυρίως να διαβάσω όλα τα άρθρα που ήθελα, οπότε τις σώριαζα σ’ ένα μέρος. Κάθε λογικός άνθρωπος που θα μπορούσε να αντιληφθεί την αριθμητική της ζωής του θα συνειδητοποιούσε ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να βρει χρόνο και για τα τρέχοντα και για τα σωρευμένα. (Θα ήταν σαν να θέλεις να εξοφλήσεις το χρέος σου ενώ δημιουργείς νέο χρέος κάθε τόσο.)
Πριν έρθει το ίντερνετ, που ξεκαθάρισε αυτό το ζήτημα με τρόπο καταλυτικό, τη λύση την έδιναν οι μετακομίσεις. Κάποιες εφημερίδες γίνονταν περιτύλιγμα, οι περισσότερες πετάγονταν. Υπήρχε ωστόσο και η εκλογίκευση, σαν παρηγοριά και συνειδητοποίηση της αριθμητικής της ζωής μας: μα τι να τις κάνεις πια τις εφημερίδες, που όλες οι απόψεις που εκφράζονταν στη δίνη της επικαιρότητας ανήκουν πια στην ιστορία;
Έτσι και με την Ουκρανία. Λόγω αυξημένων πιέσεων όλο αυτό τον καιρό, έχω μια αδρότατη αντίληψη τού τι συμβαίνει εκεί, αφού ακόμα και τις ειδήσεις τις παρακολουθώ με μισό αφτί. Χάρηκα που ξεκινήσατε νήμα και βάλατε και άρθρα που κάπως σουμάρουν τα πράγματα. Έπειτα σκέφτηκα: μέχρι να χαλαρώσεις εσύ, μπορεί το ζήτημα να ανήκει πια στην ιστορία.
Το ελπίζω. Ταυτόχρονα, κάποια διαίσθηση μού λέει ότι δεν θα περάσει όλη αυτή η υπόθεση τόσο γρήγορα στην ιστορία.