Το ζήτημα των καλλιστείων δεν το ξέρω και γενικά δεν θα διαφωνήσω, αλλά δεν αναφερόμουν σ' αυτό. Κυρίως αναφερόμουν στο μήνυμά σου #28 για τον πανικό και την ανασφάλεια. Και, συμφωνώντας μ' αυτό, λέω πως ενδεχομένως να μην είναι μόνο θέμα υπερβολής ή κατάχρησης, όπως λέει μετά ο Costas, αλλά και θέμα ουσίας. Πώς δηλαδή μια κοινωνία, όχι μόνο η Αγγλία βέβαια, αντιμετωπίζει τα προβλήματά της (όχι μόνο την παιδεραστία: διάβασα κάποια στιγμή πως σ' έναν δήμο του Λονδίνου σκόπευαν να βάλουν κάμερες στα σπίτια οικογενειών που είναι πιθανόν να αμελούν τα παιδιά τους, ώστε να μπορούν να έχουν αποδείξεις για την τιμωρία τους). Άρα μια στάση που λέει, δεν μ' ενδιαφέρουν οι κοινωνικές αιτίες, μ' ενδιαφέρει ποιος έχει την αποκλίνουσα συμπεριφορά, θα τον κλείσω στη φυλακή/στο ίδρυμα/στο σπίτι του και τελειώσαμε. Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον πως, παρά το γεγονός ότι ο μεμονωμένος φωτογράφος -είτε επαγγελματίας, είτε ερασιτέχνης, ακόμα κι ο γονιός που βγάζει φωτογραφίες το παιδί του- μπορεί να θεωρηθεί κίνδυνος, οι χιλιάδες κάμερες στους δρόμους -ο μεγάλος αδελφός- θεωρούνται τελείως ακίνδυνες.
Συγνώμη για τη διακοπή στη ροή της συζήτησης.
