Δεν είναι καμιά εμβριθής ανάλυση το χτεσινό «ξέσπασμα» της Ξένιας Κουναλάκη (Καθημερινή, 6/11/2014) αλλά συνοψίζει με τον τρόπο του την αγωνία του κεντροαριστερού ψηφοφόρου καθώς παρακολουθεί τη διάλυση του κεντρώου και κεντροαριστερού χώρου, ενώ ταυτόχρονα ο Σύριζα δεν έχει πείσει αρκετούς ότι μετακινείται σε ρεαλιστικές μεταρρυθμιστικές θέσεις. Έχουν γραφτεί άπειρα κείμενα για το θέμα, η Κουναλάκη κατέθεσε τη δική της αγωνία, αλλά τίποτα δεν εμποδίζει να καταθέσουμε κι εμείς τη δική μας εδώ.
ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ
Έπεσε η «Ελιά» στο «Ποτάμι»
Θα το γράψω λίγο χοντροκομμένα γιατί έχει εξαντληθεί η υπομονή — η δική μου και πολλών άλλων. Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια να επιδείξουν διάθεση συνεννόησης οι ηγέτες Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στο Προεδρικό Μέγαρο, οι διαφορές των δύο βασικών στρατοπέδων είναι αγεφύρωτες και αν υπάρξει η ανάγκη να συγκροτηθεί μεγάλος συνασπισμός, το πιθανότερο είναι πως θα έχει παραλυτικές επιπτώσεις για την πολιτική ζωή και την οικονομία. Ανάμεσα στους δύο πόλους υπάρχει ένας δυναμικός χώρος που τρώει τις σάρκες του. ΠΑΣΟΚ (Δημοκρατική Παράταξη ή όπως αλλιώς θέλουμε να βαφτίσουμε το ιστορικό κόμμα που έχει επωμιστεί το βασικό πολιτικό κόστος της κρίσης), «Ποτάμι» (ένα ορμητικό κόμμα με κινηματικό χαρακτήρα, αλλά χαλαρή δομή που μπορεί να ξεφουσκώσει ώς τις εκλογές), ΔΗΜΑΡ (ή ό,τι απέμεινε από αυτήν), κόμμα Λυκούδη (όπως έχει βαφτιστεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις) και μερικές δεκάδες χιλιάδες απελπισμένοι πολίτες που βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο από τους ηλίθιους αρχηγισμούς και τις ανύπαρκτες διαφορές μεταξύ των προαναφερθέντων σχηματισμών.
Εχουμε και λέμε: ο Ευάγγελος Βενιζέλος καλό θα ήταν να φύγει, δεν τραβάει, είναι ο αντιδημοφιλέστερος πολιτικός ηγέτης με εξαίρεση τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Προσωπικά μου είναι τρομερά συμπαθής, είναι ωραίος τύπος με χιούμορ και γοητεία, έχει τη δυνατότητα να μιλάει για τα πάντα, από νομικά μέχρι λογοτεχνία, αλλά για αρχηγός δεν κάνει. Διχάζει μέχρι και το δικό του κόμμα. Ας κάνει τόπο στα νιάτα και ειδικά σε κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να επαναπατρίσει και τους ΓΑΠικούς, να τελειώνουμε.
Το «Ποτάμι» δεν χρειάζεται να αλλάξει πολλά. Οσο κι αν εκνευρίζονται οι όμοροι χώροι, είναι σαφές ότι έχει μομέντουμ. Ο,τι κάνει συγκεντρώνει το ενδιαφέρον, έχει καταφέρει να γίνει της μόδας, κάτι που είναι δύσκολο να ειπωθεί για οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει επικοινωνιακό χάρισμα, οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν είναι σοβαροί, οι θέσεις είναι εσκεμμένα αόριστες, αλλά ακόμη κι αυτό είναι θεμιτό όταν η προσπάθεια είναι η συσπείρωση των ανέστιων ψηφοφόρων μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό πρόβλημά του είναι πως είναι λίγο χύμα και γι’ αυτό καλά θα έκανε να εκμεταλλευτεί λίγη από την οργανωτική δομή των παγιωμένων κομμάτων.
Η ΔΗΜΑΡ, αν δεν σταματήσει άμεσα το φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να χάσει και το 1,2% των ευρωεκλογών. Κι ο Σπύρος Λυκούδης, ένας γλυκός και αξιοπρεπής πολιτικός, θα μπορούσε να παίξει ρόλο ιστορικού γεφυροποιού αφού το βασικό του πλεονέκτημα είναι η ανιδιοτέλεια κι ο αδιαφιλονίκητος σεβασμός που απολαμβάνει σε όλους τους προαναφερθέντες σχηματισμούς. Ας συγκροτήσουν, λοιπόν, όλοι μαζί έναν ενιαίο χώρο υπό τον Λυκούδη, που θα τον ονομάσουν «Έπεσε η Ελιά στο Ποτάμι και παρέσυρε τη ΔΗΜΑΡ» κι ας μας το ανακοινώσουν δύο βδομάδες πριν από την αναμέτρηση για να μην προλάβει να τσακωθεί ο Μπίστης με τον Κουβέλη.
ΞΕΝΙΑ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ
Έπεσε η «Ελιά» στο «Ποτάμι»
Θα το γράψω λίγο χοντροκομμένα γιατί έχει εξαντληθεί η υπομονή — η δική μου και πολλών άλλων. Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια να επιδείξουν διάθεση συνεννόησης οι ηγέτες Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στο Προεδρικό Μέγαρο, οι διαφορές των δύο βασικών στρατοπέδων είναι αγεφύρωτες και αν υπάρξει η ανάγκη να συγκροτηθεί μεγάλος συνασπισμός, το πιθανότερο είναι πως θα έχει παραλυτικές επιπτώσεις για την πολιτική ζωή και την οικονομία. Ανάμεσα στους δύο πόλους υπάρχει ένας δυναμικός χώρος που τρώει τις σάρκες του. ΠΑΣΟΚ (Δημοκρατική Παράταξη ή όπως αλλιώς θέλουμε να βαφτίσουμε το ιστορικό κόμμα που έχει επωμιστεί το βασικό πολιτικό κόστος της κρίσης), «Ποτάμι» (ένα ορμητικό κόμμα με κινηματικό χαρακτήρα, αλλά χαλαρή δομή που μπορεί να ξεφουσκώσει ώς τις εκλογές), ΔΗΜΑΡ (ή ό,τι απέμεινε από αυτήν), κόμμα Λυκούδη (όπως έχει βαφτιστεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις) και μερικές δεκάδες χιλιάδες απελπισμένοι πολίτες που βαράνε το κεφάλι τους στον τοίχο από τους ηλίθιους αρχηγισμούς και τις ανύπαρκτες διαφορές μεταξύ των προαναφερθέντων σχηματισμών.
Εχουμε και λέμε: ο Ευάγγελος Βενιζέλος καλό θα ήταν να φύγει, δεν τραβάει, είναι ο αντιδημοφιλέστερος πολιτικός ηγέτης με εξαίρεση τον Νίκο Μιχαλολιάκο. Προσωπικά μου είναι τρομερά συμπαθής, είναι ωραίος τύπος με χιούμορ και γοητεία, έχει τη δυνατότητα να μιλάει για τα πάντα, από νομικά μέχρι λογοτεχνία, αλλά για αρχηγός δεν κάνει. Διχάζει μέχρι και το δικό του κόμμα. Ας κάνει τόπο στα νιάτα και ειδικά σε κάποιο πρόσωπο που θα μπορούσε να επαναπατρίσει και τους ΓΑΠικούς, να τελειώνουμε.
Το «Ποτάμι» δεν χρειάζεται να αλλάξει πολλά. Οσο κι αν εκνευρίζονται οι όμοροι χώροι, είναι σαφές ότι έχει μομέντουμ. Ο,τι κάνει συγκεντρώνει το ενδιαφέρον, έχει καταφέρει να γίνει της μόδας, κάτι που είναι δύσκολο να ειπωθεί για οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει επικοινωνιακό χάρισμα, οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν είναι σοβαροί, οι θέσεις είναι εσκεμμένα αόριστες, αλλά ακόμη κι αυτό είναι θεμιτό όταν η προσπάθεια είναι η συσπείρωση των ανέστιων ψηφοφόρων μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό πρόβλημά του είναι πως είναι λίγο χύμα και γι’ αυτό καλά θα έκανε να εκμεταλλευτεί λίγη από την οργανωτική δομή των παγιωμένων κομμάτων.
Η ΔΗΜΑΡ, αν δεν σταματήσει άμεσα το φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να χάσει και το 1,2% των ευρωεκλογών. Κι ο Σπύρος Λυκούδης, ένας γλυκός και αξιοπρεπής πολιτικός, θα μπορούσε να παίξει ρόλο ιστορικού γεφυροποιού αφού το βασικό του πλεονέκτημα είναι η ανιδιοτέλεια κι ο αδιαφιλονίκητος σεβασμός που απολαμβάνει σε όλους τους προαναφερθέντες σχηματισμούς. Ας συγκροτήσουν, λοιπόν, όλοι μαζί έναν ενιαίο χώρο υπό τον Λυκούδη, που θα τον ονομάσουν «Έπεσε η Ελιά στο Ποτάμι και παρέσυρε τη ΔΗΜΑΡ» κι ας μας το ανακοινώσουν δύο βδομάδες πριν από την αναμέτρηση για να μην προλάβει να τσακωθεί ο Μπίστης με τον Κουβέλη.
