Θα συμφωνήσω ότι τα περισσότερα από τα παραδείγματα "γενικών" που αποδοκιμάστηκαν σε αυτό το νήμα είναι πράγματι για κλάματα. Πιστεύω ότι η αιτία αυτών των ατυχών χρήσεων, συνάμα με την καθαρεύουσα διάθεση των χρηστών (για να δείξουν πως μιλάνε καλύτερα και πλουσιότερα ελληνικά, και άρα διακρίνονται από τους υπολοίπους, την πλέμπα, κλπ. Βλ. σχετικά Pierre Bourdieu αλλά και Σπύρος Μοσχονάς), είναι η φτωχή αίσθηση της γλώσσας, η απουσία ισχυρού γλωσσικού αισθητηρίου. Με αυτούς, όσους κανόνες και ρυθμίσεις και αν κατεβάσουμε, δεν θα καταφέρουμε τίποτα. Αυτό το μίγμα ("επιθυμία διάκρισης"-"απουσία γλωσσικού αισθητηρίου") είναι εκρηκτικό και, βέβαια, η πάθησή τους αγιάτρευτη. Θα μάθουν τα περί των "γενικών", αλλά θα μας βγουν με άλλες συναφείς, αδόκιμες και ημαρτημένες χρήσεις. Η αμουσία δεν διορθώνεται ούτε η βαθύτατη επιθυμία του άλλου να διακριθεί.
Και κάτι ακόμη: μήπως η δική μας προθυμία διόρθωσης (συχνά με σαρκασμό) αυτών των ατυχέστατων χρήσεων αποτελεί τελικά επιθυμία "διάκρισης", έστω και υπό άλλη, ορθότερη και "νομιμότερη", μορφή; Δεν αναφέρομαι στις πολλές ψύχραιμες και χρήσιμες υποδείξεις που έγιναν σε αυτό το νήμα, αλλά στη συστηματική λαθοθηρία και τη συνοδεύουσα ειρωνεία ή και χλεύη που χαρακτηρίζει πολλές διορθωτικές στήλες.
