Οι πτώσεις στα βιβλία γραμματικής

[christine]

Κυκλοφορούν μερικά βιβλία γραμματικής που γράφουν τις πτώσεις με αυτή τη σειρά: ονομαστική, αιτιατική, γενική, κλητική.
Θυμάμαι ότι στο σχολείο μαθαίναμε "ονομαστική-γενική" και όχι "ονομαστική-αιτιατική". Έχει αλλάξει κάτι (πάλι) ή οι συγγραφείς αντιγράφουν τη γραμματική άλλης γλώσσας;

Για παράδειγμα:

 

[nickel]

Καλημέρα. Απο μια άποψη έχει τη λογική της η αλλαγή: στα μισά (εντελώς χοντρικά) ονόματα η ονομαστική είναι ίδια με την αιτιατική. Και γενικά είναι ωραίο να βλέπεις σε ποια ονόματα η ονομαστική είναι ίδια με την αιτιατική. Ποτέ δεν είναι ίδια με τη γενική στα κλινόμενα.
Από την άλλη, από τη στιγμή που τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο τη σειρά Ονομαστική - Γενική - Αιτιατική - Κλητική, είναι λίγο χαζό να την αλλάζεις.

 

[christine]

Μπορεί να το κάνουν γι' αυτόν τον λόγο. Δεν το είχα σκεφτεί.

 

[Earion]

Πάντως βοηθάει καλύτερα η σειρά ονομαστική-γενική, γιατί δίνει αμέσως το παράδειγμα κλίσης. Γι' αυτό λέμε:
"ο δρόμος—του δρόμου", "η χαρά—της χαράς". Το ίδιο κάναμε και στα αρχαία ελληνικά και στα λατινικά, για να θυμόμαστε την κλίση ("senatus—senatus").

 

[SBE]

Στα γερμανικά όλα τα βιβλία μου είχαν την αιτιατική μετά την ονομαστική και ίσως αυτό να ήταν κι ένας από τους λόγους που είμαι σκράπας στα γερμανικά.

 

[Duke_of_Waltham]

Κι εγώ τη σειρά ονομαστική–αιτιατική–δοτική–γενική βρίσκω συχνά στα γερμανικά· το πρόσεξα επειδή αυτή ακριβώς είναι η σειρά με την οποία διδάσκονται οι πτώσεις. (Ξεκίνησα (πάλι) μαθήματα πέρυσι, οπότε αναφέρομαι σε τρέχουσες πρακτικές.)