Ξεφύλλισα όλο το βιβλίο και διάβασα αρκετές σελίδες του, επιδιώκοντας να καταλάβω σε ποιους απευθύνεται και τι επιδιώκει. Θα καταθέσω εδώ τα θετικά (αλλά και τα αρνητικά) σχόλια που θα μπορούσα να κάνω για το ψαχνό του βιβλίου, για να μην αφήσω τις αστοχίες που είδατε στο αρχικό μήνυμα να διαμορφώσουν την άποψή μας για αυτό. Δεν είμαι βέβαιος ότι θα μπορέσω να σας το περιγράψω με ακρίβεια αν δεν προσθέσω δυο-τρεις αντιπροσωπευτικές σελίδες του, πράγμα που θα έπρεπε να έχει ήδη κάνει ο εκδότης στη
σελίδα του βιβλίου.
Αλλά, με αυτή την ευκαιρία (και επειδή δεν έχω τελειώσει με τα εισαγωγικά): Αυτή τη στιγμή η ιστοσελίδα του βιβλίου το περιγράφει αρχίζοντας ως εξής:
Το βιβλίο αυτό δεν είναι λεξικό, ούτε έχει σκοπό να εμπλακεί στον χώρο της γλωσσολογίας. Στόχος του είναι, απλώς, να δείξει, να επιβεβαιώσει στις νεότερες γενιές ότι η νέα ελληνική, η γλώσσα που μιλάμε, είναι μια γλώσσα ζωντανή, κάτι που διαπιστώνεται μέσα από κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας, από τις ονομασίες των φαγητών, των ρούχων, των παιχνιδιών, των εθίμων μας, μόνο που η πλειονότητα των Νεοελλήνων το αγνοεί.
Ανήκετε στην πλειονότητα των Νεοελλήνων που αγνοεί ότι η νέα ελληνική είναι μια γλώσσα ζωντανή;
Λείπει δυστυχώς από την ιστοσελίδα μια φράση-κλειδί την οποία θα βρούμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «μια γλώσσα ζωντανή, στενά συνδεδεμένη με το παρελθόν της». Αυτή τη σύνδεση με το παρελθόν της επιχειρεί το βιβλίο, αλλά ο τρόπος που το κάνει είναι ανάποδος. Μένει ο αναγνώστης με την εντύπωση ότι θέλει να δείξει τη σύνδεση της αρχαίας με τη νέα ελληνική, να αποδείξει ότι η αρχαία ελληνική είναι «μια γλώσσα ζωντανή». Θα το εξηγήσω σε επόμενο μήνυμα.
Πριν απ’ αυτό θέλω να δω τη δεύτερη παράγραφο της σημερινής ιστοσελίδας:
Θα πρέπει επίσης να επισημανθεί πως σκοπός του βιβλίου δεν είναι να αποδειχτεί ότι η ελληνική είναι ανώτερη γλώσσα, μιας και η σύγχρονη γλωσσολογία δέχεται πως δεν υπάρχουν «ανώτερες» και «κατώτερες». Είναι χρέος μας όμως να συνειδητοποιήσουμε πως είναι μια γλώσσα ξεχωριστή, που προσέφερε στον παγκόσμιο πνευματικό πολιτισμό.
Η παράγραφος αυτή μοιάζει να θέλει να προλάβει κάποια μομφή. Ωστόσο, το μέγιστο μέρος του βιβλίου, αν εξαιρέσουμε τις εισαγωγικές σελίδες (μέχρι τη σελ. 27), δεν αποπνέει αρχαιολατρική υπερβολή. Θα αρκούσε λίγη προσοχή εκεί, στον «προθάλαμο» του βιβλίου. Τι χρειάζονται, αλήθεια, απρόσεκτες διατυπώσεις όπως «Από την ελληνική προέκυψε η λατινική […] και όλες οι λατινογενείς και σλαβικές γλώσσες»; Τι χρειάζονται οι ομιλίες του Ζολώτα με ελληνικές λέξεις της αγγλικής, που είναι καλές για μια πλακίτσα σε διεθνή βήματα, αλλά γλωσσολογικές γελοιότητες κατά τ’ άλλα; Τι δουλειά έχουν τέσσερις σελίδες με αγγλικές λέξεις ελληνικής προέλευσης ξεσηκωμένες λέξη προς λέξη από τις σελίδες του Α.Γ. Κρασανάκη — μαζί με τις αναπόφευκτες παρετυμολογίες. (Ελληνικής προέλευσης το
all και το
call; Ο
pariah της Ινδίας; Η
Reyna ποια είναι; Θα βρείτε κι άλλες παρετυμολογίες
εκεί, όχι πολλές αλλά ωραίες.)
Για να είμαι δίκαιος προς το υπόλοιπο βιβλίο θα ξεχάσω τις πρώτες 27 σελίδες και θα σας περιγράψω τις υπόλοιπες 366 (συν βιβλιογραφία και ευρετήριο).
Αλλά αυτά για τώρα. Μη σας κουράζω κιόλας.
