Η εισαγωγή των παραμυθιών υπηρετεί, στο μυαλό μου, το μοτίβο «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν...». Αφού ξεκινώ με αυτό το δεδομένο, ο χρονικός προσδιορισμός χώνεται στη μέση και σπάει το κλισέ μου. Στο δικό μου κλισέ ο τοπικός προσδιορισμός είναι παρένθετος και θέλω να το δείξω. Γι' αυτό τον βάζω μέσα σε κόμματα.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα εξωτικό νησί, ζούσε ένας παράξενος ελέφαντας.
Χωρίς να θέλω να πω ότι ο Παύλος Τσίμας δημιουργεί τους κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε, χάρηκα που διάβασα το χτεσινό του άρθρο στα Νέα και αντιλήφθηκα ότι τον επηρεάζουν παρόμοιες σκέψεις:
Ήταν κάποτε, στη γερμανική πόλη Ουλμ, ένας ράφτης που πίστευε ότι ο άνθρωπος μπορούσε να πετάξει.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5280379/o-rafths-o-ingkrao-o-alekshs/
