Προσωπικά το θεωρώ απαράδεκτο να δίνονται συντάξεις στις άγαμες θυγατέρες, μετά από κάποια ηλικία. Η μάνα μου βγήκε στην σύνταξη στα 45 και πέθανε στα 46 της. Είχε κλείσει 25ετία και δούλευε στο ΙΚΑ. Ένα μεγάλο μέρος της σύνταξής της μοιράστηκε σε εμάς, τα τέκνα, και τον πατέρα μου. Το ποσό φυσικά δεν αντιστοιχούσε στην πλήρη σύνταξη και προσωπικά σταμάτησα να το παίρνω όταν έκλεισα τα 21, σύμφωνα με την τότε ισχύουσα νομοθεσία (δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι από τότε). Ωστόσο η αδερφή μου συνεχίζει να παίρνουν σύνταξη, γιατί είναι ανύπαντρη. Εκτός από αναχρονιστικό, το θεωρώ και αντισυνταγματικό, σαν άνιση μεταχείριση των δύο φύλων. Έχει λογική να δίνεται μέρος της σύνταξης μέχρι το πέρας των σπουδών. Αλλά από εκεί και πέρα είναι παράλογο να δίνονται αυτά τα λεφτά. Ακόμη κι αν ο μακαρίτης/ισσα πλήρωνε για 30-40 χρόνια και δεν πρόλαβε να πάρει τίποτα πίσω, το σύστημα βασίζεται ακριβώς σ' αυτό, δηλαδή σε έναν μέσο όρο προσδόκιμου, που περιλαμβάνει αυτόν που θα πεθάνει στα 60 κι αυτόν που θα πεθάνει στα 100.
Εν ολίγοις, καταλαβαίνω την λογική του νομοθέτη που βασίζεται σε μια παλιότερη εποχή, που η γυναίκα δεν δούλευε και στηριζόταν στον άντρα της και ως εκ τούτου η ανύπαντρη γυναίκα θα τα έβρισκε σκούρα, αλλά δεν ζούμε στο 1930. Εκτός από την προφανή οικονομική ζημιά, αυτό το σύστημα κάνει ζημιά και στους ίδιους τους δικαιούχους, μειώνοντας δραστικά τα κίνητρα να κάνουν κάτι στην ζωή τους, αφού έχουν την συνταξούλα τους.
