Ambrose
¥
Daeman, πολλά παίζουν, αλλά εν προκειμένω αυτό που λέω εγώ είναι πώς τα βλέπουν αυτοί. Ο πολύς ο κόσμος. Τώρα, το ποιος χρωστάει ποιανού είναι μια πονεμένη ιστορία και για άλλο νήμα. Η Ντόιτσε Μπανκ είναι ιδιωτικό κεφάλαιο.
Μήπως να κάψουμε και ομοίωμα της Μέρκελ μπροστά στη γερμανική πρεσβεία;
- Thread starter nickel
- Start date
Daeman, πολλά παίζουν, αλλά εν προκειμένω αυτό που λέω εγώ είναι πώς τα βλέπουν αυτοί. Ο πολύς ο κόσμος. Τώρα, το ποιος χρωστάει ποιανού είναι μια πονεμένη ιστορία και για άλλο νήμα. Η Ντόιτσε Μπανκ είναι ιδιωτικό κεφάλαιο.
Όπως έγραψε και η Porkcastle:
1. Το Focus είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει. Ένα υπερσυντηρητικό λαϊκιστικό περιοδικό, το χειρότερο κτγμ από τα «μεγάλα» γερμανικά.
2. Ο H. Schmidt είναι γνωστός καραγκιοζάκος που ειδικεύεται σε χοντροκομμένα αστεία και λογοπαίγνια κατά πάντων.
ΕΙδικά για το σκετσάκι (μα φοράει δήθεν εσθήτα η γλάστρα του; δεν μπορώ να καταλάβω) είναι πραγματικά πολύ χαμηλού επιπέδου. Ξεκινάει από το ότι οι Έλληνες ανακάλυψαν τον πρωκτικό έρωτα (που οι Γερμανοί δεν το λένε «οθωμανικό», «ελληνικό» το λένε), συνεχίζει με δυο-τρεις κρυάδες που θέλει ώρα να τις αποδώσω λογοπαικτικά (και δεν αξίζει) και καταλήγει στο πραγματικά κακόγουστο φινάλε «να πουλήσουμε την Ελλάδα στην Τουρκία» με την εξίσου κακόγουστη εικόνα. Με το Ιράν δεν μας παραλληλίζει· λέει ότι στρατιωτικά οι Έλληνες μας έσωσαν από τους Πέρσες στη μάχη (sic) της Σαλαμίνας (και κάνει λογοπαίγνια με ένα σαλάμι).
Ας φύγουμε όμως από αυτό το επίπεδο. To γεγονός είναι ότι ακόμη και οι εφημερίδες με μεγάλο ειδικό βάρος, αλλά και σοβαρά ειδησεογραφικά δελτία, έχουν εκτενή ρεπορτάζ και πουθενά δεν υπάρχει κατανόηση για την κατάστασή μας. Όταν στο ειδησεογραφικό κανάλι Ν24 είναι σήμερα το πρωί τρίτη είδηση (πρώτη· ο σεισμός στη Χιλή, δεύτερη· μετάλια στη χειμερινή Ολυμπιάδα) η τηλεδιάσκεψη Ομπάμα-Μέρκελ για την Ελλάδα και η επίσκεψη του Άκερμαν στην Αθήνα, τι να σκεφτούν οι σοβαροί άνθρωποι πέρα από το ότι η Ελλάδα έχει (και είναι) μάλλον μεγάλο πρόβλημα;
Όταν θέτεις σε ένα κοινό το ερώτημα, γιατί να πληρώσουμε εμείς περισσότερους φόρους επειδή οι άλλοι δεν πληρώνουν τους δικούς τους, τι ακριβώς αντίδραση να περιμένουμε; Και ναι, είναι αλήθεια ότι εμείς που είμαστε πονηρεμένοι και μελετάμε τα πράγματα βαθύτερα, υποπτευόμαστε (και σωστά, λέω εγώ) διάφορα παιχνίδια και παιχνιδάκια. Δεν θα ήταν καλύτερο να βρίσκαμε όμως τρόπους να εξασκήσουμε αυτή την έμφυτη οδύσσεια πονηριά μας για να ξεφεσωθούμε λεβέντικα και φιλότιμα --τρόπους πέρα από το να εκβιάζουμε ότι το περιπτεράκι μας θα παρασύρει μαζί του ολόκληρο το mall αν δεν μας φροντίσουν; Και πώς περιμένουμε ότι θα αντιδράσει ένας ισχυρότερος από εμάς αν, επειδή του βρήκαμε το αδύνατο σημείο, τον εκβιάζουμε; Θα χαμογελάσει, θα μας τσιμπήσει το μαγουλάκι, και θα μας πει «α ρε μπαγασάκια, χαλάλι σας»;
Και αφού το ξέρουμε ότι είναι κατώτεροι από εμάς, δεν θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα κατέχονται και από χαμηλά, ποταπά ένστικτα, και ότι θα περιμένουν να μας ανταποδώσουν στα ίσα με την πρώτη ευκαιρία;
1. Το Focus είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει. Ένα υπερσυντηρητικό λαϊκιστικό περιοδικό, το χειρότερο κτγμ από τα «μεγάλα» γερμανικά.
2. Ο H. Schmidt είναι γνωστός καραγκιοζάκος που ειδικεύεται σε χοντροκομμένα αστεία και λογοπαίγνια κατά πάντων.
ΕΙδικά για το σκετσάκι (μα φοράει δήθεν εσθήτα η γλάστρα του; δεν μπορώ να καταλάβω) είναι πραγματικά πολύ χαμηλού επιπέδου. Ξεκινάει από το ότι οι Έλληνες ανακάλυψαν τον πρωκτικό έρωτα (που οι Γερμανοί δεν το λένε «οθωμανικό», «ελληνικό» το λένε), συνεχίζει με δυο-τρεις κρυάδες που θέλει ώρα να τις αποδώσω λογοπαικτικά (και δεν αξίζει) και καταλήγει στο πραγματικά κακόγουστο φινάλε «να πουλήσουμε την Ελλάδα στην Τουρκία» με την εξίσου κακόγουστη εικόνα. Με το Ιράν δεν μας παραλληλίζει· λέει ότι στρατιωτικά οι Έλληνες μας έσωσαν από τους Πέρσες στη μάχη (sic) της Σαλαμίνας (και κάνει λογοπαίγνια με ένα σαλάμι).
Ας φύγουμε όμως από αυτό το επίπεδο. To γεγονός είναι ότι ακόμη και οι εφημερίδες με μεγάλο ειδικό βάρος, αλλά και σοβαρά ειδησεογραφικά δελτία, έχουν εκτενή ρεπορτάζ και πουθενά δεν υπάρχει κατανόηση για την κατάστασή μας. Όταν στο ειδησεογραφικό κανάλι Ν24 είναι σήμερα το πρωί τρίτη είδηση (πρώτη· ο σεισμός στη Χιλή, δεύτερη· μετάλια στη χειμερινή Ολυμπιάδα) η τηλεδιάσκεψη Ομπάμα-Μέρκελ για την Ελλάδα και η επίσκεψη του Άκερμαν στην Αθήνα, τι να σκεφτούν οι σοβαροί άνθρωποι πέρα από το ότι η Ελλάδα έχει (και είναι) μάλλον μεγάλο πρόβλημα;
Όταν θέτεις σε ένα κοινό το ερώτημα, γιατί να πληρώσουμε εμείς περισσότερους φόρους επειδή οι άλλοι δεν πληρώνουν τους δικούς τους, τι ακριβώς αντίδραση να περιμένουμε; Και ναι, είναι αλήθεια ότι εμείς που είμαστε πονηρεμένοι και μελετάμε τα πράγματα βαθύτερα, υποπτευόμαστε (και σωστά, λέω εγώ) διάφορα παιχνίδια και παιχνιδάκια. Δεν θα ήταν καλύτερο να βρίσκαμε όμως τρόπους να εξασκήσουμε αυτή την έμφυτη οδύσσεια πονηριά μας για να ξεφεσωθούμε λεβέντικα και φιλότιμα --τρόπους πέρα από το να εκβιάζουμε ότι το περιπτεράκι μας θα παρασύρει μαζί του ολόκληρο το mall αν δεν μας φροντίσουν; Και πώς περιμένουμε ότι θα αντιδράσει ένας ισχυρότερος από εμάς αν, επειδή του βρήκαμε το αδύνατο σημείο, τον εκβιάζουμε; Θα χαμογελάσει, θα μας τσιμπήσει το μαγουλάκι, και θα μας πει «α ρε μπαγασάκια, χαλάλι σας»;
Και αφού το ξέρουμε ότι είναι κατώτεροι από εμάς, δεν θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα κατέχονται και από χαμηλά, ποταπά ένστικτα, και ότι θα περιμένουν να μας ανταποδώσουν στα ίσα με την πρώτη ευκαιρία;
Η ουσία είναι εδώ κι εδώ.
SBE
¥
Η ουσία θα έλεγα είναι ότι δεν είχαμε ποτέ οργανωμένο σοβαρό τρόπο αντίδρασης στα δημοσιεύματα περί Ελλάδας στις άλλες χώρες ΕΕ. Οι πρεσβείες μας έχουν εκπρόσωπο τύπου, όλες σχεδόν, αλλά δεν ξέρω με τι ασχολείται. Όπως επίσης στο παρελθόν έχουμε ξοδέψει αρκετά σε μισθούς για διάφορους που θα βελτίωναν την εικόνα της χώρας έξω και καμία διαφορά δεν είδα. Δεν αρκεί να το παίζουμε η σιωπή μου προς απάντησή σας, ούτε να επαφίεται το κράτος για τέτοια θέματα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που συχνά έχει χειρότερα αποτελέσματα (εδώ, το ότι ξεφεύγουμε από το θέμα και αρχίζουμε να μιλάμε για πολεμικές αποζημιώσεις κλπκλπ).
Δόκτορα, διακρίνω μια ηττοπάθεια. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο ξέρεις πώς λειτουργεί ο τύπος. Τα ΜΜΕ θέλουν υπόθεση, μυθιστορία, στερεότυπο με προβλέψιμη έκβαση. Κι αν ακόμα βρίσκαμε κάποιον τρόπο να ξεχρεωθούμε σε έξι μήνες και το καταφέρναμε, νομίζεις ότι θα ασχολούνταν μαζί μας τα ΜΜΕ; Η επιτυχία δεν έχει ποτέ δραματική αξία, τα προβλήματα έχουν.
Να φέρω το παράδειγμα των Ολυμπιακών πάλι. Πριν το 2004 τα ξένα ΜΜΕ μας τα έσουρναν συνεχώς. Αυτό για όποιον παρακολουθεί ολυμπιάδες δεν είναι πρωτοφανές, οι καθυστερήσεις που παρουσιάζονται σα να κινδυνεύουν να μη γίνουν οι αγώνες είναι στάνταρ φρούτο. Απλά κάποιες πόλεις, πχ το Σίδνευ, χειραγωγούν ανάλογα τον τύπο και δεν γράφεται κουβέντα. Μετά τους αγώνες κάποια έντυπα έγραψαν συγγνώμη για τη γκρίνια, κι αυτά προβλήθηκαν από τα ελληνικά ΜΜΕ. Όμως τα πιο πολλά έντυπα δεν έγραψαν τίποτα. Κουβέντα. Μόκο. Αντιθέτως ξεκίνησε η γκρίνια για τη διάθεση των ακινήτων, με ρεπορτάζ για την εγκατάλειψη κλπκλπ. Τι έχει μείνει επομένως στον μέσο αναγνώστη; Τίποτα, μόνο η γενική εντύπωση ότι όλα έγιναν με την ψυχή στο στόμα και μετά δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε. Πουθενά μια κουβέντα για το ότι όλα πήγαν καλά. Γιατί αυτό δεν είναι είδηση. Αν επομένως η Ελλάδα κάνει κάποιο θαύμα, στην καλύτερη θα αποδοθεί στους Γερμανούς που μας σφίξανε τα λουριά, π.χ. κι όχι στη δική μας προσπάθεια. Οτιδήποτε άλλο δεν πουλάει σαν ιστορία.
Έχω να πω κι άλλα για το τι πουλάει και τι όχι, αλλά θα τα πω στο κατάλληλο νήμα.
Δόκτορα, διακρίνω μια ηττοπάθεια. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο ξέρεις πώς λειτουργεί ο τύπος. Τα ΜΜΕ θέλουν υπόθεση, μυθιστορία, στερεότυπο με προβλέψιμη έκβαση. Κι αν ακόμα βρίσκαμε κάποιον τρόπο να ξεχρεωθούμε σε έξι μήνες και το καταφέρναμε, νομίζεις ότι θα ασχολούνταν μαζί μας τα ΜΜΕ; Η επιτυχία δεν έχει ποτέ δραματική αξία, τα προβλήματα έχουν.
Να φέρω το παράδειγμα των Ολυμπιακών πάλι. Πριν το 2004 τα ξένα ΜΜΕ μας τα έσουρναν συνεχώς. Αυτό για όποιον παρακολουθεί ολυμπιάδες δεν είναι πρωτοφανές, οι καθυστερήσεις που παρουσιάζονται σα να κινδυνεύουν να μη γίνουν οι αγώνες είναι στάνταρ φρούτο. Απλά κάποιες πόλεις, πχ το Σίδνευ, χειραγωγούν ανάλογα τον τύπο και δεν γράφεται κουβέντα. Μετά τους αγώνες κάποια έντυπα έγραψαν συγγνώμη για τη γκρίνια, κι αυτά προβλήθηκαν από τα ελληνικά ΜΜΕ. Όμως τα πιο πολλά έντυπα δεν έγραψαν τίποτα. Κουβέντα. Μόκο. Αντιθέτως ξεκίνησε η γκρίνια για τη διάθεση των ακινήτων, με ρεπορτάζ για την εγκατάλειψη κλπκλπ. Τι έχει μείνει επομένως στον μέσο αναγνώστη; Τίποτα, μόνο η γενική εντύπωση ότι όλα έγιναν με την ψυχή στο στόμα και μετά δεν ξέραμε τι να τα κάνουμε. Πουθενά μια κουβέντα για το ότι όλα πήγαν καλά. Γιατί αυτό δεν είναι είδηση. Αν επομένως η Ελλάδα κάνει κάποιο θαύμα, στην καλύτερη θα αποδοθεί στους Γερμανούς που μας σφίξανε τα λουριά, π.χ. κι όχι στη δική μας προσπάθεια. Οτιδήποτε άλλο δεν πουλάει σαν ιστορία.
Έχω να πω κι άλλα για το τι πουλάει και τι όχι, αλλά θα τα πω στο κατάλληλο νήμα.
Αυτό που δεν πήγε καλά όμως ήταν το οικονομικό φέσι των Αγώνων και το κρατικό χρέος από το έκτακτο και αμαρτωλό σύστημα ασφάλειας που μας επέβαλαν -η δε κυβέρνηση δεν ζήτησε φράγκο στην πορεία για το διπλασιασμό του κόστους που τίναξε στον αέρα τις αρχικές εκτιμήσεις (και εννοώ τις σχεδόν τελικές, όχι κάτι ανεκδιήγητους υπολογισμούς που είχαν κάνει αρχικά ότι θα κοστίσουν τρεις κι εξήντα).
Το ξεχνάνε οι άσπονδοι φίλοι μας...
SBE
¥
Τσίου, αυτά είναι εκτός θέματος, το σχόλιό μου ήταν για το πώς βλέπει ο τύπος μια είδηση και τι ειδήσεις πουλάνε. Η αναφορά στο 2004 είναι παράδειγμα που επιλέχτηκε γιατί είναι κατανοητό από τον καθένα, όλοι θυμόμαστε την εποχή εκείνη. Ας επιστρέψουμε στο κύριο θέμα μας που είναι αν πρέπει να κάψουμε ομοίωμα της Μέρκελ εξω από τη Γερμανική πρεσβεία. Η απάντησή μου σε αυτό είναι: όχι, γιατί θα μολύνει το περιβάλλον. Επιπλέον, στις διαμαρτυρίες έξω από πρεσβείες είθισται να καίγονται σημαίες.
Σόρι, δεν κατάλαβα ότι αυτό ακριβώς είναι το κύριο θέμα μας, άσε που ζορίζομαι με τη γερμανική πειθαρχία. Οπότε επίσης συμφωνώ στο ΟΧΙ του 2010, για να μη βάλουμε φωτιά στα μπατζάκια μας χωρίς λόγο. Θα συνιστούσα καλύτερα μια πολιτισμένη διαμαρτυρία με δημόσια προβολή γερμανικής πορνοταινίας, γιατί εκτιμούμε το γερμανικό σθένος στις ταινίες του είδους, και με ελληνικούς υποτίτλους για μας τους μη γερμανομαθείς, Η μετάφραση ενώνει τους πολιτισμούς,Ας επιστρέψουμε στο κύριο θέμα μας που είναι αν πρέπει να κάψουμε ομοίωμα της Μέρκελ εξω από τη Γερμανική πρεσβεία. Η απάντησή μου σε αυτό είναι: όχι, γιατί θα μολύνει το περιβάλλον. Επιπλέον, στις διαμαρτυρίες έξω από πρεσβείες είθισται να καίγονται σημαίες.
Θα συμφωνήσεις όμως πιστεύω ότι έχει τελικά σημασία αν είναι ή δεν είναι έτσι. Όπως έχει σημασία και αν αυτό που πιστεύουμε εμείς (ότι δηλαδή φταίμε βασικά όλοι γιατί, δεν μπορεί, όλο και κάποια ματσακονιά θα 'χουμε κάνει) είναι ή δεν είναι έτσι. Πολύ ωραίες λύσεις (και πολύ καλό υπόστρωμα για ρατσισμούς κάθε είδους): για τους Βόρειους φταίνει οι κακοί Νότιοι που ενώ τους δέχτηκαν στην Ένωση και -καθαρά για την ψυχή της μάνας τους- τόσα χρόνια τους έτρεφαν, αυτοί δεν ήταν καλά παιδιά. Για μας πάλι, φταίμε τελικά όλοι (άρα κανείς, γιατί όταν διαχέεται η ευθύνη τόσο πολύ τελικά το μόνο συμπέρασμα είναι ότι όλοι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι - όχι ακριβώς όλοι δηλαδή, γιατί υπάρχουν κάποιοι που κερδίζουν, δεν χάνουν απ' τις κρίσεις: αυτοί που πρέπει μόνο, αυτοί που θα μπορούσαν να αντιδράσουν).
(Ή αλλιώς, πώς όλοι μαζί, Βόρειοι και Νότιοι, θεωρούμε τον καπιταλισμό φυσικό φαινόμενο :))
Ambrose
¥
Σημασία για τις αντιδράσεις του τύπου και του κόσμου δεν έχει, όχι. Σημασία για την πορεία της οικονομίας μας και της χώρα μας, ναι. Επιλέξαμε να μπούμε στην ΕΕ. Επιλέξαν να μας δεχτούνε. Μάς έκανε καλό; Μάς βοήθησαν οι επιδοτήσεις και η ΕΕ; Μεγάλη κουβέντα. Δεν ξέρω. Μας έχουν κάνει κακό οι Γερμανοί; Κατά καιρούς (βλ. ελαττωματικά υποβρύχια κλπ). Αλλά όπως και να έχει, προσωπικά έχω βαρεθεί να κατηγορούμε κάτι άλλο για τα κακά μας. Ας αρπάξουμε επιτέλους τον ταύρο από τα κέρατα κι ας αναλάβουμε τον έλεγχο της μοίρας μας. Και μαζί και τις ευθύνες μας.
BTW, εσείς πώς θα αισθανόσασταν αν ανακαλύπτατε ότι ο εταίρος σας, σάς δούλευε με ψιλό γαζί τόσο καιρό και τώρα πρέπει εσείς να πληρώσετε τα σπασμένα τα δικά του;
Υ.Γ. Μήπως να αρχίσουμε να ζητάμε και τις αποζημιώσεις από την Τουρκοκρατία;
BTW, εσείς πώς θα αισθανόσασταν αν ανακαλύπτατε ότι ο εταίρος σας, σάς δούλευε με ψιλό γαζί τόσο καιρό και τώρα πρέπει εσείς να πληρώσετε τα σπασμένα τα δικά του;
Υ.Γ. Μήπως να αρχίσουμε να ζητάμε και τις αποζημιώσεις από την Τουρκοκρατία;
Δεν είναι; Κάτι σαν το τσουνάμι, ας πούμε; Και να πεις ότι δεν μας προειδοποίησαν; Όχι μόνο 24 ώρες, 24 μήνες μάς λένε: «Προσοχή, επέρχεται κύμα κρίσης του καπιταλισμού!» Και το παρακολουθούν όλοι σαν χάννοι, σαν να μην υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις...
Η ουσία βρίσκεται στο σημερινό άρθρο του Νίκου Ξυδάκη, στην Καθημερινή:
Λέξη προς λέξη, το άρθρο είναι προσεγμένο και, αν είναι προφητικό, αν δεν γίνει κάτι να αλλάξουν οι σημερινές προβλέψεις, είναι και άκρως απαισιόδοξο.
[...] Η φούσκα του greed capitalism μετασχηματίζει ταχύτατα την ήπειρο και την οιονεί οικονομική-πολιτική ένωση ελεύθερων κρατών, με τέτοια ένταση που καμιά συνθήκη και κανένα σύμφωνο κορυφής δεν μπόρεσε ποτέ να δράσει: Η Ευρώπη των λαών, αφού μετασχηματίστηκε σε Ευρώπη των αγορών, τώρα καταλήγει σε Ευρώπη της απόγνωσης και του μίσους. Του μίσους, κυρίως.
[...]
Σαν να ζούμε δυστοπικά μια μεταμοντέρνα Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Στη στάχτη του πολέμου, της ανεργίας και της φτώχειας, βλασταίνουν τα άνθη του κακού. Στη στάχτη της ματαίωσης, της νέας φτώχειας, της ανεργίας, της ανομίας, του κυνισμού, θα ξαναβλαστήσουν άνθη του κακού.
[...]
Την ίδια στιγμή, μια σαστισμένη κυβέρνηση σύρεται από περικοπή σε πάγωμα, ολοταχώς προς την πιο βαθιά, μακρά ύφεση, χωρίς κανένα σχέδιο ανάκαμψης, χωρίς στρατηγική. Και κάτι φαιδροί πολιτικάντηδες απειλούν τη Γερμανία με μποϊκοτάζ των προϊόντων της. Ακυβέρνητη χώρα ενώπιον σωρού ερειπίων, σε μια Ευρώπη των ξένων, του μίσους.
[...]
Σαν να ζούμε δυστοπικά μια μεταμοντέρνα Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Στη στάχτη του πολέμου, της ανεργίας και της φτώχειας, βλασταίνουν τα άνθη του κακού. Στη στάχτη της ματαίωσης, της νέας φτώχειας, της ανεργίας, της ανομίας, του κυνισμού, θα ξαναβλαστήσουν άνθη του κακού.
[...]
Την ίδια στιγμή, μια σαστισμένη κυβέρνηση σύρεται από περικοπή σε πάγωμα, ολοταχώς προς την πιο βαθιά, μακρά ύφεση, χωρίς κανένα σχέδιο ανάκαμψης, χωρίς στρατηγική. Και κάτι φαιδροί πολιτικάντηδες απειλούν τη Γερμανία με μποϊκοτάζ των προϊόντων της. Ακυβέρνητη χώρα ενώπιον σωρού ερειπίων, σε μια Ευρώπη των ξένων, του μίσους.
Λέξη προς λέξη, το άρθρο είναι προσεγμένο και, αν είναι προφητικό, αν δεν γίνει κάτι να αλλάξουν οι σημερινές προβλέψεις, είναι και άκρως απαισιόδοξο.
Ωραία τα λέει, από τη δική της σκοπιά, η Μαρία Κατσουνάκη, για τον πολιτισμό. Καταλήγει: «Μιας χώρας που δεν ζει στον παροξυσμό των ερειπίων αλλά στην παραφορά της δημιουργίας». (Αχ, η δημιουργική λογιστική να μας έλειπε...)
Ambrose
¥
Αυτό ακριβώς είναι που με ανησυχεί. Τα πακέτα "διάσωσης" που έρχονται μπορεί να είναι καλές ενέσεις, αλλά μόνο αυτό. Ή πιστεύουμε ότι μια ζωή θα έρχονται πακέτα deus ex machina;
SBE
¥
Το άρθρο που παραθέτει ο Νίκελ όντως πολύ καλό.
Αισθάνομαι ότι βλέπουμε ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ "η πτώση της ενωμένης Ευρώπης".
Στα προηγούμενα είχαμε:
- δημοψηφίσματα συνεχώς, μέχρι να ψηφίσετε αυτό που θέλουμε.
- εξ ολοκλήρου παράδοση όσων παίρνουν αποφάσεις σε συγκεκριμένο τρόπο σκέψης (βλ. οικονομία), που δεν αντικατοπτρίζει τις απόψεις των λαών που εκπροσωπούν.
- χώρες γίνονται δεκτές βιαστικά μόνο και μόνο για να τις εκμεταλλευτούν οι υπόλοιπες, με αντάλλαγμα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, άμα είναι καλά και πειθήνια παιδιά, θα γίνουν ίσες με τις άλλες.
Και τώρα βλέπουμε να εξανεμίζεται και η όποια αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της ΕΕ, να ξεθάβονται στερεότυπα και αντιπαλότητες.
Αισθάνομαι ότι βλέπουμε ένα ακόμα επεισόδιο στο σήριαλ "η πτώση της ενωμένης Ευρώπης".
Στα προηγούμενα είχαμε:
- δημοψηφίσματα συνεχώς, μέχρι να ψηφίσετε αυτό που θέλουμε.
- εξ ολοκλήρου παράδοση όσων παίρνουν αποφάσεις σε συγκεκριμένο τρόπο σκέψης (βλ. οικονομία), που δεν αντικατοπτρίζει τις απόψεις των λαών που εκπροσωπούν.
- χώρες γίνονται δεκτές βιαστικά μόνο και μόνο για να τις εκμεταλλευτούν οι υπόλοιπες, με αντάλλαγμα ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, άμα είναι καλά και πειθήνια παιδιά, θα γίνουν ίσες με τις άλλες.
Και τώρα βλέπουμε να εξανεμίζεται και η όποια αλληλεγγύη μεταξύ των λαών της ΕΕ, να ξεθάβονται στερεότυπα και αντιπαλότητες.
Αν είστε περίεργοι και έχετε 10 λεπτά στη διάθεσή σας, μπορείτε να διαβάσετε στο μπλογκ του Σαραντάκου την ωραία δουλειά που έκανε ο Νότης Τουφεξής με τη συνδρομή του Νίκου για να μεταφράσουν το περίφημο άρθρο του γερμανικού περιοδικού Focus και να μπορέσουμε να αποκτήσουμε κι εμείς μια ιδέα γι' αυτό. Θεωρώ ότι το άρθρο θα είχε πάει άπατο αν δεν είχε μεσολαβήσει ο ξένος πρόσθετος δάκτυλος. Μόνο ένα σημείο βρήκα ενδιαφέρον — και αυτό αποτελεί απομίμηση αγγλικού χιούμορ (στο δεύτερο μέρος του): «Ο πιο γνωστός Έλληνας των ημερών μας λέγεται Otto Rehhagel· ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας του είναι περίπου τόσο ελκυστικός όσο ένα προάστιο της Αθήνας». (ΟΚ, κακιούλες.)
Για το άρθρο του N. Ξυδάκη: πάντα τον διαβάζω με ευχαρίστηση, εδώ όμως αν τον είχα απέναντί μου θα τον ρωτούσα: πότε η ΕΟΚ ή μετά η ΕΕ ήταν «Ευρώπη των λαών»; Και πώς θα μπορούσε να ήταν όταν κανένας λαός δεν πάλεψε γι' αυτό; Μπορεί να υπήρξε -και να υπάρχει- σαν ευχή στο μυαλό κάποιων καλοπροαίρετων ανθρώπων ή να 'ταν το χρύσωμα στο χάπι των σκληρών πολιτικών της ΕΕ, αλλά υπήρξε πράγματι ποτέ;
Για το άρθρο του Γ. Πήττα που παραθέτει ο Αμβρόσιος: όλη η επιχειρηματολογία του βασίζεται στην εσφαλμένη κτγμ άποψη ότι οι Γερμανοί εν προκειμένω μόνο μας δίνουν και δεν παίρνουν τίποτε πίσω. Οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά απ' όσα διαβάζω για κάθε ευρώ που δίνουν παίρνουν πίσω πολλαπλάσια, αφού οι αγορές μας είναι ανοιχτές κι αυτοί εξάγουν ενώ εμείς εισάγουμε. Και το ίδιο συμβαίνει με όλες τις μικρές χώρες. Κουτόφραγκοι δεν υπάρχουν.
Για το άρθρο του Φόκους έτσι όπως το είδα μεταφρασμένο στο σάιτ του sarant: είναι γεμάτο στερεότυπα και κλισέ απ' αυτά που φυσικά θα συναντούσε κανείς και σε ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά αντίστοιχα για άλλους λαούς. Απλώς στη συγκεκριμένη συγκυρία λειτουργούν διαφορετικά και έχουν άλλη βαρύτητα. Και θέλω να διαμαρτυρηθώ έντονα για όσα λέει για τα ελληνικά κρασιά που τα τελευταία χρόνια παίρνουν πολλά βραβεία διεθνώς! Αλλά όχι, δεν είναι και για να καις ομοίωμα της Μέρκελ :)
Για το άρθρο του Γ. Πήττα που παραθέτει ο Αμβρόσιος: όλη η επιχειρηματολογία του βασίζεται στην εσφαλμένη κτγμ άποψη ότι οι Γερμανοί εν προκειμένω μόνο μας δίνουν και δεν παίρνουν τίποτε πίσω. Οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά απ' όσα διαβάζω για κάθε ευρώ που δίνουν παίρνουν πίσω πολλαπλάσια, αφού οι αγορές μας είναι ανοιχτές κι αυτοί εξάγουν ενώ εμείς εισάγουμε. Και το ίδιο συμβαίνει με όλες τις μικρές χώρες. Κουτόφραγκοι δεν υπάρχουν.
Για το άρθρο του Φόκους έτσι όπως το είδα μεταφρασμένο στο σάιτ του sarant: είναι γεμάτο στερεότυπα και κλισέ απ' αυτά που φυσικά θα συναντούσε κανείς και σε ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά αντίστοιχα για άλλους λαούς. Απλώς στη συγκεκριμένη συγκυρία λειτουργούν διαφορετικά και έχουν άλλη βαρύτητα. Και θέλω να διαμαρτυρηθώ έντονα για όσα λέει για τα ελληνικά κρασιά που τα τελευταία χρόνια παίρνουν πολλά βραβεία διεθνώς! Αλλά όχι, δεν είναι και για να καις ομοίωμα της Μέρκελ :)
Costas
¥
Κόντρα στον αντιευρωπαϊσμό, αλλά και κόντρα στα ελληνικά mea culpa, εμένα με εκφράζει το παρακάτω άρθρο:
Έτσι … χωρίς αρίθμηση
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Κυριακάτικη Αυγή, 14/02/2010
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας κρίσης οικονομικής τέτοιας που δεν έχει γνωρίσει από την μεταπολίτευση. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση(Ε.Ε.), που έχει κλυδωνισθεί από την παγκόσμια κρίση, που οι ασθενέστερες χώρες του Νότου δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πορεία των πρώτων βημάτων ανάκαμψής της και που επιπλέον απειλούνται, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, από τις επιθέσεις των πιο άγριων κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζονταν και οδήγησαν στην κρίση και οι οποίες, μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την κορύφωσή της, υποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους σε παρεμβατικές πολιτικές των κρατών και μέτρα διάσωσης τραπεζών και επιχειρήσεων, έχουν επανέλθει ακάθεκτες για να οδηγήσουν ξανά στην «ανάκαμψη».
Όμως ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα εκατομμύρια των ανέργων και των αποκλεισμένων δεν μπορούν να αποδεχθούν τέτοιες δοκιμασμένες και ουσιαστικά ατελέσφορες κοινωνικά επιλογές. Αυξάνεται η δυσπιστία, η δυσαρέσκεια και η εναντίωση στην Ε.Ε.. Όχι απλά ενάντια στις πολιτικές που ακολουθούνταν ή/και στις πολιτικές οικογένειες και κυβερνήσεις που συνολικά τις προωθούν, αλλά και ενάντια στο ίδιο το οικοδόμημα της Ε.Ε.
Θα ήταν σημαντικό λάθος να μην αναγνωρισθεί ότι ένας έντονος ευρωσκεπτικισμός, αναπτύσσεται, χωρίς εναλλακτικές λύσεις και αντιπροτάσεις, σε όλους τους λαούς της Ε.Ε.
(...)
Επί της ουσίας τώρα. Η «απελευθέρωση της ευρωπαϊκής κοινωνίας από τις εντολές του Συμφώνου Σταθερότητας» μπορεί να είναι βήμα στο κενό αν δεν υπάρχει από την πλευρά των δυνάμεων της αριστεράς η αντιπρόταση, εντός φυσικά του πλαισίου της Ε.Ε.
Όταν επικυρώνονταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο ΣΥΝ ψηφίζοντας υπέρ, αναδείκνυε την απόλυτη αναγκαιότητα της προώθησης της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. καθώς και της συμπλήρωσης του ΣΣΑ και με άλλα κριτήρια.
Στο Διαρκές Προγραμματικό Συνέδριο του ΣΥΝ, πριν ένα χρόνο, στο κείμενο της μειοψηφίας, που κατατέθηκε από την Ανανεωτική Πτέρυγα, πέραν της πολιτικής ενοποίησης και της ανάγκης της Ε.Ε. για κοινοτικό προϋπολογισμό πενταπλάσιο του ανεπαρκέστατου 1%, για απόκτηση Συνταγματικής Συνθήκης, ζητούσαμε: «αντικατάσταση του δημοσιονομικού «κορσέ» του ΣΣΑ με ένα Σύμφωνο το οποίο θα συνυπολογίζει, όχι μόνο τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το χρέος, αλλά και την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Πρώτο βήμα η εξαίρεση των επενδύσεων από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος.»
Σε κείμενό της η Ελίζα Παπαδάκη στα ΝΕΑ(10/02/10) μας θύμισε ότι ο Ιταλός Τομάσο Πάντοα-Σκιόπα, μέλος του πρώτου προεδρείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπογράμμιζε ότι μόνο προσωρινά μπορεί η Κεντρική Τράπεζα να διαμορφώνει τη νομισματική πολιτική για τη ζώνη του ευρώ, χωρίς να υφίσταται ενιαίος προϋπολογισμός και δημοσιονομική πολιτική. Ένας βασικός λόγος ήταν ότι σε περίπτωση κρίσης, είτε περιορισμένης σε κάποια περιοχή, αυτό που είχε ονομαστεί «ασύμμετρο σοκ», είτε και πολύ ευρύτερης, σαν αυτή που αντιμετωπίζουμε σήμερα, το νομισματικό εργαλείο χωρίς το δημοσιονομικό δεν αποδίδει, καθώς επίσης και ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, για να αιτιολογήσει την εμμονή του στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του ΣΣΑ, έχει υποστηρίξει ότι το ΣΣΑ υποκαθιστά τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και τη δημοσιονομική πολιτική που δεν διαθέτει η ζώνη του ευρώ.
Τώρα πλέον ευρύτερες δυνάμεις πέραν της Αριστεράς αντιλαμβάνονται ότι το ΣΣΑ δεν μπορεί να δίνει απάντηση στις ανάγκες ισόρροπης λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Αν πραγματικά διεκδικούμε –και η ανανεωτική αριστερά διεκδικεί- να αναζητήσουμε μια αριστερή πολιτική για την Ευρώπη στηριγμένη και σε μια κινηματική διάσταση είναι προφανές ότι η στόχευση δεν μπορεί να είναι ούτε ο …μπαμπούλας του Μάαστριχτ ούτε η δημοψηφισματική απομάκρυνση του ΣΣΑ.
Το βάρος πρέπει να είναι στην πρόταση. Φεύγει το ΣΣΑ. Καλώς. Τι δομικές αλλαγές προτείνουμε για την Ε.Ε.; Η «μή πρόταση», για να συσπειρώνονται δυνάμεις από ποικίλες προελεύσεις, ή ακόμη και η γενική πρόταση για «επαναθεμελίωση μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής σε εντελώς καινούργιες προοδευτικές και σοσιαλιστικές βάσεις» μπορούν πραγματικά να διαμορφώσουν προγραμματική πρόταση που μπορεί να συσπειρώσει και κινήσει τις σημερινές δυνάμεις κοινωνικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα και στην Ε.Ε.;»
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ, προφανώς σε μια μορφή ομοσπονδίας, σήμερα πλέον δεν αποτελεί απλώς μια εμμονή των αριστερών που πίστευαν και πιστεύουν στην αναγκαιότητα και στο μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Η πολιτική ενοποίηση, με μια νέα Συνταγματική Συνθήκη, σημαίνει προφανώς ότι το ενιαίο νόμισμα δεν θα παραμένει απροστάτευτο, ούτε και οι χώρες μέλη απροστάτευτες αλλά ούτε και ασύδοτες. Σημαίνει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έχει ουσιαστική ισχύ, η ΕΚΤ θα υπόκειται σε πολιτικό έλεγχο από την «ευρωπαϊκή Κυβέρνηση», ότι θα υπάρχει κοινοτική στήριξη και ότι για τις χώρες θα υπάρχει ο «δανειστής της ύστατης στιγμής», ότι τα ευρωπαϊκά Ομόλογα θα αποτελούν αυτονόητη τραπεζική λειτουργία ρουτίνας, σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός θα είναι πολλαπλάσιος, κλπ κλπ…
Έτσι … χωρίς αρίθμηση
Δημήτρης Χατζησωκράτης, Κυριακάτικη Αυγή, 14/02/2010
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας κρίσης οικονομικής τέτοιας που δεν έχει γνωρίσει από την μεταπολίτευση. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση(Ε.Ε.), που έχει κλυδωνισθεί από την παγκόσμια κρίση, που οι ασθενέστερες χώρες του Νότου δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πορεία των πρώτων βημάτων ανάκαμψής της και που επιπλέον απειλούνται, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, από τις επιθέσεις των πιο άγριων κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζονταν και οδήγησαν στην κρίση και οι οποίες, μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την κορύφωσή της, υποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους σε παρεμβατικές πολιτικές των κρατών και μέτρα διάσωσης τραπεζών και επιχειρήσεων, έχουν επανέλθει ακάθεκτες για να οδηγήσουν ξανά στην «ανάκαμψη».
Όμως ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και τα εκατομμύρια των ανέργων και των αποκλεισμένων δεν μπορούν να αποδεχθούν τέτοιες δοκιμασμένες και ουσιαστικά ατελέσφορες κοινωνικά επιλογές. Αυξάνεται η δυσπιστία, η δυσαρέσκεια και η εναντίωση στην Ε.Ε.. Όχι απλά ενάντια στις πολιτικές που ακολουθούνταν ή/και στις πολιτικές οικογένειες και κυβερνήσεις που συνολικά τις προωθούν, αλλά και ενάντια στο ίδιο το οικοδόμημα της Ε.Ε.
Θα ήταν σημαντικό λάθος να μην αναγνωρισθεί ότι ένας έντονος ευρωσκεπτικισμός, αναπτύσσεται, χωρίς εναλλακτικές λύσεις και αντιπροτάσεις, σε όλους τους λαούς της Ε.Ε.
(...)
Επί της ουσίας τώρα. Η «απελευθέρωση της ευρωπαϊκής κοινωνίας από τις εντολές του Συμφώνου Σταθερότητας» μπορεί να είναι βήμα στο κενό αν δεν υπάρχει από την πλευρά των δυνάμεων της αριστεράς η αντιπρόταση, εντός φυσικά του πλαισίου της Ε.Ε.
Όταν επικυρώνονταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο ΣΥΝ ψηφίζοντας υπέρ, αναδείκνυε την απόλυτη αναγκαιότητα της προώθησης της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. καθώς και της συμπλήρωσης του ΣΣΑ και με άλλα κριτήρια.
Στο Διαρκές Προγραμματικό Συνέδριο του ΣΥΝ, πριν ένα χρόνο, στο κείμενο της μειοψηφίας, που κατατέθηκε από την Ανανεωτική Πτέρυγα, πέραν της πολιτικής ενοποίησης και της ανάγκης της Ε.Ε. για κοινοτικό προϋπολογισμό πενταπλάσιο του ανεπαρκέστατου 1%, για απόκτηση Συνταγματικής Συνθήκης, ζητούσαμε: «αντικατάσταση του δημοσιονομικού «κορσέ» του ΣΣΑ με ένα Σύμφωνο το οποίο θα συνυπολογίζει, όχι μόνο τον πληθωρισμό, τα ελλείμματα και το χρέος, αλλά και την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή και την ανάπτυξη. Πρώτο βήμα η εξαίρεση των επενδύσεων από τον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος.»
Σε κείμενό της η Ελίζα Παπαδάκη στα ΝΕΑ(10/02/10) μας θύμισε ότι ο Ιταλός Τομάσο Πάντοα-Σκιόπα, μέλος του πρώτου προεδρείου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπογράμμιζε ότι μόνο προσωρινά μπορεί η Κεντρική Τράπεζα να διαμορφώνει τη νομισματική πολιτική για τη ζώνη του ευρώ, χωρίς να υφίσταται ενιαίος προϋπολογισμός και δημοσιονομική πολιτική. Ένας βασικός λόγος ήταν ότι σε περίπτωση κρίσης, είτε περιορισμένης σε κάποια περιοχή, αυτό που είχε ονομαστεί «ασύμμετρο σοκ», είτε και πολύ ευρύτερης, σαν αυτή που αντιμετωπίζουμε σήμερα, το νομισματικό εργαλείο χωρίς το δημοσιονομικό δεν αποδίδει, καθώς επίσης και ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, για να αιτιολογήσει την εμμονή του στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του ΣΣΑ, έχει υποστηρίξει ότι το ΣΣΑ υποκαθιστά τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και τη δημοσιονομική πολιτική που δεν διαθέτει η ζώνη του ευρώ.
Τώρα πλέον ευρύτερες δυνάμεις πέραν της Αριστεράς αντιλαμβάνονται ότι το ΣΣΑ δεν μπορεί να δίνει απάντηση στις ανάγκες ισόρροπης λειτουργίας της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Αν πραγματικά διεκδικούμε –και η ανανεωτική αριστερά διεκδικεί- να αναζητήσουμε μια αριστερή πολιτική για την Ευρώπη στηριγμένη και σε μια κινηματική διάσταση είναι προφανές ότι η στόχευση δεν μπορεί να είναι ούτε ο …μπαμπούλας του Μάαστριχτ ούτε η δημοψηφισματική απομάκρυνση του ΣΣΑ.
Το βάρος πρέπει να είναι στην πρόταση. Φεύγει το ΣΣΑ. Καλώς. Τι δομικές αλλαγές προτείνουμε για την Ε.Ε.; Η «μή πρόταση», για να συσπειρώνονται δυνάμεις από ποικίλες προελεύσεις, ή ακόμη και η γενική πρόταση για «επαναθεμελίωση μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής σε εντελώς καινούργιες προοδευτικές και σοσιαλιστικές βάσεις» μπορούν πραγματικά να διαμορφώσουν προγραμματική πρόταση που μπορεί να συσπειρώσει και κινήσει τις σημερινές δυνάμεις κοινωνικού μετασχηματισμού στην Ελλάδα και στην Ε.Ε.;»
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ, προφανώς σε μια μορφή ομοσπονδίας, σήμερα πλέον δεν αποτελεί απλώς μια εμμονή των αριστερών που πίστευαν και πιστεύουν στην αναγκαιότητα και στο μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Η πολιτική ενοποίηση, με μια νέα Συνταγματική Συνθήκη, σημαίνει προφανώς ότι το ενιαίο νόμισμα δεν θα παραμένει απροστάτευτο, ούτε και οι χώρες μέλη απροστάτευτες αλλά ούτε και ασύδοτες. Σημαίνει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα έχει ουσιαστική ισχύ, η ΕΚΤ θα υπόκειται σε πολιτικό έλεγχο από την «ευρωπαϊκή Κυβέρνηση», ότι θα υπάρχει κοινοτική στήριξη και ότι για τις χώρες θα υπάρχει ο «δανειστής της ύστατης στιγμής», ότι τα ευρωπαϊκά Ομόλογα θα αποτελούν αυτονόητη τραπεζική λειτουργία ρουτίνας, σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός θα είναι πολλαπλάσιος, κλπ κλπ…