Λεξιλόγοι στην παρέλαση

[SBE]

Θα στο χαλάσω λίγο. Λες:

Να ένιωσα —επειδή το ήθελα και το είχα ανάγκη— ότι η μαθήτρια καμάρωνε που ήταν σημαιοφόρος, που κρατούσε την ελληνική σημαία, που ήταν εκεί κι αυτή μαζί με τους φίλους της και τους συμμαθητές της, που έσπασε κακοφτιαγμένα καλούπια;

Η μαθήτρια καμάρωνε που ήταν σημαιοφόρος. Όλα τα άλλα δε νομίζω ότι έχουν σχέση και είναι απλώς αυτά που βάζεις εσύ στην υπόθεση. Αν είχε τον μεγαλύτερο βαθμό, έγινε σημαιοφόρος. Και τίποτα παραπάνω. :)

Κι εγώ στα 14 πολύ θα ήθελα να ήμουνα σημαιοφόρος όχι γιατί με απασχολούσε ιδιαίτερα η πατρίδα, η εθνική υπερηφάνεια και όλες αυτές οι ιστορίες, αλλά για τη φιγούρα. :twit:

Α, παρεμπιπτόντως, στο σχολείο μου είχαμε έναν μαύρο μαθητή. Πατέρας Έλληνας, μητέρα μαύρη, ήρθαν στην Ελλάδα με την ανεξαρτησία της Ζιμπάμπουε. Αν ήταν καλός μαθητής, θα γινόταν σημαιοφόρος, όπως είχα δει και μάυρους φοιτητές στην παρέλαση (τότε το πανεπιστήμιο Πατρών έπαιρνε μέρος στην παρέλαση)- και νομίζω και σημαιοφόρους.
Το ζήτημα έχει γίνει ζήτημα στην Ελλάδα γιατί κάποιοι γονείς θέλουν να καμαρώσουν τον κανακάρη τους πάση θυσία, κι άμα βρουν τρόπο να βγάλουν από την μέση τον πρώτο μαθητή για να γίνει πρώτος ο δικός τους, θα το κάνουν. Γονείς που βρίσκονται σε τέτοια φάση δεν ειναι ιδεολόγοι του απαρτχάιντ ούτε τίποτα τέτοιο. Είναι απλά τυπικοί ψυχοπαθείς γονείς. Μπορεί στην Ελλάδα να μην υπάρχει στη λαϊκή κουλτούρα το στερεότυπο της μάνας που σπρώχνει για να μπει το παιδί της πρώτο, αλλά δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει το φαινόμενο. Το γυμνάσιο, όπως το θυμάμαι εγώ, ήταν ένας αγώνας δρόμου ποιός θα παραβγεί ποιόν. Γιατί οι γονείς μας έβαζαν σ'αυτό το λούκι. Π.χ. δε νομίζω να είπα ποτέ τους πραγματικούς μου βαθμούς όταν με ρώταγαν, πάντα τους ανέβαζα λίγο. Και μάλιστα ήταν τόσο δέυτερη φύση που πριν λίγο καιρό που βρήκα τους παλιούς μου ελέγχους ξαφνιάστηκα γιατί ήταν χαμηλότεροι από τους βαθμούς που θυμόμουν. Θυμάμαι επίσης τη χρονιά που πήρα το Αριστείο στη Β' λυκείου (που τα δινουν την επόμενη χρονιά). Δεν το είχα πει σε κανέναν πριν τη γιορτή. Το ήξερε μόνο μια φίλη μου και το σχεδιάζαμε από καιρό για να σκάσουν οι ψηλομύτες της τάξης. Το οποίο και έγινε, και το θυμήθηκα τώρα και αισθάνομαι πάλι, τόσα χρόνια αργότερα, σα γύφτικο σκεπάρνι. :blink:

Μωδ: από συζήτηση που ξεκίνησε από εδώ.

 

[Hellegennes]

Μπα, νομίζω το υποβαθμίζεις. Κι εγώ ήταν να γίνω σημαιοφόρος, μια φορά κι έναν καιρό, αλλά το αρνήθηκα γιατί βαριέμαι τις παρελάσεις. Ωστόσο όταν ακούω τον εθνικό ύμνο, ασυναίσθητα συγκινούμαι.

 

[SBE]

Eλλη, κι εγώ είμαι αστροναύτισσα, αλλά βαριέμαι τα ταξίδια στο διάστημα και δεν πηγαίνω.

Μπορεί να είναι ζήτημα γενιάς, πάντως εγώ θυμάμαι ξεκάθαρα το γυμνάσιο σαν χώρο ανταγωνισμού και από τα παιδιά και από τους γονείς. Μπορεί να μην φτάναμε κάτι ακρότητες που ακούς π.χ. από ΗΠΑ μεριά (μητέρα σπάει το πόδι της αρχιμαζορετας για να παρει τη θεση της η κόρη της κλπ κλπ), αλλά υπήρχε πάντως κάτι. Και το να πας στην παρέλαση ήταν μεγάλο ζήτημα*. Απλά επειδή οι πιο πολλοί γονείς δεν ειχαν χρόνο να ασχοληθούν δεν φτάναμε στις ακρότητες.

* Εγώ ποτέ δεν παρέλασα και δεν έχω ιδέα γιατί. Μας είχε βάλει η γυμνάστρια (αυτή που έχω ξαναπεριγράψει) εκατό φορές να κάνουμε βήμα στην αυλή και τις εκατό με έβγαζε ύστερα από λίγο (μία φορά ύστερα από πολύ). Δεν ήταν ζήτημα ύψους, γιατί ήμουνα ψηλότερη από τα 4/5 των συμμαθητριών μου. Ούτε εχανα το βηματισμό. Άρα τι ήταν; Τότε είχα υποθέσει ότι είχα άχαρο περπάτημα. Μπορεί να ήταν κι αυτό, μπορεί απλώς να ήμουνα άχαρη στην εμφάνιση και να ήθελε να βάλει όλες τις ωραίες. Βεβαια οι άλλοι τραβιόντουσαν στις παρελάσεις κι εγώ είχα όλη την ημέρα ελεύθερη, αλλά αν το δεις κι αλλιώς, οι άλλοι γνωρίζονταν και γίνονταν φίλοι γιατί εκαναν κατι όλοι μαζί (στην συγκεκριμένη περιπτωση πήγαιναν για παγωτό στο λιμάνι μετά την παρέλαση), κι εγώ ήμουνα απ΄έξω. Το ίδιο και με τη χορωδία του σχολείου, το ίδιο και με τις αθλητικές εκδηλώσεις, το ίδιο με κάθε εκδήλωση. Δεν συμμετείχα σε τίποτα, όχι γιατί δεν το ήθελα αλλά γιατί δεν τους έκανα. Ευτυχώς οι γονεις μου ήταν λογικοί, δεν πήγαν ποτέ στο σχολείο να μαλλιοτραβηχτούν με τη γυμνάστρια ή με την μουσικό. Άλλοι γονείς το κάνανε.

 

[Palavra]

Διαβάζοντας τα ποστ σας μπήκα στον πειρασμό να γράψω κι εγώ για τις παρελάσεις του σχολείου και τι βαθμούς είχα και για μια φορά που είχα παρελάσει ως σημαιοφόρος με την Ένωση Κρητών της περιοχής μου με παραδοσιακή φορεσιά (τις φωτογραφίες τις έχει ο βιογράφος μου, θα δημοσιευτούν στον 36ο τόμο της βιογραφίας μου «Παλάβρα: Μια Κρητικοπούλα στην Αθήνα»), και σκέφτηκα ότι μπορεί να θέλει και κανείς άλλος να γράψει προσωπικές εμπειρίες του (θα τις πουλήσουμε σε επίδοξους βιογράφους αντί αδρής αμοιβής υπέρ Ταμείου Λεξιλογικής Κατανάλωσης Παϊδακίων και Σουφλέ Σοκολάτας), οπότε γιατί να χαλάμε το τόσο ωραίο και συγκινητικό κομμάτι του Νίκελ; Ας τα πούμε εδώ με την άνεσή μας :)

 

[AoratiMelani]

Εμένα πάλι μου θυμίσατε μια μάνα παιδιού που είδα έξω από το γραφείο του διευθυντή, με πρησμένα μάτια από το κλάμα, να διαμαρτύρεται εντόνως και να έχει σηκώσει κόσμο στο πόδι, επειδή η κοράκλα της δεν θα γινόταν σημαιοφόρος, γιατί κάτι τρέχει με το σύστημα που βγαίνουν οι μέσοι όροι - νομίζω ότι αν βγάζεις πάνω από 9,5 στο τρίμηνο γίνεται 10, και στους σημαιοφόρους μπορούν να συμπεριληφθούν όλα τα παιδιά με 10ρια, και υπήρχαν δυο τρία τέτοια παιδιά (και η κόρη της μαζί) κι έγινε κλήρωση και βγήκε άλλο παιδί, ενώ η κόρη της είχε στρέιτ δεκάρια και οι άλλοι είχαν και κάνα εννιάρι.

Η ίδια κυρία, όταν η δασκάλα στην Γ δημοτικού μας έλεγε ότι αυτή θέλει αποστήθιση από τα παιδιά (που δεν είναι το ίδιο λέει με την παπαγαλία, κι εγώ τη ρώτησα ποια είναι η διαφορά, και μου είπε ότι παπαγαλία είναι να λες τα λόγια του βιβλίου ενώ αποστήθιση να καταλαβαίνεις το νόημα - μια δασκάλα που απαγόρευε στα παιδιά να κάνουν ερωτήσεις μέσα στην τάξη, που έβαζε τόνους ανούσια δουλειά στο σπίτι και που τα άφησε με τεράστια κενά) η κυρία λοιπόν την υποστήριξε λέγοντας ότι "μεθαύριο στη ζωή αυτά θα αντιμετωπίσουν, λοιπόν καλύτερα να μάθουν έτσι".

Και φυσικά η εν λόγω κυρία δεν έχει άλλους προβληματισμούς σε σχέση με την παιδεία, την ανατροφή των παιδιών της και τα παρόμοια - αρκεί να κρατάνε μια σημαία και να παπαγαλίζουν ευθαρσώς. Δίνει αρχές ζωής στα παιδιά της, αυτό ναι.

 

[Palavra]

Αυτή με την κοράκλα μου θύμισε μια άλλη με κοράκλα (μαμά μιας συμμαθήτριάς μου) που όταν δίναμε πανελλήνιες έβγαινε στο μπαλκόνι και έκανε παρατήρηση στους γείτονες όταν άκουγε μουσική, συναγερμούς, δυνατούς θορύβους, καβγάδες, βήξιμο, ξύσιμο αφτιού κλπ, ουρλιάζοντας «Μα δεν καταλαβαίνετε;!; Δίνουμε πανελλήνιες!»

Περιττό να σας πω ότι το κοριτσάκι έπαιρνε 18 στα τεστ και έκλαιγε που δεν έπαιρνε 20 γιατί θα πήγαινε σπίτι της και θα τα άκουγε. Το καημένο, ακόμα στεναχωριέμαι που το σκέφτομαι.

 

[Hellegennes]

Κι εγώ είχα έναν φίλο στο γυμνασιολύκειο που η μάνα του έκανε φασαρία γιατί ο τάδε καθηγητής τού έβαλε 19 και όχι 20 (φιλόλογος η μάνα και μαθηματικός ο πατέρας). Όλην την μέρα διάβαζε, σπάνια έβγαινε να παίξουμε. Φοιτεί εδώ και 13 χρόνια. Α, ναι. Ήταν και σημαιοφόρος στο γυμνάσιο.

Eλλη, κι εγώ είμαι αστροναύτισσα, αλλά βαριέμαι τα ταξίδια στο διάστημα και δεν πηγαίνω.

Μόνο που εγώ κυριολεκτώ. Επίσης το να κάνεις ταξίδια στο διάστημα είναι αφάνταστα λιγότερο διασκεδαστικό απ' ό,τι νομίζεις. Και απαιτεί 3-4 διδακτορικά.

 

[SBE]

Μόνο που εγώ κυριολεκτώ. Επίσης το να κάνεις ταξίδια στο διάστημα είναι αφάνταστα λιγότερο διασκεδαστικό απ' ό,τι νομίζεις. Και απαιτεί 3-4 διδακτορικά.

Σε πληροφόρησαν λάθος. Έχω ένα διδακτορικό παραπάνω από τον Νηλ Αρμστρονγκ και ξέρω.:twit:

 

[SBE]

Παρεμπιπτόντως, καταγγέλω τον συλλεξιλόγο Ελληγενή γιατί με τη μανία του να δείξει ότι ειναι σπουδαίος (στο 2) προκάλεσε εκτροπή της συζήτησης στο τι κάναμε στα σχολικά μας χρόνια. :devil::curse:

 

[SBE]

Κανονικά θα έπρεπε αυτο το νήμα να λέγεται "γονείς για δέσιμο".
Πριν μια βδομάδα πρώην ποδοσφαιριστής σε άρθρο του είπε ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο υποφέρει από τους γονείς των μικρών ποδοσφαιριστών.

Oh, the drivel I have heard, the abuse I have witnessed, the damage I have seen done. Promising young players barked at by clueless dad. “Don’t mess with it there.” “Just kick it.” “Stop fucking about.” I could go on. I have seen a father pick his son up by the scruff of the neck and yell in his face: “You’ll never make it playing that crap.”

Πάντως μου λένε ότι έτσι ήταν η μάνα του Μπέκαμ, τον έβριζε συνεχώς σε όλη τη διάρκεια της προπόνησης, κάθε μέρα, όλο το χρόνο, όπως και να έπαιζε, κι απ'ό,τι φαίνεται και δεν του βγήκε σε κακό.

Και κάτι άλλο που είχε κάνει τη γύρα των ΜΜΕ πριν μερικούς μήνες, από εδώ
On one occasion, the mother complained she was unhappy that her six-year-old daughter had been given an A grade, rather than an A+, and that she only got 19 out of 20 in a spelling test. Another time, we disagreed about matters of hygiene: she voiced concern that her son’s water bottle had been put in an “unhygienic” position in the classroom.

 

[Hellegennes]

Παρεμπιπτόντως, καταγγέλω τον συλλεξιλόγο Ελληγενή γιατί με τη μανία του να δείξει ότι ειναι σπουδαίος...

Πώς με καταλαβαίνεις, έτσι...

 

[daeman]

...
Now, today we're going to do marching up and down the square!
That is unless any of you got anything better to do!

Well?

Διαβάζοντας τα ποστ σας μπήκα στον πειρασμό να γράψω κι εγώ για τις παρελάσεις του σχολείου και τι βαθμούς είχα και για μια φορά που είχα παρελάσει ως σημαιοφόρος με την Ένωση Κρητών της περιοχής μου με παραδοσιακή φορεσιά (τις φωτογραφίες τις έχει ο βιογράφος μου, θα δημοσιευτούν στον 36ο τόμο της βιογραφίας μου «Παλάβρα: Μια Κρητικοπούλα στην Αθήνα»), και σκέφτηκα ότι μπορεί να θέλει και κανείς άλλος να γράψει προσωπικές εμπειρίες του (θα τις πουλήσουμε σε επίδοξους βιογράφους αντί αδρής αμοιβής υπέρ Ταμείου Λεξιλογικής Κατανάλωσης Παϊδακίων και Σουφλέ Σοκολάτας), οπότε γιατί να χαλάμε το τόσο ωραίο και συγκινητικό κομμάτι του Νίκελ; Ας τα πούμε εδώ με την άνεσή μας :)

Καλά έκανες, μόνο που, μια που πιάσατε προσωπικές εμπειρίες, θα πρότεινα μια συμπλήρωση στον τίτλο :

Privates on parade

I for one will certainly not display my privates on parade :twit::

 

[SBE]

Το παρακάτω κείμενο δεν έχει οπωσδήποτε την ίδια κεντρική ιδέα με το πρώτο, αλλά θα ήθελα να είναι εδώ στο ίδιο νήμα για προσωπικούς λόγους. Το αντιγράφω από το protagon.gr και προσθέτω ένα σύντομο σχόλιο.

[...]

Δεν είναι σωστό να καταλήγουμε σε συμπεράσματα από δυο σκόρπια στοιχεία, αλλά, αν πράγματι έτσι έγιναν τα πράγματα στο σχολειό της Κρήτης, οι δάσκαλοι και οι γονείς αυτών των παιδιών δεν έχουν καλή σχέση με τη λεβεντιά.

Γιατί τα κορίτσια δεν είχαν πρόβλημα; Χμ, υποψιάζομαι ότι ο λόγος ήταν ότι τα κορίτσια ήθελαν να πάνε στην παρέλαση, να βάλουν τα ψηλά τακούνια, τα σούπερ μίνι και τα πουκάμισα με τον αφαλό έξω, να τις καμαρώσουν οι θεατές (κι οι γονείς τους). Μπρος στα κάλλη τύφλα να'χει η ιδεολογία.

Mod: moved from this thread.

 

[AoratiMelani]

«Μα δεν καταλαβαίνετε;!; Δίνουμε πανελλήνιες!»

τσκ, τσκ, πώς φαίνεται ότι δεν είσαι μάνα... είναι ο λεγόμενος πληθυντικός μητρότητας. :twit::twit:
"φάγαμε το φαγάκι μας, κάναμε τα κακάκια μας, και πάμε για νανάκια".

Πάντως μου λένε ότι έτσι ήταν η μάνα του Μπέκαμ, τον έβριζε συνεχώς σε όλη τη διάρκεια της προπόνησης, κάθε μέρα, όλο το χρόνο, όπως και να έπαιζε, κι απ'ό,τι φαίνεται και δεν του βγήκε σε κακό.

Έτσι έτσι, κι εμάς μας λιάνισαν με τη λουρίδα και έτσι γίναμε άνθρωποι.

(Όλους αυτούς τους κακομοίρηδες που τους βγήκε σε κακό, δεν τους βλέπουμε στην τηλεόραση εκ δεξιών του Μπέκαμ...) :s

 

[Hellegennes]

Πάντως μου λένε ότι έτσι ήταν η μάνα του Μπέκαμ, τον έβριζε συνεχώς σε όλη τη διάρκεια της προπόνησης, κάθε μέρα, όλο το χρόνο, όπως και να έπαιζε, κι απ'ό,τι φαίνεται και δεν του βγήκε σε κακό.

Αν εννοείς ότι έγινε διάσημος, αυτό δεν το όφειλε στο μικρό και αμφίβολο ποδοσφαιρικό του ταλέντο (σε σχέση με το hype).

 

[nickel]

Γιατί τα κορίτσια δεν είχαν πρόβλημα; Χμ, υποψιάζομαι ότι ο λόγος ήταν ότι τα κορίτσια ήθελαν να πάνε στην παρέλαση, να βάλουν τα ψηλά τακούνια, τα σούπερ μίνι και τα πουκάμισα με τον αφαλό έξω, να τις καμαρώσουν οι θεατές (κι οι γονείς τους). Μπρος στα κάλλη τύφλα να'χει η ιδεολογία.

Πλάκα έχει ο κυνισμός σου (για όποιον το έχει συνηθίσει). Εκεί που κράτησα μια πισινή σε σχέση με την αρνητική πλευρά του γεγονότος, μήπως δεν έχουμε τα σωστά στοιχεία, εσύ έσπευσες να αναζητήσεις ταπεινά κίνητρα στη θετική διάστασή του. Ο ψυχολόγος του ΕΚΑΒ θα έλεγε ότι, στην καλύτερη περίπτωση, έχεις γίνει αποδέκτης πολλών συμπεριφορών με ποταπά κίνητρα και γι’ αυτό τα ανιχνεύεις κι εσύ πίσω από κάθε θετική ενέργεια. Όμως, ακόμα κι αν υπάρχουν ποταπά κίνητρα πίσω από μια θετική ενέργεια, το να παινέψουμε την ενέργεια μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα στο μέλλον να επαναλαμβάνεται η παινεμένη ενέργεια χωρίς να υπάρχουν τα ταπεινά κίνητρα. Αν από την άλλη επιμένουμε να βλέπουμε ποταπά κίνητρα στην αφετηρία κάθε θετικής ενέργειας, στο τέλος όλος ο κόσμος θα γίνεται χειρότερος αντί καλύτερος. Αλλά αυτά τα λέει ο ψυχολόγος του ΕΚΑΒ.

 

[Palavra]

Έτσι έτσι, κι εμάς μας λιάνισαν με τη λουρίδα και έτσι γίναμε άνθρωποι.

Ορθώς - έχουμε και σωστό πρόσωπο στην κενωνία.

Στην περίπτωση του Μπέκαμ, μάλλον τον βοήθησε να μάθει το σωστό τρόπο να κάνει τον ψόφιο κοριό, είναι πολλά τα πέναλτι, αφού.

 

[SBE]

Νίκελ, μπορείς να βρεις ευγενή κίνητρα στην πράξη των μαθητριών, αλλά με βάση τις πληροφορίες που έχουμε μόνο εικασίες κάνουμε. Πιστεύω ότι ούτε όλα τα αγόρια διαφώνησαν με την παρέλαση, ούτε όλα τα κορίτσια συμφώνησαν, απλά δεν είχαν επιλογές όταν η πλειοψηφία αποφάσισε, γιατί πώς θα κάνεις παρέλαση με λίγους;
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι το ότι οι δάσκαλοι δεν τους ανάγκασαν τους νεαρούς να παρελάσουν ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν.
Τώρα, όταν μετά από κάθε παρέλαση βομβαρδιζόμαστε από φωτογραφίες ημίγυμνων μαθητριών να παρελαύνουν στην πασαρέλα με αισθητική σκυλάδικου, κι όχι μία και δύο αλλά πολλές, ε, τι άλλο να σκεφτεί κανείς πέρα από το ότι αυτό θέλουν τα παιδιά να κάνουν, αυτό τους έχει μάθει η κοινωνία ότι πρέπει να κάνουν, το κάνουν.
Και μην ξεχνάμε ότι μεγάλωσα στην Ελλάδα. Μπορεί η οικογένειά μου να μην ήταν έτσι, αλλά υπήρχαν πολλά τέτοια φαινόμενα γύρω μας. Και περιέργως, όταν έφυγα από την Ελλάδα πρόσεξα ότι τα φαινόμενα είχαν γίνει κανόνας- ίσως γιατί το βλέπω από μακριά, ίσως γιατί επιστρέψανε όλοι στις παραδοσιακές μας αξίες κι εγώ το έχασα αυτό λόγω απόστασης. Οπότε το πρώτο πράγμα που σκέφτεται ο παρατηρητής είναι αυτό κι όχι οι ιδεολογίες και τα σχετικά πράσινα άλογα. Κι αυτό γιατί εγώ πιστεύω ότι όλη αυτή η υπόθεση με τις σημαίες και λοιπά είναι περισσότερο εύκολο γέμισμα του ειδησεογραφικού χρόνου στα ΜΜΕ, πανεύκολη ευκαιρία για πολιτικολογίες από τα κόμματα κλπ. Δε χρειάζεται να ασχοληθούμε έτσι με τα πιο σοβαρά προβλήματα της κατηγορίας αυτής.
Πριν μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει στο ΗΒ ένα εγχειρίδιο με οδηγίες για δασκάλους σχετικά με το ζήτημα του ρατσισμού. Και έλεγε ότι θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση οι δάσκαλοι για ρατσιστική συμπεριφορά που ξεκινάει από το σπίτι, δείγμα της οποίας σε προσχολική ηλικία είναι να αρνείται το παιδί να φάει άγνωστα φαγητά. Και άλλα τέτοια βλακώδη της πολιτικής ορθότητας. Κι άλλα πολλά παρόμοια. Μ'άλλα λόγια κάθε φυσιολογική παιδική συμπεριφορά είναι ύποπτη. Ε, και στην Ελλάδα το ίδιο κάνουμε, αν όχι τόσο οργανωμένα. Κάθε φυσιολογική παιδική συμπεριφορά αντί να αντιμετωπίζεται με αυστηρότητα και να λήγει το ζήτημα αμέσως, γίνεται ιδεολογικός πόλεμος. Μου θυμίζει αυτό μια φάση που κάποτε βοηθούσα στη διοργάνωση μιας συναυλίας στην ελληνική εκκλησία και μοίραζα τα προγράμματα. Οπότε δίνω σε κάποιον που καθόταν στην άκρη του στασιδιού δυο-τρία και του λέω να τα δώσει στους διπλανούς του, γιατί δεν μπορούσα να περάσω. Κι αυτός τα κράτησε όλα για τον εαυτό του. Εγώ δεν το πρόσεξα γιατί είχα πάει πιο κάτω. Και στο διάλειμμα έρχεται ένας μαύρος που καθόταν δυο-τρεις θέσεις παραπέρα κι αρχίζει να μου κάνει παράπονα ότι έδωσα σε όλους προγράμματα και σε αυτόν δεν έδωσα. Στην αρχή είπα να του εξηγήσω ότι έγινε παρεξήγηση και ότι δεν μοίραζα τα προγράμματα στο χέρι. Ο τύπος δεν ήθελε να καταλάβει. Και μετά από λίγο ήρθε κι η γυναίκα του (ελληνίδα τραγουδίστρια της χορωδίας) και μου ζήταγε κι αυτή τα ρέστα. Ε, αφού δεν παίρνανε από λόγια άρχισα να αγριεύω εγώ. Λες κι η μεγάλη μου έγνοια από το πρωί ήταν να μην δώσω το πρόγραμμα στον άντρα της (που δεν τον ήξερα ούτε τον είχα ξαναδεί ποτέ μου). Τους είπα επίσης να μην μεταφέρουν σε μένα τα προβλήματά τους (αυτό έπεσε πιο κοντά απ'ό,τι περίμενα, μου είπε μετά κάποιος ότι το ζεύγος είχε πολύ πρόβλημα με τους γονείς κι από τις δύο πλευρές και γι'αυτό μυγιάζονταν). Και τέλος, αφού επέμεναν, τους είπα να ο διοργανωτής, πηγαίνετε και πείτε του να με απολύσει (ήμουνα εθελόντρια).
Τώρα γιατί τα γράφω αυτά; Α, ναι, για να δείξω ότι άμα θες ντε και καλά να δεις κάποιο πρόβλημα, θα το δεις κι εκεί που δεν υπάρχει. Και τα παιδιά στο σχολείο μόνα τους θα βρουν τρόπους ειρηνικής συνύπαρξης.

 

[Palavra]

Ηλίας Κανέλλης: "Η μετεξέλιξη της παρέλασης σε μια γιορτή της χαράς είναι η μόνη αισιόδοξη εξέλιξη στο πεδίο των εθνικών συμβολισμών. Επιτέλους."
Πέστα Ηλία, όταν δεν έχει μούτζες και ασχημονίες, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στα μπούτια. Ναι ρε μπούτια είναι, κοριτσίστικα αφράτα, υγιή μπούτια. Δεν είναι οι σαφρακιασμένες ιδέες σας.

του Ηλία Κανέλλη από τα ΝΕΑ

Αν έβλεπε κανείς τι γράφτηκε χθες και προχθές στο Διαδίκτυο για τη σημειολογία των παρελάσεων και ιδιαίτερα των μαθητικών, θα πίστευε ότι η χώρα κατοικείται από χιλιάδες μικρούς Ρολάν Μπαρτ, έτοιμους να αναλύσουν τα σημαινόμενα, τις συνδηλώσεις και τις προσλαμβάνουσες. Δυστυχώς όμως, ακόμα κι αν πήγαιναν για Ρολάν Μπαρτ, μας βγήκαν τρόφιμοι μιας συνεχούς Βουλής των Εφήβων.

Κύριος στόχος αυτής της στερεότυπης και συντηρητικής, κοντόθωρης Βουλής ήταν οι φούστες και τα πουκάμισα των μαθητριών. Οι περισσότεροι τα βρήκαν τολμηρά. Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο κοντές οι φούστες, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο στενά τα πουκάμισα, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο ψηλά τα τακούνια; Με τέτοια αμφίεση, τα κορίτσια αυτά, είπαν οι επικριτές τους, δεν μπορούν να παραπέμψουν στον σκοπό της παρέλασης, στην ανάμνηση δηλαδή του πολέμου και της ανάγκης της πολεμικής θυσίας, αλλά αντίθετα παραπέμπουν σε μια ηδονοθηρία που, ενισχυμένη από την ηλικία, αποβαίνει σκάνδαλο.

Φυσικά, στο Διαδίκτυο δεν μιλάνε έτσι - εκτός από ευάριθμες εξαιρέσεις. Απλώς βρίζουν, φωνάζουν, χυδαιολογούν - αλλά στην πραγματικότητα όλες αυτές οι κραυγές έναν σκοπό έχουν: να επιτιμήσουν ηθικολογικά τις μαθήτριες και τους δασκάλους τους. Εντοπίστηκε, μάλιστα, και μια δασκάλα σε μια φωτογραφία που δεν ήταν ντυμένη σαν τη Βέμπο και οι φύλακες στο βεστιάριο με τα κουρέλια της εθνικοφροσύνης έπεσαν να τη φάνε. Και τι δεν της απέδωσαν, με τεκμήριο μόνο μια φωτογραφία - χωρίς να ξέρουν ποια είναι, τι διδάσκει, αν είναι καλή στη δουλειά της, την έβγαλαν τρόφιμο σκυλάδικου και ποιος ξέρει τι άλλο άνθρωποι που θα έλεγες ότι έχουν μεγαλώσει τουλάχιστον στο Μπαϊρόιτ.

Ολη αυτή η ηθικολογική επίθεση, προφανώς, μια μοναδική απάντηση χρειάζεται: ότι την ευγνωμοσύνη τους για όσους πολέμησαν ώστε να επικρατήσουν η ειρήνη και η δημοκρατία και οι ελευθερίες και γενικώς ό,τι κερδίσαμε, καταφέρνοντας να μείνει η χώρα στη σφαίρα επιρροής του δυτικού κόσμου, οι νέοι οφείλουν να τη διατρανώνουν όχι με στρατιωτικό βήμα, με φτηνούς δεκάρικους ή με τα τραγούδια της Βέμπο, αλλά ακριβώς με τη ζωηράδα τους, την κομψότητα και την κοκεταρία τους, την ανεμελιά τους, την τόλμη τους και τον ερωτισμό τους. Με την ατιθάσευτη νεανικότητά τους.

Γι' αυτό πολέμησαν οι πρόγονοί μας. Για να μη ζούμε σήμερα σε στρατόπεδο. Για να είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε πώς θα απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Η μετεξέλιξη της παρέλασης σε μια γιορτή της χαράς είναι η μόνη αισιόδοξη εξέλιξη στο πεδίο των εθνικών συμβολισμών. Επιτέλους.
http://mhmadas.blogspot.gr/2013/10/blog-post_7822.html?spref=fb

 

[bernardina]

Πες του Ηλία χαιρετίσματα, ανάμεσα στη Βέμπο και τον Βέρτη υπάρχει ένας ολόκληρος ωκεανός γκρίζου...