Το πρόβλημα που εννοώ εγώ, είναι το εξής: όταν το /ʎ/ αυτό (που συμβολίζεται με το διπλό L και που ακούγεται περίπου σαν το "λι" στις λέξεις "λιανά", "λιαστό" κ.τ.ό, ή σαν το gli των Ιταλών) ακολουθείται από i, δεν υπάρχει τρόπος να το γράψουμε στα ελληνικά ώστε όταν διαβαστεί να ακουστεί περίπου έτσι όπως πρέπει.
Όταν το /ʎ/ ακολουθείται από άλλο φωνήεν, γράφουμε "λι" και όλα καλά. Όταν όμως ακολουθείται από i, δεν μπορούμε να γράψουμε ΛΛΙ. Δηλαδή τα LLA, LLO, LLE γίνονται μια χαρά ΛΙΑ, ΛΙΟ, ΛΙΕ, αλλά το LLI δεν αποδίδεται με το ΛΙΙ.
Στην προκείμενη περίπτωση, θα έπρεπε να γράψουμε Λιινάς, που θα διαβαζόταν Λι-ι-νας (δηλαδή δεν θα έδινε το αποτέλεσμα που θέλουμε) και θα ξένιζε και στο μάτι. Με το σκέτο Λινάς, από την άλλη, εξαφανίζεται τελείως το /ʎ/ και γίνεται κανονικό λ.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή. Γι' αυτό είναι προτιμότερη η μεταγραφή που ακολουθεί τον yeísmo, δηλαδή την προφορά του LL ως Y, η οποία παρατηρείται στους περισσότερους ομιλητές των Καστιλλιάνικων (των Ισπανικών δηλαδή). Κι έτσι πάμε στο Γινάς.