Διαβάζω συνήθως βιβλία που έχουν κάτι να πουν για κάποιον άνθρωπο που δεν είναι ακριβώς μέσα στο ρεύμα. Αποφεύγω τις κλασσικές βιογραφίες και προσπαθώ με βάση το βιβλίο να φανταστώ τι άνθρωπος ήταν αυτός στην εποχή του. Ένα αντίστοιχο βιβλίο που διάβασα πριν μερικά χρόνια ήταν Ο καθηγητής και ο τρελός, Μια ιστορία φόνου και παραφροσύνης, που παρακολουθεί τη δημιουργία του Αγγλικού Λεξικού της Οξφόρδης, Σάιμον Γουίντσεστερ μετάφραση: Μόνικα Σίλια. Λεξικολογικού ενδιαφέροντος. Τα βιβλία που διαβάζω, όταν διαβάζω, τα απολαμβάνω ή δεν τα διαβάζω. Δεν προσπαθώ να βρω λάθη, άλλωστε δεν μπορώ, μεταφραστικά, επιμέλειας, του συγγραφέα κλπ.
Γενικά το βιβλίο το διάβασα με ευχαρίστηση, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανάμεσα στη λύσσα, για αλλαγή. Ο συγγραφέας είχε κάμει πολλή δουλειά με τα στοιχεία που είχε μαζέψει. Κάποια σημεία που περιγράφει την κατάσταση του Κωνσταντίνου με το θείο του δεν μου άρεσαν και παραλίγο να το παρατήσω. Για τον συγγραφέα δεν κατάλαβα τίποτα γιατί δεν προσπάθησα, και αμφιβάλλω αν θα μπορούσα. Πιστεύω ότι άξιζε τον χρόνο γιαυτό το έστειλα σε ένα φίλο να το διαβάσει. Θα ήθελα να δω την έκθεση που οργανώθηκε στη Αγγλία για τα πλαστά και φαντάζομαι και στην Ελλάδα υπάρχει υλικό για μια αντίστοιχη έκθεση. Έχω και μια ιδέα ότι κάτι χρυσόβουλα που χάριζαν εκτάσεις σε μοναστήρια μπορεί να ήταν γραμμένα από άλλους πιο σπουδαίους πλαστογράφους. Δεν ξέρω αν σας βοήθησα.
