Ουφ! Μας πηγαίνεις πολύ μακριά, Δόκτορα.
Το διπλό κάπα δεν είναι η μόνη περίπτωση όπου διπλασιάζεται ένα γράμμα για να δηλώσει τον πληθυντικό. Έχουμε
σ.σ. για
σελίδες,
χφφ. για
χειρόγραφα (δεν μου έρχονται τώρα στο νου άλλα παραδείγματα).
Τίτλοι του τύπου «βασιλεύς βασιλέων» υπάρχουν από τα αρχαία χρόνια, και επιχωριάζουν στην Εγγύς Ανατολή, σε περιβάλλον σημιτικό:
βασιλεύς βασιλέων,
άρχων αρχόντων,
κύριος κυρίων, και άλλα. Έχω την εντύπωση, ίσως και να μη θυμάμαι καλά, ότι ο τύπος είναι ένα ρητορικό σχήμα των σημιτικών γλωσσών που θέλει να δηλώσει μια ιδιότητα στον υπερθετικό της βαθμό (ο ανώτατος απ’ όλους τους βασιλείς, ο υπέρτατος των αρχόντων κ.ο.κ.). Κάπως ανάλογο ρητορικό σχήμα, υποψιάζομαι, είναι και το αραβικό, που μάθαμε επί Σαντάμ: «Η μητέρα όλων των [γενική πληθυντικού]». Ο τίτλος του βασιλέως των βασιλέων ανήκε στον βασιλιά των Περσών, τον Μεγάλο Βασιλέα, τον κυρίαρχο όλης της Ασίας. Από εκεί τον πήρε ο Ιωάννης στην
Αποκάλυψη και τον απέδωσε στον βασιλεύοντα Ιησού που μέλλει να φανερωθεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και δόξα στη Δεύτερή Του Έλευση. Δίπλα σε αυτόν τον τίτλο και ο άλλος, ο κύριος κυρίων. Που ανήκει δικαιωματικά στον Κύριό μας και Σωτήρα, και που ποτέ δεν θα τολμούσαν να τον σφετεριστούν άνθρωποι.
Όσο για το σταυρό με τα τέσσερα βήτα, αυτός είναι οικόσημο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. (Το ένα από τα δύο· το άλλο είναι ο χρυσός δικέφαλος σε ερυθρό κάμπο). Για τι σημαίνουν τα τέσσερα βήτα, το «τετραγράμματον», έχουν ειπωθεί πάνω από μία εκδοχές.
Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλευόντων Βασιλεύει (ή Βασιλεύσει), ή Βασιλεύ βασιλέων [= προσευχή στον Θεό], βασιλεί βοήθει.
