Από τότε που ο Τραμπ έχασε το αγαπημένο του ψηφιακό μεγάφωνο, βασιλεύει μια ησυχία απόκοσμη... Σαν να χτυπούσε ο συναγερμός ενός αυτοκινήτου για ώρες ολόκληρες και να τον έκλεισαν επιτέλους. Και μετά από μερικές στιγμές, όπως πλανιέσαι στους ειδησεογραφικούς ιστότοπους (ειδικά τους ξένους), συνειδητοποιείς ότι αυτό που ακούς δεν είναι το ψιθύρισμα του ανέμου και το κελάηδημα των πουλιών, αλλά η πρωινή κακοφωνία της πόλης, πιο δυνατή από ποτέ. Το ότι φαντάζει ευχάριστη, έστω και για λίγο, δείχνει πόσο παράλογα διαπεραστικός ήταν ο θόρυβος που προηγήθηκε.
Πριν από τις εκλογές διάβαζα άρθρα ενός πολιτικού συντάκτη που περιόδευσε τις ΗΠΑ, και ανέφερε μεταξύ άλλων ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν ασχολιούνταν με τα πολιτικά αλλά σκόπευαν να καταψηφίσουν τον πρόεδρό τους επειδή σιχάθηκαν την επίμονη, ασφυκτική, αναπόδραστη παρουσία του στην καθημερινότητά τους. Είναι ν' απορεί κανείς;