Ζητείται αντίστοιχο...

[drsiebenmal]

Από αφήγηση. Μιλάει η ηρωίδα:

Υπήρχε μόνος ένας τρόπος να το ανακαλύψω: Έπρεπε να του εξομολογηθώ την αγάπη μου.

Μονομιάς ένιωσα πολύ άσχημα. Από τον φόβο μου. Να εξομολογηθείς σε κάποιον την αγάπη σου είναι ζόρικο πράγμα, ιδιαίτερα αν –όπως μου συνέβη όταν ήμουν είκοσι και κάτι χρονών– το αντικείμενο του πόθου σου σου απαντήσει: «Κοίτα, μωρέ... δεν έτυχε να το αναφέρω, αλλά είμαι παντρεμένος... α, ήρθε και το λεωφορείο μου... έλα, γεια...»

Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο, καταφεύγεις στο σπίτι σου, βάζεις τα κλάματα και ακούς το "Nie wieder" (Ποτέ ξανά) της Ulla Meinecke. Μέχρι το τέλος, εκεί που η κατσίκα τραγουδάει «Ποτέ ξανά... μέχρι την επόμενη φορά». Εκεί σπας το κασετόφωνο κι αρχίζεις να γκρινιάζεις ότι οι άντρες είναι ακόμα πιο ηλίθιοι από την Ulla Meinecke.​

Αυτή την Ούλα Μάινεκε δεν την είχα ξανακούσει, αλλά σύμφωνα με τη βίκη ήταν εκπρόσωπος της γερμανικής ποπ των 80ζ. Το τραγούδι είναι αυτό, που δεν μου λέει και πολλά

και προφανώς δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τίποτε από όλα αυτά. Προφανώς χρειάζεται κάτι ιντερνάσιοναλ, μάλλον πάντα-χρόνος-κλασικό. Κανένα R-e-s-p-e-c-t; Τι λέει η νεολαία και οι μουσικοί ειδικοί;

 

[crystal]

All time classic γυναικεία φιγούρα: Marianne Faithfull, So Sad

Και το στιχάκι για τα μπινελίκια: Welcome my darling, you got here at last ... Come and sit by the fire, forget what’s past.

Το άλλο κλασικό γυναικείο καψουροτράγουδο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το Total Eclipse of the Heart, της Μπόνι Τάιλερ.

 

[nickel]

Θέλουμε δηλαδή κάτι πιο γυναικείο από το I'll never fall in love again τού Τομ Τζόουνς, λίγο πιο στη δεκαετία του 80 παρά του 60.

 

[drsiebenmal]

Η ηρωίδα είναι σημερινή γυναίκα, 30 και κάτι ;), άρα και πιο παλιά κλασικά μπορεί να παίξουν. Νομίζω. Αρκεί να είναι γνωστά και σήμερα.

 

[daeman]

Καλημέρα.

Πριν το διεθνοποιήσουμε με κάποιο έιτιζ καψουροτράγουδο, αν και οι προτάσεις της Κρύσταλ μια χαρά μού φαίνονται, να το τοπικοποιήσω πρώτα ανερυθρίαστα, μ' ένα τραγούδι που τελευταία έχω ακούσει σε πολλούς γάμους (όχι καλεσμένος, απλώς στη γειτονιά μου έπεσε κύμα ανοιξιάτικων γάμων με τα αντίστοιχα γλέντια στις αυλές) και πάντα βάζω τα γέλια, όχι με το τραγούδι, αλλά με τέτοιο νταλκά σε γάμο, ιδίως όταν το χορεύει με πάθος ο γαμπρός :

 

[Porkcastle]

Πάρε έξι για αρχή και έρχονται κι άλλα αν δεν σου κάνει τίποτα:

1. Alanis Morissette - You oughta know (στίχοι εδώ)
(Η Αλάνις υπήρξε -και εξακολουθεί να είναι- το πρότυπο για όλες τις πρώην, τις παρατημένες, πικραμένες αλλά πλέον σκληραγωγημένες, χειραφετημένες, no-bullshit γυναίκες που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους βγάζοντας ταυτόχρονα και μπόλικη χολή για τον πρώην... που του αξίζει, του καθικιού!)

2. Η διασκευή της Celine Dion στο All by myself -στίχοι εδώ (το ξέσπασμα της Μπρίτζετ Τζόουνς είναι όλα τα λεφτά).
Για πιο χάρντκορ μελόδραμα, θα μπορούσες και να βάλεις το τραγούδι του Τιτανικού (My heart will go on) αλλά ίσως πνιγεί ο αναγνώστης σαν τον ΝτιΚάπριο...

3. All time classic χώσιμο σε πρώην: Carly Simon - You're so vain (γραμμένο για τον πρώην της, Warren Beatty)

4. The Weather Girls - It's raining men (για το ξέσπασμα της παρατημένης στην πίστα με τις φιλενάδες που την έβγαλαν έξω για να σταματήσει να χαλάει όλο το μισθό της σε χαρτομάντηλα)

5. Anouk - Nobody's wife (άλλος ένας φεμινιστικός ύμνος, στίχοι εδώ)

6. Μην ξεχάσουμε φυσικά και τη Madonna: The power of goodbye, στίχοι εδώ (παίζουν κι άλλα δικά της βέβαια όπως το πιο πρόσφατο Hung up, αυτό όμως νομίζω πως ταιριάζει γάντι στιχουργικά)

Συνοψίζοντας, θα ψήφιζα τα 1 και 6 για το περιεχόμενο και την Κάρλι ίσως για το πασίγνωστο τραγούδι (το οποίο όμως νομίζω πως είναι πολύ παλιό για την ηλικιακή ομάδα αναγνωστών, nicht wahr?).

 

[drsiebenmal]

Ευχαριστώ σας όλες και όλους
Super-Über-Angebot, Πόρκαστλε ;) Ντάνκε :)

 

[oliver_twisted]

Καλημέρα! Το θέμα είναι όμως, πρέπει να το αλλάξεις το τραγούδι; Το ζουμί της φράσης σου δεν μου φαίνεται ότι εστιάζεται στο ότι ακούει ένα καψουροτράγουδο για χωρισμό, αλλά ακριβώς στην τελευταία φράση του τραγουδιού. Η βαλαντωμένη τραγουδίστρια, εκεί που ορκιζόταν ότι ποτέ ξανά ποτέ ξανά (όχι πρωτάθλημα στον πειραιά, χεχεχε), μας πετάει ένα: μέχρι την επόμενη φορά σαν να μας προεξοφλεί ότι θα την ξαναπατήσει, θα ξαναερωτευτεί. Κι εκεί είναι που τσαντίζεται η πρωταγωνίστρια και τη λέει κατσίκα και ανόητη. Κι εκεί, για μένα, είναι το ζουμί της πρότασης. Δεν είμαι σίγουρη, επομένως, ότι αρκεί να βρεις ένα οποιοδήποτε διεθνώς γνωστό καψουροτράγουδο για να το αποδώσεις αυτό, εκτός αν μπορούμε να βρούμε ακριβώς ένα καψουροτράγουδο που, ενώ σε όλο το τραγούδι κράζει τους άκαρδους άντρες και/ή δηλώνει απόφαση να μην υποκύψει ξανά στην αγάπη, σε κάποιο στίχο δηλώνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί αλλιώς πού θα στηρίξεις το "Εκεί σπας το κασετόφωνο κι αρχίζεις να γκρινιάζεις ότι οι άντρες είναι ακόμα πιο ηλίθιοι από την Ulla Meinecke.";

 

[Porkcastle]

Σωστό κι αυτό (για να το ψάξω λίγο ακόμα). Πάντως, αν μπορούσες να χρησιμοποιήσεις και ελληνικό καψουροτράγουδο, οι επιλογές θα ήταν άπειρες. Βανδή, Γαρμπή, Βίσση, Κοκκίνου, διαλέχτε. Κι εκεί να δεις πόσο αβίαστα ξεστομίζει η ηρωίδα τον χαρακτηρισμό "κατσίκα"...

 

[drsiebenmal]

Σωστό. Π.χ. έτσι (στο περίπου, φυσικά):

Υπήρχε μόνος ένας τρόπος να το ανακαλύψω: Έπρεπε να του εξομολογηθώ την αγάπη μου.

Μονομιάς ένιωσα πολύ άσχημα. Από τον φόβο μου. Να εξομολογηθείς σε κάποιον την αγάπη σου είναι ζόρικο πράγμα, ιδιαίτερα αν –όπως μου συνέβη όταν ήμουν είκοσι και κάτι χρονών– το αντικείμενο του πόθου σου σου απαντήσει: «Κοίτα, μωρέ... δεν έτυχε να το αναφέρω, αλλά είμαι παντρεμένος... α, ήρθε και το λεωφορείο μου... έλα, γεια...»

Όταν σου συμβεί κάτι τέτοιο, καταφεύγεις στο σπίτι σου, βάζεις τα κλάματα κι ακούς Μαντόνα, “The Power of Good-Bye”. Μέχρι εκεί που αυτή η κατσίκα αρχίζει να τραγουδάει “There is no greater power than the power of good-bye”. Εκεί σπας το κασετόφωνο κι αρχίζεις να γκρινιάζεις ότι οι άντρες είναι ακόμα πιο ηλίθιοι από τη Μαντόνα.​

:)

Με άλλα λόγια, με μια μικρή μεταφορά του κέντρου βάρους...

 

[Alexandra]

Ομολογουμένως, δεν βρίσκω τον λόγο να μεταφερθεί το κέντρο βάρους, μόνο και μόνο επειδή η τραγουδίστρια δεν είναι γνωστή στον Έλληνα αναγνώστη. Εγώ πάντως αν διάβαζα ακριβώς αυτό που βλέπουμε στο πρώτο ποστ, μια χαρά θα μου καθόταν, ακόμα κι αν δεν έχω ξανακούσει ποτέ την τραγουδίστρια. Γιατί πρέπει σώνει και καλά να προσαρμόζουμε τη μετάφρασή μας σ' αυτά που αναγνωρίζει ο αναγνώστης; Και πού ξέρουμε τι ακριβώς αναγνωρίζει ο κάθε αναγνώστης; Όταν η Πορκ παρέθεσε προηγουμένως τόσα τραγούδια, το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό αυτομάτως με τη μελωδία του ήταν το All by myself της Σελίν Ντιόν. Αν ο μεταφραστής αντικαταστήσει το "άγνωστο" γερμανικό τραγούδι με το "γνωστό" αμερικάνικο, για μένα μπορεί να ήταν και τα δύο εξίσου άγνωστα.

Επίσης έχω και την εξής σχέση με τα βιβλία που διαβάζω: Δεν περιμένω να διαβάζω μόνο γνωστά πράγματα, πολύ χαίρομαι όταν κάποια στιγμή, σε κάποιο βιβλίο, διαβάζω για πρώτη φορά για μια άγνωστη σ' εμένα Γερμανίδα τραγουδίστρια, που δεν θα είναι πια τόσο άγνωστη την επόμενη φορά που θα τύχει να ξανασυναντήσω το όνομά της.

Μ' έπιασε η πολυλογία, αλλά το νόημα το πιάσατε: Εγώ, ως αναγνώστρια όχι ως μεταφράστρια, προτιμώ την πρώτη ανόθευτη εκδοχή.

 

[drsiebenmal]

Μεγάλη και ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή και η απάντηση δεν είναι εύκολη επειδή εξαρτάται κτγμ, από πολλές περιστάσεις. Ας υποθέσουμε ότι πραγματικά διαβαζες το κείμενο με το άγνωστο γερμανικό όνομα και τον άγνωστο γερμανικό τίτλο και δεν ξέρεις τα αντίστοιχα στοιχειώδη γερμανικά για να καταλάβεις τι σημαίνει. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι, για να καλυφτείς ως αναγνώστρια, θα χρειαστείς μια υποσημείωση για το ποια είναι η τραγουδίστρια, άλλη μία για το τι σημαίνει ο τίτλος του τραγουδιού, και άλλη μια για το τι σημαίνει το σημείο όπου εκνευρίζεται η ηρωίδα.

Με την εκδοχή της Μαντόνας, η υποσημείωση (που είναι περιττή για πολύ περισσότερο κόσμο) θα μπει (και αν...) μόνο για να ερμηνεύσει τον στίχο (που περιλαμβάνει και τον τίτλο του τραγουδιού) και πολύ περισσότεροι αναγνώστες δεν θα διακόψουν καν τη ροή της ανάγνωσής τους επειδή καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Εντάξει, δεν έμαθαν μια άγνωστη Γερμανίδα τραγουδίστρια των 80ζ, ένα εξίσου άγνωστο τραγούδι της κι έναν δυσνόητο στίχο από το άγνωστο τραγούδι της. Όμως διάβασαν το κείμενο πολύ στρωτά και κτγμ, ειλικρινά χωρίς μεγάλη έκπτωση σε σχέση με το πρωτότυπο.

Το σημαντικό για μένα είναι σε ποιο βαθμό θα αποκομίσουν την ίδια αίσθηση και τα ίδια στοιχεία με τον αναγνώστη του πρωτοτύπου. Προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει 100% για θέματα τοπικής εμβέλειας, οπότε τελικά είναι θέμα εκτίμησης, συνθηκών, βαρύτητας του θέματος στη συνολική ροή κλπ κλπ.

 

[Alexandra]

Δεν εννοούσα ότι ο γερμανικός τίτλος του τραγουδιού θα έμενε αμετάφραστος. Εννοείται ότι έπρεπε να είναι μεταφρασμένος, όχι σε υποσημείωση. Και της Μαντόνας επίσης.

 

[drsiebenmal]

Κι αν έχεις αλλού στο κείμενο (που έχεις ;)), π.χ. «ακουγόταν το γνωστό τραγούδι των ΑΒΒΑ "The winner takes it all"», θα το έκανες «ακουγόταν το γνωστό τραγούδι των ΑΒΒΑ "Ο νικητής τα παίρνει όλα"»; Χμμμ, δεν ξέρω...

 

[Alexandra]

Ναι, οπωσδήποτε μεταφρασμένο, εφόσον ο συγγραφέας κάνει κάποιο σχόλιο σχετικά με το τραγούδι.

 

[Porkcastle]

Μα πώς ξέχασα τη Μπρίτνεϊ και το Toxic;
Και το τραγούδι είναι γνωστό τοις πάσι (δεν είναι έιτιζ βέβαια αλλά, αν η ηρωίδα είναι τριαντακάτι, άνετα θα μπορούσε να το άκουγε στα εικοσικάτι της όταν έγινε η ιστορία με τον λεγάμενο) και έχει μπόλικο υλικό για να χώσεις μπινελίκια...

Έδιτ: Θα μπορούσες να παίξεις και με το κλασικό I will survive, εκεί που, μετά από όλα τα σιχτιρίσματα που ρίχνει στον τύπο η τραγουδίστρια, λέει "I've got all my life to live, I've got all my love to give"... δε μαθαίνουν με τίποτα, τς τς τς...

 

[Themis†]

Μια παρεμβασούλα αυστηρά και μόνο επί της μεθόδου. Κατ' αρχήν συμφωνώ με την Αλεξάνδρα. Αν παρ' όλα αυτά κριθεί ότι πρέπει να φύγει η συγκεκριμένη αναφορά, νομίζω ότι η πρώτη επιλογή δεν είναι να αντικατασταθεί από άλλη συγκεκριμένη αναφορά, αλλά από τη μετάφραση του στίχου και ένα εμφανώς φανταστικό όνομα. Το φανταστικό όνομα μπορεί να δείχνει κάποιο χαρακτηριστικό που θεωρούμε ότι χρειάζεται ή και να μη δείχνει τίποτα ιδιαίτερο, πάντα ανάλογα με το ύφος του κειμένου (από η Πώς-τη-λένε μέχρι Γλυκαναλατίδου ή Κλαψούρω η γκάμα είναι απεριόριστη). Για να παραφράσω το μότο της Porkcastle, θα έλεγα ότι, ακόμα και σ' αυτή την περίπτωση, είναι καλύτερα να χρησιμοποιηθεί μόνο το φτερό και όχι όλο το κοτόπουλο.