Πριν μερικά χρόνια, που φαίνονται πια να είναι πάρα πολλά, το 1997, πήγα στο Λονδίνο για να είμαι εκεί στη θριαμβευτική νίκη του Τόνι Μπλερ μετά από 18 χρόνια εξουσίας των Συντηρητικών. Τώρα δεν προλαβαίνω καν να διαβάσω τι συμβαίνει στο ΗΒ, με τους ακραίους ακτιβιστές να ετοιμάζονται να ανεβάσουν τον Κόρμπιν στην αρχηγία του κόμματος.
Εισακούστηκα (φαίνεται) τελικά από τον Στέφανο Κασιμάτη, που έγραψε μεταξύ άλλων στη χτεσινή Καθημερινή, οπωσδήποτε με τη δική του οπτική:
Με λίγα λόγια, ο Κόρμπιν, πιθανότερος επόμενος αρχηγός των Εργατικών, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να εκλεγεί πρωθυπουργός στη χώρα του και οι «σοφοί» των Εργατικών προδικάζουν το τέλος του κόμματος.
Πώς τους προέκυψε. Ορισμένοι θεσμοί, όπως η διαδικασία εκλογής αρχηγού σε ένα κόμμα, αντέδρασαν με πανικό στην κρίση αντιπροσωπευτικότητας του κοινοβουλευτισμού, ανοίγοντας το εκλογικό σώμα απερίσκεπτα. Η συμμετοχή στην εκλογή των «φίλων του κόμματος», με αντίτιμο τρεις λίρες για την εγγραφή τους, έχει ανοίξει τους Εργατικούς σε ακραία αντισυστημικά ρεύματα διαμαρτυρίας, τα οποία ουσιαστικά έχουν κάνει ρεσάλτο στο κόμμα. Μόνον το 10% όσων πρόκειται να ψηφίσουν στην εκλογή αρχηγού είχε ψηφίσει στην εκλογή που ανέδειξε τον Μίλιμπαντ, πριν από μόλις πέντε χρόνια.
http://www.kathimerini.gr/829784/op...tikh/peri-twn-syntrofwn-kormpin-kai-panagiwth
