crystal
Moderator
Το κακό ξεκίνησε από το Cluedo. Ήμασταν μαζεμένοι ένα Σαββατόβραδο στο σπίτι, αναποφάσιστοι για το αν θα βγαίναμε ή όχι, όταν το μάτι κάποιου έπεσε σ’ ένα απομεινάρι των παιδικών χρόνων στριμωγμένο στο κάτω ράφι της βιβλιοθήκης. “Ρε σεις, θέλετε να παίξουμε κάνα επιτραπέζιο;” “Ποιο, αυτό;” είπε ο οικοδεσπότης. “Καθάριζαν οι γονείς μου την αποθήκη στο χωριό και μου το έφεραν πάνω. Άντε, ας παίξουμε.”
Και παίξαμε.
Φυσικά υπάρχει ένα όριο στο πόσο μπορούν να διασκεδάσουν πέντε τριαντάρηδες μ’ ένα παιχνίδι που απευθύνεται σε δεκάχρονα, οπότε μετά από λίγες φορές το είχαμε ήδη αποσυνθέσει και η νίκη κατέληξε απλά θέμα ζαριών. Αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Λίγο πριν από εκείνα τα Χριστούγεννα βγήκε από το πατάρι ένα παλιό Risk. Παίχτηκε κι αυτό μέχρι τελικής πτώσης – των αντρών, που προφανώς δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι αντί να βαράς δεξιά κι αριστερά είναι καλύτερα να βρίσκεις έναν σύμμαχο, να σκίζετε μαζί τους άλλους κι αφού τους πετάξετε έξω να σκιστείτε και μεταξύ σας. Δεν ανέλυσα ποτέ τη γοητεία που ασκούσε πάνω μου η εντελώς ευάλωτη Ευρώπη, αλλά την έπαιρνα και την υπερασπιζόμουν σθεναρά σε κάθε παιχνίδι. Κάποια στιγμή οι κατά τα άλλα φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί άντρες της παρέας βαρέθηκαν να χάνουν συνεχώς απ’ τις γυναίκες, οπότε κομμένο και το Risk. Αν ψήνεται κανείς σας για κανένα τουρνουά, είμαι μέσα.
Στο μεταξύ μεσολάβησε η Πρωτοχρονιά και η είσοδός μου στον κόσμο του Τέξας Χόλντεμ, το οποίο όμως κατά αμοιβαία συμφωνία παίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις: Πρωτοχρονιά, τριήμερα στο εξοχικό και τέτοια, και πάντα με σταθερή μπάνκα (το πολύ 10 ευρώ ο καθένας). Το πρόβλημα με το πόκερ είναι ότι μετά πέφτεις για ύπνο κι ονειρεύεσαι άσσους από χέρι, και το επόμενο πρωί την ώρα που πίνεις καφέ σκέφτεσαι “να στήναμε ένα τώρα;”. Κουνάς το κεφάλι σου να συνέλθεις, καταλαβαίνεις πώς καταλήγει ο κόσμος να χάνει τα σπίτια του, τρως ένα κουλουράκι και το αφήνεις για τον επόμενο χρόνο.
Τέσσερις χειμώνες μετά, τα επιτραπέζια έχουν μετατραπεί σε πάθος. Από εκεί που παίζαμε περιστασιακά τα κλασικά παιχνίδια (Trivial, Taboo, Uno, Μονόπολη) ανακαλύψαμε σταδιακά έναν εντελώς νέο κόσμο, και τι απίστευτη χαρά να βρίσκεσαι με ανθρώπους που έχουν την ίδια πετριά μ’ εσένα και σερφάρουν περιχαρείς στο σάιτ της Κάισσας ψάχνοντας για νέους τίτλους. Βέβαια ένας σημαντικός παράγοντας που μας θέλγει όλους είναι το μαζί. Η χαρά του να βρίσκεσαι με ανθρώπους που τους ξέρεις καλά και δεν χρειάζεται να πείτε πολλά. Να ανοίγεις ένα καλό κρασί ή ένα καλό ουίσκι και να αράζεις.
Για να μην τα πολυλογώ, από τον Γενάρη του 2013 ξεκίνησε η κατηφόρα και στο μεταξύ έχουμε ανακαλύψει ένα σωρό τίτλους. Κάποιους τους αφήσαμε μετά την πρώτη χαρά, άλλοι εξακολουθούν να κάνουν τακτικές εμφανίσεις στα απογεύματά μας. Σε τυχαία σειρά:
Οι Κυνηγοί της Νύχτας: Γρήγορο, πανεύκολο και κάθε φορά διαφορετικό – πραγματικό value for money. Οι αντίπαλες ομάδες είναι οι λυκάνθρωποι, τα βαμπίρ και οι άνθρωποι, σε αναλογίες που διαφέρουν ανάλογα με τον αριθμό των παικτών (π.χ. στους 6 παίκτες είναι 2-2-2, στους 7 είναι 2-2-3 κοκ). Οι παίκτες παίρνουν στην τύχη από μία κάρτα χαρακτήρα, καθένας από τους οποίους έχει και μια ειδική ικανότητα. Στόχος των λυκανθρώπων είναι εξοντώσουν τα βαμπίρ, στόχος των βαμπίρ να φάνε τους λυκανθρώπους, και στη μέση είναι οι άνθρωποι, καθένας από τους οποίους έχει τη δική του ατζέντα και υποστηρίζει όποιον τον συμφέρει κάθε φορά (οποιαδήποτε ομοιότητα με τη ρήση του Σοφοκλή είναι, φαντάζομαι, εντελώς εσκεμμένη). Σε γενικές γραμμές, τα βαμπίρ είναι “μπουριά”, έχουν δηλαδή την ευχέρεια να προκαλούν μεγαλύτερο damage. Οι λυκάνθρωποι είναι πιο stealthy: συνήθως ο καλύτερος τρόπος να τους παίξεις είναι να κρατήσεις χαμηλό προφίλ και να μην αποκαλύψεις τον χαρακτήρα σου παρά μόνο την τελευταία στιγμή, δένοντας τα χέρια του αντιπάλου με μια ικανότητα που σπάει κόκαλα. That being said, οι πιο συναρπαστικοί χαρακτήρες στο παιχνίδι είναι οι άνθρωποι, επειδή αποτελούν πάντα τον αστάθμητο παράγοντα. Μπορεί στόχος τους να είναι να πεθάνουν πρώτοι· να πεθάνουν τελευταίοι· να κερδίσουν αν κερδίσει ο παίκτης στα δεξιά τους, αλλά μία φορά στη διάρκεια του παιχνιδιού έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν γνώμη και να συμμαχήσουν με τον παίκτη στα αριστερά τους· ή μπορεί απλά να πρέπει να μαζέψουν τέσσερις κάρτες εξοπλισμών και να μην τους ενδιαφέρουν καθόλου οι σκοτωμοί των υπολοίπων. Μόνο που φυσικά, αν ο παίκτης είναι καλός, θα σας τρολάρει αγρίως μέχρι να μην έχετε πια ιδέα για το ποιος είναι στ’ αλήθεια ο σκοπός του, και θα καταλήξετε να πλακώνεστε για τον αν πρέπει να τον σκοτώσετε ή όχι.
Ιδανικό όταν έχεις στην παρέα και κόσμο που δεν ασχολείται πολύ με τα επιτραπέζια, γιατί δεν χρειάζεται να εξηγείς εις μάκρος και μπορεί να το καταλάβει ο καθένας. Επίσης ιδανική λύση τα μαύρα βράδια που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε τι θα παίξουμε. Σ’ αυτό δεν λέει όχι κανείς.
Dixit: Πανέξυπνο παιχνίδι με υπέροχα ζωγραφισμένες κάρτες, όπου πρώτο ρόλο παίζει η φαντασία (και δεύτερο το πόσο καλά ξέρεις τους άλλους). Διαλέγεις μια κάρτα από το χέρι σου και λες ό,τι σου κατέβει: μια φράση, έναν στίχο, αν έχεις κέφι μπορείς να μας πεις και μια ιστορία. Οι υπόλοιποι παίκτες διαλέγουν μια από τις δικές τους κάρτες και σου τη δίνουν στα κρυφά. Τις απλώνεις όλες κάτω και τους αφήνεις να ψηφίσουν ποια απ’ όλες ήταν τελικά η δική σου. Αν δεν τη βρει κανείς, δεν παίρνεις κανέναν πόντο. Αν την βρουν όλοι, το αυτό. Αν ψηφιστούν άλλες κάρτες εκτός απ’ τη δική σου, οι πόντοι πηγαίνουν στους αντίστοιχους παίκτες. Αν έχετε καεί για ώρες και το έχετε τερματίσει όπως εμείς, κυκλοφορούν διάφορα expansion packs με νέες επιλογές.
Mysterium: Κυκλοφόρησε φέτος τα Χριστούγεννα κι έγινε αμέσως ανάρπαστο – εμένα μου το έκαναν δώρο κι ο φίλος τράβηξε των παθών του τον τάραχο για να το βρει. Είναι κάτι ανάμεσα σε Dixit και Cluedo, με τους παίκτες να παίζουν όλοι μαζί ενάντια στο παιχνίδι, με τη βοήθεια του ενός που έχει αναλάβει τον ρόλο του φαντάσματος. Προσπαθείτε να ανακαλύψετε τον δολοφόνο, το μέρος και το αντικείμενο της δολοφονίας, βασισμένοι σε ζωγραφισμένες κάρτες που σας δίνει το φάντασμα. Δεδομένου ότι το φάντασμα πρέπει να έχει κάθε φορά μόνο εφτά κάρτες στα χέρια του, υπάρχει περίπτωση εσείς να ψάχνετε τον κυνηγό και η καλύτερη κάρτα που μπορεί να σας δώσει να είναι ένα ροζ δελφίνι που πετάει (true story). Φαίνεται εύκολο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο, επειδή παίζεις με έξι πιθανούς συνδυασμούς και οι κάρτες είναι εντελώς σουρεαλιστικές.
Mystery of the Abbey: Ένας φόνος στο αβαείο, 24 καλόγεροι από τρία διαφορετικά τάγματα, βρείτε τον ένοχο – θυμίζει το Cluedo με ολίγο Όνομα του Ρόδου. Ο κάθε παίκτης παίρνει από μία κάρτα με όλους τους μοναχούς και διαγράφει έναν-έναν αυτούς που αποκλείει, μέχρι να φτάσει στον ένοχο. Αυτό που με γοήτευσε ήταν ότι είναι πολύ προσεγμένο. Το ταμπλό του παιχνιδιού αποτελείται από τους διαφορετικούς χώρους του μοναστηριού (Ecclesia, Confessorium, Cellulae, Scriptorium, Bibliotheca, Parlatorium, Crypta, Capitulum, Aula, Claustrum), καθένας από τους οποίους εξυπηρετεί κι έναν σκοπό. Ο κάθε γύρος αρχίζει με την Mass, κατά την οποία όλοι οι παίκτες συγκεντρώνονται στην Ecclesia και ανταλλάσσουν κάρτες μεταξύ τους. Οι κάρτες που μπορείς να τραβήξεις από τη Βιβλιοθήκη είναι πανίσχυρες, αλλά εκεί μέσα μπορείς να μπεις μόνο μία φορά, επειδή έχουν τίτλους και αποσπάσματα από απαγορευμένα συγγράμματα. Τέλειο για τεμπέλικα πρωινά στο χωριό μαζί με τον πρωινό καφέ.
Παλέρμο, το Μεγάλο Ξεκαθάρισμα: Το κλασικό Παλέρμο με μερικούς έξτρα χαρακτήρες. Το καλύτερο παιχνίδι για μεγάλη παρέα. Οι δολοφόνοι δολοφονούν, ο ρουφιάνος ρουφιανεύει και στα ενδιάμεσα ο γιατρός γιατρεύει. Δεν μου έχει τύχει πολλές φορές να δακρύσω από τα γέλια παίζοντας με δώδεκα άτομα, αλλά πραγματικά, αν οι βασικοί χαρακτήρες τύχουν σε ανθρώπους που δεν βαριούνται κι έχουν όρεξη να σε τρολάρουν, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Love Letters: Λοιπόν, το Love Letters έχει ένα κουτί 10x10, καμιά δεκαπενταριά κάρτες και κάτι κόκκινα κουμπάκια. Επίσης έχει αμέτρητα βραβεία και ευθύνεται για άπειρεςχαμένεςσοφά επενδυμένες ώρες της ζωής μας. Είναι εξαιρετικά απλό και παρόλα αυτά ευφυέστατο, απαιτώντας να συνδυάσεις λογική, στρατηγική και πετυχημένα educated guesses.
Το backstory είναι ότι η Πριγκίπισσα έχει κλειστεί στον πύργο της θρηνώντας την απώλεια της μητέρας της κι εσείς προσπαθείτε να της στείλετε ένα ραβασάκι πριν από τους υπόλοιπους επίδοξους γαμπρούς, χρησιμοποιώντας άτομα του περιβάλλοντός της, δηλαδή τις κάρτες χαρακτήρων του παιχνιδιού. Στην πράξη, πρέπει όταν θα τελειώσει το παιχνίδι να κρατάτε στα χέρια σας την κάρτα χαρακτήρα με την υψηλότερη αξία, ει δυνατόν και την ίδια την πριγκίπισσα. Δεδομένου ότι οι κάρτες είναι μόλις 16, ο κάθε χαρακτήρας κάνει κάτι διαφορετικό κι ότι όσο προχωράει το παιχνίδι έχεις μια σαφή εικόνα για τι κάρτες έχουν απομείνει στη στοίβα, η όλη υπόθεση είναι ένα τέλειο μείγμα τύχης και λογικής.
Είναι γρήγορο και πανεύκολο και το παίζουμε παντού, ακόμα και στην παραλία. Να σημειώσω ότι γενικά ως παρέα φροντίζουμε να αγοράζουμε διαφορετικά παιχνίδια ο καθένας, ώστε να έχουμε περισσότερες επιλογές, αλλά γι’ αυτό κάναμε την εξαίρεση και βασικά το έχουμε όλοι. Νομίζω ότι μπορεί να το βρει κανείς και στα Public. Παίζεται με 2-4 άτομα.
Mystery Express: Ακόμα ένα παιχνίδι τύπου Cluedo, αλλά πολύ πιο δύσκολο, επειδή όλα τα στοιχεία είναι διπλά. Σε περίπτωση που γελάσατε περιφρονητικά μπροστά σε μια τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια, να σας πληροφορήσω ότι οι ίδιοι οι δημιουργοί αναγνωρίζουν τον σαδισμό τους, έχοντας δημιουργήσει ένα point system για την ανάδειξη του νικητή. Ναι, σωστά: νικητής δεν είναι όποιος βρει και τα τέσσερα στοιχεία, επειδή κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο όταν έχουμε τριπλή πλανητική σύγκλιση, αλλά αυτός που θα καταφέρει να βρει τα περισσότερα. Παρά την εκνευριστική του δυσκολία, ειδικά όταν παίζεις με pro που κάνουν τις κάρτες μαλλιοκούβαρα και σου δείχνουν συνεχώς την ίδια κρατώντας κρυφό το ζευγάρι της, σε ανταμείβει το πανέμορφο ταμπλό κι η αίσθηση ότι στο διπλανό κουπέ ταξιδεύει ο Ηρακλής Πουαρό μαζί με ολόκληρη την οικογένεια Άρμστρονγκ. Χρειάζεται περισσότερη στρατηγική από τα παιχνίδια του είδους του, επομένως παίζεται όταν είστε φρέσκοι και ξεκούραστοι κι έχετε όρεξη να στύψετε το μυαλό σας μέχρι τελικής πτώσης.
Ticket to Ride: Όταν το είδα σ’ ένα επεισόδιο του Bing Bang Theory, συνειδητοποίησα ότι έχουμε γίνει κι επισήμως nerds. Ο κάθε παίκτης έχει κρυφές κάρτες με διαδρομές, τις οποίες πρέπει να συμπληρώσει στήνοντας τα βαγόνια του στις αντίστοιχες θέσεις πριν τον προλάβουν οι άλλοι. Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται βαρετό, αλλά δοκιμάστε να στήσετε μια υπερδιαδρομή από τη Βρέστη μέχρι την Αγία Πετρούπολη και τα ξαναλέμε. Πάρτε το και στο παιδί σας, θα γίνει ατσίδας στη γεωγραφία.
A Game of Thrones: Ε, ναι, αυτό που καταλάβατε. Το GoT συναντά το Risk (δυστυχώς χωρίς δράκους). Για να πω την αλήθεια, δεν ξετρελάθηκα ιδιαίτερα, ίσως επειδή το παίξαμε μόνο μία φορά. Οι κανόνες μου φάνηκαν πολύ περίπλοκοι και βασικά ο παίκτης πρέπει να έχει στο μυαλό του ένα σωρό πράγματα – όπως όταν διαβάζεις τα βιβλία, ένα πράγμα. Επίσης έχω την αίσθηση ότι είναι λίγο imbalanced: αν π.χ. πάρεις τον κατάξερο Βορρά, δεν έχεις και πολλές ελπίδες να κερδίσεις. Υποψιάζομαι ότι οι πιο δυνατοί είναι οι Γκρέιτζοϊ, αλλά για να καταλάβεις τους κανόνες των πλοίων χρειάζεσαι μεταπτυχιακό στα λοτζίστικς, οπότε η δύναμή τους πάει λιγάκι στράφι. Επίσης οι Λάνιστερ κάθονται σε μια εύφορη κοιλάδα με τους φλώρους του Χαϊγκάρντεν από κάτω, οπότε το μόνο που χρειάζεται είναι να το παίξουν φιλαράκια με τους γείτονες μέχρι να μαζέψουν αρκετές προμήθειες για να τους κάνουν ντου. Χμ, τώρα που τα γράφω όλα αυτά, βλέπω σιγά-σιγά τις ομοιότητες.
Εν πάσει περιπτώσει, τη μία και μοναδική φορά που παίξαμε πήρα τους Λάνιστερ επειδή δεν τους ήθελε κανένας άλλος. They send their regards. :devil:
Mansions of Madness: Εδώ μπαίνουμε σιγά-σιγά στα σκληρά, κι από εκεί αρχίσαμε να γνωρίζουμε ένα ολοκαίνουργιο genre παιχνιδιών, που μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Στο MoM όλοι οι παίκτες παίζουν ενάντια στον keeper, ο οποίος έχει αφιερώσει το μισό του απόγευμα για να διαβάσει την υπόθεση, να στήσει το παιχνίδι και να ετοιμάσει τους γρίφους στο διπλανό δωμάτιο, με μοναδική του ανταμοιβή την τεράστια ικανοποίηση να βλέπει τους φίλους του να πλακώνονται για το αν αξίζει να ασχοληθούν με το τέρας ή να πάνε να πάρουν το artifact (απάντηση: και τα δύο για να είστε σίγουροι), ενώ σιγοπίνει το ουίσκι του χαμογελώντας σαρδόνια και τραγουδώντας “dance, little puppets, dance”.
Στα σοβαρά, είναι παιχνιδάρα. That is, αν δεν έχεις πρόβλημα να χάνεις, επειδή είναι τρομερά δύσκολο να νικήσεις τον keeper αν δεν το θέλει αυτός. Το παιχνίδι τον εφοδιάζει μ’ ένα σωρό δεινά που μπορεί να σου πετάξει στο κεφάλι, από χαλασμένα φώτα σ’ ένα υπόγειο που σου μειώνουν τις ικανότητες μέχρι mind conditions που σε κάνουν να χτυπάς τους συμπαίκτες σου, ενώ εσύ πορεύεσαι με μοναδικά σου εφόδια τα όπλα και το ζάρι σου. Good luck.
Η κάθε υπόθεση είναι διαφορετική, με το ταμπλό να αλλάζει αναλόγως. Οι περισσότεροι χάρτες απεικονίζουν ευχάριστες τοποθεσίες, όπως στοιχειωμένες επαύλεις, μυστήρια εκπαιδευτικά ιδρύματα όπου γίνονται σατανικά πειράματα, κήπους όπου δεν θα ήθελες να περπατήσεις ούτε τη μέρα κλπ. Οι παίκτες διαλέγουν από έναν ερευνητή, μουρμουρίζουν μερικές αόριστες απειλές στον keeper και ξεκινούν την ζοφερή τους πορεία.
Ελάχιστη διάρκεια: τέσσερις ώρες. Βαθμός εθισμού: τεράστιος. Αν έχουμε νικήσει τον keeper; Μία φορά. Υποψιάζομαι ότι μας τη χάρισε. Ναι, έχουμε φανταστικό keeper.
Eldritch Horror: Τα σκληρά που λέγαμε πιο πάνω. Απόγονος του θρυλικού Arkham Horror, είναι η βερσιόν με τον παγκόσμιο χάρτη. Εδώ όλοι οι παίκτες παίζουν ενάντια στο παιχνίδι. Η υπόθεση είναι φαινομενικά απλή: ένα πανάρχαιο τέρας ξυπνάει κι επέρχεται η καταστροφή, την οποία οι ερευνητές προσπαθούν να αποτρέψουν ταξιδεύοντας στην υδρόγειο, παλεύοντας με τέρατα, λύνοντας μυστήρια (δηλαδή ολοκληρώνοντας αποστολές) και κλείνοντας πύλες. Τα τέρατα κι οι υποθέσεις είναι εμπνευσμένα από τον κόσμο του Λάβκραφτ και οι ήρωες είναι εκπληκτικοί. Η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι να έχεις τύχη στα ζάρια, αλλά να αντιληφθείς τις δυνατότητες του κάθε χαρακτήρα και να τους συνδυάσεις μεταξύ τους. Υπάρχουν ήρωες που δέρνουν, άλλοι που ρίχνουν ξόρκια, άλλοι που κάθονται σ’ ένα μέρος και παίζουν μόνο σαπόρτ. Υπάρχουν και ήρωες που σου φαίνονται μέτριοι με την πρώτη ματιά, αλλά αν τους πάρεις με σκοπό να τους χτίσεις θα γίνουν αχτύπητοι. Ο καθένας είναι εξίσου πολύτιμος, αλλά αν για να κερδίσετε πρέπει να σκοτωθείς και να πάρεις άλλον χαρακτήρα, so be it. Θα το κάνεις. Το team spirit είναι το παν. Μην το παίξετε με τύπους που την έχουν δει ρόμποκοπ και θέλουν να γίνουν οι ήρωες της ημέρας κάνοντας τα πάντα, γιατί θα σας σπάσουν τα νεύρα. Και βασικά θα χάσετε.
Αν το καλοσκεφτείς, το να σε κερδίζει ένα ταμπλό παιχνιδιού σε κάνει να νιώθεις μεγάλος λούζερ, ενώ το να το κερδίζεις εσύ (και να χαίρεσαι) σου προκαλεί περίπου το ίδιο συναίσθημα. Όταν μπήκα μια Δευτέρα πρωί στο γραφείο και ανακοίνωσα θριαμβευτικά ότι “νικήσαμε τον Κθουλού με το doom στο 9”, το κατάλαβα κι εγώ. Αλλά μόλις αγοράσαμε το expansion της Αρκτικής. Το παιχνίδι σκίζει – κι ας έχει μέση διάρκεια τέσσερις ώρες.
Λοιπόν, αυτά είναι τα δικά μας αγαπημένα. Τα δικά σας ποια είναι; Οι εμπνεύσεις και οι συνεισφορές σας θα εκτιμηθούν δεόντως!
Και παίξαμε.
Φυσικά υπάρχει ένα όριο στο πόσο μπορούν να διασκεδάσουν πέντε τριαντάρηδες μ’ ένα παιχνίδι που απευθύνεται σε δεκάχρονα, οπότε μετά από λίγες φορές το είχαμε ήδη αποσυνθέσει και η νίκη κατέληξε απλά θέμα ζαριών. Αλλά η ζημιά είχε γίνει.
Λίγο πριν από εκείνα τα Χριστούγεννα βγήκε από το πατάρι ένα παλιό Risk. Παίχτηκε κι αυτό μέχρι τελικής πτώσης – των αντρών, που προφανώς δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι αντί να βαράς δεξιά κι αριστερά είναι καλύτερα να βρίσκεις έναν σύμμαχο, να σκίζετε μαζί τους άλλους κι αφού τους πετάξετε έξω να σκιστείτε και μεταξύ σας. Δεν ανέλυσα ποτέ τη γοητεία που ασκούσε πάνω μου η εντελώς ευάλωτη Ευρώπη, αλλά την έπαιρνα και την υπερασπιζόμουν σθεναρά σε κάθε παιχνίδι. Κάποια στιγμή οι κατά τα άλλα φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί άντρες της παρέας βαρέθηκαν να χάνουν συνεχώς απ’ τις γυναίκες, οπότε κομμένο και το Risk. Αν ψήνεται κανείς σας για κανένα τουρνουά, είμαι μέσα.
Στο μεταξύ μεσολάβησε η Πρωτοχρονιά και η είσοδός μου στον κόσμο του Τέξας Χόλντεμ, το οποίο όμως κατά αμοιβαία συμφωνία παίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις: Πρωτοχρονιά, τριήμερα στο εξοχικό και τέτοια, και πάντα με σταθερή μπάνκα (το πολύ 10 ευρώ ο καθένας). Το πρόβλημα με το πόκερ είναι ότι μετά πέφτεις για ύπνο κι ονειρεύεσαι άσσους από χέρι, και το επόμενο πρωί την ώρα που πίνεις καφέ σκέφτεσαι “να στήναμε ένα τώρα;”. Κουνάς το κεφάλι σου να συνέλθεις, καταλαβαίνεις πώς καταλήγει ο κόσμος να χάνει τα σπίτια του, τρως ένα κουλουράκι και το αφήνεις για τον επόμενο χρόνο.
Τέσσερις χειμώνες μετά, τα επιτραπέζια έχουν μετατραπεί σε πάθος. Από εκεί που παίζαμε περιστασιακά τα κλασικά παιχνίδια (Trivial, Taboo, Uno, Μονόπολη) ανακαλύψαμε σταδιακά έναν εντελώς νέο κόσμο, και τι απίστευτη χαρά να βρίσκεσαι με ανθρώπους που έχουν την ίδια πετριά μ’ εσένα και σερφάρουν περιχαρείς στο σάιτ της Κάισσας ψάχνοντας για νέους τίτλους. Βέβαια ένας σημαντικός παράγοντας που μας θέλγει όλους είναι το μαζί. Η χαρά του να βρίσκεσαι με ανθρώπους που τους ξέρεις καλά και δεν χρειάζεται να πείτε πολλά. Να ανοίγεις ένα καλό κρασί ή ένα καλό ουίσκι και να αράζεις.
Για να μην τα πολυλογώ, από τον Γενάρη του 2013 ξεκίνησε η κατηφόρα και στο μεταξύ έχουμε ανακαλύψει ένα σωρό τίτλους. Κάποιους τους αφήσαμε μετά την πρώτη χαρά, άλλοι εξακολουθούν να κάνουν τακτικές εμφανίσεις στα απογεύματά μας. Σε τυχαία σειρά:
Οι Κυνηγοί της Νύχτας: Γρήγορο, πανεύκολο και κάθε φορά διαφορετικό – πραγματικό value for money. Οι αντίπαλες ομάδες είναι οι λυκάνθρωποι, τα βαμπίρ και οι άνθρωποι, σε αναλογίες που διαφέρουν ανάλογα με τον αριθμό των παικτών (π.χ. στους 6 παίκτες είναι 2-2-2, στους 7 είναι 2-2-3 κοκ). Οι παίκτες παίρνουν στην τύχη από μία κάρτα χαρακτήρα, καθένας από τους οποίους έχει και μια ειδική ικανότητα. Στόχος των λυκανθρώπων είναι εξοντώσουν τα βαμπίρ, στόχος των βαμπίρ να φάνε τους λυκανθρώπους, και στη μέση είναι οι άνθρωποι, καθένας από τους οποίους έχει τη δική του ατζέντα και υποστηρίζει όποιον τον συμφέρει κάθε φορά (οποιαδήποτε ομοιότητα με τη ρήση του Σοφοκλή είναι, φαντάζομαι, εντελώς εσκεμμένη). Σε γενικές γραμμές, τα βαμπίρ είναι “μπουριά”, έχουν δηλαδή την ευχέρεια να προκαλούν μεγαλύτερο damage. Οι λυκάνθρωποι είναι πιο stealthy: συνήθως ο καλύτερος τρόπος να τους παίξεις είναι να κρατήσεις χαμηλό προφίλ και να μην αποκαλύψεις τον χαρακτήρα σου παρά μόνο την τελευταία στιγμή, δένοντας τα χέρια του αντιπάλου με μια ικανότητα που σπάει κόκαλα. That being said, οι πιο συναρπαστικοί χαρακτήρες στο παιχνίδι είναι οι άνθρωποι, επειδή αποτελούν πάντα τον αστάθμητο παράγοντα. Μπορεί στόχος τους να είναι να πεθάνουν πρώτοι· να πεθάνουν τελευταίοι· να κερδίσουν αν κερδίσει ο παίκτης στα δεξιά τους, αλλά μία φορά στη διάρκεια του παιχνιδιού έχουν το δικαίωμα να αλλάξουν γνώμη και να συμμαχήσουν με τον παίκτη στα αριστερά τους· ή μπορεί απλά να πρέπει να μαζέψουν τέσσερις κάρτες εξοπλισμών και να μην τους ενδιαφέρουν καθόλου οι σκοτωμοί των υπολοίπων. Μόνο που φυσικά, αν ο παίκτης είναι καλός, θα σας τρολάρει αγρίως μέχρι να μην έχετε πια ιδέα για το ποιος είναι στ’ αλήθεια ο σκοπός του, και θα καταλήξετε να πλακώνεστε για τον αν πρέπει να τον σκοτώσετε ή όχι.
Ιδανικό όταν έχεις στην παρέα και κόσμο που δεν ασχολείται πολύ με τα επιτραπέζια, γιατί δεν χρειάζεται να εξηγείς εις μάκρος και μπορεί να το καταλάβει ο καθένας. Επίσης ιδανική λύση τα μαύρα βράδια που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε τι θα παίξουμε. Σ’ αυτό δεν λέει όχι κανείς.
Dixit: Πανέξυπνο παιχνίδι με υπέροχα ζωγραφισμένες κάρτες, όπου πρώτο ρόλο παίζει η φαντασία (και δεύτερο το πόσο καλά ξέρεις τους άλλους). Διαλέγεις μια κάρτα από το χέρι σου και λες ό,τι σου κατέβει: μια φράση, έναν στίχο, αν έχεις κέφι μπορείς να μας πεις και μια ιστορία. Οι υπόλοιποι παίκτες διαλέγουν μια από τις δικές τους κάρτες και σου τη δίνουν στα κρυφά. Τις απλώνεις όλες κάτω και τους αφήνεις να ψηφίσουν ποια απ’ όλες ήταν τελικά η δική σου. Αν δεν τη βρει κανείς, δεν παίρνεις κανέναν πόντο. Αν την βρουν όλοι, το αυτό. Αν ψηφιστούν άλλες κάρτες εκτός απ’ τη δική σου, οι πόντοι πηγαίνουν στους αντίστοιχους παίκτες. Αν έχετε καεί για ώρες και το έχετε τερματίσει όπως εμείς, κυκλοφορούν διάφορα expansion packs με νέες επιλογές.
Mysterium: Κυκλοφόρησε φέτος τα Χριστούγεννα κι έγινε αμέσως ανάρπαστο – εμένα μου το έκαναν δώρο κι ο φίλος τράβηξε των παθών του τον τάραχο για να το βρει. Είναι κάτι ανάμεσα σε Dixit και Cluedo, με τους παίκτες να παίζουν όλοι μαζί ενάντια στο παιχνίδι, με τη βοήθεια του ενός που έχει αναλάβει τον ρόλο του φαντάσματος. Προσπαθείτε να ανακαλύψετε τον δολοφόνο, το μέρος και το αντικείμενο της δολοφονίας, βασισμένοι σε ζωγραφισμένες κάρτες που σας δίνει το φάντασμα. Δεδομένου ότι το φάντασμα πρέπει να έχει κάθε φορά μόνο εφτά κάρτες στα χέρια του, υπάρχει περίπτωση εσείς να ψάχνετε τον κυνηγό και η καλύτερη κάρτα που μπορεί να σας δώσει να είναι ένα ροζ δελφίνι που πετάει (true story). Φαίνεται εύκολο, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο, επειδή παίζεις με έξι πιθανούς συνδυασμούς και οι κάρτες είναι εντελώς σουρεαλιστικές.
Mystery of the Abbey: Ένας φόνος στο αβαείο, 24 καλόγεροι από τρία διαφορετικά τάγματα, βρείτε τον ένοχο – θυμίζει το Cluedo με ολίγο Όνομα του Ρόδου. Ο κάθε παίκτης παίρνει από μία κάρτα με όλους τους μοναχούς και διαγράφει έναν-έναν αυτούς που αποκλείει, μέχρι να φτάσει στον ένοχο. Αυτό που με γοήτευσε ήταν ότι είναι πολύ προσεγμένο. Το ταμπλό του παιχνιδιού αποτελείται από τους διαφορετικούς χώρους του μοναστηριού (Ecclesia, Confessorium, Cellulae, Scriptorium, Bibliotheca, Parlatorium, Crypta, Capitulum, Aula, Claustrum), καθένας από τους οποίους εξυπηρετεί κι έναν σκοπό. Ο κάθε γύρος αρχίζει με την Mass, κατά την οποία όλοι οι παίκτες συγκεντρώνονται στην Ecclesia και ανταλλάσσουν κάρτες μεταξύ τους. Οι κάρτες που μπορείς να τραβήξεις από τη Βιβλιοθήκη είναι πανίσχυρες, αλλά εκεί μέσα μπορείς να μπεις μόνο μία φορά, επειδή έχουν τίτλους και αποσπάσματα από απαγορευμένα συγγράμματα. Τέλειο για τεμπέλικα πρωινά στο χωριό μαζί με τον πρωινό καφέ.
Παλέρμο, το Μεγάλο Ξεκαθάρισμα: Το κλασικό Παλέρμο με μερικούς έξτρα χαρακτήρες. Το καλύτερο παιχνίδι για μεγάλη παρέα. Οι δολοφόνοι δολοφονούν, ο ρουφιάνος ρουφιανεύει και στα ενδιάμεσα ο γιατρός γιατρεύει. Δεν μου έχει τύχει πολλές φορές να δακρύσω από τα γέλια παίζοντας με δώδεκα άτομα, αλλά πραγματικά, αν οι βασικοί χαρακτήρες τύχουν σε ανθρώπους που δεν βαριούνται κι έχουν όρεξη να σε τρολάρουν, το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό.
Love Letters: Λοιπόν, το Love Letters έχει ένα κουτί 10x10, καμιά δεκαπενταριά κάρτες και κάτι κόκκινα κουμπάκια. Επίσης έχει αμέτρητα βραβεία και ευθύνεται για άπειρες
Το backstory είναι ότι η Πριγκίπισσα έχει κλειστεί στον πύργο της θρηνώντας την απώλεια της μητέρας της κι εσείς προσπαθείτε να της στείλετε ένα ραβασάκι πριν από τους υπόλοιπους επίδοξους γαμπρούς, χρησιμοποιώντας άτομα του περιβάλλοντός της, δηλαδή τις κάρτες χαρακτήρων του παιχνιδιού. Στην πράξη, πρέπει όταν θα τελειώσει το παιχνίδι να κρατάτε στα χέρια σας την κάρτα χαρακτήρα με την υψηλότερη αξία, ει δυνατόν και την ίδια την πριγκίπισσα. Δεδομένου ότι οι κάρτες είναι μόλις 16, ο κάθε χαρακτήρας κάνει κάτι διαφορετικό κι ότι όσο προχωράει το παιχνίδι έχεις μια σαφή εικόνα για τι κάρτες έχουν απομείνει στη στοίβα, η όλη υπόθεση είναι ένα τέλειο μείγμα τύχης και λογικής.
Είναι γρήγορο και πανεύκολο και το παίζουμε παντού, ακόμα και στην παραλία. Να σημειώσω ότι γενικά ως παρέα φροντίζουμε να αγοράζουμε διαφορετικά παιχνίδια ο καθένας, ώστε να έχουμε περισσότερες επιλογές, αλλά γι’ αυτό κάναμε την εξαίρεση και βασικά το έχουμε όλοι. Νομίζω ότι μπορεί να το βρει κανείς και στα Public. Παίζεται με 2-4 άτομα.
Mystery Express: Ακόμα ένα παιχνίδι τύπου Cluedo, αλλά πολύ πιο δύσκολο, επειδή όλα τα στοιχεία είναι διπλά. Σε περίπτωση που γελάσατε περιφρονητικά μπροστά σε μια τόσο ασήμαντη λεπτομέρεια, να σας πληροφορήσω ότι οι ίδιοι οι δημιουργοί αναγνωρίζουν τον σαδισμό τους, έχοντας δημιουργήσει ένα point system για την ανάδειξη του νικητή. Ναι, σωστά: νικητής δεν είναι όποιος βρει και τα τέσσερα στοιχεία, επειδή κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο όταν έχουμε τριπλή πλανητική σύγκλιση, αλλά αυτός που θα καταφέρει να βρει τα περισσότερα. Παρά την εκνευριστική του δυσκολία, ειδικά όταν παίζεις με pro που κάνουν τις κάρτες μαλλιοκούβαρα και σου δείχνουν συνεχώς την ίδια κρατώντας κρυφό το ζευγάρι της, σε ανταμείβει το πανέμορφο ταμπλό κι η αίσθηση ότι στο διπλανό κουπέ ταξιδεύει ο Ηρακλής Πουαρό μαζί με ολόκληρη την οικογένεια Άρμστρονγκ. Χρειάζεται περισσότερη στρατηγική από τα παιχνίδια του είδους του, επομένως παίζεται όταν είστε φρέσκοι και ξεκούραστοι κι έχετε όρεξη να στύψετε το μυαλό σας μέχρι τελικής πτώσης.
Ticket to Ride: Όταν το είδα σ’ ένα επεισόδιο του Bing Bang Theory, συνειδητοποίησα ότι έχουμε γίνει κι επισήμως nerds. Ο κάθε παίκτης έχει κρυφές κάρτες με διαδρομές, τις οποίες πρέπει να συμπληρώσει στήνοντας τα βαγόνια του στις αντίστοιχες θέσεις πριν τον προλάβουν οι άλλοι. Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται βαρετό, αλλά δοκιμάστε να στήσετε μια υπερδιαδρομή από τη Βρέστη μέχρι την Αγία Πετρούπολη και τα ξαναλέμε. Πάρτε το και στο παιδί σας, θα γίνει ατσίδας στη γεωγραφία.
A Game of Thrones: Ε, ναι, αυτό που καταλάβατε. Το GoT συναντά το Risk (δυστυχώς χωρίς δράκους). Για να πω την αλήθεια, δεν ξετρελάθηκα ιδιαίτερα, ίσως επειδή το παίξαμε μόνο μία φορά. Οι κανόνες μου φάνηκαν πολύ περίπλοκοι και βασικά ο παίκτης πρέπει να έχει στο μυαλό του ένα σωρό πράγματα – όπως όταν διαβάζεις τα βιβλία, ένα πράγμα. Επίσης έχω την αίσθηση ότι είναι λίγο imbalanced: αν π.χ. πάρεις τον κατάξερο Βορρά, δεν έχεις και πολλές ελπίδες να κερδίσεις. Υποψιάζομαι ότι οι πιο δυνατοί είναι οι Γκρέιτζοϊ, αλλά για να καταλάβεις τους κανόνες των πλοίων χρειάζεσαι μεταπτυχιακό στα λοτζίστικς, οπότε η δύναμή τους πάει λιγάκι στράφι. Επίσης οι Λάνιστερ κάθονται σε μια εύφορη κοιλάδα με τους φλώρους του Χαϊγκάρντεν από κάτω, οπότε το μόνο που χρειάζεται είναι να το παίξουν φιλαράκια με τους γείτονες μέχρι να μαζέψουν αρκετές προμήθειες για να τους κάνουν ντου. Χμ, τώρα που τα γράφω όλα αυτά, βλέπω σιγά-σιγά τις ομοιότητες.
Εν πάσει περιπτώσει, τη μία και μοναδική φορά που παίξαμε πήρα τους Λάνιστερ επειδή δεν τους ήθελε κανένας άλλος. They send their regards. :devil:
Mansions of Madness: Εδώ μπαίνουμε σιγά-σιγά στα σκληρά, κι από εκεί αρχίσαμε να γνωρίζουμε ένα ολοκαίνουργιο genre παιχνιδιών, που μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Στο MoM όλοι οι παίκτες παίζουν ενάντια στον keeper, ο οποίος έχει αφιερώσει το μισό του απόγευμα για να διαβάσει την υπόθεση, να στήσει το παιχνίδι και να ετοιμάσει τους γρίφους στο διπλανό δωμάτιο, με μοναδική του ανταμοιβή την τεράστια ικανοποίηση να βλέπει τους φίλους του να πλακώνονται για το αν αξίζει να ασχοληθούν με το τέρας ή να πάνε να πάρουν το artifact (απάντηση: και τα δύο για να είστε σίγουροι), ενώ σιγοπίνει το ουίσκι του χαμογελώντας σαρδόνια και τραγουδώντας “dance, little puppets, dance”.
Στα σοβαρά, είναι παιχνιδάρα. That is, αν δεν έχεις πρόβλημα να χάνεις, επειδή είναι τρομερά δύσκολο να νικήσεις τον keeper αν δεν το θέλει αυτός. Το παιχνίδι τον εφοδιάζει μ’ ένα σωρό δεινά που μπορεί να σου πετάξει στο κεφάλι, από χαλασμένα φώτα σ’ ένα υπόγειο που σου μειώνουν τις ικανότητες μέχρι mind conditions που σε κάνουν να χτυπάς τους συμπαίκτες σου, ενώ εσύ πορεύεσαι με μοναδικά σου εφόδια τα όπλα και το ζάρι σου. Good luck.
Η κάθε υπόθεση είναι διαφορετική, με το ταμπλό να αλλάζει αναλόγως. Οι περισσότεροι χάρτες απεικονίζουν ευχάριστες τοποθεσίες, όπως στοιχειωμένες επαύλεις, μυστήρια εκπαιδευτικά ιδρύματα όπου γίνονται σατανικά πειράματα, κήπους όπου δεν θα ήθελες να περπατήσεις ούτε τη μέρα κλπ. Οι παίκτες διαλέγουν από έναν ερευνητή, μουρμουρίζουν μερικές αόριστες απειλές στον keeper και ξεκινούν την ζοφερή τους πορεία.
Ελάχιστη διάρκεια: τέσσερις ώρες. Βαθμός εθισμού: τεράστιος. Αν έχουμε νικήσει τον keeper; Μία φορά. Υποψιάζομαι ότι μας τη χάρισε. Ναι, έχουμε φανταστικό keeper.
Eldritch Horror: Τα σκληρά που λέγαμε πιο πάνω. Απόγονος του θρυλικού Arkham Horror, είναι η βερσιόν με τον παγκόσμιο χάρτη. Εδώ όλοι οι παίκτες παίζουν ενάντια στο παιχνίδι. Η υπόθεση είναι φαινομενικά απλή: ένα πανάρχαιο τέρας ξυπνάει κι επέρχεται η καταστροφή, την οποία οι ερευνητές προσπαθούν να αποτρέψουν ταξιδεύοντας στην υδρόγειο, παλεύοντας με τέρατα, λύνοντας μυστήρια (δηλαδή ολοκληρώνοντας αποστολές) και κλείνοντας πύλες. Τα τέρατα κι οι υποθέσεις είναι εμπνευσμένα από τον κόσμο του Λάβκραφτ και οι ήρωες είναι εκπληκτικοί. Η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι να έχεις τύχη στα ζάρια, αλλά να αντιληφθείς τις δυνατότητες του κάθε χαρακτήρα και να τους συνδυάσεις μεταξύ τους. Υπάρχουν ήρωες που δέρνουν, άλλοι που ρίχνουν ξόρκια, άλλοι που κάθονται σ’ ένα μέρος και παίζουν μόνο σαπόρτ. Υπάρχουν και ήρωες που σου φαίνονται μέτριοι με την πρώτη ματιά, αλλά αν τους πάρεις με σκοπό να τους χτίσεις θα γίνουν αχτύπητοι. Ο καθένας είναι εξίσου πολύτιμος, αλλά αν για να κερδίσετε πρέπει να σκοτωθείς και να πάρεις άλλον χαρακτήρα, so be it. Θα το κάνεις. Το team spirit είναι το παν. Μην το παίξετε με τύπους που την έχουν δει ρόμποκοπ και θέλουν να γίνουν οι ήρωες της ημέρας κάνοντας τα πάντα, γιατί θα σας σπάσουν τα νεύρα. Και βασικά θα χάσετε.
Αν το καλοσκεφτείς, το να σε κερδίζει ένα ταμπλό παιχνιδιού σε κάνει να νιώθεις μεγάλος λούζερ, ενώ το να το κερδίζεις εσύ (και να χαίρεσαι) σου προκαλεί περίπου το ίδιο συναίσθημα. Όταν μπήκα μια Δευτέρα πρωί στο γραφείο και ανακοίνωσα θριαμβευτικά ότι “νικήσαμε τον Κθουλού με το doom στο 9”, το κατάλαβα κι εγώ. Αλλά μόλις αγοράσαμε το expansion της Αρκτικής. Το παιχνίδι σκίζει – κι ας έχει μέση διάρκεια τέσσερις ώρες.
Λοιπόν, αυτά είναι τα δικά μας αγαπημένα. Τα δικά σας ποια είναι; Οι εμπνεύσεις και οι συνεισφορές σας θα εκτιμηθούν δεόντως!
